IBPP3/443-154/10/AB

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 18 czerwca 2010 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPP3/443-154/10/AB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2010 r. (data wpływu 9 marca 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 czerwca 2010 r. (data wpływu 14 czerwca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług

* jest prawidłowe w zakresie określenia wymogów dla podatników uczestniczących w transakcji trójstronnej - procedura uproszczona oraz sposobu ustalania wynagrodzenia za dostawy,

* jest nieprawidłowe w zakresie rozpoznania terminu "dostawa musi być bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem".

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 8 czerwca 2010 r. (data wpływu 14 czerwca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie zastosowania procedury uproszczonej w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zarejestrowany w Polsce, z siedzibą w Polsce jest 100% udziałowcem spółki z o.o. w Niemczech: GmbH zarejestrowanej na terenie Niemiec, z siedzibą w Niemczech. Firmy te są uczestnikami transakcji trójstronnych. Spółka S.A. w Polsce jest drugim w kolejności podatnikiem transakcji trójstronnych, a spółka z o.o. w Niemczech jest trzecim w kolejności podatnikiem transakcji trójstronnych. Wnioskodawca jest "drugim" uczestnikiem w transakcji trójstronnej w procedurze uproszczonej. Zakup towaru od pierwszego w kolejności uczestnika transakcji trójstronnej następuje np. w miesiącu czerwcu 2010 r., a odbiór i sprzedaż do ostatniego uczestnika następuje w sierpniu 2010 r.

Korzystając z transakcji trójstronnych w procedurze uproszczonej Wnioskodawca sporządza oddzielny rejestr sprzedaży VAT, gdzie rejestruje faktury sprzedaży WE wykazując kwotę netto, VAT i brutto ww. transakcji oraz nazwę i adresy nabywcy.

Aby bardziej zobrazować zaaranżowaną sytuację, Wnioskodawca podaje przykład, kiedy hipotetycznie może wystąpić fakt zakupu towaru np. 30 czerwca a odbiór 1 sierpnia. Wnioskodawca bierze pod uwagę fakt np. braku środków pieniężnych na zapłatę za zakupiony 30 czerwca towar, potwierdzony fakturą zakup od pierwszego uczestnika transakcji trójstronnej firmy - Rumunia dla drugiego uczestnika transakcji - Polska. Biorąc pod uwagę wysoką wartość towaru np. pompa do betonu i fakt, że pierwszy czyli firma - Rumunia nie wyda ww. towaru bez potwierdzenia zapłaty, która teoretycznie wpłynie na konto tej firmy 1 sierpnia. W związku z czym odbiór towaru i faktura sprzedaży od drugiego Polska dla ostatniego uczestnika transakcji Niemcy będzie miała datę np. 1 sierpnia.

W opisanej sytuacji bezwzględnie pierwszy uczestnik transakcji wydaje ostatniemu towar (przy czym towar jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika lub na ich rzecz).

Wnioskodawca dodaje, że wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne jakie Wnioskodawca zamierza praktykować będą spełniać wymagane przez ustawę warunki:

* w transakcji uczestniczy trzech różnych podatników,

* każdy z podatników zarejestrowany jest w innym kraju członkowskim,

* wszyscy uczestnicy zarejestrowani są na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych,

* dostawa towaru jest dokonana między pierwszym a drugim podatnikiem oraz drugim i ostatnim,

* dostawa dotyczy tego samego towaru,

* w wyniku dokonanej transakcji towar jest wydawany przez pierwszego uczestnika bezpośrednio ostatniemu w kolejności podatnikowi,

* towar jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika lub na ich rzecz,

* transport towaru odbywa się z terytorium innego państwa Wspólnoty.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy fakt, że drugi Wnioskodawca (S.A. w Polsce) jest 100% udziałowcem trzeciego (GmbH, Sp. z o.o. w Niemczech) wyklucza możliwość dokonywania transakcji trójstronnych w procedurze uproszczonej miedzy tymi podmiotami.

Co oznacza termin użyty w art. 135 ust. 1 pkt 4 "dostawa musi być bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem".

Co oznacza określenie w art. 138 ust. 1 pkt 1 "ustalone wynagrodzenie za dostawy".

Zdaniem Wnioskodawcy, nie wyklucza to możliwości uczestniczenia w transakcjach trójstronnych w procedurze uproszczonej ww. podmiotów, gdyż "drugi" czyli S.A. w Polsce, nie posiada siedziby na terenie Niemiec, gdzie zarejestrowany jest ostatni w kolejności uczestnik transakcji czyli GmbH Sp. z o.o. w Niemczech.

