IBPP3/443-117/11/PH

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 4 maja 2011 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPP3/443-117/11/PH

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2010 r. (data wpływu 26 stycznia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 kwietnia 2011 r. (data wpływu 27 kwietnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie przesyłania faktur VAT odbiorcom faksem lub pocztą e-mail, np. w formacie PDF oraz w zakresie prawa do odliczenia przez Wnioskodawcę podatku VAT naliczonego z faktur VAT otrzymywanych faksem lub pocztą e-mail, np. w formacie PDF - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie przesyłania faktur VAT odbiorcom faksem lub pocztą e-mail, np. w formacie PDF oraz w zakresie prawa do odliczenia przez Wnioskodawcę podatku VAT naliczonego z faktur VAT otrzymywanych faksem lub pocztą e-mail, np. w formacie PDF.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 22 kwietnia 2011 r. (data wpływu 27 kwietnia 2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 18 kwietnia 2011 r., znak: IBPP3/443-117/11/PH, IBPP3/443-476/11/PH.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka dokonuje sprzedaży towarów i usług. Przedmiotowe transakcje są przez Spółkę dokumentowane fakturami VAT, wystawianymi oraz przesyłanymi odbiorcom w formie papierowej za pośrednictwem poczty lub kuriera (ewentualnie wręczane osobiście).

Z uwagi na koszty związane z powyższym rozwiązaniem oraz w celu usprawnienia przepływu faktur, Spółka rozważa zmianę stosowanego dotychczas sposobu przesyłania faktur, poprzez odstąpienie od ich przesyłania w formie papierowej i zastąpienie ich przesyłaniem za pośrednictwem faksu lub poczty elektronicznej jako załącznika do wiadomości e-mail, np. w formacie PDF - za uprzednią zgodą kontrahenta. W ocenie Spółki, powyższy sposób przesyłania faktur zapewnia autentyczność pochodzenia, integralność treści faktur, a także ich czytelność.

Faktury przesyłane poprzez pocztę elektroniczną nie będą opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym oraz nie będą spełniały warunków uznania ich za faktury elektroniczne w rozumieniu przepisów rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych. Oryginały faktur będą przez kontrahenta mogły zostać drukowane i przechowywane w formie papierowej, natomiast Spółka będzie drukować i przechowywać kopie faktur w formie papierowej. Spółka rozważa również przechowywanie wystawionych faktur VAT wyłącznie w formie elektronicznej z zapewnieniem możliwości ich wydrukowania w przypadku zaistnienia takiej potrzeby.

Ponadto, na potrzeby prowadzonej działalności, Spółka dokonuje zakupów towarów oraz usług, otrzymując z tego tytułu faktury VAT.

Spółka rozważa zawarcie porozumień z kontrahentami, na mocy których faktury dokumentujące dostawy towarów i usług na rzecz Spółki byłyby przez kontrahentów przesyłane do Spółki za pośrednictwem poczty elektronicznej jako załącznik do wiadomości e-mail, np. w formacie PDF lub faksem. Spółka będzie drukować otrzymane faktury VAT oraz przechowywać je w formie papierowej. Spółka rozważa również przechowywanie otrzymanych faktur VAT wyłącznie w formie elektronicznej z zapewnieniem możliwości ich wydrukowania w przypadku zaistnienia takiej potrzeby.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 22 kwietnia 2011 r. Wnioskodawca wyjaśnił, iż przed przesłaniem faktur w sposób opisany we wniosku uzyska akceptację swych kontrahentów co do sposobu przesyłania faktur. Niniejsza akceptacja zostanie dokonana w formie pisemnej lub elektronicznej.

Wnioskodawca przed przesłaniem mu faktur w sposób opisany we wniosku udzieli akceptacji swym kontrahentom co do sposobu przesyłania mu faktur w sposób opisany we wniosku. Niniejsza akceptacja zostanie dokonana w formie pisemnej lub elektronicznej.

W ocenie Wnioskodawcy faktury, o których mowa we wniosku, zarówno wystawiane jak i otrzymywane, będą miały zapewnioną autentyczność pochodzenia i integralność treści faktury. W celu zapewnienia autentyczności pochodzenia i integralności treści faktury w przypadku przesłania faktur za pomocą poczty e-mail faktury będą wystawiane w formacie PDF, co zdaniem Wnioskodawcy, mając na względzie środki techniczne dostępne przeciętnemu kontrahentowi, pozwala na zachowanie danych, które powinna zawierać faktura oraz autentyczność pochodzenia i integralność treści. Ponadto powyższe rozwiązanie zapewnia czytelność faktury.

W opinii Wnioskodawcy w przypadku przesyłania faktur za pomocą faksu, autentyczność pochodzenia i integralność treści faktury również zostanie zachowana. Użycie faksu do przesyłania faktur w żaden sposób nie obniża ich autentyczności pochodzenia i integralności.

Ponadto z uwagi, iż przedmiotem interpretacji jest zdarzenie przyszłe, Wnioskodawca pragnie wyjaśnić, że przedmiotem interpretacji mają być przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010 r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U. z 2010 r. Nr 249, poz. 1661) oraz rozporządzenie fakturowe w wersji obowiązującej na dzień wydania interpretacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1.

Czy poprzez sporządzenie odręcznie lub komputerowo faktur VAT dokumentujących dokonane przez Spółkę dostawy towarów i usług, a następnie przesłanie tych faktur odbiorcom faksem lub pocztą e-mail np. w formacie PDF, Spółka spełnia wymóg wystawienia faktury VAT w rozumieniu art. 106 ust. 1 Ustawy VAT.

2.

Czy w przypadku otrzymywania przez Spółkę faktur VAT za pośrednictwem faksu lub poczty e-mail np. w formacie PDF, faktury takie stanowią dla Spółki podstawę do odliczenia podatku VAT naliczonego (na podstawie przewidzianych w ustawie VAT zasadach).

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1. Poprzez sporządzenie odręcznie lub komputerowo faktur VAT dokumentujących dokonane przez Spółkę dostawy towarów i usług, a następnie przesłanie tych faktur odbiorcom faksem lub pocztą e-mail np. w formacie PDF, Spółka spełni wymóg wystawienia faktury VAT w rozumieniu art. 106 ust. 1 Ustawy VAT.

Ad.2. W przypadku otrzymywania przez Spółkę faktur VAT wyłącznie za pośrednictwem faksu lub poczty e-mail np. w formacie PDF, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z tych faktur (na podstawie przewidzianych w ustawie VAT zasadach).

Uzasadnienie stanowiska:

Ad.1

Wykładnia językowa

Zgodnie z art. 106 ust. 1 Ustawy VAT, podatnicy dokonujący czynności podlegających opodatkowaniu VAT są zobowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy.

Ustawa VAT nie wprowadza definicji pojęcia "wystawienia faktury". Zgodnie z potocznym rozumieniem pojęcia "wystawić" - w odniesieniu do dokumentu - oznacza tyle, co "sporządzić, wypisać dokument". Jednocześnie zaznaczyć należy, że na gruncie obecnie obowiązującego systemu prawa, ustawodawca odchodzi od rozumienia dokumentu, jako dokumentu papierowego (por. np art. 53 § 20 ustawy z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy).

Jeżeli wiec faktura została przez Spółkę sporządzona (wypisana), odręcznie lub komputerowo (np. w systemie księgowym), to należy przyjąć, że została wystawiona w rozumieniu przepisów Ustawy VAT.

Dla kwestii wystawienia faktury nie ma natomiast znaczenia:

* sposób późniejszego przesłania faktury kontrahentowi (za pośrednictwem poczty tradycyjnej, czy też np. pocztą e-mail, faksem itp.); w ocenie Spółki wymóg przesyłania faktury w konkretny sposób (np. wyłącznie tradycyjną pocztą lub kurierem), nie został określony w żadnym z przepisów ustawy VAT

* wydrukowanie oryginału oraz kopii faktury przez sprzedawcę.

W ocenie Spółki wymóg przesłania faktury w konkretny sposób nie został również określony w Rozporządzeniu fakturowym. Przepisy Rozporządzenia fakturowego nakładają wprawdzie na podatników obowiązek wystawienia faktury w dwóch egzemplarzach (§ 19 ust. 1 Rozporządzenia fakturowego), niemniej - w ocenie Spółki - z obowiązku tego nie wynika w żaden sposób konieczność wydrukowania oryginału i kopii faktury przez sprzedawcę lub też sporządzenia jej na określonym blankiecie i wysłania wyłącznie pocztą tradycyjną, bądź kurierem, czy też przekazania osobiście.

Podsumowując, zdaniem Spółki na gruncie obowiązujących przepisów za dopuszczalne rozwiązanie należy uznać przesłanie faktury VAT kontrahentowi również za pomocą faksu lub poczty elektronicznej, do wydrukowania bezpośrednio przez tegoż kontrahenta.

Zdaniem Spółki dla oceny przedstawionego w niniejszym wniosku zdarzenia przyszłego bez znaczenia pozostaje również fakt wydania przez Ministra Finansów rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych.

Regulacje rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych odnoszą się wyłącznie do sytuacji, gdy faktura jest wystawiana, przesyłana i przechowywana w formie elektronicznej. Nie dotyczą one natomiast przypadków, gdy faktura jest wystawiana odręcznie na papierze lub przy pomocy komputera i wyłącznie przesyłana za pomocą środków elektronicznych, a następnie drukowana i przechowywana przez nabywcę w tradycyjny sposób, czyli "na papierze" lub zapewniona jest możliwość ich wydrukowania w przypadku takiej potrzeby. Taka faktura bowiem nie powinna być traktowana jako faktura elektroniczna w rozumieniu przepisów powyższego rozporządzenia. Przyjęty przez podatnika sposób doręczenia faktury, jako czynność o charakterze wyłącznie technicznym, nie może wpływać na ocenę prawidłowości wystawienia samej faktury.

Spółka podkreśla, że dokonując analizy przepisów w zakresie VAT należy brać pod uwagę także rozwój myśli technologicznej. Na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia, kiedy przepisy dotyczące faktur VAT zostały opracowane (później nastąpiła tylko niewielka ich modyfikacja), z uwagi na brak innych środków technicznych oczywistym rozwiązaniem było sporządzanie faktur na papierze i wysyłanie ich kontrahentom za pośrednictwem tradycyjnej poczty. Obecnie jednak powszechnym sposobem przesyłania dokumentów jest poczta elektroniczna. Umożliwia ona przekazanie kontrahentowi sporządzonej (wystawionej) przez sprzedawcę faktury VAT w sposób znacznie szybszy i bezpieczniejszy.

Podsumowując powyższe rozważania Spółka stoi na stanowisku, że polskie przepisy o podatku VAT dotyczące wystawiania faktur, choć powstały w innych realiach obrotu gospodarczego, nie zawierają regulacji uniemożliwiających przesyłanie faktur VAT za pomocą poczty elektronicznej czy faksu i wydrukowania ich przez nabywcę. Podkreślić przy tym należy, że wydrukowana faktura jest identyczna z fakturą, która zostałaby wysłana pocztą tradycyjną. Zatem bez znaczenia, w ocenie Spółki, jest miejsce jej druku (skoro brak jest obowiązku jej stemplowania i podpisywania) - na drukarce przez Spółkę w jej lokalu lub na drukarce przez klienta w miejscu jego siedziby.

Wykładnia prowspólnotowa

W ocenie Spółki wykładni przepisów dotyczących fakturowania nie można dokonywać w oderwaniu od norm prawa wspólnotowego. Stosownie bowiem do art. 2 Traktu Akcesyjnego podpisanego w Atenach w dniu 16 kwietnia 2003 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864; dalej: Traktat Akcesyjny), Polska związana jest od dnia przystąpienia do Unii Europejskiej postanowieniami Traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez instytucje Wspólnot przed dniem przystąpienia. Również art. 91 ust. 3 Konstytucji RP wskazuje, iż od 1 maja 2004 r., kiedy Polska stała się członkiem Unii Europejskiej, wszelkie przepisy stanowione przez tę organizację międzynarodową stały się częścią polskiego porządku prawnego i to z pierwszeństwem przed prawem krajowym.

Spółka pragnie podkreślić, że obowiązująca obecnie Dyrektywa 112 zawiera regulacje szczegółowo odnoszące się do dwóch rodzajów czynności związanych z dokumentowaniem transakcji podlegających VAT. Są to:

* wystawianie faktur VAT - Sekcja 3 Rozdziału 3 Fakturowanie (art. 220-art. 225)

* przesyłanie faktur drogą elektroniczną - Sekcja 5 Rozdziału 3 Fakturowanie (art. 232-art. 237)

Z powyższych przepisów, podobnie zresztą jak z przepisów krajowych nie wynika, aby dla wystawienia faktury koniecznym było jej wydrukowanie przez sprzedawcę i wysłanie w jakiś konkretny, określony sposób.

Brak związku pomiędzy faktem wystawienia faktury, a dokonaniem czynności technicznej polegającej na jej wydrukowaniu podkreśla w szczególności treść art. 218 Dyrektywy 112, zgodnie z którym państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w Rozdziale 3. Analiza wspomnianego przepisu prowadzi do konstatacji, że transakcja jest udokumentowana fakturą również w sytuacji, gdy potwierdzenie faktycznego dokonania transakcji nastąpi w formie elektronicznej (np. poprzez zapis w systemie księgowym). Fragment przepisu, w którym mowa o dokumencie w formie elektronicznej, nie odwołuje się przy tym do art. 232 i 233 Dyrektywy 112. W konsekwencji należy przyjąć, że przepis ten obejmuje swoim zakresem funkcjonowanie w obrocie gospodarczym faktury sporządzonej w formie elektronicznej, a nie tylko przypadki przesyłania faktur w tej formie. Wynika z niego, że dla wystawienia faktury (jej wykreowania dla potrzeb obrotu gospodarczego) wystarczające jest sporządzenie dokumentu (papierowego lub w formie elektronicznej) zawierającego określone informacje, potwierdzające wykonanie czynności opodatkowanej VAT. Wydrukowanie takiej faktury nie ma w tym przypadku znaczenia dla uznania tego dokumentu za prawidłowo wystawiony.

Za takim podejściem w ocenie Spółki, przemawia również zasada proporcjonalności, wyrażona obecnie w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej (tekst jedn. Dz. U. UE 2010/C 83/01), a następnie doprecyzowana przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (np. w sprawie C-446/03 MarksSpencer czy też C-361/96 Sociale Generale). Z zasady tej wynika, że państwa członkowskie mogą nakładać na obywateli tylko takie obowiązki (stosować tylko takie środki), które są niezbędne dla osiągnięcia celów zakładanych przez dyrektywy. Obowiązek przesyłania tradycyjnych faktur w formie papierowej (za pośrednictwem tradycyjnych środków komunikowania) w sytuacji, gdy inne metody przesyłania faktur nie stoją w sprzeczności z regulacjami Dyrektywy oraz zapewniają realizację jej celów, jest obowiązkiem nadmiernie dolegliwym i narusza wspomnianą zasadę.

Ponadto Spółka pragnie zwrócić uwagę na projekt zmian Dyrektywy 112, odnoszący się do problematyki elektronicznych środków komunikowania i faktur. Projektowane regulacje znoszą ograniczenia co do szczególnej formy wystawiana, przesyłania i przechowywania faktur elektronicznych (tak więc nawet samej formy faktur, a nie jedynie sposobu ich przesyłania, co jest środkiem znacznie dalej idącym). Projektowane zmiany wychodzą naprzeciw zmianom związanym z postępem technologicznym w zakresie komunikowania i wskazują na kierunek, w którym powinna podążać interpretacja regulacji Dyrektywy 112.

Stanowisko Spółki w powyższym zakresie znajduje potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 20 maja 2010 r. (sygn. akt I FSK 1444/09). W powołanym wyroku NSA stwierdził m.in.: "prowspólnotowa wykładnia prowadzi zatem z jednej strony do wniosku, że prawodawca krajowy uregulował kwestię wystawiania i przekazywania faktur w formie elektronicznej, bez konieczności ich przechowywania w tej samej formie, tyle że nie uczynił tego wprost, z drugiej zaś strony wskazuje, że skoro w odniesieniu do faktur przechowywanych w formie elektronicznej wprowadzono wymóg ich kwalifikowanego uwierzytelnienia, to - a contrario - w przypadku faktur elektronicznych nieprzechowywanych w tej formie, wymóg taki nie istnieje, w przeciwnym razie byłby bowiem wprost wyrażony."

Podsumowując powyższe rozważania Spółka pragnie podkreślić, że w jej ocenie zarówno polskie regulacje w zakresie VAT jak i przepisy Dyrektywy 112 wskazują, iż dla wystawienia faktury nie jest konieczne wydrukowanie jej oryginału i kopii przez sprzedawcę czy przesłanie nabywcy w jakieś konkretnej, z góry określonej formie. Spółka precyzuje przy tym, że oryginały otrzymanych faktur będą drukowane przez Spółkę i przechowywane w formie papierowej - w przypadku konieczności wydruku, natomiast kopie tych faktur będą mogły być drukowane i przechowywane przez kontrahenta Spółki w formie papierowej.

W świetle wymogów wynikających z przepisów prawa faktura musi zostać jedynie sporządzona przez sprzedawcę i może być wysłana np. pocztą e-mail, kurierem lub w inny sposób. Akceptowalne jest przy tym, aby faktura była wydrukowana przez nabywcę lub była możliwość jej wydruku w każdym czasie.

Ad.2

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 86 ust. 1 Ustawy VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Stosownie zaś do ust. 2 przywołanego przepisu, podatkiem naliczonym podlegającym odliczeniu jest, miedzy innymi podatek wynikający z otrzymanych przez podatnika faktur VAT.

Powyższe regulacje nie uzależniają zatem prawa podatnika do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących dokonanie transakcji podlegających opodatkowaniu od formy (sposobu) otrzymania przez niego takiej faktury. Na powyższe rozumienie wskazuje także treść art. 88 ust. 3a Ustawy VAT określającego przypadki, kiedy otrzymana faktura nie stanowi podstawy odliczenia VAT naliczonego. Przepis ten nie przewiduje bowiem możliwości pozbawienia podatnika prawa do skorzystania z odliczenia wyłącznie z uwagi na określoną formę w jakiej otrzymał on fakturę VAT.

Ponadto, potwierdzeniem powyższego stanowiska jest również wprowadzony od 1 maja 2004 r. brak formalnego wymogu podpisywania faktur przez sprzedawcę i odbiorcę. Zniesienie przez ustawodawcę powyższego wymogu oznacza bowiem, iż obecnie każda faktura, którą posiada odbiorca, niezależnie od sposobu, w jaki wszedł on w jej posiadanie, stanowi podstawę do odliczenia podatku naliczonego. W myśl art. 86 ust. 10 i 11 Ustawy VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego może zostać zrealizowane, co do zasady, w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub w rozliczeniu za jeden z dwóch kolejnych okresów rozliczeniowych.

Regulacje Ustawy VAT, ani też przepisy prawa wspólnotowego nie definiują pojęcia "otrzymanie faktury". W związku z tym, zdaniem Spółki, interpretacja tego pojęcia dokonana powinna zostać w pierwszej kolejności w oparciu o jego wykładnię językową.

Zgodnie z definicją, "otrzymać" w kontekście dokumentu rozumieć należy jako "stać się odbiorcą czegoś". W konsekwencji, w opinii Spółki za moment otrzymania faktury uznać należy moment, w którym Spółka wchodzi w jej posiadanie, tj. moment wpływu tego dokumentu do Spółki lub moment otrzymania faktury przez osoby upoważnione przez Spółkę do odbioru faktury w jej imieniu. Forma otrzymania faktury (pocztą tradycyjną, pocztą e-mail, faksem, kurierem) nie ma w tym przypadku znaczenia (por. uwagi dotyczące formy wysyłania faktur - Ad. 1).

Ponadto, Spółka pragnie zaznaczyć, iż przepisy prawa wspólnotowego, ustanawiają jako jedną z naczelnych zasad systemu VAT zasadę neutralności podatku dla podatników. Zasada ta, realizowana przez umożliwienie podatnikowi obniżenia podatku należnego o kwoty podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług związanych z jego działalnością gospodarczą powinna być pojmowana jak najszerzej. W związku z tym, wszelkie ograniczenia przyznanego podatnikom prawa do odliczenia podatku naliczonego nie mogą wykraczać poza postanowienia Dyrektywy 112.

Żaden przepis Dyrektywy 112 nie wymaga aby faktura była przez podatnika otrzymana w jakiś konkretny sposób. Oznacza to, że prawo do odliczenia powstaje po otrzymaniu faktury w sposób dowolny (np. faksem lub pocztą e-mail), ale umożliwiający wydrukowanie takiej faktury przez nabywcę i jej przechowywanie w formie papierowej.

Jak wskazano powyżej (Ad. 1), faktura wysyłana jako załącznik do e-maila nie jest fakturą elektroniczną.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Spółki jest ona uprawniona do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z otrzymanej faktury (z uwzględnieniem przewidzianych w Ustawie VAT zasad odnośnie odliczenia podatku VAT naliczonego) również w przypadku otrzymania faktury w sposób umożliwiający wydrukowanie jej bezpośrednio w siedzibie Spółki, przykładowo faksem lub pocztą e-mail.

Z uwagi na powyższe okoliczności, Spółka zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że zaprezentowane przez nią stanowisko i rozumienie treści przepisów jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Kwestię przesyłania oraz przechowywania faktur w formie elektronicznej od 1 stycznia 2011 r. reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010 r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U. Nr 249, poz. 1661) wydane na podstawie delegacji zawartej w art. 106 ust. 10 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z § 2 ust. 1, § 3 ust. 1 i ust. 2 oraz § 4 ww. rozporządzenia faktury mogą być przesyłane, w tym udostępniane, w formie elektronicznej w dowolnym formacie elektronicznym, pod warunkiem uprzedniej akceptacji tego sposobu przesyłania faktur przez odbiorcę faktury, zwanej dalej "akceptacją". Akceptacja albo jej cofnięcie może być wyrażona w formie pisemnej lub w formie elektronicznej.

Faktury mogą być przesyłane w formie elektronicznej pod warunkiem zapewnienia autentyczności pochodzenia i integralności treści faktury, gdzie przez:

* autentyczność pochodzenia faktury rozumie się pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury;

* integralność treści faktury rozumie się, że w fakturze nie zmieniono danych, które powinna zawierać faktura.

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia autentyczność pochodzenia i integralność treści faktury są zachowane, w szczególności, w przypadku wykorzystania:

1.

bezpiecznego podpisu elektronicznego w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450, z późn. zm.), weryfikowanego za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, lub

2.

elektronicznej wymiany danych (EDI) zgodnie z umową w sprawie europejskiego modelu wymiany danych elektronicznych, jeżeli zawarta umowa, dotycząca tej wymiany, przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia faktury i integralność jej danych.

Stosownie do § 19 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360) faktury i faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca. Powyższe nie stosuje się do faktur i faktur korygujących przesyłanych w formie elektronicznej. W przypadku tych faktur sprzedawca przesyła je, w tym udostępnia, nabywcy, zachowując je jednocześnie w swojej dokumentacji.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż za fakturę elektroniczną, należy uznać taki dokument co do którego zapewniona jest tożsamość wystawcy (sprzedawcy) oraz nienaruszalność treści i został przesłany drogą elektroniczną po uprzedniej akceptacji odbiorcy (nabywcy) co do takiej formy przesyłania faktur. W odróżnieniu od faktur tradycyjnych faktury przesyłane drogą elektroniczną sporządza się w jednym egzemplarzu który jest przesyłany nabywcy, a jednocześnie zachowany w dokumentacji sprzedawcy.

Sposób przechowywania faktur elektronicznych został określony w § 6-8 rozporządzenia w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej (...). Zgodnie z tymi przepisami faktury przesłane drogą elektroniczną są przechowywane w podziale na okresy rozliczeniowe w dowolny sposób zapewniający:

1.

autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych faktur od momentu ich wystawienia do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego;

2.

łatwe ich odszukanie;

3.

organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej na żądanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, bezzwłoczny dostęp do faktur.

Warto tutaj zauważyć, że prawodawca dopuszcza każdy sposób przechowywania faktur przesyłanych drogą elektroniczną w tym również ich wydrukowanie i przechowywanie w formie papierowej pod warunkiem spełnienia ww. warunków.

Z wniosku wynika, iż zostanie spełniony warunek dotyczący akceptacji kontrahentów Spółki jak też samej Spółki do otrzymywania faktur drogą elektroniczną. Należy się zatem zastanowić czy zostaną spełnione warunki dotyczące autentyczności pochodzenia faktury oraz integralności treści faktury.

Prawodawca zdefiniował co należy rozumieć przez autentyczność pochodzenia faktury oraz integralność treści faktury. Jako przykład systemów zapewniających zachowanie ww. warunków podał bezpieczny podpis elektroniczny oraz elektroniczną wymianę danych (EDI). Przy czym jest to katalog otwarty i dopuszczalne są wszelkie inne metody przesyłania faktur drogą elektroniczną gwarantujące autentyczność pochodzenia faktury oraz integralność treści faktury.

Konieczne zatem jest stworzenie metod gwarantujących spełnienie powyższych wymogów które jednak ma określić sam podatnik. Przedmiotowe rozporządzenie nie określa czy autentyczność pochodzenia i integralność treści należy zapewnić stosując rozwiązania informatyczne czy też odpowiednio opisane rozwiązania biznesowe (np. zapisane w umowie procedury).

Z wniosku wynika, iż faktury będą przesłane w formie pliku PDF bądź załącznika do wiadomości e-mail bez jakichkolwiek zabezpieczeń tego pliku czy wiadomości. Z wniosku nie wynika również aby faktury te były przesyłane we formacie niepozwalającym na modyfikacje, zapewniając integralność treści. Jak też z wniosku nie wynika aby pliki te bądź załączone wiadomości zawierały metadane o wystawcy faktury lub też w jakikolwiek inny sposób wskazywały na pochodzenie faktury. Również w przypadku przesyłania faktur faksem nie wskazano sposobu zapewnienia autentyczności tych faktur.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż sposoby przesyłania faktur drogą elektroniczną, zarówno przez Spółkę jak też do Spółki, przedstawione przez Wnioskodawcę nie wypełniają warunków przewidzianych w rozporządzeniu w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej (...). Co za tym idzie dokumenty te nie można uznać za faktury o których mowa w tym rozporządzeniu.

Trzeba tutaj wskazać, że ww. rozporządzenie określa warunki jakie winny być spełnione aby uznać dokumenty przesyłane drogą elektroniczną za faktury VAT, niezależnie od tego w jaki sposób są one wystawiane ani od tego w jaki sposób wystawca czy odbiorca faktury te będzie przechowywał (we formie papierowej czy elektronicznej).

Należy się tutaj zgodzić się z Wnioskodawcą faktury przez niego wystawiane bądź otrzymywane nie stanowią faktur elektronicznych albowiem przepisy podatkowe w ogóle nie wprowadzają takich dokumentów, a jedynie mówią o fakturach przesyłanych dragą elektroniczną.

Wnioskodawca stwierdza, że rozporządzenie to odnosi się wyłącznie do sytuacji, gdy faktura jest wystawiana, przesyłana i przechowywana w formie elektronicznej. Należy zauważyć, że w § 1 tego rozporządzenia stwierdza się, iż rozporządzenie określa:

1.

sposób i warunki przesyłania faktur w formie elektronicznej;

2.

zasady przechowywania oraz tryb udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej faktur przesyłanych drogą elektroniczną.

Zatem wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy trzeba stwierdzić, że rozporządzenie to w żadnej mierze nie odnosi się wyłącznie do faktur wystawianych w formie elektronicznej jak też co wskazano powyżej nie warunkuje sposobu przesyłania faktur w formie elektronicznej od przechowywania tych faktur w tej samej formie. Należy zatem stwierdzić, że fakt:

* sporządzenia faktury we formie materialnej (papierowej) bądź też nie przez sprzedawcę,

* wydrukowania faktury przez nabywcę,

* przechowywania faktury we formie papierowej

w żaden sposób nie ogranicza zastosowania przepisów rozporządzenia w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej (...) w sytuacji gdy sprzedawca wysyła nabywcy fakturę w formie elektronicznej.

Warto tutaj zauważyć, że przedmiotowe rozporządzenie jest implementacją znowelizowanych przepisów art. 232 i 233 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 str. 1 z późn. zm.), zwaną dalej dyrektywą obowiązujące od 11 sierpnia 2010 r. liberalizują kwestię wystawiania faktur elektronicznych. Zgodnie z brzmieniem ww. przepisów stosowanie faktury elektronicznej podlega akceptacji odbiorcy.

Autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność faktury, niezależnie od tego, czy wystawiono ją w formie papierowej czy elektronicznej, zapewnia się od momentu wystawienia faktury aż do końca okresu jej przechowywania.

Każdy podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Można to zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług.

"Autentyczność pochodzenia" oznacza pewność co do tożsamości dostawcy lub usługodawcy albo wystawcy faktury.

"Integralność treści" oznacza, że w fakturze nie zmieniono danych wymaganych na mocy niniejszej dyrektywy.

Poza wykorzystaniem rodzajów kontroli biznesowej opisanych w ust. 1 poniżej przedstawiono przykłady technologii zapewniających autentyczność pochodzenia i integralność treści faktury elektronicznej:

a.

zaawansowany podpis elektroniczny w rozumieniu art. 2 pkt 2 dyrektywy 1999/93/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1999 r. w sprawie wspólnotowych ram w zakresie podpisów elektronicznych, na podstawie certyfikatu kwalifikowanego i utworzony za pomocą bezpiecznego urządzenia służącego do składania podpisów, w rozumieniu art. 2 pkt 6 i 10 dyrektywy 1999/93/WE;

b.

elektroniczna wymiana danych (EDI) zgodnie z definicją zawartą w art. 2 załącznika 1 do zalecenia Komisji 1994/820/WE z dnia 19 października 1994 r. dotyczącego aspektów prawnych elektronicznej wymiany danych, w przypadku gdy porozumienie dotyczące takiej wymiany przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia i integralność danych.

Przepisy obowiązujące od 11 sierpnia 2010 r. uznają za fakturę każdy dokument, niezależnie od tego czy został wystawiony formie papierowej czy też nie, przesłany drogą elektroniczną któremu zapewniono autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność. Przy czym to podatnik, za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, dokonuje ww. zapewnienia. Natomiast technologie oparte na zaawansowanym podpisie elektronicznym i elektronicznej wymianie danych (EDI) stanowią jedynie przykład możliwego ww. zapewnienia.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 i ust. 11 ww. ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18. Jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Z ww. przepisów wynika, iż podstawą do odliczenia podatku naliczonego są otrzymane przez podatnika faktury VAT dokumentujące nabycie towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych.

Mając na uwadze, co wskazano powyżej, iż dokumenty przesyłania drogą elektroniczną, zarówno przez Spółkę jak też do Spółki, w sposób przedstawiony we wniosku nie wypełniają warunków przewidzianych w rozporządzeniu w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej to tym samym dokumenty te nie można uznać za faktury o których mowa w tym rozporządzeniu. W konsekwencji dokumenty te nie stanowią podstaw do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać z a nieprawidłowe

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w kwestii odliczenia podatku naliczonego przez kontrahentów Wnioskodawcy z faktur wystawionych przez Wnioskodawcę zawarta została w odrębnym rozstrzygnięciu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl