IBPP3/443-22/07/JD

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 16 października 2007 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPP3/443-22/07/JD

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej R, przedstawione we wniosku z dnia 14 sierpnia 2007 r. (data wpływu 17 sierpnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej opłaty paliwowej w zakresie zwrotu tej opłaty od podmiotów, które ją pobrały - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej opłaty paliwowej w zakresie jej zwrotu przez podmioty, które tę opłatę pobrały.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi swą podstawową działalność gospodarczą w zakresie przewozów towarowych koleją. Do realizacji tych przewozów są wykorzystywane, między innymi, lokomotywy spalinowe napędzane olejem napędowym. Spółka dokonuje zakupów tego paliwa w różnych źródłach. W cenie kupowanego paliwa zawarta jest opłata paliwowa, pobierana na podstawie ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U. Nr 256, poz. 2571 z późn. zm.), przez producentów bądź importerów paliw.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Z uwagi na treść art. 37q ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571 z późn. zm.) w myśl którego do opłaty paliwowej stosuje się odpowiednio przepisy Ordynacji podatkowej, Wnioskodawca zadał pytanie czy w sytuacji gdy nabywany olej napędowy, w cenie zakupu którego znajduje się pobrana przez producentów bądź importerów opłata paliwowa, wykorzystywany jest do napędu lokomotyw spalinowych Spółce przysługuje zwrot tejże opłaty od podmiotów, które tę opłatę pobrały.

Zdaniem Wnioskodawcy art. 37h ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o opłacie paliwowej stanowi, iż opłacie tej podlega wprowadzenie na rynek krajowy paliw silnikowych oraz gazu, z wyłączeniem biokomponentów w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. Nr 169, poz. 1199 oraz z 2007 r. Nr 35, poz. 217), stanowiących samoistne paliwa, wykorzystywanych do napędu pojazdów w rozumieniu art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym.

W związku z powyższym w ocenie Wnioskodawcy zwrotu kwot odpowiadających wysokości pobranej opłaty paliwowej powinny dokonać na jej rzecz podmioty (dostawcy) które tę opłatę pobrały od Spółki w cenie zakupionego oleju napędowego.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż pojazdem w rozumieniu art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym jest środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane. Natomiast w myśl art. 2 pkt 1 tejże ustawy droga to - wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt. Z definicji tej jednoznacznie wynika, że samo torowisko pojazdów szynowych drogą nie jest, co najwyżej może być jej częścią składową gdy występuje łącznie z drogą. Stąd należy wywieść, iż pojazd szynowy (lokomotywa) poruszający się po torowisku nie będącym częścią składową drogi nie jest pojazdem w rozumieniu Prawa o ruchu drogowym.

Zdaniem wnioskodawcy powyższa argumentacja jednoznacznie wskazuje, że w przedmiotowym stanie faktycznym opłata paliwowa nie powinna być pobrana, gdyż nabyte paliwo silnikowe nie jest wykorzystywane zgodnie z dyspozycją art. 37h ust. 1 ww. ustawy z dnia 27 października 1994 r. Zatem zwrotu opłaty na rzecz Spółki powinny dokonać podmioty, które ją zawarły w cenie nabywanego oleju napędowego. Obciążenie Spółki opłatą paliwową spowodowało nieuzasadniony wzrost kosztów jej funkcjonowania jako przewoźnika kolejowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu fatycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisami art. 37h ust. 1-3 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2004 Nr 256, poz. 2571 z późn. zm.) wprowadzanie na rynek krajowy paliw silnikowych oraz gazu, z wyłączeniem biokomponentów w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. Nr 169, poz. 1199 oraz z 2007 r. Nr 35, poz. 217), stanowiących samoistne paliwa, wykorzystywanych do napędu pojazdów w rozumieniu art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, podlega opłacie, zwanej dalej "opłatą paliwową".Przez wprowadzenie na rynek krajowy paliw silnikowych oraz gazu, o których mowa w ust. 1, rozumie się czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem akcyzowym, których przedmiotem są te paliwa silnikowe oraz gaz.

Paliwami silnikowymi oraz gazem, o których mowa w ust. 1, są produkty o następujących symbolach PKWiU i odpowiadających im kodach CN:

1.

gaz płynny-propan, butan, mieszaniny propan-butan oraz inne gazy służące do napędu pojazdów samochodowych - bez względu na symbol PKWiU

2.

paliwa silnikowe benzynowe - PKWiU 23.20.11-00.1, 23.20.11-00.2

3.

oleje napędowe - PKWiU 23.20.15

4.

wyroby przeznaczone do użycia jako paliwa do silników samochodowych - bez względu na symbol PKWiU.

