IBPP3/443-169/11/PK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2010 r. (data wpływu 16 listopada 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 grudnia 2010 r. (data wpływu 16 grudnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentów uprawniających do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów - jest prawidłowe.

W dniu 16 listopada 2010 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w określenia dokumentów uprawniających do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 8 grudnia 2010 r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 7 grudnia 2010 r. znak IBPP3/443-876/10/PK.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką z siedzibą w Polsce, zarejestrowaną w Polsce dla celów podatku od towarów i usług (dalej VAT) jako czynny podatnik VAT oraz zarejestrowaną dla celów wewnątrzwspólnotowych.

Wnioskodawca jest producentem części samochodowych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (WDT) z terytorium Polski do kontrahentów (dalej: Kontrahenci) w innych krajach Unii Europejskiej (dalej: "UE").

Kontrahenci są podatnikami podatku od wartości dodanej, zarejestrowanymi na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych i posiadają ważne numery VAT UE.

Właściwe i ważne numery VAT UE Kontrahentów oraz numer VAT UE Wnioskodawcy są wykazywane przez Wnioskodawcę na wystawianych przez nią fakturach dokumentujących dostawę towarów na terytorium innych krajów UE.

Ustalenia poczynione z Kontrahentami przewidują, iż towary, które nabywają od Wnioskodawcy zostaną wywiezione z Polski i dostarczone im na terytorium innego kraju UE. Ponadto, zgodnie z tymi ustaleniami Kontrahenci dokonują zapłaty za towary dopiero po ich otrzymaniu (tekst jedn. po fizycznym dostarczeniu towarów do danego Kontrahenta w innym niż Polska kraju UE).

Transport towarów od Wnioskodawcy do Kontrahentów w innych krajach UE jest dokonywany przez zewnętrzną firmę przewozową.

Wnioskodawca, w odniesieniu do każdej WDT, dysponuje następującymi dowodami (w formie dokumentów) potwierdzającymi fakt wywozu towarów z Polski i ich dostarczenia do Kontrahenta w innym kraju UE.

* kopią faktury sprzedażowej,

* specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku,

* potwierdzeniem zapłaty z dostarczone towary,

* korespondencję handlową z nabywcą, w tym jego zamówienie, w których zawarte są ustalenia, iż kontrahenci dokonują zapłaty za towary dopiero po ich otrzymaniu w kraju członkowskim kontrahenta.

W odniesieniu do większości transakcji, Wnioskodawca jest dodatkowo w posiadaniu oświadczenia nabywcy potwierdzającego przyjęcie przez niego towaru na terytorium innego niż Polska kraju UE, a w odniesieniu do niektórych dostaw (w szczególności do pierwszych dostaw dokonywanych na rzecz danego Kontrahenta) Wnioskodawca dysponuje korespondencją handlową z nabywcą, potwierdzającą warunki dostawy z Polski do innego kraju UE.

W przypadkach niektórych WDT, Wnioskodawca nie dysponuje dokumentami potwierdzającymi dostarczenie towarów do miejsca przeznaczenia na terytorium innego kraju UE.

Niezależnie od konkretnego zestawu dokumentów dodatkowych (tekst jedn. istniejących obok kopii faktury, specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku i potwierdzenia zapłaty z towar, które zawsze są gromadzone), w przypadku każdej dokonanej przez Wnioskodawcę WDT, zebrane przez nią dokumenty pomimo braku dokumentu przewozowego, potwierdzają jednoznacznie fakt wywozu towarów z Polski i dostarczenia ich do Kontrahenta w innym kraju UE.

Spółka nie posiada dokumentów, dotyczących kosztów ubezpieczenia lub frachtu, ponieważ dostawy WDT realizowane są na warunkach EXW, na podstawie których koszty te ponosi odbiorca.

W świetle uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: Uchwała NSA) z dnia 11 października 2010 r. (sygn. I FPS 1/10), u Wnioskodawcy zaistniała wątpliwość czy posiadany przez nią zestaw dokumentów jest wystarczający do zastosowania stawki VAT 0% względem dokonywanych przez niego WDT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy dokumenty posiadane przez Wnioskodawcę (tekst jedn. łącznie: kopia faktury sprzedażowej, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku oraz potwierdzenie zapłaty za towar) w opisanym stanie faktycznym uprawniają Wnioskodawcę do zastosowania 0% stawki VAT względem dokonywanych WDT, pomimo braku dokumentów przewozowych potwierdzających, że towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokumenty posiadane przez Wnioskodawcę (tekst jedn. łącznie: kopia faktury sprzedażowej, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku, oraz potwierdzenie zapłaty za towar) w opisanym stanie faktycznym uprawniają Wnioskodawcę do zastosowania 0% stawki VAT względem dokonywanych WDT, pomimo braku dokumentów przewozowych potwierdzających, że towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Poniżej Wnioskodawca przedstawia szczegółowe uzasadnienie swojego stanowiska.

Zgodnie z art. 138 ust. 1 Dyrektywy VAT, "Państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty (...), dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów."

Zwolnienie, o których mowa powyżej, na podstawie art. 131 Dyrektywy VAT "stosuje się (...) na wszelkich ustalonych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego zastosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć".

Ponadto, jak wskazuje art. 273 Dyrektywy VAT "Państwa członkowskie mogą nałożyć inne obowiązki, jakie uznają za niezbędne dla zapewnienie prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym, pod warunkiem równego traktowania transakcji krajowych i transakcji dokonywanych między państwami członkowskimi przez podatników oraz pod warunkiem, że obowiązki te, w wymianie handlowej miedzy państwami członkowskimi, nie będą prowadzić do powstania formalności związanych z przekraczaniem granic."

Celem implementowania powyższych przepisów Dyrektywy VAT do polskiego prawa w ustawie o VAT został zawarty art. 42 ust. 1 Ustawy VAT, zgodnie z którym "Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

W opisanym stanie faktycznym, Wnioskodawca dokonuje WDT na rzecz nabywców posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwa członkowskie właściwe dla danego nabywcy. Jak wskazano w stanie faktycznym, Wnioskodawca podaje ten numer oraz numer, pod którym Spółka jest zidentyfikowana dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych na fakturach dokumentujących WDT. W konsekwencji, pierwszy z powyższych warunków należy uznać, w ocenie Wnioskodawcy za spełniony.

Zatem dalsza argumentacja dotyczyć będzie drugiego z warunków przewidzianego w art. 42 ust. 1 Ustawy o VAT, tj. zgromadzenia dowodów, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego kraju UE.

Przepis art. 42 ust. 3 ustawy o VAT wskazuje, iż dowodami o których mowa w art. 43 ust. 1 "są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Natomiast zgodnie z art. 42 ust. 11 Ustawy o VAT, przypadku gdy dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 Ustawy o VAT "nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Wnioskodawca w odniesieniu do każdej WDT posiada co najmniej dwa z dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT (tekst jedn. kopię faktury, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku) oraz co najmniej jeden dokument przewidziany w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT (tekst jedn. potwierdzenie zapłaty za towar).

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadanie jedynie niektórych z dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT jest wystarczające do stosowania 0% stawki VAT względem WDT, gdy z tych (i ewentualnie dodatkowych) dokumentów Wnioskodawcy jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego kraju UE.

Uzasadniając powyższe stanowisko, Wnioskodawca pragnie powołać się na uchwałę NSA z dnia 11 października 2010 r. (nr I FPS 1/10), w której NSA stwierdził, iż "podstawowy katalog dowodowy określony w ust. 3 (art. 42 Ustawy o VAT - przyp. Spółki) (...) nie może być uznany za zamknięty", oraz, że "można stwierdzić, że dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 (...) nie mają charakteru bezwzględnie obligatoryjnych, lecz jedynie dowodów względnie obowiązkowych, co oznacza, że podatnik powinien co do zasady nimi dysponować, lecz w przypadku ich braku (...), w zakresie wykazania dowodzonej okoliczności - może ona zostać udowodniona również innymi dowodami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy."

W konsekwencji NSA stwierdził w sentencji niniejszej uchwały, iż "w świetle art. 42 ust. 1,3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów (...) o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju."

NSA stwierdził ponadto, że: "Jeżeli fakt dostarczenia dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne."

