IBPP3/443-1004/11/PK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku (data wpływu 6 września 2011 r.), uzupełniony pismem z dnia 30 listopada 2011 r. (data wpływu 2 grudnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w przedmiocie opodatkowania zbycia udziałów w nieruchomości jest:

* nieprawidłowe - w zakresie klasyfikacji zbycia udziałów w nieruchomości jako świadczenia usługi,

* prawidłowe - w zakresie zwolnienia z podatku VAT sprzedaży udziałów w nieruchomości.

W dniu 6 września 2011 r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w przedmiocie opodatkowania zbycia udziałów w nieruchomości. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 listopada 2011 r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 23 listopada 2011 r. znak: IBPP3/44-1004/11/PK.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Miasto jest współwłaścicielem nieruchomości obejmującej działkę o powierzchni 0,0977 ha, zabudowaną budynkiem mieszkalno - użytkowym w udziale wynoszącym 20736/276480 części. Udział został nabyty w wyniku dziedziczenia w 1981 r., pozostałe udziały, po 127872/276480 części każdy, posiadają dwaj inni współwłaściciele. Nieruchomość składa się z 10 lokali mieszkalnych i 2 lokali użytkowych, z czego część lokali była i jest przedmiotem najmu. W ciągu ostatnich 5 lat budynek nie był modernizowany, w okresie użytkowania budynku wydatkowane były wyłącznie środki na jego utrzymanie w stanie niepogorszonym, a wysokość tych środków nie przekraczała 30% wartości początkowej budynku. Żadnemu ze współwłaścicieli nie przysługiwało z tego tytułu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z tytułu wynajmowania lokali współwłaściciele pobierali czynsze najmu oraz pokrywali koszty utrzymania nieruchomości proporcjonalnie do posiadanych udziałów. Miasto zamierza zbyć posiadany udział w nieruchomości na rzecz pozostałych współwłaścicieli w trybie bezprzetargowym na podstawie art. 37 ust. 2 pkt 9 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.)

W budynku, o którym mowa wyżej nie znajdują się lokale, które po 4 lipca 1993 r. zostały zasiedlone w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 20011 r. Nr 177, poz. 1054).

W ww. budynku nie znajdują się lokale, których pierwsze zasiedlenie nastąpiło w okresie krótszym, niż 2 lata przed planowanym zbyciem udziału Miasta.

Miasto, jako właściciel udziału w wymienionej nieruchomości nie poniosło żadnych nakładów na ulepszenie któregokolwiek z lokali znajdujących się w tej nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 VATU opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1).

Świadczenie usług, to każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (art. 8).

Na podstawie art. 2 pkt 6 VATU przez towar rozumie się, rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Zgodnie z art. 46 k.c. rzeczami są wyłącznie przedmioty materialne. W szczególności nie są towarami prawa majątkowe (komentarz do ustawy o VAT A. Bartosiewicz, R. Kubacki), a udział we współwłasności jest prawem majątkowym, wyrażającym zakres uprawnień względem rzeczy wspólnej. Istotą współwłasności jest niepodzielność prawa własności do rzeczy. Współwłasność nie jest więc fizycznie wyodrębnioną częścią rzeczy wspólnej. Z tego względu rozporządzenie udziałem obejmuje czynność przeniesienia tego udziału, a nie rzeczy.

W wyroku z 26 stycznia 2010 r. (I SA/Po 987/09) WSA w Poznaniu stwierdził, iż nie można z szeroko rozumianego zdarzenia gospodarczego, jakim jest dostawa towarów w ujęciu tych uregulowań, wyprowadzać wniosku dalej jeszcze idącego i utożsamiać rzeczy z udziałem w rzeczy.

Na niematerialny charakter udziału wskazuje się w orzecznictwie SN, min. w wyroku z 8 stycznia 2002 r. (I CKN 978/00), w którym SN przyjął, że w przypadku sprzedaży udziału zbycie dotyczy tego udziału, a nie fizycznie wyodrębnionej części nieruchomości, gdyż żaden ze współwłaścicieli nie ma prawa do takiej części dopóty, dopóki istnieje stosunek współwłasności.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 1 października 2008 r. (I FSK 1242/07) wprost stwierdził, iż sprzedaż udziału w nieruchomości stanowi świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak trafnie zaznaczył Sąd Wojewódzki w Gliwicach w uzasadnieniu do wyroku z 12 października 2009 r. (sygn. akt III SA/Gl 775/09) należy podkreślić, iż w art. 7 ust. 1 VATU wśród czynności stanowiących dostawę towarów ustawodawca krajowy wymienił w pkt 5-7 prawa stanowiące dostawę, jednak tylko spółdzielcze prawa do lokalu mieszkalnego i prawo użytkowania wieczystego oraz czynność zbycia tych praw, tym samym nie skorzystał z możliwości jaką daje przepis wspólnotowy art. 15 ust. 2 lit. c) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnotowego podatku od wartości dodanej (Dz. Urz.UE.L06.347.1) czyli do uznania w przepisach krajowych za towar udziałów i innych równoważnych udziałom tytułom prawnym dającym ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części. Regulacja taka, musiałaby być wyraźna.

Biorąc powyższe pod uwagę, sprzedaż udziału nie jest dostawą lecz stanowi świadczenie usługi, a w związku z tym nie jest objęte preferencyjną stawką podatku V AT, nie korzysta także ze zwolnień od tego podatku. Usługa ta podlega podstawowej stawce wysokości 23%.

Jeżeli zdaniem organu podatkowego udział w przedmiotowej nieruchomości stanowi w świetle przepisów ustawy o podatku VAT dostawę towaru, to zdaniem Wnioskodawcy - Miastu przysługuje, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ww. ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zwolnienie z podatku VAT, z uwagi na spełnianie przesłanek w tym przepisie określonych, a mianowicie: udział dotyczy nieruchomości przejętej na własność w 1981 r. Miastu nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy jego nabyciu, ponieważ nabycie nastąpiło przed wejściem w życie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatki od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.). Ponadto, Miasto nie poniosło żadnych wydatków na ulepszenie nieruchomości (ani na ulepszenie któregokolwiek z lokali). Najem lokali nastąpił przed 1981 r. W okresie ostatnich kilku lat część umów najmu została rozwiązana, a wolne lokale nie zostały ponownie wynajęte.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* nieprawidłowe - w zakresie klasyfikacji zbycia udziałów w nieruchomości jako świadczenia usługi,

* prawidłowe - w zakresie zwolnienia z podatku VAT sprzedaży udziałów w nieruchomości.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Gdzie przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Natomiast, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (...).

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Definicja ta obejmuje bowiem nie tylko transakcje polegające na wykonaniu czynności przez usługodawcę, ale również szereg transakcji niewymagających aktywnego działania usługodawcy.

Kwestią zasadniczą w niniejszej sprawie jest rozstrzygnięcie czy zbycie udziałów w rzeczy, w tym przypadku w nieruchomości budowlanej, stanowi na gruncie ustawy o VAT dostawę towarów czy też świadczenie usługi.

Towarami są rzeczy. Rzeczami są tylko i wyłącznie przedmioty materialne. Towarem na gruncie ustawy o VAT będą także wszelkie postacie energii. Towarami są zarówno rzeczy ruchome jak i nieruchomości oraz ich części. Zatem za towary są uznawane także części budynków. Zatem części budynków, wyodrębnionych w samodzielny lokal mieszkalny lub samodzielny lokal o innym przeznaczeniu, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług uznawane są za towary.

Towarem jest także udział w prawie własności nieruchomości, co wynika z poniższego uzasadnienia:

W myśl art. 44 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) mieniem jest własność i inne prawa majątkowe. Własność jest więc prawem majątkowym do rzeczy. Własność w ujęciu art. 44 Kodeksu cywilnego należy rozumieć w znaczeniu cywilnoprawnym jako rodzaj najsilniejszego prawa do rzeczy o charakterze bezwzględnym. Własność jest definiowana w art. 140 Kodeksu cywilnego poprzez wskazanie uprawnień i ograniczeń właściciela. Granice własności określają ustawy oraz zasady współżycia społecznego; właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. W orzeczeniu z dnia 16 lipca 1980 r. sygn. akt III CZP 45/80 Sąd Najwyższy stwierdził, że prawo własności jest szczególnym prawem, które zapewnia właścicielowi dopuszczalną w danych warunkach pełnię uprawnień względem rzeczy. Choć przepis ten nie zdefiniował prawa własności przez wyczerpujące wyliczenie uprawnień właściciela, to jednak wyliczył uprawnienia zasadnicze, a przede wszystkim uprawnienia do korzystania z rzeczy oraz do rozporządzania nią. Te dwa uprawnienia stanowią istotę prawa własności.

Stosownie do art. 195 Kodeksu Cywilnego własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Nie zmienia to w niczym istoty własności rzeczy. Współwłasność cechuje: jedność przedmiotu, wielość podmiotów i niepodzielność wspólnego prawa. Te cechy współwłasności rzeczy, a zwłaszcza jedność przedmiotu i niepodzielność prawa oznaczają, że każdy ze współwłaścicieli nie ma wyłącznego prawa do fizycznie wydzielonej części rzeczy, natomiast każdy z nich ma prawo do całej rzeczy (H. Ciepła, Kodeks cywilny, Tom I, Warszawa 2005). Ułamek we współwłasności ułamkowej wyznacza jedynie zakres obowiązków oraz uprawnień współwłaściciela w stosunkach zewnętrznych i wewnętrznych wobec innych współwłaścicieli. Posiadanie udziału nie ogranicza jednak w korzystaniu i rozporządzaniu całą rzeczą, z uwzględnieniem zasad należytego zarządu. Fakt, że udział w rzeczy może być przedmiotem obrotu, nie oznacza, że w przypadku nabycia udziału nie nabywa się jednocześnie prawa do rozporządzania rzeczą (całą) jak właściciel. Zatem zbycie udziału nie jest wyłącznie rozporządzeniem prawem lecz jest przeniesieniem własności rzeczy w części przysługującej właścicielowi.

Skoro przez dostawę towarów art. 7 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, a towarem jest budynek, budowla lub ich części, to sprzedaż całej rzeczy (100% prawa własności) lub ułamka tej rzeczy (np. 50% prawa własności) zawsze będzie przeniesieniem prawa do rozporządzania budynkiem lub budowlą jak właściciel. Istotne jest bowiem to, że wskutek nabycia prawa majątkowego (pełnej własności lub udziału) nabywca może rozporządzać rzeczą jak właściciel. A warunek ten zostaje bezwzględnie spełniony w przypadku nabycia udziału w rzeczy. Powyższe twierdzenie uzasadnia również, i ten fakt prawny, że istotą współwłasności jest niepodzielność prawa własności rzeczy. Zatem jeśli nabywca nabywa tylko udział w rzeczy, tj. prawo majątkowe, to prawo to daje mu możliwość rozporządzania rzeczą jak właściciel, właśnie z uwagi na fakt, że istotą współwłasności jest niepodzielność prawa do rzeczy. Zatem na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług zbycie udziału w prawie własności wyodrębnionego lokalu traktować należy jako dostawę towarów.

Ponadto ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko rozumianego przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które taksatywnie są wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Mając na uwadze przedstawiony wyżej stan prawny oraz opis sprawy stwierdzić należy, że opisany przedmiot transakcji spełnia definicję towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6, w związku z czym w przedmiotowej sprawie dojdzie do dostawy towaru.

Powyższe stanowisko organu podzielił również Naczelny Sąd Administracyjny, którego niniejsza kwestia była też przedmiotem rozważań, który mając na uwadze rozbieżności występują w orzecznictwie 24 października 2011 r. podjął uchwałę sygn. akt I FPS 2/11, w której stwierdził:

" (...) przy rozstrzyganiu w sytuacjach wątpliwych czy dana czynność jest dostawą towarów czy też usługą należy w pierwszym rzędzie badać gospodarczy charakter takiej czynności opisany poprzez art. 7 ust. 1 ustawy o VAT tj. ustalać czy dochodzi do odpłatnego przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Na ten aspekt wielokrotnie zwracano uwagę w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, także w przywołanej w postanowieniu uchwale składu siedmiu sędziów tego Sądu z dnia 8 stycznia 2007 r., sygn. akt I FPS 1/06). W przypadku sprzedaży udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu, jak również udziału we współwłasności budynków takie przeniesienie prawa występuje. Współwłasność, jak wynika z art. 195 k.c., stanowi rodzaj własności, który charakteryzuje się tym, że jedno i to samo prawo własności tej samej rzeczy (w tym przypadku nieruchomości) przysługuje więcej niż jednej osobie. Jak podkreśla się w doktrynie każdemu ze współuprawnionych przysługuje to samo prawo, którego zakres może być tylko różny ze względu na sam sposób podziału wspólnego prawa tzn. na wielkość udziału w nim (S. Rudnicki, Komentarz do Kodeksu cywilnego, Księga druga, Własność i inne prawa rzeczowe, Warszawa 2001 r. s. 221 - 222). W związku z tym sprzedaż udziału we współwłasności budynku, tak jak i udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu, prowadzi do przeniesienia na nabywcę takiego udziału prawa do rozporządzania tymi towarami tak jak właściciel."

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosowanie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym ustawodawca od powyższej zasady ustanowił szereg wyjątków, a jedną z nich jest zwolnienie od podatku (art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o VAT) dostawy budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

oraz dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa powyżej, pod warunkiem że:

Przy czym warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy o VAT).

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, przez pierwsze zasiedlenie - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Z powyższych przepisów wynika, iż dostawa nieruchomości, co do zasady, korzysta ze zwolnienia z podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji gdy od momentu pierwszego zasiedlenia nie minęły co najmniej dwa lata. Przy czym powyższe wykluczenie doznaje ograniczenia gdyż dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia również może korzysta ze zwolnienia w sytuacji gdy w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego i równocześnie dostawca nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Jak wynika z wniosku w budynku, o którym mowa wyżej nie znajdują się lokale, które po 4 lipca 1993 r. zostały zasiedlone w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Od ww. daty obowiązuje na terenie kraju podatek VAT, a tym samym dopiero od 4 lipca 1993 r. mogło dojść do oddani do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu przedmiotowych lokali czyli do ich zasiedlenia w rozumieniu ustawy o VAT. Mając na uwadze, że lokale te nie zostały zasiedlone po dej dacie nie znajdzie zastosowanie zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Natomiast dostawa udziałów w przedmiotowym budynku będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, albowiem przy nabyciu tych udziałów Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT jak też nie ponosił wydatków na ulepszenie przedmiotowej nieruchomości.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za:

* nieprawidłowe - w zakresie klasyfikacji zbycia udziałów w nieruchomości jako świadczenia usługi,

* prawidłowe - w zakresie zwolnienia z podatku VAT sprzedaży udziałów w nieruchomości.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.