W myśl art. 37j ust. 1 oraz art. 37k ust. 1 ww. ustawy obowiązek zapłaty opłaty paliwowej od paliw silnikowych oraz gazu, o których mowa w art. 37h, ciąży na:

1.

producencie paliw silnikowych lub gazu albo

2.

importerze paliw silnikowych lub gazu, albo

3.

podmiocie dokonującym nabycia wewnątrzwspólnotowego w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym paliw silnikowych lub gazu, albo

4.

innym podmiocie podlegającym na podstawie przepisów o podatku akcyzowym obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku akcyzowego od paliw silnikowych lub gazu.

Obowiązek zapłaty opłaty paliwowej powstaje z dniem, w którym podmioty, o których mowa w art. 37j ust. 1, są obowiązane do zapłaty podatku akcyzowego od paliw silnikowych oraz gazu, o których mowa w art. 37h. Zgodnie z przepisami art. 37o ust. 2 i art. 37q ww. ustawy w razie powstania nadpłaty w opłacie paliwowej Bank Gospodarstwa Krajowego dokonuje zwrotu tej nadpłaty ze środków należnych Krajowemu Funduszowi Drogowemu i Funduszowi Kolejowemu.Do opłaty paliwowej stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.), z zastrzeżeniem art. 37o ust. 3.

W myśl art. 3 pkt 3 lit. c) powołanej wyżej ustawy - Ordynacja podatkowa ilekroć w ustawie jest mowa o podatkach rozumie się przez to również opłaty oraz niepodatkowe należności budżetowe. Natomiast zgodnie z art. 72 ust. 1 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego podatku lub nienależnie zapłaconego podatku.

Istota nadpłaty sprowadza się więc do tego, że podatnik płaci wówczas, gdy nie musi tego robić (nie istnieje obowiązek podatkowy), albo płaci za dużo (kwota podatku zapłaconego przewyższa kwotę należną). W obu przypadkach świadczenie podatnika dokonane na rzecz wierzyciela podatkowego przewyższa to, czego wymaga od niego przepis prawa. Ta nadwyżka świadczenia ponad obowiązkowe jest nadpłatą. Drugą cechą charakterystyczną nadpłaty jest to, że zawsze musi ona być uiszczona na rzecz organu podatkowego. Adresatem płaconego "podatku" nie może być inny organ czy inny podmiot. Wpłata ta może być dokonana bezpośrednio na rzecz organu podatkowego, jak również na rzecz płatnika lub inkasenta.

Wykładnia ww. przepisów Ordynacji podatkowej prowadzi do wniosku, iż uprawnionymi do zwrotu nadpłaty są wszyscy ci, których przepis, w sposób generalny i abstrakcyjny zobowiązywał do zapłaty podatku, niezależnie od tego, czy osoby te poniosły rzeczywiście materialny ciężar podatku, czy też przerzuciły go na konsumentów. W świetle powołanego wyżej art. 37o ust. 2, w zw. z art. 37q ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym, tak rozumiane pojęcie nadpłaty odnosi się również do nadpłaconej lub nienależnie zapłaconej opłaty paliwowej. Mając powyższe na uwadze zauważyć należy, iż za nadpłatę uznać można nienależne świadczenie publicznoprawne spełnione w związku z realizacją zobowiązaniowego stosunku prawnego. Zatem dla trybu zwrotu nienależnie zapłaconej opłaty paliwowej, jako nadpłaty w ujęciu Ordynacji podatkowej istotnym jest, aby uiszczone świadczenie zrealizowane było na tle szeroko pojętego stosunku zobowiązaniowego, tzn. aby świadczenie to pochodziło od podmiotu stosunku zobowiązaniowego w prawie podatkowym np. od podatnika na którym generalnie ciążą zobowiązania podatkowe.

Jeśli więc dany podmiot nie będąc podatnikiem i nie będąc w żadnym stopniu zobowiązanym do uiszczenia należności podatkowych, uiszcza na rzecz innego podmiotu kwotę nienależną lub wyższą od należnej z tyt. nabycia np. określonych wyrobów akcyzowych (olejów napędowych), trybem właściwym o zwrot tych nienależnie uiszczonych należności jest postępowanie w sprawach cywilnych. Zgodnie bowiem z art. 2 § 4 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa przepisów ustawy nie stosuje się do świadczeń pieniężnych wynikających ze stosunków cywilnoprawnych oraz do opłat za usługi, do których stosuje się przepisy o cenach.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, iż do zwrotu na rzecz Wnioskodawcy, kwot odpowiadających wysokości pobranej opłaty paliwowej przez dostawców oleju napędowego nie będą miały zastosowanie przepisy art. 37h do art. 37q ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym jak również przepisy ustawy - Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl