IBPP3/443-134/09/PK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2009 r. (data wpływu 10 lutego 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 marca 2009 r. (data wpływu 2 kwietnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku VAT w związku nabyciem oraz użytkowaniem na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu samochodów osobowych, jak również paliwa oraz oleju napędowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 lutego 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku VAT w związku nabyciem oraz użytkowaniem na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu samochodów osobowych, jak również paliwa oraz oleju napędowego. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 marca będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 19 marca 2009 r. znak: IBPP3/443-134/09/Bwo.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności dokonywał nabyć, jak również użytkował na podstawie umów dzierżawy, najmu oraz leasingu samochody uznawane od dnia 1 maja 2004 r. na podstawie art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (zwaną dalej: ustawą o VAT) za samochody osobowe. Dodatkowo Spółka nabywała paliwo oraz olej napędowy do wskazanych pojazdów.

Spółka informuje, iż będące przedmiotem wniosku samochody są zarówno samochodami spełniającymi kryteria uznania ich za samochody ciężarowe, w rozumieniu art. 25 ust. 1 pkt 2 i 3a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, co wynika ze posiadanych przez Spółkę świadectw homologacji producenta, jak i samochodami nie spełniającymi powyższych kryteriów.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka użytkuje różnego rodzaju pojazdy samochodowe. Należą do nich zarówno te które spełniają wymagania określone w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, co zostało stwierdzone na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, jak i takie, które przedmiotowych kryteriów nie spełniają.

Wszelkie nabywane towary i usługi skorelowane z użytkowaniem tych samochodów były wykorzystywane w całości do wykonywania czynności opodatkowanych na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca jest w posiadaniu oryginałów faktur potwierdzających wskazane zdarzenia gospodarcze

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy podatnik posiada po dniu 1 maja 2004 r. prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości z tytułu nabycia oraz użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu samochodów osobowych, jak również paliwa oraz oleju napędowego, bez względu na rodzaj pojazdu samochodowego.

Kiedy przypada termin przedawnienia prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia oraz użytkowania samochodu osobowego.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1.

Podkreślić należy, iż ustawa o VAT przewiduje w art. 86. ust. 3 ograniczenia w odliczaniu podatku naliczonego związanego z nabyciem przez podatników VAT samochodów osobowych wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6 000 zł. Natomiast na mocy art. 86 ust. 7 ustawy o VAT, ograniczenia określone powyżej mają również zastosowanie do usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe (o których mowa powyżej), na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze. Dodatkowo art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT wyłącza całkowicie prawo do odliczenia w stosunku do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych innych pojazdów samochodowych, co do których stosuje się ograniczenie z art. 86 ustawy o VAT.

Należy również zaznaczyć, że przepisy w obecnym kształcie obowiązują od 22 sierpnia 2005 r., natomiast w okresie od 1 maja 2004 r. do czasu nowelizacji, ograniczenia w odliczaniu podatku naliczonego wynosiły odpowiednio 50% wartości samochodu, lecz nie więcej niż 5 000 zł Z kolei rodzaj samochodów, do których stosowane były te ograniczenia ustalano na podstawie tzw. wzoru Lisaka

W tym miejscu warto zaznaczyć, iż do dnia 30 kwietnia 2004 r., stosownie do treści art. 25 ust. 1 pkt 3a) ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. z 1993 r. Nr 11, poz. 50) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie można było stosować do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg. Trzeba również dodać, iż na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym częstokroć o uznaniu samochodu za ciężarowy decydował montaż przysłowiowej "kratki". W związku z powyższym należy stwierdzić, iż możliwości dotyczące odliczenia podatku VAT przed dniem 30 kwietnia 2004 r. były zdecydowanie szersze niż po 1 maja 2004 r.

Opierając się na treści wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie Magoora (C-414/07) należy stwierdzić, iż wszelkie ograniczenia dotyczące odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia oraz użytkowania samochodów, jak również paliwa do nich są sprzeczne z prawem wspólnotowym. Trzeba bowiem mieć na uwadze, na co wskazał również ETS, iż elementem konstrukcyjnym podatku VAT jest zasada neutralności, zgodnie z którą każdy podatnik ma pełne prawo odliczyć podatek naliczony związany z jego działalnością jako podatnika. Jednakże na podstawie art. 17 ust. 6 VI dyrektywy, państwa członkowskie mogły utrzymać wszelkie wyłączenia przewidziane w prawie krajowym w momencie wejścia w życie tej dyrektywy lub wstąpienia państwa do Wspólnoty.

Zatem przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy o VAT mogłyby być wprowadzone na podstawie art. 17 ust. 6 VI dyrektywy lub też jako środek specjalny na podstawie art. 27 ust. 1 tej dyrektywy, zgodnie z którym Rada UE, działając jednomyślnie na podstawie propozycji Komisji, może upoważnić każde z państw członkowskich do wprowadzenia środków specjalnych, stanowiących wyjątek od przepisów niniejszej dyrektywy, w celu uproszczenia procedury naliczania podatku lub zapobieżenia pewnym rodzajom uchylania się lub unikania opodatkowania. Środki mające na celu uproszczenie procedury naliczania podatku nie mogą istotnie wpływać na kwotę podatku należnego na ostatecznym etapie konsumpcji. Jednakże, jak wynika z samej treści art. 27 ust. 1 VI dyrektywy, przepis ten nie mógłby mieć zastosowania do ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z pojazdami samochodowymi.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż jedyna możliwość wprowadzenia ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego musi wynikać z art. 11 ust. 6 VI dyrektywy, zgodnie, z którym państwo członkowskie może utrzymać wszelkie wyłączenia przewidziane w prawie krajowym w momencie wejścia w życie tej dyrektywy. W Polsce VI Dyrektywa weszła w życie 1 maja 2004 r., czyli w dniu, w którym Polska stała się państwem członkowskim Wspólnoty. Należy natomiast zauważyć, iż obecnie obowiązujące przepisy w zakresie odliczania podatku naliczonego w związku z samochodami, jak również przepisy obowiązujące w okresie od 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r., w porównaniu do przepisów obowiązujących przed dniem 1 maja 2004 r. znacznie ograniczyły możliwość odliczania podatku naliczonego. Tym samym wprowadzone po 1 maja 2004 r. przez polskiego ustawodawcę przepisy w zakresie odliczania VAT od samochodów osobowych są w całości sprzeczne z prawem wspólnotowym. Przepisy te jako sprzeczne z prawem wspólnotowym nie wiążą zatem polskich podatników. W związku z czym, podatnikom powinno przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do każdego samochodu, jak również paliwa do samochodu, nabytego po dniu 1 maja 2004 r. wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Bez znaczenia w tym przypadku pozostaje rodzaj samochodu, jak również moment nabycia danego samochodu. Trzeba bowiem zaznaczyć, iż Spółka posiada prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu użytkowania samochodów nabytych przed 1 maja 2004 r. Co wielce istotne w niniejszej sprawie, organy podatkowe nie mają również prawa wymagania od podatnika posiadania jakiejkolwiek homologacji dotyczącej określenia rodzaju pojazdu czy innych dokumentów wskazujących na to czy samochód powinien być uznawana za osobowy czy też ciężarowy.

Z racji niezgodności przepisów ograniczających prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia oraz korzystania z samochodów osobowych, jak również paliwa do tychże pojazdów, art. 86 ust. 3-7oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT nie znajdują zastosowania odnośnie odliczenia podatku naliczonego. Z kolei z dniem 1 maja 2004 r. przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym z dnia 8 stycznia 1993 r., ograniczające możliwość odliczenia podatku naliczonego związanego z samochodami osobowymi, zostały uchylone przez ustawodawcę na mocy art. 175 ustawy o VAT.

Uwzględniając powyższe, w opinii Spółki, posiada ona po dniu 1 maja 2004 r. prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia oraz użytkowania samochodów, jak również nabycia paliwa, bez względu na rodzaj oraz kategorię pojazdu.

Ad.2.

W opinii Podatnika możliwość korekty deklaracji oraz wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty należy zróżnicować w zależności od tego czy zwrot dotyczy nieodliczonego VAT od nabycia, bądź używania samochodu oraz paliwa do samochodów osobowych. W pierwszym przypadku podatnik dokonał odliczenia podatku naliczonego, jednakże nie odliczył podatku VAT w całości.

Z racji tego, iż podatnik dokonał częściowego odliczenia nie znajdą zastosowania przepisy dotyczące terminu do odliczenia podatku VAT (art. 86 ust. 13 ustawy o VAT). Możliwość korekty deklaracji oraz wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty będą ograniczały jedynie przepisy w przedmiocie przedawnienia zobowiązania podatkowego, zgodnie z którymi zobowiązanie podatkowe ulega przedawnieniu w terminie 5 lat licząc od końca roku, w którym zobowiązanie powstało (art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej). Tym samym Spółka ma prawo do skorygowania deklaracji oraz wystąpienia z wnioskiem o nadpłatę w stosunku do podatku VAT, wynikającego z faktur dokumentujących nabycie czy też korzystanie z samochodu osobowego w ramach umowy najmu, dzierżawy, leasingu otrzymanych po dniu 1 maja 2004 r.

Z kolei w przypadku podatku VAT nieodliczonego z tytułu nabycia paliwa do samochodów osobowych należy uwzględnić terminy właściwe do odliczenia podatku VAT (art. 86 ust. 13 ustawy o VAT). Trzeba bowiem zauważyć, iż przepisy dotyczące przedawnienia mają w tym przypadku charakter normy ogólnej w stosunku do przepisów ustawy o VAT, które stanowią o terminie odliczenia podatku naliczonego. Z racji tego, iż lex specialis derogat legi generali, terminem właściwym na dokonanie korekty deklaracji, odliczenie podatku oraz wystąpienie z wnioskiem o nadpłatę jest termin określony w przepisach stawy o VAT, a więc termin 5 lat liczonych od początku roku, w którym powstało prawo do odliczenia podatku.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż Podatnikowi będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do faktur VAT dokumentujących nabycie paliwa do samochodów osobowych, które zostały przez niego otrzymane od dnia 1 grudnia 2004 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7:

kwota podatku należnego z tytułu importu towarów - w przypadkach, o których mowa w art. 33a.

W tym miejscu warto zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC) (Dz. Urz. UE L Nr 145 str. 1 z późn. zm.), państwa członkowskie mogą utrzymać w mocy swoje przepisy dotyczące wyłączenia prawa do odliczenia podatku naliczonego obowiązujące w chwili wejścia w życie VI Dyrektywy, aż do przyjęcia przez Radę przepisów przewidzianych w tym przepisie tj. rodzaju wydatków, od których nie przysługuje odliczenie podatku od wartości dodanej. Tym samym wskazany przepis formułuje zasadę "standstill", przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "standstill" nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W sentencji w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07 Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, iż "Artykuł 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli - co winien ocenić sąd krajowy - te ostatnie przepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń. Powyższy przepis w każdym razie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie zmieniło później swoje ustawodawstwo, obowiązujące od wyżej wskazanego dnia, w sposób, który rozszerza zakres zastosowania tych ograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem".

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z późn. zm.), uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Zgodnie z przepisem art. 25 ust. 1 pkt 2 i pkt 3a obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika:

* samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowiło przedmiot działalności podatnika

* paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg.

W myśl § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.), obowiązującym do 30 kwietnia 2004 r., usługobiorcom użytkującym samochody osobowe lub inne samochody o dopuszczalnej ładowności do 500 kg na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) i innych odpłatności wynikających z zawartej umowy.

Stosownie do § 10 ust. 3 ww. rozporządzenia podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru: DŁ = 357 kg + n × 68 kg

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza liczbę miejsc (siedzeń), łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5000 zł.

W myśl ar 86 ust. 5 ww. ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r., dopuszczalna ładowność pojazdów oraz liczba miejsc (siedzeń) - zgodnie z wolą ustawodawcy - określana była na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji wskazanej powyżej nie miały określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznawane były również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

W przypadku usługobiorców użytkujących samochody, o których mowa w ust. 3 i 5, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodu, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu, nie może jednak przekroczyć kwoty 5.000 zł - art. 86 ust. 7 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r.

Stosownie natomiast do przepisu art. 88 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o VAT obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5 ustawy.

Zmiany, które weszły w życie z dniem 22 sierpnia 2005 r., dotyczące nabycia samochodów, jak i paliw służących do napędu tych samochodów, zostały zawarte w art. 86 ust. 3 i art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przepisu tego wynika, iż w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze nie więcej jednak niż 6000 zł z uwzględnieniem pewnych kategorii pojazdów określonych przez ust. 4 tego artykułu.

W ww. nowelizacji ustawy o VAT zmieniono również art. 86 ust. 7 zgodnie z którym w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Zgodnie natomiast z art. 88 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 22 sierpnia 2005 r.) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Porównując przywołane przepisy obowiązujące do 30 kwietnia 2004 r. i te obowiązujące po tej dacie należy stwierdzić, że regulacje zawarte w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług mogą spowodować, w niektórych sytuacjach, ograniczenie zakresu prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z nabycia niektórych rodzajów pojazdów samochodowych oraz paliwa do tych pojazdów.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż podatnikom nabywającym oraz użytkującym (na podstawie umowy najmu czy leasingu) samochody inne niż osobowe o ładowności powyżej 500 kg oraz paliwo do tych samochodów przysługuje prawo do odliczenia całej kwoty naliczonego podatku wynikającego z faktur dokumentujących te zakupy przy spełnieniu warunków o których mowa w art. 86 ust. 1 i 2.

Reasumując, aby odliczyć pełną kwotę naliczonego podatku od nabyć czy też najmu lub leasingu ww. pojazdów samochodowych Wnioskodawca winien posiadać homologację producenta lub importera wymaganą dla tego rodzaju samochodów potwierdzającą, że przedmiotowy samochód jest innym niż osobowy, a dopuszczalna jego ładowność jest równa lub przekracza 500 kg. Ponadto konieczne jest aby Wnioskodawca posiadał faktury dokumentujące ww. nabycie i konieczne jest aby nabyte towary służyły wykonywaniu wyłącznie czynności opodatkowanych.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, iż przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu nabycia oraz użytkowania samochodów, jak również nabycia paliwa, bez względu oraz kategorię pojazdu, należało uznać za nieprawidłowe.

Ad.2.

Mając na uwadze ww. wyrok ETS stwierdzić należy, iż prawo do odliczenia podatku od towarów i usług z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu tych pojazdów przysługuje, co do zasady, w przypadku gdy:

Jeżeli zatem, wskutek ograniczeń po dniu 30 kwietnia 2004 r. prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu pojazdów samochodowych oraz paliwa wykorzystywanego do napędu tych pojazdów samochodowych, nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia (które mu przysługiwało zgodnie z obowiązującymi przepisami o podatku od towarów i usług w dniu 30 kwietnia 2004 r. lub w dniu 1 maja 2004 r.), podatnikowi - zgodnie z ww. wyrokiem ETS - przysługuje prawo do odliczenia podatku (przez dokonanie korekty rozliczenia) bez uwzględnienia tych ograniczeń.

Jak wskazano wyżej na mocy ww. wyroku ETS podatnikom przywrócono prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu (najmie lub leasingu) samochodów innych niż osobowe o ładowności powyżej 500 kg oraz paliwa do tych samochodów. Podkreślenia wymaga fakt, iż wspomniany wyrok EST nie rozszerza prawa do odliczenia podatku naliczonego od ww. nabyć w stosunku do samochodów osobowych w przypadku których do dnia 30 kwietnia 2004 r. obowiązywał całkowity zakaz odliczania podatku naliczonego. Oznacza to, że prawo do odliczenia podatku naliczonego rzysługuje w odniesieniu do pojazdów samochodowych, w stosunku do których przepisy obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. umożliwiały prawo do takiego odliczenia lub w przypadku jeżeli nie umożliwiały, ale prawo takie przysługiwałoby według zasad obowiązujących w dniu 30 kwietnia 2004 r., tj. w przypadku pojazdów samochodowych.

Tym samym odnośnie nabycia lub użytkowania (najem, leasing) samochodu osobowego obowiązują przepisy art. 86 ust. 3 ustawy o VAT pozwalające na odliczenie 60% wartości podatku naliczonego lecz nie więcej niż 6000 zł. Należy podkreślić, iż przepis ten rozszerza prawo do odliczenia w stosunku do regulacji obowiązujących do 30 kwietnia 2004 r.

W konsekwencji należy uznać, że ze względu na brak możliwości odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości od nabycia lub użytkowania samochodów osobowych jak również brak możliwości odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia paliwa do samochodów osobowych brak jest podstaw do dokonania korekty w tym zakresie, a co za, tym idzie nie ma podstaw prawnych do złożenia wniosku o nadpłatę w przedmiotowej sprawie.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym ma on prawo do:

* skorygowania deklaracji oraz wystąpienia z wnioskiem o nadpłatę w odniesieni do podatku VAT, wynikającego z faktur dokumentujących nabycie czy też korzystanie z samochodu osobowego w ramach umowy najmu, dzierżawy, leasingu otrzymanych po dniu 1 maja 2004 r.,

* odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do faktur VAT dokumentujących nabycie paliwa do samochodów osobowych, które zostały przez niego otrzymane od dnia 1 grudnia 2004 r.;

należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.