IBPP3/443-122/10/BWo

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2010 r. (data wpływu 23 lutego 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego, w zakresie opodatkowania zużycia energii elektrycznej w procesie metalurgicznym produkcji żelazostopów - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego, w zakresie opodatkowania zużycia energii elektrycznej w procesie metalurgicznym produkcji żelazostopów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zużywa energię elektryczną do procesu metalurgicznego produkcji żelazostopów. Udział kosztów zużycia energii elektrycznej w procesie produkcyjnym przekracza 50 % kosztów produkcji. W związku z faktem, iż Wnioskodawca posiada koncesję na przesyłanie, dystrybucję i obrót energią elektryczną w rozumieniu ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, w związku z wejściem w życie 1 marca 2009 r. ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, zarejestrowała się jako podatnik podatku akcyzowego.

W konsekwencji od 1 marca 2009 r. miesięcznie od zużytej w procesie metalurgicznym produkcji żelazostopów energii elektrycznej wpłaca podatek akcyzowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest zobowiązany do uiszczania podatku akcyzowego za energię elektryczną wykorzystaną w procesie metalurgicznym produkcji żelazostopów, przy uwzględnieniu dodatkowo faktu, iż zużywana w tym procesie produkcyjnym energia elektryczna stanowi ponad 50 % kosztów produktu. W myśl art. 87 Konstytucji RP źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczpospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Z dniem przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, czyli od dnia 1 maja 2004 r., cały dorobek prawny Wspólnoty obejmujący prawo pierwotne, w tym podstawowe zasady prawne sformułowane przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (ETS), oraz prawo pochodne tworzone przez organy wspólnoty zostały inkorporowany do wewnętrznego porządku prawnego i stał się prawem obowiązującym na terytorium Polski. Jedną z podstawowych zasad wspólnotowego prawa pierwotnego jest zasada pierwszeństwa. Znajduje ona zastosowanie w przypadku sprzeczności normy wspólnotowej z pominięciem normy krajowej. Prymat porządku wspólnotowego nad wewnętrznymi porządkami prawnymi ETS proklamował w klasycznym już orzeczeniu z 1984 r. w sprawie Costa (6/64 Flaminio Costa v. Enel). Pogląd o nadrzędności prawa wspólnotowego nad krajowym jest w orzecznictwie ETS ugruntowany i systematycznie rozwijany. Zasada pierwszeństwa ma charakter bezwarunkowy i nieograniczony. Oznacza to z jednej strony, iż z pierwszeństwa korzystają wszystkie normy prawa wspólnotowego, zawarte zarówno w prawie pierwotnym jak i wtórnym, z drugiej zaś, iż żadna norma prawa krajowego nie może mieć pierwszeństwa przed prawem wspólnotowym (wyrok w sprawie 11/700 Internationale Handelsgesellschaft z 1970 r.). W świetle tych uwag należy więc uznać, że orzekające organy podatkowe, zobowiązane do działania na podstawie przepisów prawa (art. 7 Konstytucji RP, art. 120 O. p.) mają obowiązek stosowania nie tylko przepisów prawa krajowego, ale również przepisy prawa wspólnotowego (tak wyrok WSA w Białymstoku z 21 marca 2007 r., I SA/Bk 89/07). Podobnie orzekały też Sądy Administracyjne w sprawach: 1/ wyrok WSA w Białymstoku z 5 maja 2009 r., I SA/Bk 90/09, 2/ wyrok WSA Wrocław I SA/Wr 1830/07, 3/ wyrok WSA Warszawa z 9 sierpnia 2007 r., III SA/Wa 859/07, 4/ wyrok WSA Warszawa z 28 września 2009 r., III SA/Wa 613/09, 5/ wyrok WSA Gliwice z dnia 5 października 2007 r., lll SA/Gl 709/07, 6/ wyrok WSA Łódź z 7 sierpnia 2009 r., I SA/Łd 401/09, 7/ wyrok NSA z 4 listopada 2009 r., I FSK 913/08.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zużywa energię elektryczną w procesach metalurgicznych produkcji żelazostopów. Udział kosztów zużycia energii elektrycznej w procesie produkcyjnym przekracza 50 % kosztów produkcji. Wnioskodawca posiada koncesję na przesyłanie, dystrybucję i obrót energii elektrycznej, jest zarejestrowany jako podatnik podatku akcyzowego. W konsekwencji od 1 marca 2009 r. miesięcznie od zużytej w procesie metalurgicznym produkcji żelazostopów energii elektrycznej wpłaca podatek akcyzowy.

Przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest więc art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 3, poz. 11 z późn. zm.), w związku z art. 2 ust. 4 lit. b) Dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej.