Zdaniem Wnioskodawcy zapis ten nie odnosi się do ograniczeń czasowych między nabyciem towaru od drugiego a dostawą na rzecz ostatniego uczestnika transakcji, tylko dotyczy faktu, że między nabyciem od drugiego a dostawą do ostatniego nie mogą wystąpić żadne inne transakcje dotyczące tego towaru.

Zdaniem Wnioskodawcy chodzi tutaj o kwotę sprzedaży z faktury VAT WE dla ostatniego z kolei uczestnika transakcji trójstronnej oraz zarejestrowanie jego nazwy i adresu w oddzielnym rejestrze sprzedaży VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* prawidłowe w zakresie określenia wymogów dla podatników uczestniczących w transakcji trójstronnej - procedura uproszczona oraz sposobu ustalania wynagrodzenia za dostawy,

* nieprawidłowe w zakresie rozpoznania terminu "dostawa musi być bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem".

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1.

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2.

eksport towarów;

3.

import towarów;

4.

wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5.

wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z cyt. wyżej art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że istotą dostawy towarów jest przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W treści art. 7 ust. 1 ww. ustawy, mowa jest bowiem o tego rodzaju czynności, które daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności" lecz jako własność ekonomiczną.

W tym znaczeniu własność ekonomiczna to sytuacja, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W każdym razie w przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. "Dostawa towarów" nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Należy wiec uznać, że dostawa towarów powinna podlegać ocenie przede wszystkim z punktu widzenia swoich aspektów ekonomicznych, mniejsze zaś znaczenie mają jej skutki o charakterze cywilnoprawnym, występujące na gruncie prawa cywilnego.

Oderwanie pojęcia "dostawa towarów" od skutków cywilnoprawnych powstających na gruncie prawa prywatnego od ekonomicznych aspektów transakcji pozwala także na opodatkowanie czynności mających za przedmiot przeniesienie towarów, które to czynności byłyby nieważne (przede wszystkim z uwagi na zachowanie niewłaściwej formy), czy też nieskuteczne na gruncie prawa cywilnego.

W przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach (art. 7 ust. 8 ustawy).

Zgodnie z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 z późn. zm.), zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Dyrektywa, określając powstanie obowiązku podatkowego dla dostawy towarów, stanowi nie tyle o wydaniu towarów, co o ich dostarczeniu. Brzmienie tego przepisu rozwiewa wątpliwości, czy za wydanie w rozumieniu ustawy można uznać wydanie towaru przewoźnikowi czy innej osobie dostarczającej towar nabywcy. W kontekście wskazanego przepisu dyrektywy obowiązek podatkowy powstaje dopiero w momencie dostarczenia towaru nabywcy przez przewoźnika. Interpretację taką potwierdza brzmienie art. 19 ust. 2 ustawy o VAT, który stanowi, że jeżeli podatnik wysyła towar nabywcy lub wskazanej przez niego osobie trzeciej, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru jednej z tych osób (chodzi o wydanie towaru jednej z "tych" osób - a więc wydanie albo nabywcy albo wskazanej przez nabywcę osobie trzeciej).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż podmiot z Rumunii dokonuje dostawy (wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów) na rzecz Wnioskodawcy z Polski, który rozpoznaje wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Następnie Wnioskodawca z Polski dokonuje dostawy na rzecz kontrahentów z Niemiec. Towar jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika lub na ich rzecz i odbywa się z terytorium Rumuni do Niemiec, bowiem w wyniku dokonanej dostawy towar jest wydawany przez pierwszego uczestnika bezpośrednio ostatniemu w kolejności podatnikowi.

Ponadto, wszystkie podmioty biorące udział w transakcji zidentyfikowane są na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach Unii Europejskiej. Ostatni w kolejności podmiot - niemiecki kontrahent - nie ma siedziby Polsce. Transport towarów odbywa się z jednego państwa członkowskiego (Rumunia) na terytorium innego państwa członkowskiego (kraju podatnika ostatniego w kolejności, tj. Niemcy).

Z przedstawionego powyżej opisu wynika, że podmiot polski tj. Wnioskodawca jest pośrednikiem, drugim w kolejności podatnikiem VAT, dokonującym dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika, nieposiadającym siedziby w Niemczech, tj. państwie w którym kończy się transport lub wysyłka.

Odnosząc zatem powyżej opisane zdarzenie do obowiązującego stanu prawnego należy stwierdzić, że wydanie towaru przez podmiot z Rumunii determinuje powstanie obowiązku podatkowego u Wnioskodawcy, co wynika wprost z art. 19 ust. 2 ustawy w myśl którego, jeżeli podatnik wysyła towar nabywcy lub wskazanej przez niego osobie trzeciej, obowiązek podatkowy powstaje z chwila wydania towaru, jednej z tych osób, w związku z cyt. wyżej art. 7 ust. 8 ustawy. Towar ten jest bowiem bezpośrednio transportowany do ostatniego kontrahenta do Niemiec, tym samym niemożliwym jest, jak twierdzi Wnioskodawca powstanie różnic czasowych między nabyciem towaru od drugiego a dostawą na rzecz ostatniego uczestnika transakcji w przedstawionym przez Wnioskodawcę zdarzeniu. W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe. Fakt zapłaty za towar pozostaje na gruncie przepisów o VAT bez znaczenia i nie wpływa na powstanie obowiązku podatkowego.

Transakcje trójstronne to termin używany do opisywania dostaw towarów obejmujących trzy podmioty w przypadku, gdy towary są dostarczane bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu. W kontekście handlu wewnątrzwspólnotowego, transakcja trójstronna może wystąpić w sytuacji, gdy towary są przewożone bezpośrednio od dostawcy w jednym państwie członkowskim Unii Europejskiej do ostatecznego odbiorcy w innym państwie członkowskim, według poleceń podmiotu pośredniczącego, zlokalizowanego w kolejnym państwie członkowskim.

W odniesieniu do transakcji m.in. trójstronnej ma zastosowanie przepis art. 22 ust. 2 i 3 ustawy w myśl którego w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie.

W przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1.

poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;

2.

następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

W transakcji trójstronnej realizowanej między trzema podatnikami z trzech różnych państw członkowskich, rozliczanej na zasadach ogólnych, do której możliwe jest również zastosowanie procedury uproszczonej, pierwszy w kolejności podatnik dokonuje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (w rozumieniu art. 13 ustawy i art. 138 Dyrektywy 2006/112/WE Rady) na rzecz drugiego w kolejności podatnika (do dostawy tej przyporządkowana jest wysyłka lub transport towarów).

Drugi w kolejności podatnik dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (w rozumieniu art. 9 ustawy i art. 20 Dyrektywy 2006/112/WE Rady) co do zasady na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu stosownie do postanowień art. 25 ust. 1 ustawy, w myśl którego wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Ponadto drugi w kolejności podatnik dokonuje również dostawy "krajowej" na terytorium państwa członkowskiego, na którym zakończono wysyłkę lub transport towarów stosownie do cyt. wyżej art. 22 ust. 3 pkt 2 ustawy.

Opodatkowanie dostaw w ramach transakcji trójstronnej na zasadach ogólnych powoduje zatem konieczność rejestracji drugiego w kolejności podatnika w państwie członkowskim, w którym kończy się transport lub wysyłka towaru w celu rozliczenia przez tego podatnika podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i dostawy towaru w tym państwie.

Uregulowana w przepisach art. 135 do 138 ustawy specjalna procedura dotycząca wewnątrzwpólnotowej transakcji trójstronnej przewiduje uproszczone rozliczenie tej transakcji.

Procedura uproszczona w wewnątrzwpólnotowej transakcji trójstronnej polega na:

* objęciu obowiązkiem zapłaty podatku ostatecznego nabywcy towaru czyli trzeciego w kolejności podatnika z tytułu dostawy krajowej pomiędzy drugim a trzecim podatnikiem w kolejności na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu,

* uznaniu, iż doszło do opodatkowania wewnątrzwpólnotowego nabycia towaru przez drugiego w kolejności podatnika VAT zarówno na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu.

Z powyższego wynika, że pomimo iż w transakcję trójstronną zaangażowane są trzy podmioty z trzech różnych państw, jedynym podatnikiem, który zobowiązany jest do naliczenia podatku VAT jest trzeci w kolejności podatnik (ostateczny nabywca towaru), który dokonuje samoobliczenia podatku z tytułu nabycia towaru od drugiego w kolejności podatnika i traktuje to nabycie jako wewnątrzwpólnotowe nabycie towaru.

Na mocy art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną rozumie się transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki:

a.

trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności,

b.

przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.

Za prawidłowe należało zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy, że dla zastosowania ww. procedury uproszczonej nie ma znaczenia, że drugi w kolejności podmiot jest 100% udziałowcem trzeciego w kolejności podmiotu uczestniczącego w transakcji trójstronnej.