Wnioskodawca wskazuje, iż w świetle Uchwały NSA, spełnia ona całkowicie przesłanki uzasadniające zastosowanie 0% stawki VAT w odniesieniu do WDT. Wnioskodawca posiada niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT (tekst jedn. dwa z trzech: kopie faktur oraz specyfikacje poszczególnych sztuk ładunku), uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 tej ustawy (tekst jedn. potwierdzeniami zapłaty za towar). Dokumenty te łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju - w sytuacji Wnioskodawcy szczególnej mocy dowodowej nabiera zwłaszcza potwierdzenie zapłaty za towar, gdyż zgodnie z ustaleniami Wnioskodawcy z Kontrahentami, ci drudzy płacą za towar dopiero po jego otrzymaniu na terytorium innego kraju UE.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż uchwały NSA mają ogólną moc wiążącą dla sądów administracyjnych. Wynika to, między innymi z art. 269 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 nr 153 poz. 12; w dalszej części wniosku określanej jako "p.p.s.a."). Powyższe znajduje potwierdzenie także w wyroku NSA z dnia 7 kwietnia 2009 r. (sygn. Akt I FSK 172/09), w którym sąd stwierdził, w odniesieniu do uchwały NSA, iż "jej moc wiążąca nie odnosi się tylko do konkretnej sprawy (...), bowiem w odniesieniu do innych spraw sądowoadministracyjnych ma także ogólną moc wiążącą, na co wskazuje art. 269 Prawo o postępowaniu administracyjnym (...). Ogólna moc wiążąca uchwały powoduje, ze wiąże ona sądy administracyjne we wszystkich sprawach, w których znalazłby zastosowanie interpretowany przepis."

Jednocześnie, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wykładnia zawarta w uchwałach NSA, choć wiąże bezpośrednio sądy administracyjne, powinna być uwzględniana także przez organy podatkowe w wydawanych przez nie decyzjach.

Uzasadniając swoje stanowisko, Wnioskodawca pragnie odnieść się do komentarza p.p.s.a., w którym autorzy przedstawiają następujące argumenty potwierdzające stanowisko Wnioskodawcy: "Skoro wykładnia zawarta w uchwałach NSA ma moc wiążącą w stosunku do sądów administracyjnych, to formalnie nie wiąże ona organów administracji publicznej, stron i uczestników postępowania. Nie może jednak budzić wątpliwości, że czynność procesowa strony, np. wniesienie skargi do sądu administracyjnego, zmierzająca do wydania orzeczenia sprzecznego z tą wykładnią, pozostanie z reguły bezskuteczna. Powyższy stan powoduje, że strony oraz inni uczestnicy postępowania są pośrednio związani mocą prawną uchwał, która polega na tym, iż podmioty te nie są w stanie swoja interpretacją przełamać wykładni przyjętej w uchwale." (Dauter Bogusław, Gruszczyński Bogusław, Kabat Andrzej, Niezgódka-Medek Małgorzata komentarz LEX 2009 do art. 269 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 02.153.1270), B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz LEX 2009, wyd. III).

Ponadto, w kwestii stosowania przez organy podatkowe wykładni wynikającej z orzeczeń sądów administracyjnych wypowiedział się WSA w Warszawie w wyroku z dnia 20 stycznia 2009 r. (III SA/Wa 1916/08) stwierdzając, że "Odnosząc się (...) do stanowiska (...), iż przy wydawaniu interpretacji indywidualnych organ może jedynie posiłkować się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, bez możliwości ich stosowania wprost z tego powodu, iż nie stanowią one materialnego prawa podatkowego, zauważyć należy, że choć orzecznictwo sądowe, w tym sądów administracyjnych, nie ma w polskim systemie prawnym charakteru precedensowego, to w zakresie interpretacji podatkowych (ogólnych i indywidualnych) orzecznictwo to zyskuje na znaczeniu. Zgodnie bowiem z art. 14a O. p. minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Orzecznictwo to ma więc normatywne przełożenie na tworzenie warunków jednolitego stosowania prawa podatkowego w płaszczyźnie ogólnej. Jeszcze większa jest jego rola w zakresie eliminowania wadliwych interpretacji, o czym stanowi art. 14e § 1 O. p. Wolą ustawodawcy minister właściwy do spraw finansów publicznych może z urzędu zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Tym samym orzecznictwo sądów stało się przesłanką do formułowania oceny poprawności funkcjonujących w obrocie prawnym interpretacji, także interpretacji indywidualnych, co szczególnie należy podkreślić w rozpoznanej sprawie. Skoro więc organ wydający interpretacje indywidualne może w ramach działania ex oficio zmienić wydaną już uprzednio interpretację z racji stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego, to tym bardziej ma obowiązek dokonywać analizy tego orzecznictwa w postępowaniu zmierzającym do wydania takiej interpretacji, a zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się osoba składająca wniosek o jej wydanie. Nie można bowiem przyjąć takiej wykładni powyższych przepisów, że z jednej strony ustawodawca nie nakłada na organ wydający interpretacje indywidualne obowiązku analizowania orzecznictwa zapadłego w innych sprawach dotyczącego analogicznych sytuacji prawno podatkowych, a z drugiej strony przyjmuje jednocześnie, że pominięcie takiego orzecznictwa może być przyczyną zmiany tak wydanej interpretacji. Obowiązujący od dnia 1 lipca 2007 r. art. 14e § 1 O. p. wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której on zapadł i nadaje orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnych). Od tej daty orzecznictwo stało się istotnym miernikiem legalności wydawanych interpretacji indywidualnych. Jego nieuzasadnione zaś pomijanie narusza wyrażoną w art. 121 § 1 O. p. zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych i może skutkować w ramach kontroli sądowoadministracyjnej uchyleniem interpretacji indywidualnej z tej przyczyny."

