IBPP3/443-145/11/KO

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 29 kwietnia 2011 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPP3/443-145/11/KO

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2011 r. (data wpływu 1 lutego 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 10 marca 2011 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie dostawy nieruchomości gruntowej niezabudowanej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie dostawy nieruchomości gruntowej niezabudowanej.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem w dniu 10 marca 2011 r. będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 23 lutego 2011 r. znak IBPP3/443-145/11/KO.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadził wraz ze wspólnikiem działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej (Spółka została rozwiązana 31 grudnia 2007 r.). W trakcie trwania Spółki wspólnicy nabyli w październiku 1997 r. niezbudowaną nieruchomość gruntową na potrzeby działalności gospodarczej z zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej na ww. gruncie, a nie celem odsprzedaży. Spółka w związku ze zmianą planów, na wyżej wymienionym gruncie nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej, w związku z tym w marcu 1999 r. wspólnicy stwierdzili że ww. niezabudowana nieruchomość gruntowa stała się zbędna na cele prowadzonej działalności gospodarczej i aktem notarialnym repertorium z dnia 15 marca 1999 r. zawarto umowę o zniesieniu współwłasności wyżej wymienionej nieruchomości i przekazano poszczególne części do majątku prywatnego (własnego) obydwu wspólników. Podatnik zamierza sprzedać nieruchomość gruntową, w której to posiadanie wszedł w podany wyżej sposób.

Pismem w dniu 10 marca 2011 r. Wnioskodawca uzupełnił zdarzenie przyszłe w następujący sposób:

1.

Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

2.

Niezabudowana nieruchomość będąca przedmiotem zamierzonej sprzedaży przez Wnioskodawcę składa się z jednej działki.

3.

Przeznaczenie gruntu, będącego przedmiotem zapytania - to teren produkcyjno-usługowy 1 PUa.

4.

Pierwotnie działka została nabyta przez spółkę cywilną (której Wnioskodawca był wspólnikiem), następnie została przekazana przez Spółkę jako majątek prywatny (własny, odrębny) Wnioskodawcy. Wspólnicy przekazali sobie zbyteczny majątek spółki przekazując każdemu ze wspólników wyodrębnioną działkę z zamiarem prowadzenia w przyszłości przez wspólnika działalności gospodarczej na przekazanej działce. Jednakże nieruchomość ta nigdy nie została wykorzystana w tym celu.

5.

Nieruchomość będąca przedmiotem zapytania nie była przedmiotem najmu ani dzierżawy, Wnioskodawca nie czerpał z ww. nieruchomości pożytków.

6.

Wnioskodawca nie dokonał jakiegokolwiek uatrakcyjnienia nieruchomości.

7.

Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży. Posiada jedynie współwłasność z małżonką w trzech działkach (o pow.: 21.76 ar, 7,22 ar oraz 7,62 ar) przeznaczonych pod budownictwo mieszkaniowe - przeznaczenie ww. działek to cele własne mieszkaniowe podatnika oraz dzieci podatnika - działki przeznaczone pod budowę domu podatnika i domów dzieci podatnika.

8.

Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej sprzedaży nieruchomości.

9.

Powodem sprzedaży przedmiotowej nieruchomości jest uzyskanie środków pieniężnych na budowę domu.

10.

Środki uzyskane ze sprzedaży niezabudowanej nieruchomości będącej przedmiotem zamierzonej sprzedaży zostaną przeznaczone na budowę domu podatnika oraz potrzeby osobiste podatnika i jego małżonki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę niezabudowanej nieruchomości gruntowej, (w której posiadanie Wnioskodawca wszedł w wyniku przekazania części majątku Spółki cywilnej do majątku prywatnego - własnego każdego z obydwu wspólników), podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług czy też nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiony powyżej stan taktyczny nie wskazuje aby podatnik nabył nieruchomość gruntową w celu jej dalszej odsprzedaży. Podatnik sprzedając nieruchomość nie występuje w charakterze handlowca, gdyż przez pojęcie handel należy rozumieć dokonywane w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich dalszej odsprzedaży. W analizowanej sprawie nie można stwierdzić że grunt ten został nabyty w celu odsprzedaży, a podatnik wszedł w jego posiadanie poprzez wycofanie zbędnego składniku majątku spółki cywilnej i przekazanie tego gruntu do majątku własnego (prywatnego) podatnika.

Wnioskodawca sprzedając przedmiotową działkę korzysta z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług czyli nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, a więc zdaniem podatnika nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza (zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przytoczonych wyżej przepisów art. 15 ustawy o VAT wynika, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak przyjęcie przez Wnioskodawcę przekazanej od Spółki działki w celu prowadzenia na przekazanej działce w przyszłości działalności gospodarczej powinno być również traktowane jako działalność gospodarcza.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 października 2007 sygn. akt I FPS 3/07 stwierdził, że "w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Więcej nawet: z orzecznictwa ETS wynika, że sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy organ skarbowy wie, że przewidywana działalność gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana (zob. orzeczenie w sprawie C-400/98 pomiędzy Finanzamt Goslar a Brigitte Breitsohl). Z kolei brak takiego zamiaru wyklucza możliwość uznania danego podmiotu za podatnika VAT". Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego działanie poza zakresem działalności gospodarczej występuje w sytuacji, gdy przedmiotem sprzedaży jest majątek osobisty danej osoby, ponieważ został on nabyty na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca wskazał, iż pierwotnie działka została nabyta przez spółkę cywilną, której Wnioskodawca był wspólnikiem. Następnie wspólnicy spółki przekazali sobie majątek tj. wyodrębnioną działkę. Wnioskodawca przyjął działkę z zamiarem prowadzenia w przyszłości na tej działce działalności gospodarczej.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż Wnioskodawca przyjmując działkę z zamiarem prowadzenia na tej działce działalności gospodarczej działał w charakterze podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Co do zasady stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do zapisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Powyższe oznacza, że dostawa gruntów co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby jednak odpłatna dostawa gruntów podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi być realizowana przez podatnika podatku od towarów i usług, a jej przedmiotem musi być nieruchomość gruntowa zabudowana lub niezabudowana stanowiąca teren budowlany lub przeznaczony pod zabudowę.

Ustawodawca nie sprecyzował, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przedmiotowy rodzaj gruntu. Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę. W przypadku jego braku zgodnie z art. 4 ust. 2 tej ustawy określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zgodnie natomiast z art. 9 ust. 1 ww. ustawy w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (art. 9 ust. 4).

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca wskazał, że działka stanowi teren produkcyjno usługowy 1PUa.

W związku z powyższym sprzedaż niezabudowanej działki będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl