IBPP3/443-116/09/BWo

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2009 r. (data wpływu 5 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia usług związanych z pozyskiwaniem zagranicznego rzecznika patentowego, który dokona rejestracji patentu lub znaku towarowego w zagranicznym organie rejestracyjnym oraz rozpoznania importu usług - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 lutego 2009 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia usług związanych z pozyskiwaniem zagranicznego rzecznika patentowego, który dokona rejestracji patentu lub znaku towarowego w zagranicznym organie rejestracyjnym oraz rozpoznania importu usług.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi Kancelarię Patentową (dalej Kancelaria). Przedmiotem działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę w ramach Kancelarii są usługi z zakresu własności przemysłowej, w tym w szczególności rejestracja patentów i znaków towarowych we właściwych urzędach rejestracyjnych w Polsce i za granicą na zlecenie polskich i zagranicznych zleceniodawców. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę w ramach Kancelarii, w jego ocenie, należy uznać za mieszczące się w grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) pod numerem 74.1. Grupowanie to obejmuje: usługi prawnicze, rachunkowo-księgowe, badanie rynków i opinii publicznej, doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania. W przypadku gdy polski kontrahent zamierza skorzystać z usług Kancelarii Wnioskodawcy w celu np. zarejestrowania znaku towarowego lub patentu w zagranicznym organie rejestracyjnym (z krajów Unii Europejskiej (dalej - UE) lub z krajów spoza UE), Wnioskodawca nie może takich czynności wykonać osobiście, gdyż w wielu krajach czynności rejestracyjnych może dokonywać tylko i wyłącznie osoba będąca obywatelem konkretnego państwa, posiadająca odpowiednie uprawnienia nadane przez właściwe władze takiego państwa (tak jest np. w Grecji, czy USA bądź Wietnamie). W takiej sytuacji konieczne jest skorzystanie z usług zagranicznego rzecznika patentowego (osoby posiadającej takie uprawnienia; dalej - zagraniczny rzecznik patentowy).

Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca nie chce ponosić, wobec polskich kontrahentów, odpowiedzialności za działania zagranicznego rzecznika patentowego (a taką odpowiedzialność, na podstawie art. 474 Kodeksu cywilnego, ponosiłby, gdyby zagraniczny rzecznik patentowy był jego podwykonawcą), zamierza zawierać z polskimi zleceniodawcami umowy pośrednictwa. Przedmiotem takiej umowy będzie z jednej strony zobowiązanie Kancelarii do znalezienia zagranicznego rzecznika patentowego, który dokona rejestracji patentu lub znaku towarowego w zagranicznym organie rejestracyjnym, a z drugiej strony polski kontrahent będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Kancelarii prowizji za doprowadzenie do skojarzenia polskiego kontrahenta z zagranicznym rzecznikiem patentowym, po dokonaniu takiej rejestracji przez zagranicznego rzecznika patentowego. Istota takiej umowy będzie zatem polegała na doprowadzeniu przez Wnioskodawcę do kontaktu pomiędzy polskim zleceniodawcą a zagranicznym rzecznikiem patentowym i udzielenia przez polskiego kontrahenta zlecenia takiemu rzecznikowi, którego przedmiotem będzie realizacja określonej usługi z zakresu własności przemysłowej, a zwłaszcza rejestracja patentu, czy znaku towarowego w zagranicznym organie rejestracyjnym. Oczywiście polski kontrahent - oprócz zapłaty prowizji na rzecz Kancelarii - będzie również zobowiązany do zapłaty na rzecz zagranicznego kontrahenta wynagrodzenia za przeprowadzone czynności rejestracyjne oraz pokrycia opłat rejestracyjnych.

Jednak, z uwagi na stwierdzoną przez Wnioskodawcę nieufność zagranicznych rzeczników patentowych do polskich podmiotów gospodarczych, zagraniczni rzecznicy patentowi nie oponują wprawdzie przeciwko zawieraniu umów o usługi własności przemysłowej bezpośrednio z polskimi kontrahentami, ale jednocześnie chcą (co w ich ocenie ma charakter zabezpieczenia) wystawiać faktury, noty, bądź rachunki za wykonane czynności z tego zakresu na Kancelarię Wnioskodawcy. Twierdzą bowiem, że takie postępowanie jest podyktowane zaufaniem do Kancelarii, którego z kolei nie mają do polskich przedsiębiorców. Ta sama zasada ma się również odnosić do pokrywania zagranicznych opłat rejestracyjnych. Przedmiotowe opłaty będą przenoszone na polskich kontrahentów na podstawie wystawianych przez Kancelarię not obciążeniowych.

Wobec powyższego, w świetle opisanego powyżej stanu faktycznego, Wnioskodawca będzie de facto zmuszony do refakturowania na polskich kontrahentów wynagrodzeń i opłat rejestracyjnych, które będą wynikać z dokumentów (faktur, not lub rachunków) wystawionych przez zagranicznych rzeczników patentowych za czynności zrealizowane na rzecz polskich kontrahentów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w przypadku zawarcia przez Kancelarię z polskim kontrahentem umowy, której przedmiotem będzie z jednej strony zobowiązanie Kancelarii do znalezienia zagranicznego rzecznika patentowego, który dokona na rzecz polskiego kontrahenta rejestracji patentu lub znaku towarowego w zagranicznym organie rejestracyjnym, a z drugiej strony polski kontrahent będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Kancelarii prowizji za doprowadzenie do skojarzenia polskiego kontrahenta z zagranicznym rzecznikiem patentowym, po dokonaniu takiej rejestracji przez zagranicznego rzecznika patentowego w zagranicznym organie rejestracyjnym, po stronie Kancelarii powstanie obowiązek w zakresie podatku od towarów i usług z tytułu importu usług oraz czy, z uwagi na szczególne okoliczności szczegółowo opisane w stanie faktycznym, możliwe jest dokonywanie przez Kancelarię na polskich kontrahentów refakturowania wynagrodzeń zagranicznych rzeczników patentowych oraz zagranicznych opłat rejestracyjnych.

Czy przenoszenie przez Kancelarię na polskich kontrahentów zagranicznych - na podstawie stosownych not obciążeniowych - opłat rejestracyjnych, którymi Kancelaria została najpierw obciążona przez zagranicznych rzeczników patentowych, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, uwzględniając brzmienie przepisów art. 17 ust. 1 pkt 4 oraz art. 27 ust. 3 i 4 ustawy o podatku VAT, tylko wówczas, gdyby Kancelaria bezpośrednio zlecała zagranicznym rzecznikom patentowym realizację za granicą usług z zakresu własności przemysłowej np. rejestrację patentu, czy znaku towarowego w zagranicznym organie rejestracyjnym, po stronie Wnioskodawcy powstałby obowiązek w podatku VAT z tytułu importu usług. W takim przypadku zagraniczny rzecznik patentowy byłby podwykonawcą Kancelarii, a zatem pomiędzy Kancelarią a danym zagranicznym rzecznikiem patentowym istniałby stosunek prawny, którego przedmiotem byłyby usługi, o których mowa w art. 27 ust. 4 pkt 3 lit. c) ustawy o podatku VAT, a więc usługi objęte grupowaniem 74.1 PKWiU. Natomiast w przypadku, gdy pomiędzy Kancelarią a polskim kontrahentem zostanie zawarta umowa pośrednictwa, której zasady szczegółowo zostały opisane w stanie faktycznym, stosunek prawny, którego przedmiotem byłyby usługi, o których mowa w art. 27 ust. 4 pkt 3 lit. c) ustawy o podatku VAT, a więc usługi objęte grupowaniem 74.1 PKWiU, będzie istniał wyłącznie pomiędzy polskim kontrahentem a zagranicznym rzecznikiem patentowym, a nie pomiędzy Kancelarią a zagranicznym rzecznikiem patentowym. Zaś do usług pośrednictwa w usługach objętych grupowaniem 74.1 PKWiU, nie znajdują zastosowania zasady miejsca świadczenia usług, o których mowa w art. 27 ust. 3 i 4 ustawy o podatku VAT. Nie ma również w tym przypadku żadnego znaczenia fakt, iż w tym przypadku będzie istniała konieczność dokonania przez Kancelarię refakturowania wynagrodzenia zagranicznego rzecznika patentowego na polskiego kontrahenta, ponieważ takie refakturowanie (uzasadnione w świetle argumentacji przytoczonej powyżej) nie powoduje po stronie Kancelarii powstania obowiązku w podatku VAT z tytułu importu usług. Taki obowiązek powstanie natomiast po stronie polskiego kontrahenta, gdyż to ten kontrahent jest usługobiorcą usługi, w stosunku, do której miejsce świadczenia i opodatkowania (zgodnie z art. 27 ust. 3 i 4 ustawy o podatku VAT) zostało ustalone w Polsce.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku VAT oraz § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia w sprawie podatku VAT, organy władzy publicznej w zakresie wykonywania zadań publicznych nie są podatnikami podatku VAT. W konsekwencji z uwagi na fakt, iż opłaty za rejestrację patentu lub znaku towarowego są pobierane przez zagraniczne organy rejestracyjne w ramach realizacji zadań publicznych, nie mogą być opodatkowane podatkiem VAT (tak samo jak nie są opodatkowane tym podatkiem opłaty sądowe jak np. wpisy od pozwów, czy opłaty za rejestrację w Krajowym Rejestrze Sądowym). Dlatego też dalsze przenoszenie przez Kancelarię na polskich kontrahentów zagranicznych - na podstawie stosownych not obciążeniowych - opłat rejestracyjnych, którymi Kancelaria została najpierw obciążona przez zagranicznych rzeczników patentowych, w ocenie Wnioskodawcy, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

Usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119 (art. 8 ust. 3 ww. ustawy o VAT).

Przy określaniu miejsca świadczenia usług, o którym mowa w art. 27 i 28, usługi są identyfikowane za pomocą klasyfikacji statystycznych, jeżeli dla tych usług przepisy ustawy oraz przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne (art. 8 ust. 4 ustawy o VAT).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że opisane usługi są usługami o charakterze niematerialnym, zaklasyfikowanymi przez Wnioskodawcę pod symbolem PKWiU 74.1, które to grupowanie obejmuje usługi prawnicze, rachunkowo-księgowe, badanie rynków i opinii publicznej, doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania. W tym miejscu należy zaznaczyć, że obowiązek prawidłowego zakwalifikowania danej czynności do właściwego grupowania PKWiU ciąży na podmiocie wykonującym te czynności. Tutejszy organ nie jest właściwy do dokonania oceny prawidłowości przedstawionej klasyfikacji statystycznej wykonywanych usług.

W związku z powyższym niniejsza interpretacja opiera się na wskazanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji PKWiU tj. 74.1.

Dla określenia miejsca opodatkowania transakcji należy, w świetle wymienionej ustawy o podatku VAT, ustalić miejsce świadczenia usług.

Stosownie do ogólnej zasady sformułowanej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28.

Od powyższej zasady wprowadzono szereg wyjątków, określających inne, niż wynikające z zasady ogólnej, miejsce świadczenia usług, z uwagi na ich charakter - np. przy świadczeniu usług pośrednictwa.

Zgodnie z art. 28 ust. 5 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku usług wykonywanych przez pośredników, działających w imieniu i na rzecz osób trzecich, związanych bezpośrednio z usługami innymi niż wymienione w pkt 1 i 2 lit. a) oraz w art. 27 ust. 3 - miejscem świadczenia tych usług jest miejsce świadczenia usług, z którymi usługi te są związane, z zastrzeżeniem ust. 6. Stosownie do art. 28 ust. 6 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku, gdy nabywca usługi podał dla tej czynności świadczącemu usługę numer, pod którym jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego, na którym ma miejsce świadczenia usługa - miejscem świadczenia usługi jest terytorium państwa członkowskiego, które wydało nabywcy ten numer.

Z brzmienia przepisu art. 28 ust. 5 pkt 2 lit. b) wynika, że miejscem świadczenia usługi pośrednictwa jest miejsce świadczenia usługi głównej, z zastrzeżeniem wszakże zasad określonych w ust. 6. W tym ostatnim przepisie przewiduje się zasadę ustalania miejsca świadczenia według państwa, w którym zidentyfikowany jest nabywca usługi pośrednictwa. Jeśli bowiem nabywca usługi pośrednictwa podał dla tej czynności świadczącemu usługę pośrednictwa numer, pod którym jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego, na którym zgodnie z ust. 5 miałaby miejsce świadczenia usługa (w tym wypadku - miejsce w którym świadczona jest usługa główna), miejscem świadczenia usługi jest terytorium państwa członkowskiego, które wydało nabywcy ten numer.

Powyższy przepis nie będzie miała jednakże zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż wyłączone są z tego przepisu zostały usługi wymienione w art. 27 ust. 3 cyt. ustawy o VAT. Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika bowiem, że Wnioskodawca pośredniczy w znalezieniu zagranicznego rzecznika patentowego, który dokona rejestracji patentu lub znaku towarowego w zagranicznym organie rejestracyjnym, a z drugiej strony polski kontrahent będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy prowizji za doprowadzenie do skojarzenia polskiego kontrahenta z zagranicznym rzecznikiem patentowym, po dokonaniu takiej rejestracji przez zagranicznego rzecznika patentowego. Istota takiej umowy będzie zatem polegała na doprowadzeniu przez Wnioskodawcę do kontaktu pomiędzy polskim zleceniodawcą a zagranicznym rzecznikiem patentowym i udzielenia przez polskiego kontrahenta zlecenia takiemu rzecznikowi, którego przedmiotem będzie realizacja określonej usługi z zakresu własności przemysłowej, a zwłaszcza rejestracja patentu, czy znaku towarowego w zagranicznym organie rejestracyjnym. A zatem Wnioskodawca pośredniczy w świadczeniu usług niematerialnych, sklasyfikowanych pod symbolem PKWiU 74.1.

W myśl art. 27 ust. 3 cyt. ustawy, w przypadku gdy usługi, o których mowa w ust. 4, są świadczone na rzecz:

Zgodnie z art. 27 ust. 4 cyt. ustawy, przepis ust. 3 stosuje się do usług:

3a) usług przetwarzania danych, dostarczania informacji oraz usług tłumaczeń;

Przenosząc powyżej przedstawiony stan na grunt ustawy o podatku od towarów i usług stwierdzić należy, że Wnioskodawca pośredniczy w świadczeniu usług o charakterze niematerialnym, zaklasyfikowanych przez Wnioskodawcę pod symbolem PKWiU 74.1, które to grupowanie obejmuje usługi prawnicze, rachunkowo-księgowe, badanie rynków i opinii publicznej, doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania.

Z kolei z art. 27 ust. 4 pkt 11 cyt. ustawy wynika, iż w przypadku usług agentów, pośredników działających w imieniu i na rzecz innej osoby, jeżeli uczestniczą w zapewnieniu świadczenia usług, o których mowa w pkt 1-10, miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

W związku z powyższym w przypadku, gdy Wnioskodawca będzie świadczył wyłącznie usługę pośrednictwa na rzecz polskich kontrahentów, za którą będzie otrzymywał wynagrodzenie w postaci prowizji, miejscem świadczenia tych usług będzie miejsce gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona terytorium kraju, a zatem Wnioskodawca będzie miał do czynienia z usługą krajową opodatkowaną podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju.

Jednakże w przedstawionym zdarzeniu przyszłym należy również rozstrzygnąć sytuację, w której Wnioskodawca za wyświadczoną usługę będzie obciążany kwotami wynagrodzeń i opłat rejestracyjnych, które będą wynikać z dokumentów (faktur, not lub rachunków) wystawionych przez zagranicznych rzeczników patentowych za czynności zrealizowane na rzecz polskich kontrahentów. W związku z powyższym polski kontrahent - oprócz zapłaty prowizji na rzecz Wnioskodawcy - będzie również zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia zagranicznego rzecznika patentowego za przeprowadzone czynności rejestracyjne oraz pokrycia opłat rejestracyjnych.

Obowiązujące przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie regulują kwestii refakturowania kosztów. Należy więc w tej sytuacji odwołać się do zapisu zawartego w art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. Nr L 347/1), (wcześniej art. 6 ust. 4 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EWG) (Dz. Urz. UE. Nr L 145/1)), zgodnie z którym w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, lecz na rachunek innej osoby, uczestniczy w świadczeniu usług, uznaje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Wyrazem dostosowania przepisów wspólnotowych do przepisów krajowych jest art. 30 ust. 3 ustawy o VAT stanowiący, iż w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Przyjęta praktyka i orzecznictwo dopuszczają sytuację, w których koszty niektórych usług, gdzie odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez świadczącego usługę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę, poprzez wystawianie tzw. "refaktur".

Należy przyjąć, iż refakturowanie polega na zafakturowaniu przez jeden podmiot innemu podmiotowi, odsprzedaży usługi, a celem jest przeniesienie kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzysta.

Pojęcie importu usług zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 9 ustawy i jest to świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4. Art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT stanowi natomiast, iż podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania albo pobytu na terytorium kraju.

Przepisów ust. 1 pkt 4 i 5 nie stosuje się w przypadku świadczenia usług i dostawy towarów, od których podatek należny został rozliczony przez usługodawcę lub dokonującego dostawy towarów na terytorium kraju, z wyłączeniem świadczenia usług określonych w art. 27 ust. 3 lub art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7 oraz dostawy gazu w systemie gazowym lub energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, dla których w każdym przypadku podatnikiem jest usługobiorca lub nabywca towarów (art. 17 ust. 2). Przepis ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 4 (art. 17 ust. 3).

Przez import usług rozumie się zatem usługi spełniające łącznie następujące warunki:

W odniesieniu do tak przedstawionego stanu w powiązaniu z przepisami wspólnotowymi oraz przepisami ustawy o podatku od towarów i usług należy przyjąć, że Wnioskodawca nabywając usługi od zagranicznych rzeczników patentowych we własnym imieniu lecz na rzecz polskich kontrahentów i obciążając kosztami tychże usług kontrahentów polskich bierze udział w świadczeniu tych usług. Zatem uznaje się, ze Wnioskodawca nabył od zagranicznego rzecznika patentowego usługę niematerialną sklasyfikowaną pod symbolem PKWiU 74.1 jak wskazano we wniosku i wyświadczył ją na rzecz polskiego kontrahenta. W świetle wyżej cytowanych przepisów, świadczone usługi zaliczyć należy do usług, dla których miejscem świadczenia jest terytorium państwa, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, czyli terytorium Polski. A zatem nabywane przez Wnioskodawcę usługi stanowią import usług, Wnioskodawca staje się podatnikiem z tytułu importu usług, zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 106 ust. 7 cyt. ustawy, w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz importu usług wystawiane są faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane także dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Zatem na mocy powyższego artykułu, Wnioskodawca z tytułu importu usług obowiązany jest czynność tą udokumentować fakturą wewnętrzną, w której wykaże podatek VAT należny obliczony według stawek obowiązujących w kraju dla danego rodzaju usługi.

Następnie w celu odsprzedaży usługi związanej z rejestracją patentu oraz znaku towarowego w zagranicznym organie rejestrowym polskiemu kontrahentowi (przeniesienie kosztów), który z przedmiotowych usług faktycznie korzysta, Wnioskodawca winien wystawić fakturę VAT ze stawką właściwą dla usług świadczonych na terytorium kraju.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy uznać należało za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.