Niezależnie od tez zawartych w Uchwale NSA, Wnioskodawca pragnie przytoczyć orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: Trybunał) dotyczące kwestii będącej przedmiotem niniejszego wniosku tj. w szczególności wymogów formalnych jakie mogą mieć zastosowanie w przypadku WDT.

Kluczowe tezy w powyższym zakresie Trybunał sformułował, między innymi, w sprawach Teleos (wyrok Trybunału z 27.09.25007 r. w sprawie C-409/0 Teleoc plc i inni przeciwko Commisioner of Customs Ecxise) oraz Albert Collee (Wyrok Trybunału z 27 września 2007 r. w sprawie C-146/05 Albert Collee przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn).

W pierwszym z przytoczonych wyroków Trybunał zwrócił uwagę na fakt, że "państwa członkowskie uprawnione są do nałożenia obowiązków, które uznają za niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku i dla unikania oszustw podatkowych, lecz obowiązki te (...) nie mogą być wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT."

W wyroku w sprawie Teleos, Trybunał wskazał czym należy się kierować oceniając czy dana dostawa stanowi WDT i stwierdził, iż "uznanie danej dostawy lub danego nabycia za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na postawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi."

Zagadnienie obiektywnej oceny WDT było także przedmiotem rozważań Trybunału w wyroku z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C-146/05 Albert Collee przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn., w którym stwierdził on, iż przepis art. 28c część A lit. A) akapit pierwszy VI Dyrektywy (obecny art. 138 ust. 1 Dyrektywy VAT), "należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by organy podatkowe państwa członkowskiego odmawiały zwolnienia od podatku VAT dostawy wewnątrzwspólnotowej, która rzeczywiście miała miejsce, jedynie na tej podstawie, iż we właściwym czasie nie został przedstawiony dowód na dokonanie tej dostawy."

W powyższym wyroku Trybunał wprost nakazał więc wprost organom podatkowym państw członkowskich zwalniać WDT z VAT (tekst jedn. w przypadku polskich przepisów stosować 0% stawkę VAT), w sytuacjach, kiedy fakt jej dokonania jest bezsporny, niezależnie od spełnienia wymogów formalnych.

W tym samym wyroku Trybunał uznał, że "przepis krajowy, który w istocie uzależnia prawo do zwolnienia od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej od spełnienia obowiązków formalnych, nieuwzględniając wymogów merytorycznych, a w szczególności nie biorąc pod uwagę kwestii, czy zostały one spełnione, wykracza poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku."

Z powyższych orzeczeń wysunąć należy konkluzję, iż jeżeli WDT została w rzeczywistości dokonana, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT (tekst jedn. w przypadku polskich przepisów stawka 0%) zostało przyznane, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne.

Powyższa teza znajduje swoje odzwierciedlenie także w wyrokach polskich sądów. I tak, w wyroku z 27 września 2007 (sygn. akt III SA/WA 1210/07) WSA stwierdził, iż stosowanie stawki 0% z tytułu WDT nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej, co oznacza, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca, zaś wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania WDT powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%.

