IBPP3/443-1307/11/PK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2011 r. (data wpływu 16 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów - jest prawidłowe.

W dniu 16 grudnia 2011 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zakupił od włoskiego kontrahenta oprzyrządowanie, które pozostaje we Włoszech. Towary nigdy nie przekroczyły granicy Polski (nie są transportowane ani wysyłane). Wnioskodawca w przyszłości (za rok lub dwa lata) ma zamiar odsprzedać oprzyrządowanie np. do firmy w Niemczech (oprzyrządowanie nie trafi raczej do Polski na żadnym etapie) o ile oprzyrządowanie będzie jeszcze zdatne do użytku. Jeżeli jednak oprzyrządowanie zostanie zużyte to zostanie zezłomowane na terytorium Włoch.

Z tytułu toolingu włoski kontrahent wystawia faktury VAT jednakże są one wystawiane bez podatku VAT. W fakturze włoski kontrahent wskazał, że zastosowanie znajdzie zwolnienie z VAT na podstawie art. 41 włoskiej ustawy o VAT (no 331/1993). Zdaniem włoskiego kontrahenta nie ma on obowiązku wystawiać faktur z VAT.

Wnioskodawca stoi jednak na stanowisku, że faktury za oprzyrządowanie powinny być opodatkowane we Włoszech (jako sprzedaż krajowa towarów), ponieważ oprzyrządowanie nie opuściło terytorium Włoch.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałym przypadku to na Wnioskodawcy dąży obowiązek rozliczenia VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek rozliczenia VAT ciąży na kontrahencie włoskim, który powinien rozpoznać u siebie krajową dostawę towarów i opodatkować ją odpowiednią stawką VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem podlega:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy). Z racji tego, że ustawa nie posiada własnej definicji należy odwołać się do definicji tego pojęcia zawartej w Kodeksie Cywilnym. I tak rzeczami są jedynie przedmioty materialne. Rzecz w rozumieniu art. 45 k.c., Jako przedmiot stosunków cywilnoprawnych, musi charakteryzować się następującymi cechami: jest przedmiotem materialnym, stanowi przedmiot wyodrębniony oraz może samodzielnie występować w obrocie. Oprzyrządowanie (narzędzia) są w istocie przedmiotami materialnymi, wyodrębnionymi oraz występują w obrocie samodzielnie w związku z tym będą stanowiły rzeczy w rozumieniu ustawy. Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Ponadto, art. 8 ust. 1 ustawy określa, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. W myśl art. 13 ust. 1 cyt ustawy, przez wewnątrzwspólnotowa dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-a

Wskazać należy, iż na potrzeby podatku od towarów i usług dostawą towaru jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Istotnymi elementami konstrukcji tej definicji są:

Wnioskodawca zakupił za odpłatnością od zagranicznego kontrahenta oprzyrządowanie (rzeczy), które w ten sposób stało się jego wyłączną własnością. Jak wskazano w stanie faktycznym może on dowolnie zadecydować o jego przeznaczeniu (może je zbyć, zezłomować).

Transakcja opisana w treści stanu faktycznego odpowiada więc w istocie dostawie towarów a jako, że towary nie przekroczyły granicy Włoch nie może ona stanowić wewnątrzwspólnotowej dostawy. Uznając ze doszło do dostawy towarów koniecznym jest jeszcze ustalenie miejsca dostawy.

W myśl zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Z kolei na mocy art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Z opisu sprawy wynika, iż towary będące przedmiotem dostawy nie są wysyłane ani transportowane, dlatego też miejscem ich dostawy (opodatkowania) jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy, tj. terytorium Włoch. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że transakcja zakupu oprzyrządowania nie będzie podlegała w Polsce VAT i tym samym wnioskodawca nie jest zobowiązany do rozliczenia VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części oraz wszelkie postaci energii.

Artykuł 9 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W świetle art. 9 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zaznaczyć należy, że w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów opodatkowaniu podatkiem VAT podlega czynność nabycia towarów. Należny podatek z tytułu obrotu rozliczany jest przez nabywcę towaru w państwie, do którego następuje dostawa towarów. Transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów towarzyszy zawsze lustrzana czynność, wykonywana przez drugą stronę transakcji, tj. dostawa towarów (co do zasady mająca charakter dostawy wewnątrzwspólnotowej). Podkreślić jednakże należy, że niewłaściwe rozpoznanie przez kontrahenta zagranicznego jego dostawy, nie powoduje braku wystąpienia u polskiego nabywcy wewnątrzwspólnotowego nabycia. Podobnie - zadeklarowanie przez kontrahenta zagranicznego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie powoduje, że u polskiego nabywcy automatycznie dochodzi do nabycia wewnątrzwspólnotowego.

Wskazać należy, że potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

* po pierwsze, podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel, tak więc na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa,

* po drugie, po nabyciu towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym nie gra tu roli, kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Jednakże do wystąpienia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów konieczne jest, aby przywóz towarów do Polski następował w związku z wykonaną wcześniej dostawą tych towarów. Sam fakt przywozu towarów na terytorium państwa członkowskiego, nie oznacza jeszcze, że miała miejsce transakcja wewnątrzwspólnotowa.

Z informacji udzielonych przez Wnioskodawcę wynika, że nabył na terenie Włoch oprzyrządowanie, które nie opuściło terytorium Włoch i które tam jest wykorzystywane.

Zatem nie dochodzi do przemieszczenia przedmiotowych towarów na terytorium Polski, w konsekwencji nie zachodzi druga z ww. okoliczności warunkująca zaistnienie wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Co za tym idzie nie wystąpi zdarzenia podlegające opodatkowaniu na terytorium kraju podatkiem VAT. Tym samym na Wnioskodawcy nie będzie spoczywał obowiązek rozliczenia tego podatku na terytorium kraju.

Jak słusznie zauważył Wnioskodawca, stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT miejscem dostawy towarów w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

W tym przypadku miejscem dostawy tych towarów będą Włochy i transakcja ta winna być opodatkowana zgodnie z włoskimi przepisami.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.