IBPP3/443-164/11/PH

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2011 r. (data wpływu 3 lutego 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 kwietnia 2011 r. (data wpływu 13 kwietnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

* prawidłowe w zakresie udzielenia pożyczki pod zastaw rzeczy ruchomych oraz zastosowania procedury marża w odniesieniu do sprzedaży nieodebranych zastawów nie będących metalami szlachetnymi lub kamieniami szlachetnymi (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0),

* nieprawidłowe w zakresie zastosowania procedury marża w odniesieniu do sprzedaży nieodebranego zastawu będącego złomem złota (CN 7112, PKWiU 38.11.58.0).

W dniu 3 lutego 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania działalności gospodarczej polegającej na udzielaniu pożyczek gotówkowych pod zastaw (usługi lombardowe). Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 kwietnia 2011 r. (data wpływu 13 kwietnia 2011 r.), zawierającym pytanie i stanowisko Wnioskodawcy w ostatecznym brzmieniu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca ma zamiar rozpocząć świadczenie usług udzielania pożyczek gotówkowych pod zastaw - tzw. usługi lombardowe. Przedmiotem zastawów będą rzeczy ruchome w tym wyroby jubilerskie oraz złom złota. Przychodem z ww. działalności będą odsetki od udzielonej pożyczki, opłata za przechowanie zastawionych ruchomości, a w przypadku nieodebrania zastawionych ruchomości przychód z ich sprzedaży. Umowa pożyczki lombardowej pod zastaw ruchomości będzie związana w sposób właściwy i niezbędny z czynnością prawną wymienioną jako umowa przechowania, gdyż pozostawiony depozyt podczas trwania umowy pożyczki stanowi jej zabezpieczenie. Dla istoty pożyczki lombardowej pod zastaw ruchomości właściwym i niezbędnym jest zawarcie dwóch niezależnych umów, tj. pożyczki na zasadach prawem przypisanych oraz umowy przechowania. Umowa przechowania, regulowana przez art. 835-845 kodeksu cywilnego, ma charakter samoistny, nie może więc występować jako część składowa innych umów - w tym przypadku umowy pożyczki. Depozyty nieodebrane w umówionym terminie zostaną wystawione na sprzedaż. Pobierane odsetki od udzielonej pożyczki gotówkowej będą miały każdorazowo związek z pobraniem opłaty za przechowanie konkretnej ruchomości przyporządkowanej do umowy pożyczki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle obowiązujących od 1 stycznia 2011 r. przepisów dotyczących podatku od towarów i usług VAT: art. 43 ust. 1 pkt 38 "Zwalnia się od podatku: usługi udzielania kredytów lub pożyczek..." w korespondencji z dodanym ust. 13-20 w brzmieniu: "Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41" uzyskana z tytułu udzielonej pożyczki prowizja, odsetki oraz opłata za przechowanie będzie korzystała ze stawki "zw", natomiast w stosunku do sprzedanych nieodebranych rzeczy ruchomych w tym wyrobów jubilerskich i złomu złota wystąpi obowiązek naliczania podatku w wysokości 23% liczonego od uzyskanej marży.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* prawidłowe w zakresie udzielenia pożyczki pod zastaw rzeczy ruchomych oraz zastosowania procedury marża w odniesieniu do sprzedaży nieodebranych zastawów nie będących metalami szlachetnymi lub kamieniami szlachetnymi (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0),

* nieprawidłowe w części dotyczącej zastosowania procedury marża w odniesieniu do sprzedaży nieodebranego zastawu będącego złomem złota (CN 7112, PKWiU 38.11.58.0).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, towarami w rozumieniu ww. ustawy są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Co do zasady, stosownie do art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ustawy o VAT, stawka podatku w okresie od 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. wynosi 23% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 oraz art. 146f.

Przy czym ustawodawca od powyższej zasady ustanowił szereg wyjątków, a jednym z nich jest zwolnienie od podatku usług w zakresie udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzania kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę (art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy).

Natomiast stosownie do art. 43 ust. 13 ustawy o VAT, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

W myśl art. 43 ust. 14 ustawy o VAT, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. Nr 100, poz. 1081 z późn. zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę, na mocy której przedsiębiorca w zakresie swojej działalności, zwany dalej "kredytodawcą", udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu w jakiejkolwiek postaci.

Zgodnie z art. 7a ustawy o kredycie konsumenckim, łączna kwota wszystkich opłat, prowizji oraz innych kosztów związanych z zawarciem umowy o kredyt konsumencki, z wyłączeniem udokumentowanych lub wynikających z innych przepisów prawa kosztów, związanych z ustanowieniem, zmianą lub wygaśnięciem zabezpieczeń i ubezpieczeń (w tym kosztów ubezpieczenia spłaty kredytu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 4), nie może przekroczyć 5% kwoty udzielonego kredytu konsumenckiego.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, całkowity koszt kredytu oznacza wszystkie koszty wraz z odsetkami i innymi opłatami i prowizjami, które konsument jest zobowiązany zapłacić za kredyt, z wyjątkiem kosztów:

Z powyższego wynika, iż wyrażenia "całkowity koszt kredytu" zdefiniowane w art. 7 ustawy o kredycie konsumenckim, oraz "łączna kwota wszystkich opłat, prowizji oraz innych kosztów" (zwana dalej łączną kwotą) określona w art. 7a ww. ustawy nie są tożsame. Całkowity koszt kredytu obejmuje bowiem wszystkie koszty, które konsument jest zobowiązany zapłacić za kredyt, natomiast łączna kwota obejmuje koszty związane z zawarciem umowy o kredyt konsumencki.

Analiza powyższego wskazuje również, iż na gruncie ustawy o kredycie konsumenckim, koszty ustanowienia zabezpieczeń zostały wyłączone zarówno z pojęcia "całkowitego kosztu kredytu", jak i z pojęcia "łącznej kwoty". Zabezpieczenie spłaty kredytu konsumenckiego nie jest bowiem kosztem związanym bezpośrednio z samym kredytem, czy też umową kredytową, ma charakter uzupełniający.

Działalność lombardowa polega na pożyczaniu pieniędzy pod zastaw. Klient korzystający z pożyczki lombardowej może odzyskać przedmiot zastawu po dokonaniu zwrotu pożyczonej kwoty wraz z prowizją naliczoną przez właściciela lombardu.

Zabezpieczenie udzielonej przez lombard pożyczki może być dokonane w drodze przewłaszczenia. Przewłaszczenie rzeczy na zabezpieczenie polega na przeniesieniu własności rzeczy na wierzyciela z równoczesnym zobowiązaniem go - pod warunkiem uiszczenia w terminie zabezpieczonego długu - do powrotnego przeniesienia własności rzeczy na dłużnika. W razie niewykonania przez pożyczkobiorcę zobowiązania w umówionym terminie, podmiot świadczący usługę lombardową staje się nieograniczonym właścicielem rzeczy będącej przedmiotem przewłaszczenia. Przewłaszczone rzeczy najczęściej sprzedawane są w ramach prowadzonej działalności lombardowej.

Lombard wykonuje więc co do zasady, dwa główne rodzaje czynności, odmiennie opodatkowane podatkiem VAT:

* udzielanie pożyczek pieniężnych pod zastaw ruchomości i papierów wartościowych w zamian za określone wynagrodzenie (prowizję),

* sprzedaż zastawionych i nieodebranych rzeczy, tj. dostawę towarów.

Dodatkowo mogą występować czynności o charakterze pomocniczym.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca ma zamiar rozpocząć świadczenie usług udzielania pożyczek gotówkowych pod zastaw - tzw. usługi lombardowe. Przedmiotem zastawów będą rzeczy ruchome w tym wyroby jubilerskie oraz złom złota. Przychodem z ww. działalności będą odsetki od udzielonej pożyczki, opłata za przechowanie zastawionych ruchomości, a w przypadku nieodebrania zastawionych ruchomości przychód z ich sprzedaży. Umowa pożyczki lombardowej pod zastaw ruchomości będzie związana w sposób właściwy i niezbędny z czynnością prawną wymienioną jako umowa przechowania, gdyż pozostawiony depozyt podczas trwania umowy pożyczki stanowi jej zabezpieczenie. Dla istoty pożyczki lombardowej pod zastaw ruchomości właściwym i niezbędnym jest zawarcie dwóch niezależnych umów, tj. pożyczki na zasadach prawem przypisanych oraz umowy przechowania. Umowa przechowania, regulowana przez art. 835-845 kodeksu cywilnego, ma charakter samoistny, nie może więc występować jako część składowa innych umów - w tym przypadku umowy pożyczki. Depozyty nieodebrane w umówionym terminie zostaną wystawione na sprzedaż. Pobierane odsetki od udzielonej pożyczki gotówkowej będą miały każdorazowo związek z pobraniem opłaty za przechowanie konkretnej ruchomości przyporządkowanej do umowy pożyczki.

