IBPP2/4512-459/15/IK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) i § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 maja 2015 r. (data wpływu 15 maja 2015 r.), uzupełnionym pismem z 1 lipca 2015 r. (data wpływu 2 lipca 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania, wystawienia faktury i obowiązku podatkowego z tytułu wykonania usługi budowlanej - jest prawidłowe.

W dniu 15 maja 2015 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania, wystawienia faktury i obowiązku podatkowego z tytułu wykonania usługi budowlanej.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 1 lipca 2015 r. (data wpływu 2 lipca 2015 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 24 czerwca 2015 r. znak: IBPP2/4512-459/15/IK.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Przedsiębiorstwo Budowlane D. (dalej: D. lub Spółka) to podmiot działający na rynku usług budowlanych. Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT i realizuje swoje projekty głównie na terenie Polski południowej. W 2013 r. D. wygrał przetarg na wykonanie robót budowlanych w ramach inwestycji dla X.) pn.: "...".

W dniu 17 czerwca 2013 została podpisana umowa na wykonanie robót budowlanych dla ww. inwestycji. Na podstawie protokołów z częściowych odbiorów robót budowlanych były wystawiane faktury VAT i wykazywane w deklaracjach VAT-7 w datach obowiązku podatkowego. W trakcie realizacji przedmiotowej umowy pojawiła się jednakże konieczność wykonania dodatkowych robót budowlanych, niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania obiektu. Kosztorysy dotyczące dodatkowego zakresu zostały zaakceptowane przez Zamawiającego, czyli X., przy czym nie zostało to sformalizowane w postaci umowy na roboty dodatkowe, gdyż strony nie doszły do porozumienia co do wszystkich elementów tej umowy, w szczególności terminu realizacji oraz wpływu robót dodatkowych na termin realizacji umowy podstawowej. X. przesłało do D. projekt umowy, który wobec braku porozumienia w opisanych powyżej kwestiach nie został ostatecznie przez strony podpisany. D. wykonał fizycznie te roboty dodatkowe mimo braku podpisanej z X. umowy. Roboty te nie zostały przez X. odebrane odrębnym protokołem odbioru, a fakt ich wykonania wynika tylko pośrednio z protokołu końcowego odbioru robót wynikających z umowy podstawowej, a ponieważ w dniu 12 grudnia 2014 r. D. zakończył ostatnie prace budowlane na tym obiekcie, data ta została przez D. przyjęta jako data wykonania, wszystkich robót budowlanych na obiekcie, zarówno robót wynikających z umowy podstawowej, jak i robót dodatkowych nieobjętych umową. Końcowy protokół odbioru robót został spisany dnia 12 lutego 2015 r. Na jego podstawie została wystawiona faktura końcowa oraz dwie faktury dotyczące dodatkowych robót budowlanych. VAT należny z ww. faktur został zapłacony zgodnie z obowiązkiem podatkowym, rozpoznanym przez D. w miesiącu styczniu 2015 r., czyli w miesiącu, w którym przypada 30 dzień od daty zakończenia wszelkich robót budowlanych na obiekcie tj. od 12 grudnia 2014 r., mimo że protokół końcowy został podpisany dopiero po zakończeniu wszelkich czynności odbiorowych w dniu 12 lutego 2015 r.

W dniu 30 kwietnia 2015 r. do siedziby Spółki wpłynęło pismo z X., informujące o odesłaniu, bez księgowania faktur za roboty dodatkowe. Według inwestora, w sytuacji gdy nie doszło do podpisania umowy na roboty dodatkowe, mimo, że prace te zostały faktycznie wykonane można mówić jedynie o bezpodstawnym wzbogaceniu (art. 405 k.c.), w związku z czym wystawienie faktur było bezpodstawne. D. pismem do X. podtrzymał swoje stanowisko o konieczności wystawienia faktur VAT i ponownie przesłał je do X. z zaznaczeniem, że wystąpi o interpretację indywidualną mającą rozstrzygnąć, czy stanowisko takie jest prawidłowe.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że Przedsiębiorstwo Budowlane D. jest w posiadaniu oryginałów i kopii faktur za roboty dodatkowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy w świetle ustawy o VAT, Spółka słusznie postąpiła wystawiając faktury VAT za wykonane dodatkowe roboty budowlane mimo braku podpisanej przez strony umowy i czy słusznie odprowadziła należny podatek VAT z tytułu tych robót dodatkowych w deklaracji za miesiąc styczeń 2015 tj. w terminie 30 dni od dnia wykonania ostatnich usług budowlanych na obiekcie tj. od 12 grudnia 2014 r.