Obowiązek rozstrzygania prawa do zastosowania preferencyjnej stawki VAT w odniesieniu do WDT w oparciu o przesłanki obiektywne potwierdziły swoimi wyrokami także inne polskie sądy, mianowicie NSA w wyroku z dnia 5 lutego 2009 r. (sygn. akt. I FSK 1882/07) oraz z dnia 9 grudnia 2009 r. (sygn. akt. I FSK 1388/08) czy WSA w Warszawie w wyroku z dnia 11 kwietnia 2008 r. (sygn. akt. III SA/WA 155/08).

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż fakt dokonania WDT (w czynności wywozu z Polski towarów i dostarczenia Kontrahentowi na terenie innego kraju UE oraz przeniesienia prawa do rozporządzania nimi jak właściciel) w analizowanym stanie faktycznym jest bezsporny. Dowodem na to są, między innymi, dokumenty potwierdzające zapłatę za towar. Wynika to z faktu, iż płatność za towary dokonywana jest przez Kontrahentów dopiero po otrzymaniu towaru. W konsekwencji należy uznać, iż potwierdzenie płatności stanowi jednoznaczny dowód dostarczenia towarów do Kontrahenta (a więc i ich wywozu z Polski), jako że gdyby nie doszło do dostarczenia towaru do Kontrahenta, nie uiściłby on zapłaty.

Mając na uwadze powyższe oraz fakt, iż:

(i) W świetle Uchwały NSA, Wnioskodawca spełnia zarówno przesłanki, zawarte w art. 42 ust. 3 i 11 Ustawy o VAT (tekst jedn. posiada stosowne dokumenty), a także

(ii) Spełnia przesłanki do zastosowania stawiki 0% względem WDT wypracowane w orzecznictwie Trybunału (tekst jedn. obiektywnie dokonuje dostaw do innego kraju UE),

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja - wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 cyt. ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Natomiast w przypadku, gdy dokumenty wymienione w cyt. wyżej art. 42 ust. 3 nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami w świetle art. 42 ust. 11 cytowanej ustawy o VAT, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, a w szczególności:

Przepisy ust. 1-4, 11 i 12 stosuje się odpowiednio do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 (art. 42 ust. 14 ustawy).

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Drugi z warunków o którym mowa wyżej, od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym ważne jest to, aby przedmiotowe dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.

W art. 42 ust. 11 jak już wcześniej wskazano przewidziano dowody uzupełniające. Z przepisu tego wynika, że jeśli dokumenty obowiązkowe nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski, dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa. Wymienione w ust. 11 art. 42 dokumenty mają charakter subsydiarny i nie mogą same w sobie stanowić dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Dokumentami takimi są bowiem tylko dokumenty wymienione w ust. 3 ww. artykułu, które łącznie potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (por. wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2009 r. sygn. akt I FSK 1301/08).

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca będzie w posiadaniu, następujących dokumentów:

* kopii faktury sprzedażowej,

* specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku,

* potwierdzenia zapłaty z dostarczone towary,

* korespondencji handlowej z nabywcą, w tym jego zamówienie, w których zawarte są ustalenia, iż kontrahenci dokonują zapłaty za towary dopiero po ich otrzymaniu w kraju członkowskim kontrahenta.

Zatem Wnioskodawca posiada dokument:

* potwierdzający dokonanie sprzedaży - kopia faktury,

* pozwalający określić tożsamość dostarczonego towaru - specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

* potwierdzający zamówienie kontrahenta - korespondencję handlową

* potwierdzający odbioru towarów przez kontrahenta w jego kraju - potwierdzenie zapłaty które dokonywane jest dopiero po dostarczeniu towarów w kraju członkowskim kontrahenta.

Należy zatem uznać, że w tym przypadku dokumenty te wystarczająco uprawdopodobniają przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Przenosząc powyżej przedstawione zdarzenie przyszłe na grunt przepisów ustawy o podatku od towarów i usług dotyczących uprawnienia do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów należy uznać posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty wskazane we wniosku za dokumenty, które wystarczająco uprawdopodobniają przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Tym samym posiadanie łącznie ww. dokumentów uprawnia Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powoływanych we wniosku orzeczeń sądowych stwierdzić należy, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.