Zdaniem Wnioskodawcy nie jest on zobowiązany do uiszczenia podatku akcyzowego za energię elektryczną wykorzystywaną w procesie metalurgicznym produkcji żelazostopów. Swoje stanowisko wywodzi z art. 2 ust. 4 Dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej, a także art. 1 ust. 3 Dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego uchylającą dyrektywę 92/12/EWG, w konkluzji stwierdzając, że powyższe przepisy winny być zastosowane zgodnie z zasadą pierwszeństwa. Na okoliczność prymatu porządku wspólnotowego nad wewnętrznymi porządkami prawnymi Wnioskodawca powołuje orzeczenia ETS.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (DZ. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zatem interpretacje indywidualne wydawane są w zakresie przepisów prawa podatkowego. Zauważyć należy, że ustawa - Ordynacja podatkowa nie zawiera legalnej definicji interpretacji przepisów prawa podatkowego. Art. 3 ust. 2 tej ustawy stanowi, że ilekroć w Ordynacji podatkowej jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast ustawy podatkowe w rozumieniu art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, to ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązku organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Oznacza to, że aby daną ustawę uznać za ustawę podatkową, w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, w ustawie takiej powinny być uregulowane wszystkie istotne elementy stosunku daninowego.

Z powyższego wynika zatem, że przedmiotem interpretacji indywidualnych są przepisy prawa podatkowego. Oznacza to, iż w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku przedmiotem interpretacji winny być przepisy ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. (Dz. U. Nr 3, poz. 11 z późn. zm.) na podstawie których opodatkowaniu podatkiem akcyzowym podlega energia elektryczna zużywana przez Wnioskodawcę do procesów produkcyjnych, a nie rozstrzygnięcie czy ww. przepisy są zgodne z Dyrektywą Rady 2003/98/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. U. UE L z 2003 r. Nr 283, str. 51 z późn. zm.).

W tym stanie rzeczy wydając indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego tut. organ winien ocenić stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku, które dotyczy zasad opodatkowania podatkiem akcyzowym energii elektrycznej zużytej w procesie metalurgicznym produkcji żelazostopów.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009. Nr 3, poz. 11 z późn. zm.) zwanej dalej "ustawą" w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

W myśl art. 13 ust. 1 cyt. ustawy podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą (....).

Stosownie do art. art. 11 ww. ustawy w przypadku energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstaje z dniem:

Opodatkowaniu akcyzą podlega zatem zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy zużycie energii elektrycznej przez podmioty posiadające koncesję na przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca posiada koncesję na przesyłanie, dystrybucję oraz obrót energią elektryczną. Zakupioną energię elektryczną zużywa do procesu metalurgicznego produkcji żelazostopów. Posiadana przez Wnioskodawcę koncesja na przesyłanie, dystrybucję i obrót energią elektryczną, powoduje, iż jest on podatnikiem podatku akcyzowego od zakupionej energii elektrycznej, zużytej następnie na potrzeby własne.

W związku powyższym zużycie energii elektrycznej przez Wnioskodawcę, który posiada koncesję na przesyłanie, dystrybucję i obrót energią elektryczną, na potrzeby własnej działalności gospodarczej - tj. w procesach metalurgicznych podlega opodatkowaniu podatkiem akcyzowym na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Wnioskodawca na podstawie art. 13 ust. 1 ww. ustawy w związku z ww. czynnościami, jest podatnikiem podatku akcyzowego obowiązanym do zapłaty podatku.

Zgodnie z art. 3 ust. 1, 2 i 3 Dyrektywy Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania (Dz. U.UE.L Nr.76 str. 1 z późn. zm.) niniejszą dyrektywę stosuje się, na poziomie wspólnotowym, do następujących wyrobów, jak określono w stosownych dyrektywach:

* olejów mineralnych,

* alkoholu i napojów alkoholowych,

* wyrobów tytoniowych.

Wyroby wymienione w ust. 1 mogą podlegać innym podatkom pośrednim do szczególnych celów pod warunkiem że podatki te są zgodne z przepisami podatkowymi stosowanymi odnośnie do podatku akcyzowego oraz VAT, jeżeli chodzi o określenie podstawy opodatkowania, obliczenie podatku, ściągalność i kontrolowanie podatku.

Państwa Członkowskie zachowują prawo do wprowadzenia lub utrzymania podatków na wyroby inne niż te wymienione w ust. 1 pod warunkiem jednak, że podatki te nie spowodują zwiększenia formalności związanych z przekraczaniem granicy w handlu między Państwami Członkowskimi.

Jednocześnie zauważa się, iż zgodnie z art. 2 ust. 2 Dyrektywy Rady 2003/96/WE z 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. Urz. UE L z 2003 r., Nr 283 str. 51 z późn. zm.) Dyrektywa ta ma również zastosowanie do energii elektrycznej objętej kodem CN 2716.

Natomiast w myśl art. 3 Dyrektywy Rady 2003/96/WE odniesienia w dyrektywie 92/12/EWG do "olejów mineralnych" i "podatku akcyzowego", w zakresie w jakim mają zastosowanie do olejów mineralnych, są interpretowane jako obejmujące wszystkie produkty energetyczne, energię elektryczną i krajowe podatki pośrednie określone odpowiednio w art. 2 i art. 4 ust. 2 niniejszej dyrektywy.

Z cyt. wyżej przepisów wynika, iż pojęcie "oleje mineralne" użyte w dyrektywie energetycznej ma zastosowanie również do energii elektrycznej.

