IBPP3/443-1326/13/KG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 października 2013 r. (data wpływu 25 października 2013 r.), uzupełnionym pismem z 9 grudnia 2013 r. (data wpływu 19 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

* nieprawidłowe w zakresie stosowania na paragonie fiskalnym dotychczas nazwy towaru tylko z rozbiciem na "odzież używana na wagę" i "odzież używana wyceniona";

* prawidłowe w zakresie zaproponowanej do stosowania w przyszłości na paragonie fiskalnym dla towaru jakim jest odzież używana nazwy "odzież używana na wagę", a dla odzieży wycenionej wyszczególnienie nazw konkretnych towarów;

* nieprawidłowe w zakresie stosowania na paragonie fiskalnym nazwy grup towarów.

W dniu 25 października 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu oznaczania sprzedawanych towarów na paragonach fiskalnych. Wniosek został uzupełniony pismem z 9 grudnia 2013 r. (data wpływu 19 grudnia 2013 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Biura nr IBPP3/443-1326/13/KG z 4 grudnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku, uzupełnionym pismem z 9 grudnia 2013 r., został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą PHU W. w zakresie handlu odzieżą używaną będąc czynnym podatnikiem VAT w wysokości 23% oraz jest opodatkowany na zasadach podatku liniowego.

W 11 punktach handlowych Wnioskodawca sprzedaje tylko jeden rodzaj asortymentu czyli odzież używaną. Sprzedaż dla osób fizycznych prowadzona jest przy użyciu prostych kas rejestrujących bez podłączenia do komputera.

Towar, który Wnioskodawca sprzedaje kupowany jest w kilogramach; na fakturze zakupowej znajduje się jedynie określenie odzież używana oraz ilość wyrażona w kilogramach bez jakiejkolwiek klasyfikacji. Ilość zakupowanej jednorazowo odzieży używanej przekracza dwadzieścia tysięcy kilogramów. Sprzedaż w części prowadzona jest na wagę w kilogramach (zawsze jedna cena za kilogram) oraz część asortymentu wyceniana jest indywidualnie.

Ze względu, iż towar który Wnioskodawca kupuje nie powtarza się, także przy zakupie towaru nie jest wyszczególniona żadna klasyfikacja oraz nie zdarzają się dwie identyczne rzeczy Wnioskodawca nie jest w stanie dokonać jednoznacznej identyfikacji towarów i wyszczególniać na paragonie każdej pozycji z asortymentu. Przy sprzedaży odzieży używanej jednoznaczna klasyfikacja towaru nie jest w tym wypadku możliwa ponieważ każda rzecz różni się od siebie kolorem, wzorem, krojem, wykonaniem, stopniem zużycia.

W związku z tym do tej pory na paragonie Wnioskodawca wyszczególnia dwie grupy towarów pod nazwą: odzież używana na wagę (zawsze jedna cena za kilogram) oraz odzież używana wyceniona.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności dokonuje również sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, tj. podmiotów o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy o VAT.

W grupie artykułów określanych "odzież używana wyceniona", które do tej pory stosuje znajdują się następujące kategorie: używany płaszcz; uż. kurtka; uż. odzież skórzana; uż. marynarka; uż. żakiet; uż. swetr; uż. bluza/polar; uż. spodnie; uż. spódnica; uż. sukienka; uż. koszula męska; uż. bluzka damska; uż. bielizna; uż. bawełna k.r. rękaw; uż. obuwie; uż. galanteria; uż. kamizelka; uż. krótkie spodenki; uż. dres. Natomiast w grupie artykułów określanych jako "odzież używana na wagę" cena za jeden kilogram jest zawsze taka sama i nie ma znaczenia kategoria sprzedawanego towaru. Cały ten towar jest wyceniony w jednej cenie za kilogram.

W przyszłości przy konieczności zastosowania bardziej szczegółowego opisu przy sprzedaży towaru określanego dotychczas jako tylko "odzież używana wyceniona" Wnioskodawca chce użyć poniżej zamieszczonego wyszczególnienia:

używany płaszcz; uż. kurtka; uż. odzież skórzana; uż. marynarka; uż. żakiet; uż. swetr; uż. bluza/polar; uż. spodnie; uż. spódnica; uż. sukienka; uż. koszula męska; uż. bluzka damska; uż. bielizna; uż. bawełna k.r. rękaw; uż. obuwie; uż. galanteria; uż. kamizelka; uż. krótkie spodenki; uż. dres; uż. art. użytku domowego oraz używana odzież na wagę.