Przez procedurę uproszczoną - w myśl art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy - rozumie się procedurę rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

a.

dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT,

b.

drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby lub miejsca zamieszkania w państwie członkowskim, w którym kończy się transport lub wysyłka,

c.

drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka,

d.

ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,

e.

ostatni w kolejności podatnik VAT został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.

Warunkiem zastosowania procedury uproszczonej jest łączne spełnienie powyżej wskazanych przesłanek.

W świetle cyt. przepisów za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy w części w której stwierdza on, że przepis art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy oznacza, że między nabyciem od drugiego w kolejności podmiotu a dostawą do ostatniego w kolejności nie mogą wystąpić żadne inne transakcje dotyczące tego towaru. Przepis ten bowiem oznacza, iż przed dostawą towaru przez drugiego w kolejności podatnika na rzecz trzeciego, u drugiego musi wystąpić transakcja, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy, tj. wewnatrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem.

Zgodnie z art. 136 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy w procedurze uproszczonej drugim w kolejności podatnikiem, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b) i c), jest podatnik wymieniony w art. 15, uznaje się, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zostało u niego opodatkowane, jeżeli wystawił on ostatniemu w kolejności podatnikowi VAT fakturę zawierającą, oprócz danych wymienionych w art. 106, następujące informacje:

1.

adnotację "VAT: Faktura WE uproszczona na mocy art. 135-138 ustawy o ptu" lub "VAT: Faktura WE uproszczona na mocy artykułu 141 dyrektywy 2006/112/WE";

2.

stwierdzenie, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej;

3.

numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, który jest stosowany przez niego wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej;

4.

numer identyfikacyjny stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej ostatniego w kolejności podatnika.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca jest drugim w kolejności podatnikiem VAT w procedurze uproszczonej. A zatem, jest on obowiązany wykazać dane o dokonanych transakcjach odpowiednio w deklaracji podatkowej oraz informacjach podsumowujących.

Podatnik podatku od towarów i usług, który jest drugim w kolejności podatnikiem w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, rozliczanej zgodnie z procedurą uproszczoną:

1.

Wystawia na ostatniego w kolejności podatnika fakturę VAT, o której mowa w art. 136 ustawy.

2.

W prowadzonej ewidencji, oprócz danych określonych w art. 109 ust. 3 ustawy, wykazuje ustalone wynagrodzenie za dostawy w ramach procedury uproszczonej oraz nazwę i adres ostatniego w kolejności podatnika obowiązanego do rozliczenia podatku VAT z tytułu tej transakcji.

3.

W składanej deklaracji podatkowej wykazuje odpowiednio dane o wewnątrzwspólnotowym nabyciu towaru (bez podatku od towarów i usług, gdyż procedurze uproszczonej nie wykazuje się z tego tytułu podatku) opodatkowanym w państwie zakończenia transportu towarów.

4.

W składanych informacjach podsumowujących wykazuje również dane o wewnątrzwspólnotowym nabyciu towaru, zaznaczając, iż są to transakcje trójstronne.

Natomiast w odniesieniu do określenia zawartego w art. 138 ust. 1 pkt 1 "ustalone wynagrodzenie za dostawy" tut. organ zwraca uwagę, że przepisy ustawy o VAT nie odnoszą się do sposobu określenia/kalkulacji wynagrodzenia przez kontrahentów. Zatem, wynagrodzenie za dostawę towarów może być określone przez strony transakcji dowolnie, z poszanowaniem cywilistycznej zasady swobodnego kształtowania treści umów. Kwota należnego wynagrodzenia może być w praktyce ustalona przez strony jako stała określona kwota bądź też jako procent określonej wartości bazowej bądź też jako wynik przyjętego przez strony algorytmu. W konsekwencji, w omawianej sytuacji, o ile z zawartej pomiędzy stronami umowy wynika, że kwota sprzedaży z faktury VAT WE dla ostatniego z kolei uczestnika transakcji trójstronnej stanowi wynagrodzenie za dostawę towarów, będzie stanowić ona "ustalone wynagrodzenie za dostawy". Ustalone wynagrodzenie za dostawy w ramach procedury uproszczonej oraz nazwę i adres ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej Wnioskodawca winien podać w prowadzonej ewidencji. Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za:

* prawidłowe w zakresie określenia wymogów dla podatników uczestniczących w transakcji trójstronnej - procedura uproszczona oraz sposobu ustalania wynagrodzenia za dostawy,

* nieprawidłowe w zakresie rozpoznania terminu "dostawa musi być bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem".

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl