IBPP3/443-1329/13/KG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 7 października 2012 r. (data wpływu 28 października 2013 r.), uzupełnionym pismem z 10 grudnia 2013 r. (data wpływu 13 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu oznaczania sprzedawanych towarów na paragonach fiskalnych jest:

* prawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych odzieży używanej sprzedawanej na kilogramy;

* nieprawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych towarów posortowanych, wycenionych za każdą sztukę.

W dniu 28 października 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu oznaczania sprzedawanych towarów na paragonach fiskalnych. Wniosek został uzupełniony pismem z 10 grudnia 2013 r. (data wpływu 13 grudnia 2013 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP3/443-1329/13/KG z 29 listopada 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Działalność gospodarcza Wnioskodawcy polega na zakupie odzieży używanej za granicą (jednorazowo kilkanaście ton), odzież ta następnie częściowo jest sprzedawana w hurtowni Wnioskodawcy odbiorcom krajowym i zagranicznym.

Towar jest zakupiony jako "odzież używana" na kilogramy. Do sprzedaży towaru jest ustalana jedna cena dla danej dostawy. W systemie kasy fiskalnej w hurtowni towar jest zapisany również pod nazwą "odzież używana", sprzedawany jest na kilogramy.

Pozostała część zakupionego towaru jest sortowana i wyceniana jednostkowo, a następnie sprzedawana w sklepach Wnioskodawcy, według ceny za sztukę. Na kasach fiskalnych towar jest zakodowany pod nazwą "odzież używana".

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wyjaśnił, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej kupuje towar jednorazowo około 20 ton niesortowanej odzieży pochodzącej ze zbiórek w Wielkiej Brytanii i otrzymuje fakturę z opisem towaru, jako odzież używana. W towarze jako odzież używana znajdują się oprócz odzieży, wszystkie przedmioty pochodzące z gospodarstwa domowego, które ktoś wyrzucił. Wnioskodawca dokonuje sprzedaży tych towarów w swojej hurtowni i w kilku swoich sklepach.

W hurtowni Wnioskodawca sprzedaje zakupiony towar w ilościach hurtowych niesortowany w opakowaniach takich jak zakupił, tylko osobom prowadzącym działalność gospodarczą, tj. właścicielom hurtowni i sklepów i wystawia faktury z takim samym opisem jak zakupił, tj. odzież używana, ponieważ nie wie jaki asortyment i w jakich ilościach się w tych opakowaniach znajduje.

W sklepach Wnioskodawca sprzedaje towar posortowany, wyceniony za każdą sztukę na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. W każdym sklepie posiada kasę fiskalną na której ewidencjonuje całą sprzedaż jako "odzież używana".

Asortyment pod nazwą "odzież używana" to głównie odzież, również prawie wszystkie towary znajdujące się na rynku o małych a czasem średnich gabarytach. Przy tak ogromnym asortymencie (na pewno kilka tysięcy pozycji) Wnioskodawca nie wyobraża sobie zakodowania z dodatkowym dookreśleniem w kasie fiskalnej każdego rodzaju artykułu, tym bardziej że czasami zdarzają się artykuły, które wystąpią tylko jednorazowo. Niestety Wnioskodawca musiałby wymienić wszystkie kasy fiskalne, gdyż żadna nie ma takiej pamięci.

Dodatkowo Wnioskodawca nie wyobraża sobie ewidencjonowania na kasach tych towarów przez kasjerki z uwagi na tak ogromną ilość, często towaru zdekompletowanego, będącego czasami tylko częściami składowymi.

Wniosek o interpretację Wnioskodawca złożył w celu uzyskania od kompetentnych organów odpowiedzi, gdyż sam nie jest w stanie rozwiązać tego problemu, bo nie wie jakby to miało wyglądać w praktyce w dość specyficznym rodzaju działalności jaki prowadzi.

Dla Wnioskodawcy najlepszym rozwiązaniem byłoby wyodrębnienie, tylko w sprzedaży detalicznej, np. odzież używana, obuwie, zabawki, inne. Pod kategorią inne byłby asortyment taki jak: sprzęt AGD, RTV, drobne meble, obrazy, ozdoby, urządzenia biurowe, sprzęt oświetleniowy, wyposażenie łazienek, kosmetyki, środki czystości, biżuteria, zegarki, pościele, zasłony, koce, poduszki, kołdry, wazony, figurki, rzeźby, ozdoby, doniczki, akcesoria do samochodów, narzędzia, akcesoria komputerowe, szkło, porcelana, zastawy stołowe, sztućce, aparaty telefoniczne i wiele innych przedmiotów, które nie jest w stanie wymienić, a czasami nawet bardzo trudno nazwać, bo nie wie tak naprawdę co to jest i do czego służy. Te wszystkie przedmioty wymienione powyżej stanowią tylko około 10% całego asortymentu, który znajduje się w sklepach Wnioskodawcy.

Do tej pory Wnioskodawca ewidencjonował sprzedaż w kasach fiskalnych pod nazwą na paragonach jako odzież używana. Cały towar Wnioskodawca opodatkowuje stawką 23% VAT.

Wnioskodawca uważa, że wprowadzanie dodatkowych opisów poszczególnych towarów nie ma sensu, gdyż i tak nie wie jakie ilości w poszczególnym asortymencie znajdowały się w zakupach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z rozporządzeniem Ministra Finansów w sprawie kas rejestrujących wyżej opisany sposób dokumentowania sprzedaży na paragonie będzie prawidłowy.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Powołując się na rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących, Wnioskodawca uważa, że taki sposób zapisu jest prawidłowy.

Kupując "odzież używaną" na kilogramy, w której znajduje się bardzo szeroki asortyment, od bielizny, aż po odzież wierzchnią, sportową, roboczą, specjalistyczną, jak również zabawki, sprzęt AGD, RTV, akcesoria łazienkowe, chemię gospodarczą, drobne elementy wystroju wnętrz itp., Wnioskodawca nie jest w stanie rozdzielać towaru na poszczególne asortymenty, gdyż sprzedaje towar jako niesortowalny, czyli w takiej postaci w jakie został zebrany. Towar jest wyceniany w zależności od stopnia zużycia. W sprzedaży detalicznej sklepy Wnioskodawcy są również traktowane jako sklepy z odzieżą używaną, a nie sklepy wyspecjalizowane, w których sprzedaje się zarówno odzież, obuwie, jak i sprzęt AGD.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* prawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych odzieży używanej sprzedawanej na wagę;

* nieprawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych towarów posortowanych, wycenionych za każdą sztukę.

Obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT. W ust. 1 powołanego artykułu postanowiono, że podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Kwestie dotyczące konstrukcji paragonów fiskalnych, zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363), zwanego dalej rozporządzeniem z 2013 r. W porównaniu z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338, z późn. zm.), obowiązującym do 31 marca 2013 r., uległa doprecyzowaniu regulacja dotycząca nazwy towaru lub usługi na paragonie.

Zgodnie z § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia z 2013 r., paragon fiskalny powinien zawierać m.in. "nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację". Paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwiać nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy (§ 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących).

Podatnicy dla celów prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w celu zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku, powinni posługiwać się nazwami towarów lub usług, które pozwolą na ich jednoznaczną identyfikacje. Nazwa towaru lub usługi to wyraz lub połączenie wyrazowe odnoszące się do towarów lub usług będących w ofercie podatnika. Przepis § 8 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 rozporządzenia z 2013 r. obliguje do wyznaczenia takiej nazwy towaru lub usługi, która pozwoli na oznaczenie przedmiotu transakcji w sposób niebudzący wątpliwości, co do rodzaju towaru lub usługi. Jednocześnie należy podkreślić, że przepis ten nie obliguje do stosowania nazw szczegółowych dotyczących pojedynczych przedmiotów danego rodzaju lub poszczególnych cech danego towaru lub usługi.

Zgodnie z § 2 pkt 1 rozporządzenia z 2013 r. paragon fiskalny jest dokumentem fiskalnym. Dokument ten spełnia określone funkcje m.in. kontrolną, ochronną, informacyjną - co jest szczególnie istotne z punktu widzenia nabywcy będącego konsumentem, jak i organów podatkowych. Realizacja ww. funkcji jest możliwa jednak wtedy, gdy dokument ten zawiera wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia z 2013 r.

Nazwy pozwalające na jednoznaczne identyfikowanie oferowanych towarów i usług (oraz sposób przyporządkowania stawki podatku do nazwy towaru i usługi), określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Sposób dokonywania jednoznacznej identyfikacji towaru lub usługi jest w dużej mierze uzależniony od specyfiki prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Podatnik powinien użyć oznaczenia nazw towarów i usług do oferowanego asortymentu tak, aby do użytej nazwy towaru i usługi możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatku i aby użyta nazwa była zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem i usługą, przy czym wprowadzony w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia z 2013 r. wymóg "jednoznaczności" wyłącza możliwość stosowania nazw grup towarów. Oznacza to, że podatnik stosujący nazewnictwo spełniające wymóg "jednoznaczności", o którym mowa w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia, zamiast posługiwać się określeniami właściwymi dla nazwy grupowania, powinien stosować nazwy konkretnych towarów.

Jak wskazano wyżej sposób "jednoznacznego" identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem towarów i usług, jakie podatnik oferuje.

Jednocześnie jednak dokonując interpretacji § 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących należy mieć na uwadze stosowne przepisy zawarte w Rozdziale 5. Zgodnie z § 35 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących podatnicy użytkujący kasy, które zostały nabyte w okresie ważności:

- mogą je nadal stosować do prowadzenia ewidencji po upływie tego okresu, pod warunkiem że kasy te zapewniają prawidłowość rozliczeń podatnika.

Zgodnie natomiast z § 36 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących podatnicy użytkujący kasy, o których mowa w § 35 tego rozporządzenia oraz art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332), nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań określonych w rozdziale 2 (rozdział ten obejmuje m.in. § 8, czyli przepis stanowiący o "jednoznacznej identyfikacji") stosują te przepisy odpowiednio.

Dokonując zatem interpretacji § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących stanowiącego o konieczności jednoznacznej identyfikacji towarów i usług należy mieć na uwadze § 36 tego rozporządzenia, gdyż na mocy tego przepisu, przepis o jednoznacznej identyfikacji towarów i usług podatnicy użytkujący kasy nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań w nim określonych stosują odpowiednio (tzn. stosują przepis § 8 ust. 1 pkt 6 z uwzględnieniem możliwości technicznych kasy).

Z łącznej analizy przepisów wynika zatem, że stosowana przez podatnika kasa rejestrująca (system kasowy) i jej możliwości techniczne (w kontekście prowadzonej przez podatnika działalności, w szczególności jej zakresu) mogą mieć istotny wpływ na wymagania, co do sposobu identyfikacji towarów i usług, w tym znaczeniu, że brak możliwości technicznych będzie skutkować mniej szczegółowym prowadzeniem identyfikacji (tekst jedn.: dostosowanym do możliwości kasy).

W tym względzie należy zauważyć, że w praktyce podatnicy dysponują różnymi urządzeniami fiskalnymi np. drukarkami fiskalnymi, jak też kasami rejestrującymi o nieskomplikowanej konstrukcji i o znacznie ograniczonych możliwościach technicznych.

W przypadku podatników stosujących prostsze modele kas rejestrujących w niektórych rodzajach działalności (gdzie np. występuje duża gama oferowanych towarów, częste rotacje towarów itp.) konieczność "odpowiedniego" stosowania ww. przepisu § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących (tekst jedn.: dostosowanego do możliwości) może się pojawić.

Przypadek taki może mieć miejsce, np. w sytuacji, gdy asortyment towarów u danego podatnika jest większy niż liczba dostępnych pozycji w bazie towarowej kasy rejestrującej, którą podatnik wykorzystuje w prowadzonej działalności gospodarczej. W takiej sytuacji podatnik stosuje przepis dotyczący jednoznacznego identyfikowania towarów odpowiednio, co oznacza, że dostosowuje stosowane przez siebie nazewnictwo do liczby dostępnych pozycji w bazie towarowej kasy rejestrującej.

W tym miejscu trzeba zauważyć, że to podatnik decyduje, w jaki sposób dobierze nazwę towaru lub usługi, tak by jego klient mógł jednoznacznie zidentyfikować przedmiot nabytego świadczenia, a sposób jednoznacznego identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem, jaki podatnik oferuje. Istotny jest również fakt, że obowiązujące w tym zakresie przepisy nie wykluczają stosowania skrótów.

Z opisu sprawy wynika, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy sprzedaż towarów pod nazwą "odzież używana" na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

W towarze jako odzież używana znajdują się oprócz odzieży, wszystkie przedmioty pochodzące z gospodarstwa domowego.

Zdaniem Wnioskodawcy najlepszym rozwiązaniem byłoby wyodrębnienie, tylko w sprzedaży detalicznej, np. odzież używana, obuwie, zabawki, inne. Pod kategorią inne byłby asortyment taki jak: sprzęt AGD, RTV, drobne meble, obrazy, ozdoby, urządzenia biurowe, sprzęt oświetleniowy, wyposażenie łazienek, kosmetyki, środki czystości, biżuteria, zegarki, pościele, zasłony, koce, poduszki, kołdry, wazony, figurki, rzeźby, ozdoby, doniczki, akcesoria do samochodów, narzędzia, akcesoria komputerowe, szkło, porcelana, zastawy stołowe, sztućce, aparaty telefoniczne i wiele innych przedmiotów.

Do tej pory Wnioskodawca ewidencjonował sprzedaż na paragonach jako odzież używana.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawidłowości przyjętego sposobu dokumentowania na paragonie sprzedaży detalicznej, w świetle przepisów rozporządzenia Ministra Finansów.

Z powołanych wcześniej przepisów wynika, że to sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby nazwa towaru lub usługi na paragonie była tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę oraz aby umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawki podatku. Oznacza to, że podatnik powinien wystawiać paragony zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby z jednej strony pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikacje prawidłowego rozliczenia podatku, a z drugiej strony zapewniły konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów. Klient powinien mieć możliwość weryfikacji, czy cena deklarowana przez sprzedawcę jest taka sama jak cena wyszczególniona na paragonie. Podatnik powinien zadbać o takie zaprogramowanie kasy rejestrującej, aby konsument otrzymywał paragony z konkretnymi nazwami jednostkowymi towarów lub usług, pozwalającymi na ich jednoznaczną identyfikację.

Zaznaczenia wymaga, że sprzedaż odzieży używanej na wagę, czyli w kilogramach jest swoistą sprzedażą, bowiem z założenia nie jest to sprzedaż określonego asortymentu odzieży, lecz wszystkich rodzajów odzieży. Specyfika tej sprzedaży polega więc na tym, że cena nie jest zależna od asortymentu i w tej grupie może znaleźć się każdy rodzaj odzieży. Można zatem uznać, że odzież używana sprzedawana w kilogramach jest określoną kategorią towarów. W świetle powyższego, dla towarów z tej kategorii można zastosować jedną nazwę. Zatem w przypadku sprzedaży odzieży używanej na wagę (w kilogramach) w sytuacji, gdy nie występuje zróżnicowanie cenowe pomiędzy konkretnymi sztukami odzieży używanej, tj. ustalana jest jedna cena za kilogram bez względu na rodzaj nabywanego towaru uznać należy, że przyjęcie nazwy "odzież używana" jest prawidłowe, jako że uszczegółowienie na rodzaj i nazwę rodzajową nabywanej sztuki odzieży nie ma wpływu na ustalenie stawki VAT oraz wysokości podstawy opodatkowania.

Należy jednak zauważyć, że w świetle powyższych przepisów doprecyzowania wymaga nazwa w postaci "odzież używana" w przypadku sprzedaży odzieży używanej posortowanej, wycenionej za każdą sztukę. W przypadku tej sprzedaży, samo oznaczenie na paragonie "odzież używana" w żaden sposób nie identyfikuje towaru zakupionego przez klienta. Nie jest to już bowiem sprzedaż odzieży z kategorii "odzież używana" na kilogramy, a tym samym konieczna jest bardziej precyzyjna nazwa, która pozwoli klientowi na jednoznaczne określenie kupionego produktu. W tej sytuacji konsument dokonuje zakupu konkretnej wycenionej części garderoby. Tym samym nazwa towaru na paragonie fiskalnym zawierająca tylko sformułowanie treści "odzież używana" bez podania jakiego towaru dotyczy, nie jest wystarczająca dla dokładnego określenia wymogu postawionego przez powołany przepis dotyczący jednoznacznej identyfikacji towaru. Podobnie każdy artykuł z innego asortymentu niż odzież używana, powinien posiadać swój desygnat, bowiem uwidocznienie na paragonie fiskalnym nazwy towaru określającej grupę towarową, np. "odzież używana" dla wszystkich artykułów oraz "inne", bez podziału na nazwy poszczególnych podgrup - gatunków towarów, nie pozwala na jednoznaczne i precyzyjne zidentyfikowanie sprzedawanych towarów.

Wnioskodawca powinien więc użyć oznaczenia nazw towarów do oferowanego asortymentu nie tylko tak, aby do użytej nazwy towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatku, ale również mając na uwadze, aby użyta nazwa była zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem, przy czym wprowadzony w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia z 2013 r. wymóg "jednoznaczności" wyłącza możliwość stosowania nazw grup towarów. Oznacza to, że podatnik stosujący nazewnictwo spełniające wymóg "jednoznaczności", o którym mowa w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia, zamiast posługiwać się takimi określeniami (właściwymi dla nazwy określonych grup towarów) jak odzież używana, powinien stosować nazwy konkretnych części garderoby.

Wnioskodawca ma więc obowiązek oddzielnie identyfikować rodzaj sprzedawanego towaru i na paragonie umieścić jego nazwę umożliwiającą nabywcy kontrolę dokonanych zakupów, np. poprzez uszczegółowienie nazwy. Odzież używana sprzedawana na wagę musi mieć inne oznaczenie niż odzież używana sprzedawana na sztuki, a w obrębie grupy odzieży używanej sprzedawanej na sztuki odrębnie należy wyróżnić nazwy towarów (odzieży używanej) w zależności od asortymentu.

Nie można uznać za wystarczające umieszczenie nazwy towaru we wskazany przez Wnioskodawcę sposób "inne". Z tak podanej informacji odnoszącej się do nazwy towaru nie można wywieść, jaki konkretnie towar jest przedmiotem sprzedaży. W świetle powyższych ustaleń, dla sprzedawanych przez Wnioskodawcę towarów nie można zastosować jednej nazwy "inne", lecz nazwy konkretnych towarów.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu oznaczania sprzedawanych towarów na paragonach fiskalnych jest:

* prawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych odzieży używanej sprzedawanej na wagę;

* nieprawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych towarów posortowanych, wycenionych za każdą sztukę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.