Jeżeli zaistnieje sprzedaż towaru innego niż odzież używana Wnioskodawca zmierza oznaczać go jako: używane artykuły użytku domowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w związku z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. § 8 ust. 1 pkt 6 dotychczasowe wyszczególnianie nazw towaru tylko z rozbiciem na: odzież na wagę (zawsze tylko jedna cena za kilogram) i odzież wyceniona jest prawidłowe.

Czy przy konieczności zidentyfikowania konkretnych nazw towaru wystarczy wyszczególnienie zastosowane poniżej:

używany płaszcz; uż. kurtka; uż. odzież skórzana; uż. marynarka; uż. żakiet; uż. swetr; uż. bluza/polar; uż. spodnie; uż. spódnica; uż. sukienka; uż. koszula męska; uż. bluzka damska; uż. bielizna; uż. bawełna k.r. rękaw; uż. obuwie; uż. galanteria; uż. kamizelka; uż. krótkie spodenki; uż. dres; uż. art. użytku domowego oraz używana odzież na wagę.

Zdaniem Wnioskodawcy, podane wyszczególnienie nazw towaru na paragonie przy sprzedaży odzieży używanej zastosowanej do tej pory przez Wnioskodawcę jest prawidłowe oraz wyszczególnienie w przypadku konieczności dokładniejszej identyfikacji nazw towaru wystarczy, ponieważ towar, który Wnioskodawca sprzedaje nie powtarza się w ilości większej niż jedna sztuka i nie jest w stanie każdej rzeczy wyszczególnić na paragonie. Poza tym kasy, które Wnioskodawca posiada są proste bez podłączenia do komputera i ich pamięć odnośnie kodów jest ograniczona.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

* nieprawidłowe w zakresie stosowania na paragonie fiskalnym dotychczas nazwy towaru tylko z rozbiciem na "odzież używana na wagę" i "odzież używana wyceniona";

* prawidłowe w zakresie zaproponowanej do stosowania w przyszłości na paragonie fiskalnym dla towaru jakim jest odzież używana nazwy "odzież używana na wagę", a dla odzieży wycenionej wyszczególnienie nazw konkretnych towarów;

* nieprawidłowe w zakresie stosowania na paragonie fiskalnym nazwy grup towarów.

Obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT. W ust. 1 powołanego artykułu postanowiono, że podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Kwestie dotyczące konstrukcji paragonów fiskalnych, zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363), zwanego dalej rozporządzeniem z 2013 r. W porównaniu z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338, z późn. zm.), obowiązującym do 31 marca 2013 r., uległa doprecyzowaniu regulacja dotycząca nazwy towaru lub usługi na paragonie.

Zgodnie z § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia z 2013 r., paragon fiskalny powinien zawierać m.in. "nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację". Paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwiać nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy (§ 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących).

Z przytoczonych przepisów wynika, jakie wymagania musi spełniać paragon fiskalny. Jednym z nich jest wymóg zawarcia na wydruku nazwy towaru lub usługi. Sprzedawca zobowiązany jest więc do wskazania nazwy towaru lub usługi przede wszystkim tak, aby możliwe było przyporządkowanie temu towarowi lub usłudze odpowiedniej stawki podatku VAT.

Wprawdzie przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia "nazwa towaru/usługi" oraz nie określają źródła stosowania tych nazw, jednakże przez nazwę towaru lub usługi należy rozumieć, zgodnie ze "Słownikiem Języka Polskiego" (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005) nazwę jednostkową, tj. nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Sprzedawca jest zobowiązany na paragonie opisać każdy towar lub usługę, podać ich nazwę, nie może być to nazwa bardzo ogólna. Umieszczona na paragonie fiskalnym nazwa towaru lub usługi winna oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru lub usługi, a nie określoną grupę asortymentową sprzedawanego towaru lub usługi, tak aby do każdego towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i aby użyta nazwa była, co do istoty, zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem i usługą, a ponadto by powiązanie tej nazwy z ceną pozwoliło na indywidualne określenie sprzedanego towaru lub usługi.

