IBPP3/443-211/09/ŁW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 marca 2009 r. (data wpływu 16 marca 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 czerwca 2009 r. (data wpływu 9 czerwca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania odsprzedaży zakupionej energii elektrycznej przez podmiot nie posiadający koncesji w rozumieniu ustawy - Prawo energetyczne - jest prawidłowe.

W dniu 16 marca 2009 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 8 czerwca 2009 r. (data wpływu 9 czerwca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania odsprzedaży zakupionej energii elektrycznej przez podmiot nie posiadający koncesji w rozumieniu ustawy - Prawo energetyczne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Nowa ustawa z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11) zmienia zasady opodatkowania energii elektrycznej akcyzą. Wg nowych rozwiązań w zakresie opodatkowania akcyzą energii elektrycznej obowiązek podatkowy będzie powstawał na etapie przekazania energii elektrycznej nabywcy końcowemu a nie jak dotychczas na etapie wydania energii elektrycznej przez jej producenta dystrybutorowi. Wnioskodawca zaopatruje się w energię elektryczną od podmiotu trudniącego się jej dystrybucją i posiadającego koncesję w tym zakresie tj. firmy X. Energię elektryczną Wnioskodawca wykorzystuje prawie w całości na własne potrzeby produkcyjne. Niewielką jej część Wnioskodawca odsprzedaje podmiotom, które funkcjonują na terenie należącym do Wnioskodawcy i z nim współpracują (najemcy, dzierżawcy).

Wnioskodawca nie posiada koncesji na przesyłanie, dystrybucję ani też obrót energią elektryczną, ponieważ w świetle przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne nie jest ona wymagana do obrotu za pomocą instalacji o napięciu poniżej 1 kV. Sprzedaż energii elektrycznej najemcom i dzierżawcom następuje po cenach nabycia energii w X. z doliczeniem partycypacji w kosztach utrzymania instalacji. Podmioty nabywające energię elektryczną od Wnioskodawcy (dzierżawcy, najemcy) również nie posiadają żadnej z tych koncesji. W związku z wchodzącymi zmianami w opodatkowaniu energii elektrycznej akcyzą od 1 marca 2009 r. Wnioskodawca poinformował X., że nie posiada koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną, w związku z czym nabywana przez nas w Y Sp. z o.o. energia elektryczna będzie opodatkowana w całości akcyzą.

Pismem z dnia 8 czerwca 2009 r. (data wpływu 9 czerwca 2009 r.) Wnioskodawca wyjaśnił, że odsprzedaż energii elektrycznej dla najemców i dzierżawców Wnioskodawcy dokonywana jest na podstawie umów najmu zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a jego najemcami. W umowach najmu Wnioskodawca przewidział świadczenie dodatkowych usług takich jak: zaopatrzenie w energię elektryczną, wodę, ciepło, dostęp do telefonu, Internetu itp.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest sprzedaż energii elektrycznej, w tym przez podmiot nieposiadajacy koncesji na przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu przepisów Prawa energetycznego, który wyprodukował tę energię, nabywcy końcowemu na terytorium kraju.

Z kolei wg art. 2 pkt 19 ww. ustawy "nabywcą końcowym" jest podmiot nabywający energię elektryczną nieposiadajacy koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu ustawy - Prawo Energetyczne (...).

W ocenie Wnioskodawcy nie posiada on koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną jest "nabywcą końcowym" w rozumieniu art. 2 pkt 19 cyt. ustawy również w odniesieniu do tej części energii elektrycznej, którą odsprzedaje swoim dzierżawcom i najemcom.

Z przepisów powyższych nie wynika zdaniem Wnioskodawcy, że "nabywca końcowy" ma nabywać energię elektryczną wyłącznie dla siebie. Nie ma wyrażonego zakazu odsprzedaży energii elektrycznej przez "nabywcę końcowego" innym podmiotom. Pojęcie "nabywcy końcowego" zostało wprowadzone po to, by określić na którym etapie obrotu energią elektryczną akcyza ma być pobierana. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że opodatkowana ma być sprzedaż "nabywcy końcowemu" co wcale nie oznacza, że jest to sprzedaż finalna (da ostatniego konsumenta). Sprzedaż energii elektrycznej ma być opodatkowana na etapie, gdy energię elektryczną po raz ostatni sprzedaje podmiot trudniący się tym zawodowo (mający koncesję).

Reasumując Wnioskodawca uważa, że odsprzedając część energii elektrycznej najemcom i dzierżawcom nie powinien naliczać na tym etapie obrotu podatku akcyzowego. Wnioskodawca jest odbiorcą końcowym w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym w konsekwencji również nie podatnikiem ani płatnikiem tego podatku. Zatem odpowiedzi na pytania 1 i 2 powinny być negatywne (przeczące) a odpowiedź na pytanie trzecie pozytywna (twierdząca).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 3, poz. 11) w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

Stosownie do art. 2 pkt 19 ww. ustawy nabywcą końcowym jest podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu przypisów ustawy - Prawo energetyczne.

W myśl art. 2 pkt 21 wspomnianej ustawy pod pojęciem sprzedaży należy rozumieć czynność faktyczną lub prawną, w której wyniku dochodzi do przeniesienia posiadania lub własności przedmiotu sprzedaży na inny podmiot.

Stosownie do art. 11 ww. ustawy w przypadku energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstaje z dniem:

W myśl art. 13 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą w tym podmiot będący nabywcą końcowym zużywającym energię elektryczną, jeżeli od tej energii nie została zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.

Stosownie do art. 16 ust. 1 ww. ustawy podmiot prowadzący działalność gospodarczą jest obowiązany, przed dniem wykonania pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą lub pierwszej czynności z wykorzystaniem wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, złożyć zgłoszenie rejestracyjne właściwemu naczelnikowi urzędu celnego.

Powyższy katalog wyczerpują co określa przypadki obrotu energią elektryczną. Kluczowe znaczenie ma w tym katalogu objęcie akcyzą sprzedaży energii elektrycznej nabywcy końcowemu, co jest podstawową czynnością podlegającą opodatkowaniu w przypadku energii elektrycznej.

Zasadą ww. rozwiązań w zakresie opodatkowania akcyzą energii elektrycznej jest fakt, iż obowiązek podatkowy powstaje co do zasady na etapie "przekazania" energii elektrycznej "ostatecznemu konsumentowi". Odstępstwem od tej zasady jest sytuacja, gdy energia elektryczna zostaje zużyta zanim dotrze do nabywcy końcowego. Wówczas opodatkowany zostaje podmiot, który dokonał tego zużycia.

Cyt. wyżej przepisy nakazują również opodatkowanie zużycia energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeśli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii nabywcy końcowemu.

Przedmiotowe definicje sprzedaży, odbiorcy końcowego znajdują się także w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 z późn. zm.). zgodnie z art. 3 pkt 13 i 13a wspomnianej ustawy przez odbiorcę rozumieć należy każdego, kto otrzymuje lub pobiera paliwa lub energię na podstawie umowy z przedsiębiorstwem energetycznym, natomiast pod pojęciem odbiorcy końcowego należy rozumieć takiego odbiorcę, który dokonuje zakupu paliw lub energii na własny użytek. Sprzedażą w rozumieniu art. 3 pkt 6a ustawy - Prawo energetyczne jest bezpośrednia sprzedaż paliw lub energii przez podmiot zajmujący się ich wytwarzaniem lub odsprzedażą tych paliw lub energii przez podmiot zajmujący się ich obrotem. Natomiast przedsiębiorstwem energetycznym jest podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji paliw albo energii lub obrotu nimi.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ww. ustawy dostarczanie paliw gazowych lub energii odbywa się, po uprzednim przyłączeniu do sieci, o którym mowa w art. 7, na podstawie umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji albo umowy sprzedaży, umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji i umowy o świadczenie usług magazynowania paliw gazowych lub umowy o świadczenie usług skraplania gazu.

W myśl art. 5 ust. 2 pkt 2 cyt. ustawy umowy sprzedaży, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać co najmniej postanowienia określające: miejsce dostarczenia paliw gazowych lub energii do odbiorcy i ilość tych paliw lub energii w podziale na okresy umowne, moc umowną oraz warunki wprowadzania jej zmian, cenę lub grupę taryfową stosowane w rozliczeniach i warunki wprowadzania zmian tej ceny i grupy taryfowej, sposób prowadzenia rozliczeń, wysokość bonifikaty za niedotrzymanie standardów jakościowych obsługi odbiorców, odpowiedzialność stron za niedotrzymanie warunków umowy, okres obowiązywania umowy i warunki jej rozwiązania

Miejscem dostarczania energii elektrycznej stosownie do postanowień § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministerstwa Gospodarki w dniu 4 maja 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemu elektroenergetycznego (Dz. U. Nr 93, poz. 623 z późn. zm.) jest punkt w sieci, do którego przedsiębiorstwo energetyczne dostarcza energię elektryczną, odbiorcy w umowie o przyłączenie do sieci albo w umowie o świadczeniu usług przesyłania dystrybucji energii elektrycznej, albo w umowie sprzedaży energii elektrycznej, albo w umowie kompleksowej, będący jednocześnie miejscem jej odbioru.

Na sprzedaż energii elektrycznej składa się przeniesienie prawa własności do przedmiotowej energii, na podstawie umowy zawartej z przedsiębiorstwem elektrycznym z odbiorcą tej energii w tym również z odbiorcą końcowym, lecz także dostarczenie wspomnianej energii odbiorcy do określonego w umowie sprzedaży, miejsca dostarczenia energii elektrycznej, będącym jednocześnie miejscem jej odbioru. Energia elektryczna ze względu na swój charakter nie może być magazynowana. Sprzedaż energii elektrycznej jest więc ściśle związana z dostarczeniem jej odbiorcy. Sprzedażą jest więc wydanie energii (dostarczenie) na rzecz nabywcy w miejscu wskazanym w umowie.

W świetle powyższego nie jest dostawcą energii elektrycznej odbiorca końcowy, refakturujący koszt nabycia energii elektrycznej zakupionej na podstawie umowy sprzedaży zawartej z przedsiębiorstwem energetycznym, na innych użytkowników tej energii (najemców, dzierżawców).

Wnioskodawca jest nabywcą końcowym w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy o podatku akcyzowym. Przedsiębiorstwo energetyczne nalicza więc podatek akcyzowy od powyższej sprzedaży. Wnioskodawca nabywa więc energię elektryczną w odniesieniu do której powstał obowiązek podatkowy na mocy art. 11 pkt 2 wspomnianej ustawy.

Przedsiębiorstwo energetyczne dostarcza (wydaje) energię elektryczną na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca oraz najemcy i dzierżawcy zużywają energię elektryczną nabytą przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca nie wydaje energii swoim najemcom, bądź dzierżawcom. W związku z powyższym zużycie energii elektrycznej dostarczonej Wnioskodawcy przez najemców, dzierżawców nie może być uznane za sprzedaż na gruncie ustawy o podatku akcyzowym. Zużywającym w powyższej sytuacji jest właściciel przedmiotowej energii, czyli Wnioskodawca. Najemcy, dzierżawcy Wnioskodawcy natomiast partycypują w kosztach nabycia energii elektrycznej przez Wnioskodawcę. Obciążenie najemców, bądź dostawców kosztami nabytej energii elektrycznej z doliczeniem partycypacji w kosztach utrzymania instalacji jest istocie przeniesieniem części kosztów nabycia energii elektrycznej przez Wnioskodawcę na najemców i dzierżawców.

Wobec powyższego należy się zgodzić się z Wnioskodawcą, że jest on nabywcą końcowym w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym. W świetle powyższego Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku akcyzowego i nie jest obowiązany do dokonania zgłoszenia rejestracyjnego o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy. Obciążając kosztami część zużycia energii elektrycznej Wnioskodawca nie jest obowiązany naliczać podatek akcyzowy, jak również nie ciąży na nim obowiązek składania deklaracji podatkowych dla podatku akcyzowego oraz prowadzenia ewidencji związanej ze sprzedażą energii elektrycznej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego wdacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.