W świetle powyższego zauważyć należy, iż art. 7 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim wskazuje, iż całkowity koszt kredytu oznacza wszystkie koszty wraz z odsetkami i innymi opłatami i prowizjami, które konsument jest zobowiązany zapłacić za kredyt, za wyjątkiem enumeratywnie wskazanych w tym przepisie innych kosztów.

A zatem otrzymywane przez Wnioskodawcę odsetki czy też prowizja, stanowiące wynagrodzenie za udzielanie pożyczek pieniężnych, podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

W przedmiotowej sprawie wskazano również, iż klient Wnioskodawcy ponosi opłatę za przechowanie depozytu podczas trwania umowy.

W przypadku tej opłaty należy zbadać, czy jej charakter spełnia przesłanki wskazane w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT.

Jak wskazano powyżej, ustawodawca w art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o kredycie konsumenckim dokonał wyłączenia z całkowitego kosztu kredytu m.in. kosztów ustanowienia zabezpieczeń. Jednocześnie jednak należy mieć na uwadze, iż istotą działalności lombardów jest udzielanie pożyczek pod zastaw i wyświadczenie usługi głównej bez należytego przyjęcia zabezpieczenia jest w przypadku tego rodzaju usług niemożliwe. Jest również oczywiste, iż kredytodawca - lombard - odpowiada za ochronę, zapakowanie, zabezpieczenie przed zniszczeniem, przechowanie w odpowiednich warunkach, itp. przyjętego zastawu do chwili jego wykupu przez klienta.

Zdaniem tut. organu przechowywanie rzeczy ruchomych może samo stanowić odrębną całość (wydaje się zasadnym uznanie, iż byłby to rodzaj usługi depozytowej, czy też magazynowej), a jednocześnie jest właściwe oraz niezbędne do świadczenia usługi głównej - udzielania pożyczek pieniężnych - zwolnionej z podatku od towarów i usług zgodnie z ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

A zatem koszty zabezpieczenia umowy pożyczki lombardowej związane z przechowaniem rzeczy ruchomych będą zwolnione od podatku VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 38 w związku z art. 43 ust. 13 ustawy o VAT.

W tym miejscu tut. organ pragnie zauważyć, iż powyżej powołane przepisy art. 43 ust. 1 pkt 38 oraz art. 43 ust. 13 ustawy o VAT zostały dodane przez art. 1 pkt 8 lit. a) tiret trzecie oraz lit. b) ustawy z dnia 29 października 2010 r. (Dz. U. Nr 226, poz. 1476) zmieniającej ustawę o VAT z dniem 1 stycznia 2011 r.

Powyższe oznacza, iż uzyskane z tytułu udzielenia pożyczki odsetki czy też prowizja oraz opłata za przechowanie korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 38 w związku z art. 43 ust. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, nie zaś na podstawie wskazanego przez Wnioskodawcę przepisu " art. 43 lit. a) ust. 1 pkt 38 oraz lit. b) ust. 13 ustawy z dnia 29 października 2010 o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług".

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż uzyskane z tytułu udzielenia pożyczki odsetki (prowizja) oraz opłata za przechowanie korzystają ze zwolnienia od podatku VAT należy uznać za prawidłowe, jednakże prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy wynika z innych podstaw niż przywołanych we wniosku przez Wnioskodawcę.

W odniesieniu natomiast do prowadzonej przez Wnioskodawcę sprzedaży nieodebranych zastawów nabytych od osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej, należy wskazać, iż czynność ta stanowi odrębną, od świadczenia usług udzielania pożyczek pieniężnych pod zastaw, działalność polegającą na dostawie towarów.

Zasady opodatkowania na zasadzie marży, znajdujące zastosowanie w przedmiotowej sprawie, zostały uregulowane w przepisach Rozdziału 4 ustawy o VAT, "Szczególne procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków".

Stosownie do art. 120 ust. 4 ustawy o VAT, w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

W myśl art. 120 ust. 10 ustawy o VAT, przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

Definicja towarów używanych, dla potrzeb tej szczególnej procedury, została zawarta w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT. Zgodnie z nim, przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0).