Sposób "jednoznacznego" identyfikowania towarów i usług oraz przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług określa sam sprzedawca uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Przy czym nazwa towaru i usługi winna oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru i usługi, zatem Wnioskodawca zobowiązany jest do szczegółowego określenia nazw towarów i usług na paragonie fiskalnym w celu ich prawidłowej identyfikacji.

Jeżeli podatnik dokonuje sprzedaży określonego rodzaju towarów lub świadczy określonego rodzaju usługi i wszystkie towary lub wszystkie usługi z danej kategorii mają jedną stawkę podatku VAT, podatnik może co do zasady, zaprogramować w kasie nazwę tego towaru lub usługi zgodnie z nazwą tej kategorii. Nie jest dopuszczalne natomiast stosownie jednakowej nazwy dla towarów lub usług opodatkowanych różnymi stawkami. Ponadto jeżeli podatnik sprzedaje różne towary i usługi należące do różnych kategorii towarów lub usług, pomimo, że mają one taką samą stawkę podatku VAT, to podatnik powinien, co do zasady, oddzielnie je identyfikować. Sposób prowadzenia jednoznacznej identyfikacji ma zatem ścisły związek z asortymentem oferowanym przez podatnika.

Podkreślenia więc wymaga, że to sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań, aby nazwa w jednoznaczny sposób definiowała sprzedawane usługi i umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawek podatków. Zauważyć również należy, że im szerszy jest wybór towarów (usług) w danej grupie, to wymaga on bardziej szczegółowego określenia nazwy usługi w celu jej prawidłowej identyfikacji.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu odzieżą używaną. Do tej pory na paragonie Wnioskodawca wyszczególnia dwie grupy towarów pod nazwą: odzież używana na wagę (zawsze jedna cena za kilogram) oraz odzież używana wyceniona.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą oceny, czy w związku z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. § 8 ust. 1 pkt 6 dotychczasowe wyszczególnianie nazw towaru tylko z rozbiciem na: odzież na wagę (zawsze tylko jedna cena za kilogram) i odzież wyceniona jest prawidłowe.

Jak wynika z powołanych regulacji, podatnik powinien wystawiać paragony zawierające nazwy towarów (usług) na tyle szczegółowe, żeby z jednej strony pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowego rozliczenia podatku, a z drugiej strony zapewniły konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów. Przy czym stosowanie jednej nazwy nie jest dozwolone gdy podatnik ma w swojej ofercie towary objęte różnymi stawkami podatku VAT. Ponadto nazwa towaru (usługi) na paragonie musi być tak skonstruowana, aby można było na tej podstawie w połączeniu z ceną dokładnie określić jaki został zakupiony towar czy usługa.

Zaznaczenia wymaga, że sprzedaż "odzieży używanej na wagę", czyli w kilogramach jest swoistą sprzedażą, bowiem z założenia nie jest to sprzedaż określonego asortymentu odzieży lecz wszystkich rodzajów odzieży. Specyfika tej sprzedaży polega więc na tym, że cena nie jest zależna od asortymentu i w tej grupie może znaleźć się każdy rodzaj odzieży. Można zatem uznać, że odzież używana sprzedawana w kilogramach jest określoną kategorią towarów. W świetle powyższego, dla towarów z tej kategorii można zastosować jedną nazwę. Zatem w przypadku sprzedaży odzieży używanej na wagę (w kilogramach) w sytuacji, gdy nie występuje zróżnicowanie cenowe pomiędzy konkretnymi sztukami odzieży używanej tj. ustalana jest jedna cena za kilogram bez względu na rodzaj nabywanego towaru uznać należy, że przyjęcie nazwy "odzież używana na wagę" jest prawidłowe, jako że uszczegółowienie na rodzaj i nazwę rodzajową nabywanej sztuki odzieży nie ma wpływu na ustalenie stawki VAT oraz wysokości podstawy opodatkowania.