2. Czy jeżeli Spółka postąpiła niewłaściwie i nie powinna dokumentować nieobjętych umową robót budowlanych fakturami VAT, to czy może w związku z odesłaniem faktur przez X. skorygować VAT należny i deklarację VAT za miesiąc styczeń 2015 o wartość podatku VAT wykazanego na fakturach przesłanych do X. za te roboty dodatkowe, jeżeli X. nie ujęła tych faktur w swojej deklaracji VAT i nie odliczyła wynikającego z nich podatku. Czy podstawą korekty powinien być fakt, że faktury te nie dokumentowały czynności podlegającej opodatkowaniu, a kontrahent nie odliczył wynikającego z nich podatku, czy też powinna to uczynić na innej podstawie, jeżeli innej to jakiej. Czy konieczne jest wystawienie faktur korygujących do niesłusznie wystawionych faktur i czy kontrahent powinien potwierdzić fakt ich otrzymania, czy też faktury te powinny zostać anulowane bez wystawienia faktur korygujących. Czy jeżeli konieczne są korekty faktur VAT to czy VAT należny powinien zostać skorygowany w rozliczeniu za miesiąc, w którym D. otrzyma potwierdzenie odbioru faktur korygujących, czy w rozliczeniu za miesiąc styczeń 2015 w którym podatek VAT został pierwotnie wykazany.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Ad. 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 w związku z art. 106b ustawy o podatku od towarów i usług, D. był zobowiązany wystawić faktury VAT w związku z wykonaniem usługi i to niezależnie od tego, czy w związku z jej realizacją zostały zachowane warunki oraz formy przewidziane przepisami prawa. Fakt wykonania prac objętych fakturami jest bezsporny, ponieważ bez realizacji robót dodatkowych obiekt nie zostałby odebrany przez odpowiednie służby, a wykonanie prac co do zasady i wartości było uzgodnione z X. Z punktu widzenia rozpoznania i realizacji obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, istnienie bądź nieistnienie umowy podpisanej przez strony jest obojętne, dlatego wystawienie faktur było zasadne i konieczne, nawet gdyby uznać, że w związku z niepodpisaniem stosownej umowy miało miejsce bezpodstawne wzbogacenie po stronie X. Według Spółki prawidłowo wykazano wartość robót na fakturach VAT oraz prawidłowo ustalono obowiązek podatkowy rozliczając podatek w deklaracji za miesiąc styczeń 2015 r., zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 3 i ust. 7 w związku z art. 106i ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Ad. 2

Jeżeli Spółka postąpiła niewłaściwie wystawiając faktury VAT za roboty budowlane, to w związku z odesłaniem faktur przez X., spółka jest zobowiązana skorygować VAT należny. Spółka posiadając wszystkie egzemplarze faktur, traktując je jako niewprowadzone do obrotu, bez wystawiania faktur korygujących, dokona wyksięgowania faktur pierwotnych i na tej podstawie złoży korektę deklaracji VAT-7 za miesiąc styczeń 2015, zmniejszającą VAT należny. Skutkiem korekty deklaracji będzie złożenie wniosku o stwierdzenie nadpłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...)

Pod pojęciem towaru rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Jak wskazano wyżej przepis art. 8 ust. 1 ustawy o VAT jest niejako dopełnieniem art. 7 ust. 1 ustawy i ma na celu objęcie opodatkowaniem każdej transakcji wykonywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, która nie stanowi dostawy towarów, przez co realizowana jest w ten sposób zasada powszechności opodatkowania.

Pojęcie świadczenia - składającego się na istotę usługi - należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Jak wskazuje art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.), świadczenie może polegać na działaniu albo zaniechaniu. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innego podmiotu), jak i zaniechanie (nie czynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się też jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Zgodnie z powołanymi przepisami prawa dostawa towarów oraz świadczenie usług zostały w znacznej mierze oderwane dla swej ważności i skuteczności od przepisów prawa cywilnego. Przepisy podatkowe stanowią odrębną gałąź przepisów prawa, która funkcjonuje samodzielnie, oddzielnie od przepisów Kodeksu Cywilnego. Decydujące znaczenie dla uznania, że powyższe czynności miały miejsce są bowiem skutki faktyczne. Należy zatem uznać, że czynności, które są nieważne na gruncie prawa cywilnego z powodu niezachowania wymaganej formy, winny podlegać opodatkowaniu. Decydujące bowiem znaczenie ma ekonomiczny aspekt transakcji a nie prawny (na gruncie prawa cywilnego). Tym samym czynność nieważna na gruncie przepisów prawa cywilnego może być uznana za wykonaną skutecznie na gruncie ustawy o VAT.

Mając na uwadze zasadę neutralności oraz konieczności eliminowania zakłóceń konkurencji na gruncie opodatkowania nie można czynić różnicowania pomiędzy czynnościami legalnymi a czynnościami nielegalnymi z wyjątkiem tych, w przypadku których nie jest możliwa jakakolwiek konkurencja pomiędzy sektorem legalnym a nielegalnym oraz z wyjątkiem czynności mających za przedmiot takie towary, które nie mogą być w ogóle wprowadzone na rynek do obrotu publicznego (np. narkotyki). Tylko zatem takie czynności, które nie mogą być w ogóle dokonywane w całej Wspólnocie nie powinny być przedmiotem opodatkowania.

Opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, które wystąpi w sytuacji, gdy pomiędzy świadczącym usługę, a odbiorcą zaistnieje stosunek zobowiązaniowy - w zamian za wykonaną usługę usługobiorca winien zapłacić usługodawcy wynagrodzenie. Oznacza to, że z danego zobowiązania, na podstawie którego wykonywana jest usługa i przekazywane jest wynagrodzenie wynikają bezpośrednie korzyści zarówno dla świadczącego usługę jak i dla odbiorcy usługi.

Jak wynika z przywołanych powyżej przepisów ustawy o VAT, usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W wyroku z 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, iż wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem).

Na uwagę zasługuje orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał zauważył, że czynność "podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy".

Z przedstawionego opisu zaistniałego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca na rzecz swojego kontrahenta w ramach podpisanej umowy wykonał roboty budowlane. Na podstawie protokołów z częściowych odbiorów robót budowlanych były wystawiane faktury VAT i wykazywane w deklaracjach VAT-7 w datach obowiązku podatkowego. W trakcie realizacji przedmiotowej umowy pojawiła się konieczność wykonania dodatkowych robót budowlanych, niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania obiektu. Kosztorysy dotyczące dodatkowego zakresu zostały zaakceptowane przez Zamawiającego (kontrahenta), przy czym nie zostało to sformalizowane w postaci umowy na roboty dodatkowe, gdyż strony nie doszły do porozumienia co do wszystkich elementów tej umowy, w szczególności terminu realizacji oraz wpływu robót dodatkowych na termin realizacji umowy podstawowej. Kontrahent przesłał do Wnioskodawcy projekt umowy, który wobec braku porozumienia w opisanych powyżej kwestiach nie został ostatecznie przez strony podpisany. Wnioskodawca wykonał fizycznie te roboty dodatkowe mimo braku podpisanej z kontrahentem umowy. Roboty te nie zostały przez kontrahenta odebrane odrębnym protokołem odbioru, a fakt ich wykonania wynika pośrednio z protokołu końcowego odbioru robót wynikających z umowy podstawowej, a ponieważ w dniu 12 grudnia 2014 r. Wnioskodawca zakończył ostatnie prace budowlane, data ta została przez Wnioskodawcę przyjęta jako data wykonania, wszystkich robót budowlanych na obiekcie, zarówno robót wynikających z umowy podstawowej, jak i robót dodatkowych nieobjętych umową. Końcowy protokół odbioru robót został spisany dnia 12 lutego 2015 r. Na jego podstawie została wystawiona faktura końcowa oraz dwie faktury dotyczące dodatkowych robót budowlanych. VAT należny z ww. faktur został zapłacony zgodnie z obowiązkiem podatkowym, rozpoznanym przez Wnioskodawcę w miesiącu styczniu 2015 r., czyli w miesiącu, w którym przypada 30 dzień od daty zakończenia wszelkich robót budowlanych na obiekcie tj. od 12 grudnia 2014 r., mimo że protokół końcowy został podpisany dopiero po zakończeniu wszelkich czynności odbiorowych w dniu 12 lutego 2015 r. W dniu 30 kwietnia 2015 r. do Wnioskodawcy wpłynęło pismo od kontrahenta, informujące o odesłaniu, bez księgowania faktur za roboty dodatkowe. Według kontrahenta Wnioskodawcy, w sytuacji gdy nie doszło do podpisania umowy na roboty dodatkowe, mimo, że prace te zostały faktycznie wykonane można mówić jedynie o bezpodstawnym wzbogaceniu (art. 405 k.c.), w związku z czym wystawienie faktur było bezpodstawne. Wnioskodawca pismem do kontrahenta podtrzymał swoje stanowisko o konieczności wystawienia faktur VAT i ponownie przesłał je do swojego kontrahenta.

Należy podkreślić, że pomimo iż usługi polegające na wykonaniu robót dodatkowych w świetle przepisów Kodeksu Cywilnego będą nieważne z tytułu niedochowania zastrzeżonej przez prawo cywilne formy, będą jednak podlegać opodatkowaniu w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług jak odpłatne świadczenie usług (art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

W przedmiotowej sytuacji pomiędzy Wnioskodawcą, a jego kontrahentem. wystąpiła relacja zobowiązaniowa tj. Wnioskodawca zobowiązał się do wykonania robót dodatkowych, natomiast kontrahent zaakceptował kosztorys dostarczony przez Wnioskodawcę. Ponadto za uznaniem, że w przedmiotowej sytuacji mamy do czynienia z opłatnym świadczeniem usług przemawia fakt, że Kontrahent Wnioskodawcy dokonał protokolarnego odbioru całości prac (zarówno robót wynikających z umowy podstawowej, jak i robót dodatkowych).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w rozpatrywanym przypadku doszło do odpłatnego świadczenia usług, które na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Na podstawie art. 106i ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT fakturę wystawia się nie później niż 30. dnia od dnia wykonania usług - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 3 lit.a.

Zgodnie z art. 106i ust. 7 ustawy o VAT, faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

Zatem stosownie do powołanych wyżej przepisów Wnioskodawca powinien udokumentować wykonanie usług dodatkowych fakturą VAT.

Zgodnie z zasadą ogólną, zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Stosownie zaś do art. 19a ust. 2 ustawy o VAT w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

Generalna zasada wynikająca z brzmienia powołanego powyżej art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, wskazuje, że obowiązek podatkowy powstawać będzie z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi.

Zgodnie z tą regulacją podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady zostanie rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

Ustawa o VAT nie definiuje tego momentu, ani w żaden sposób nie precyzuje jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia.

Wskazać jednak należy, że o faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter. Dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą faktycznego jej dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy o VAT określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną lub usługi za wykonaną np. przyjęcie jej wykonania dopiero z chwilą podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego pozostają bez znaczenia dla ww. celów, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Natomiast w myśl art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury w przypadkach, o których mowa w art. 106b ust. 1, z tytułu świadczenia usług budowlanych lub budowlano-montażowych.

Zgodnie z art. 19a ust. 7 ustawy o VAT w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.

Odnosząc się do opisanego stanu faktycznego na tle powołanych przepisów wskazać należy, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia na rzecz innego podatnika VAT faktury z tytułu wykonania całości lub części prac budowlanych lub budowlano-montażowych. Faktura taka powinna być wystawiona najpóźniej 30. dnia od dnia wykonania ww. usługi. Jeżeli podatnik nie wystawił w tym terminie faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą upływu terminu na jej wystawienie, tj. 30. dnia od dnia wykonania usług.

Zatem momentem powstania obowiązku podatkowego z tytułu realizacji przez Wnioskodawcę dodatkowych usług budowlanych jest stosownie do art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a ustawy, moment wystawienia przez Wnioskodawcę faktury, dokumentującej wykonanie robót przez Wnioskodawcę. O wykonaniu usług budowlanych decyduje faktyczne wykonanie tych usług.

Zatem w przypadku usług budowlanych obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług, tj. w dniu wystawienia faktury. Zaznaczyć należy, że faktura dokumentująca wykonanie przedmiotowych usług powinna być wystawiona najpóźniej 30. dnia od dnia wykonania ww. usług. Jeżeli Wnioskodawca nie wystawi w tym terminie faktury lub wystawi ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą upływu terminu na jej wystawienie, określonego w art. 106i ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, tj. 30. dnia od dnia wykonania usług.

Skoro zatem Wnioskodawca wykonał usługę - zakończył prace budowlane w dniu 12 grudnia 2014 r. to terminem ostatecznym wystawienia faktury jest dzień 11 stycznia 2015 r. a tym samym obowiązek podatkowy z tytułu wykonania dodatkowych robót budowlanych powstał w dniu wystawienia faktury. W konsekwencji Wnioskodawca słusznie odprowadził podatek należny z ww. tytułu w deklaracji VAT za miesiąc styczeń 2015 r.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 jest prawidłowe.

Z uwagi na rozstrzygnięcie w zakresie pytania nr 1, odpowiedź na pytanie 2 Wnioskodawcy stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślić należy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zaistniałego stanu faktycznego udzielona odpowiedź traci swą ważność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.