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że w przypadku sprzedaży nieodebranego zastawu, nabytego (przewłaszczonego) przez Wnioskodawcę od podmiotów, określonych w art. 120 ust. 10 ustawy, Wnioskodawca ma prawo stosować opodatkowanie marży na podstawie art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, pod warunkiem, iż towary stanowiące ten zastaw spełniają definicję towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków.

Tym samym opodatkowanie marży nie może mieć zastosowania w przypadku niektórych towarów takich jak metale szlachetne lub kamienie szlachetne oznaczone symbolami CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112, PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż Minister Finansów, nie jest organem uprawnionym do klasyfikowania danych towarów, bowiem uprawnionym w tym zakresie jest Ośrodek Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych, Urzędu Statystycznego w Łodzi, przy czym odpowiedzialnym za prawidłową klasyfikację jest podmiot dokonujący dostawy towarów.

Mając powyższe na uwadze, w przypadku gdy Wnioskodawca sprzedaje używane wyroby jubilerskie, które nie są metalami szlachetnymi lub kamieniami szlachetnymi sklasyfikowanymi pod symbolem CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112, PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0, oraz które zostały nabyte od podmiotów, o których mowa w art. 120 ust. 10 ustawy może stosować opodatkowanie na zasadzie marży.

Powyższa procedura nie będzie miała zastosowania odpowiednio do sprzedaży nieodebranego zastawu, którego przedmiot stanowi złom złota. Należy bowiem zauważyć, iż zgodnie z notami wyjaśniającymi do kodu CN 7112 - Odpady i złom metali szlachetnych lub metali platerowanych metalami szlachetnymi; pozostałe odpady zawierające metale szlachetne lub związki metali szlachetnych, w rodzaju stosowanych zasadniczo do odzyskiwania metali szlachetnych - pozycja ta obejmuje w szczególności: złom zużytych lub zepsutych wyrobów (zastaw stołowych, wyrobów jubilerskich ze złota lub srebra, katalizatorów w postaci gazy tkanej itd.) nienadających się już do pierwotnego zastosowania; nie rozciąga się jednak na wyroby, które po naprawie lub renowacji lub bez naprawy lub renowacji, mogą zostać ponownie wykorzystane do poprzedniego celu lub, które można przekształcić do innego zastosowania bez poddania procesowi odzyskiwania metali szlachetnych.

Tym samym procedura marży nie będzie miała zastosowania do sprzedaży nieodebranego zastawu, którego przedmiot stanowi złom złota. Zatem do sprzedaży takiego złomu złota, stosuje się ogólne zasady opodatkowania i zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podstawę opodatkowania stanowi wartość sprzedanego towaru pomniejszoną o kwotę należnego podatku.

Z powyższego wynika zatem, iż w stosunku do Wnioskodawcy, będzie miał zastosowanie art. 120 ust. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym jeżeli podatnik oprócz zasad, o których mowa w ust. 4 i 5, stosuje również ogólne zasady opodatkowania, to jest on obowiązany prowadzić ewidencję, zgodnie z art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem podziału w zależności od sposobu opodatkowania, w odniesieniu do dostawy, o której mowa w ust. 4 i 5, ewidencja musi zawierać w szczególności kwoty nabycia towarów niezbędne do określenia kwoty mar marży, o której mowa w tych przepisach.

Jak wspomniano wcześniej, co do zasady, stosownie do art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ustawy o VAT, stawka podatku w okresie od 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. wynosi 23% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 oraz art. 146f.

W przypadku sprzedaży na zasadach ogólnych złomu metali szlachetnych (złomu złota) zastosowanie będzie miała również stawka podstawowa, określona w art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ustawy czyli stawka w wysokości 23%.

Mając powyższe na uwadze, sprzedaż przez Wnioskodawcę wyrobów będących przedmiotem zastawu, a w szczególności wyrobów określanych jako wyroby jubilerskie i złom złota winna być poprzedzona dokonaniem przez Wnioskodawcę prawidłowej klasyfikacji sprzedawanych wyrobów.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za:

* prawidłowe w zakresie udzielenia pożyczki pod zastaw rzeczy ruchomych oraz zastosowania procedury marża w odniesieniu do sprzedaży nieodebranych zastawów nie będących metalami szlachetnymi lub kamieniami szlachetnymi (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0),

* nieprawidłowe w części dotyczącej zastosowania procedury marża w odniesieniu do sprzedaży nieodebranego zastawu będącego złomem złota (CN 7112, PKWiU 38.11.58.0).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.