Stosownie zaś do art. 2 ust. 4 lit. d) Dyrektywy Rady z dnia 27 października 2003 r. niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do następującego wykorzystania produktów energetycznych i energii elektrycznej:

* produktów energetycznych wykorzystywanych do celów innych niż paliwo silnikowe lub paliwa do ogrzewania,

* podwójnego zastosowania produktów energetycznych

Produkt energetyczny ma podwójne zastosowanie w przypadku gdy jest wykorzystywany zarówno jako paliwo do ogrzewania oraz w celach innych niż jako paliwo silnikowe i paliwo do ogrzewania.

Wykorzystywanie produktów energetycznych do redukcji chemicznej oraz w procesach elektrolitycznych i metalurgicznych uważa się za podwójne zastosowanie,

* energii elektrycznej wykorzystywanej zasadniczo do celów redukcji chemicznej oraz w procesach elektrolitycznych i metalurgicznych,

* energii elektrycznej, w przypadku gdy stanowi ona ponad 50% kosztu produktu. "Koszt produktu" oznacza sumę wszystkich nabytych towarów i usług oraz koszty personelu i amortyzację środków trwałych na poziomie zakładu, którego definicję przedstawiono w art. 11. Te koszty są obliczane średnio w odniesieniu do jednostki. "Koszt energii elektrycznej" oznacza rzeczywistą wartość nabycia energii elektrycznej lub koszt wyprodukowania energii elektrycznej, jeśli jest ona pozyskiwana w zakładzie,

* procesów mineralogicznych.

Fakt, iż niektóre wyroby akcyzowe określone w art. 2 ust. 4 lit. b) ww. Dyrektywy energetycznej, zostały wyłączone spod działania tej Dyrektywy nie oznacza, iż podlegają one obligatoryjnemu zwolnieniu od opodatkowania, lecz wręcz przeciwnie czyli to, że państwa członkowskie nie są związane regułami harmonizacyjnymi ustanowionymi na poziomie wspólnotowym w przepisach dyrektywy energetycznej. Nie stosuje się również do nich art. 3 ust. 1 i 2 Dyrektywy Rady 92/12/EWG lecz ust. 3 tego artykułu który stanowi, iż państwa członkowskie zachowują prawo do wprowadzenia lub utrzymania podatków na wyroby inne niż te wymienione w ust. 1 pod warunkiem jednak, że nie spowodują zwiększenia formalności związanych z przekraczaniem granicy w handlu między Państwami Członkowskimi. (...).

W świetle powyższego przepis art. 2 ust. 4 lit. b) Dyrektywy Rady 2003/96/WE należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi on na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, które przewidują pobieranie podatku akcyzowego na podstawie art. 3 ust. 3 Dyrektywy Rady 92/12/EWG od energii elektrycznej zużywanej w procesach metalurgicznych oraz w przypadku gdy stanowi ona ponad 50% kosztu produktu.

W związku z powyższym państwa członkowskie mogą opodatkować akcyzą energię elektryczną wykorzystywaną do redukcji chemicznej oraz w procesach elektrolitycznych i metalurgicznych

Zatem mając powyższe na uwadze, krajowe regulacje w zakresie opodatkowania podatkiem akcyzowym energii elektrycznej będącej przedmiotem wniosku nie pozostają w sprzeczności z zasadami prawa wspólnotowego określonymi w Traktacie ustanawiającym Wspólnotę Europejską (TWE) oraz w dyrektywach 2003/96/WE (energetyczna) i 92/12/EWG (horyzontalna). Powyższe regulacje krajowe są zgodne co do celu i rezultatu wyznaczonego postanowieniami dyrektyw. W związku z faktem, iż opodatkowanie podatkiem akcyzowym energii elektrycznej zużywanej do procesów metalurgicznych nie pozostają w sprzeczności z zasadami prawa wspólnotowego określonymi w dyrektywach 2003/96/WE i 92/12/EWG odniesienie się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków w zakresie obowiązku stosowania nie tylko przepisów prawa krajowego, ale również przepisów prawa wspólnotowego staje się bezprzedmiotowe. Nie budzi bowiem wątpliwości, że organy podatkowe zobowiązane do działania na podstawie przepisów prawa mają obowiązek stosować również przepisy wspólnotowe jak również bezspornym jest prymat prawa wspólnotowego nad wewnętrznymi przepisami krajowymi. W sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji tut. organ dokonał interpretacji przepisu art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym biorąc pod uwagę przede wszystkim uregulowania zawarte w przepisach wspólnotowych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w kwestii braku obowiązku zapłaty podatku akcyzowego od energii elektrycznej zużywanej na potrzeby własnej działalności gospodarczej należało uznać za nieprawidłowe

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie informuje się, iż w stanie prawnym obowiązującym w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym nie obowiązywała jeszcze Dyrektywa Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylająca dyrektywę 92/12/EWG (Dz. U. UE L z 2009 r. Nr 9 str. 12 z późn. zm.)

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.