Należy jednak zauważyć, że w świetle powołanych przepisów doprecyzowania wymaga nazwa "odzież używana wyceniona" w przypadku sprzedaży odzieży używanej wycenionej za sztukę. W przypadku tej sprzedaży, samo oznaczenie na paragonie "odzież używana wyceniona" w żaden sposób nie identyfikuje towaru zakupionego przez klienta. Nie jest to już bowiem sprzedaż odzieży z kategorii "na wagę", a tym samym konieczna jest bardziej precyzyjna nazwa, która pozwoli klientowi na jednoznaczne określenie kupionego produktu. W tej sytuacji konsument dokonuje zakupu konkretnej wycenionej części garderoby. Tym samym nazwa towaru na paragonie fiskalnym zawierająca tylko sformułowanie treści "odzież używana wyceniona" bez podania jakiego towaru (rodzaju odzieży) dotyczy nie jest wystarczająca dla jednoznacznej identyfikacji towaru. Podobnie każdy artykuł użytku domowego, galanteryjny oraz odzież skórzana powinien posiadać swój desygnat, bowiem pojęcia te obejmują szeroką gamę produktów, co nie pozwala nawet na przybliżoną identyfikację towaru.

Wnioskodawca powinien więc użyć oznaczenia nazw towarów do oferowanego asortymentu nie tylko tak, aby do użytej nazwy towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatku, ale również mając na uwadze, aby użyta nazwa była zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem. Przy czym należy podkreślić, że wprowadzony w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia z 2013 r. wymóg "jednoznaczności" wyłącza możliwość stosowania nazw grup towarów. Oznacza to, że stosując nazewnictwo spełniające wymóg "jednoznaczności", o którym mowa w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia, zamiast posługiwać się takimi określeniami (właściwymi dla nazwy określonych grup towarów) jak odzież używana wyceniona, Wnioskodawca powinien stosować nazwy konkretnych części garderoby. Niewłaściwe jest również stosowanie przez Wnioskodawcę na paragonie ogólnych nazw grup towarów np. "odzież uż. skórzana", "uż. galanteria" oraz "uż. art. użytku domowego", bowiem nie pozwala na jednoznaczne i precyzyjne zidentyfikowanie sprzedawanych towarów.

W świetle powyższego, Wnioskodawca jest zobowiązany oddzielnie identyfikować rodzaj sprzedawanego towaru i na paragonie umieścić jego uszczegółowioną nazwę umożliwiającą nabywcy kontrolę dokonanych zakupów. Odzież używana sprzedawana na wagę musi mieć inne oznaczenie niż odzież używana sprzedawana na sztuki, a w kategorii odzieży używanej sprzedawanej na sztuki odrębnie należy wyróżnić nazwy towarów (odzieży używanej) w zależności od asortymentu.

W świetle powyższych ustaleń, dotychczasowe wyszczególnianie nazw towaru tylko z rozbiciem na: "odzież używana na wagę" i "odzież używana wyceniona" jest nieprawidłowe.

Natomiast proponowane do stosowania w przyszłości nazwy na paragonie fiskalnym dla towaru jakim jest odzież używana nazwy "odzież używana na wagę", a dla odzieży wycenionej wyszczególnienie: używany płaszcz; uż. kurtka; uż. marynarka; uż. żakiet; uż. swetr; uż. bluza/polar; uż. spodnie; uż. spódnica; uż. sukienka; uż. koszula męska; uż. bluzka damska; uż. bielizna; uż. bawełna k.r. rękaw; uż. obuwie; uż. kamizelka; uż. krótkie spodenki; uż. dres jest prawidłowe.

Jednakże jak wyjaśniono powyżej, stosowanie na paragonie fiskalnym nazwy grup towarów "odzież uż. skórzana", "uż. galanteria" oraz "uż. art. użytku domowego" jest nieprawidłowe, bowiem nie zapewniają klientowi jednoznacznej identyfikacji zakupionego towaru.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawcy jest:

* nieprawidłowe w zakresie stosowania na paragonie fiskalnym dotychczas nazwy towaru tylko z rozbiciem na "odzież używana na wagę" i "odzież używana wyceniona";

* prawidłowe w zakresie zaproponowanej do stosowania w przyszłości na paragonie fiskalnym dla towaru jakim jest odzież używana nazwy "odzież używana na wagę", a dla odzieży wycenionej wyszczególnienie nazw konkretnych towarów;

* nieprawidłowe w zakresie stosowania na paragonie fiskalnym nazwy grup towarów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.