IBPP2/4512-457/15/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) i § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 13 czerwca 2013 r., sygn. akt I SA/Kr 626/13 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 12 maja 2015 r.) uprawomocnionym od dnia 24 lutego 2015 r. oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 lutego 2015 r. sygn. akt I FSK 1954/13, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 października 2012 r. (data wpływu 16 października 2012 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a M tj. stronami konsorcjum - jest prawidłowe.

W dniu 16 października 2012 r. został złożony ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a M tj. stronami konsorcjum.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Celem działania Wnioskodawcy jest popularyzacja zabytków techniki oraz propagowanie wiedzy z zakresu historii techniki i motoryzacji. Realizując powyższe cele Wnioskodawca zawarł z M (dalej: m) umowę o realizację wspólnego przedsięwzięcia (rodzaj umowy konsorcjum). W umowie strony zobowiązały się do osiągnięcia wspólnego celu polegającego na propagowaniu wśród mieszkańców miasta i turystów historii motoryzacji oraz zachęcaniu do pogłębiania wiedzy w tym zakresie i kolekcjonowania pojazdów zabytkowych poprzez wspólne, coroczne organizowanie na terenie muzeum wystawy pojazdów zabytkowych.

W wykonaniu zobowiązań wynikających z ww. umowy Wnioskodawca i m zorganizowali wystawę samochodów zabytkowych pod nazwą "", która odbyła się w dniach....

Strony w umowie dokonały podziału obowiązków związanych z organizacją wystawy, i tak: m promowało wystawę, udostępniło własną infrastrukturę, tj. przestrzeń wystawową oraz udostępniło część swych zbiorów. M poniosło także koszty zorganizowania sprzedaży biletów, koszty mediów, ochrony, sprzątania, wynagrodzenia dla personelu oraz udostępnienia części zbiorów. Powyższe działania stanowiły realizację działalności statutowej muzeum.

Z kolei Wnioskodawca sprowadził na ekspozycję większość pojazdów zabytkowych, zapewnił ich ubezpieczenie, reklamę wystawy, catering, kontakt z mediami oraz poszukiwał sponsorów. Wnioskodawca poniósł zatem większość kosztów gotówkowych związanych z realizacją wspólnego przedsięwzięcia. Koszty te zostały pokryte z części dochodów ze sprzedaży biletów przekazanej Wnioskodawcy przez m po odliczeniu przez m jego kosztów.

W niniejszym stanie faktycznym podatek VAT jest płacony przez m z tytułu sprzedaży biletów wstępu na wystawę, natomiast wzajemne rozliczenia organizatorów wystawy nie są świadczeniem usług i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy pomiędzy Wnioskodawcą a m doszło do świadczenia usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

2. Czy wzajemne rozliczenia dokonane pomiędzy Wnioskodawcą i m a związane z przekazaniem dochodów ze sprzedanych biletów na rzecz Wnioskodawcy podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

3. Czy Wnioskodawca powinien wystawić m fakturę VAT za zwrot kosztów, czy też przekazanie Wnioskodawcy przez muzeum dochodu ze sprzedaży biletów powinno zostać udokumentowane notą księgową.

4. Czy czynności wykonane przez Wnioskodawcę, a związane z realizacją zobowiązań wynikających z umowy o realizację wspólnego przedsięwzięcia mają wpływ na zakres ustalenia proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Założenia zawartej umowy polegają na tym, że m i Wnioskodawca ponoszą koszty związane z realizacją zobowiązań, jakie każda ze stron umowy wzięła na siebie na podstawie tej umowy. Wspólne działania w postaci organizacji wystawy zabytkowych samochodów nie stanowią wzajemnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Pomiędzy Wnioskodawcą a m doszło bowiem jedynie do wzajemnych rozliczeń wynikających z realizacji postanowień umownych.

Wnioskodawca zawarł z m umowę o realizację wspólnego przedsięwzięcia. Umowa ta służyć ma realizacji celów statutowych Wnioskodawcy oraz celów działalności m. Realizacja wspólnego przedsięwzięcia przynosi zatem obopólne korzyści.

M poniosło koszty udostępnienia swojej infrastruktury, tj. przestrzeni wystawowej, personelu, mediów, koszty promowania wystawy oraz udostępnienia części zbiorów.

Wnioskodawca osiągnął dochód ze sprzedaży przez m biletów wstępu, który to dochód przeznaczył na pokrycie kosztów organizacji wspólnego przedsięwzięcia, tj. zgromadzenia większości eksponatów, ich transportu, ubezpieczenia, zapewnienia dodatkowej ochrony, kontaktów z mediami, reklamy oraz cateringu.

Jednakże pierwszoplanowe znaczenie ma okoliczność, iż zarówno Wnioskodawca, jak i m osiągnęli zamierzony cel w postaci poszerzenia zainteresowania mieszkańców i turystów historią motoryzacji oraz zachęcenia do pogłębiania wiedzy w tym zakresie i do kolekcjonowania pojazdów zabytkowych. Cel ten nie byłby zaś możliwy do osiągnięcia, lub też zostałby osiągnięty jedynie w ograniczonym zakresie, gdyby Wnioskodawca i m działali samodzielnie. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowoadministracyjnym sam fakt przepływu należności pieniężnych pomiędzy Wnioskodawcą a m nie oznacza, że dochodzi pomiędzy nimi do wzajemnego, odpłatnego świadczenia usług. Usługą będzie bowiem tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Ponadto związek pomiędzy otrzymaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

W przedmiotowej sprawie celem działania Wnioskodawcy i m nie jest wzajemna wymiana świadczeń lecz propagowanie historii motoryzacji i zachęcanie do pogłębiania wiedzy w tym zakresie i do kolekcjonowania pojazdów zabytkowych. Działania te są podejmowane wspólnie, lecz we własnym interesie i na swoją rzecz.

Czynności wynikające z umownego podziału ról pomiędzy Wnioskodawcę i m należy traktować jako wkład każdej ze stron umowy we wspólne przedsięwzięcie.

Każda ze stron umowy, zgodnie z treścią jej postanowień, poniosła koszty związane z wykonaniem swych zobowiązań umownych. Z uwagi na okoliczność, iż zakres zobowiązań Wnioskodawcy (i związanych z tym kosztów) jest znaczenie szerszy od zakresu zobowiązań m oraz związany z bezpośrednim ponoszeniem wydatków gotówkowych i zapłatą za nie, Wnioskodawca zgodnie z treścią zawartej umowy otrzymał dochód ze sprzedaży biletów na wystawę pomniejszony o koszty poniesione przez m.

Dla uznania, iż mamy do czynienia ze wspólnym przedsięwzięciem wystarczające jest, tak jak w przedmiotowej sprawie, wskazanie zakresu rzeczowego zobowiązań i związanych z nimi kosztów oraz osiągnięcie korzyści przez obie strony umowy.

Wnioskodawca nie może zatem wystawić m faktury VAT za zwrot kosztów (refaktury), gdyż w umowie zobowiązał się do poniesienia kosztów związanych z realizacją zobowiązań umownych, a zatem kosztów tych m nie powinno ponosić. Wobec powyższego przekazanie Wnioskodawcy przez m dochodu ze sprzedaży biletów, będące elementem wzajemnych rozliczeń, powinno zostać udokumentowane notą księgową.

Wnioskodawca i m wspólnie poniosły ryzyko związane z organizacją wystawy, gdyż słabe nią zainteresowanie doprowadziłoby do niepokrycia kosztów poniesionych przez strony umowy na organizację wystawy a ponadto zniweczyłoby realizację podstawowego celu jej organizacji. Czynności dokonane przez Wnioskodawcę w ramach wspólnego przedsięwzięcia nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a zatem nie powinny być brane pod uwagę przy obliczaniu proporcji w rozumieniu art. 90 ust. 2 ustawy o VAT.

W niniejszym stanie faktycznym podatek VAT jest płacony przez m z tytułu sprzedaży biletów wstępu na wystawę, natomiast wzajemne rozliczenia organizatorów wystawy nie są świadczeniem usług i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w poniższych uzasadnieniach/tezach:

* wyrok NSA z dnia 9 października 2008 r., sygn. akt: I FSK 291/08: "nie stanowią wzajemnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług i wspólne działania marketingowe dwóch podmiotów gospodarczych, których celem jest zachęcenie ich klientów do dokonania zakupów towaru u jednego z nich przy wykorzystaniu produktu drugiego."

* interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 lipca 2010 r., sygn. akt: IPPP-443-453/10-4/AS: "przekazanie przez koproducenta części zysku wynikającego z udziału spółki we wspólnym przedsięwzięciu nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji, czynność ta nie powinna być dokumentowana fakturą VAT, lecz innym dowodem księgowym."

* uchwała NSA z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt: I FPS 9/10: "w świetle przepisów art. 86 ust. 1 oraz art. 90 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (...) czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie mogą wpływać na zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu art. 90 ust. 3 powołanej wyżej ustawy."

W dniu 15 stycznia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał dla Wnioskodawcy interpretację indywidualną znak: IBPP2/443-1059/12/KO uznając stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Pismem z 29 stycznia 2013 r. (data wpływu 5 lutego 2013 r.), Wnioskodawca wezwał tut. organ do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z 15 stycznia 2013 r. znak: IBPP2/443-1059/12/KO poprzez zmianę ww. interpretacji.

W odpowiedzi na ww. wezwania Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, pismem z 26 lutego 2013 r. znak: IBPP2/4432-7/13/KO, podtrzymał swoje stanowisko przedstawione w ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 15 stycznia 2013 r. znak: IBPP2/443-1059/12/KO.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 15 stycznia 2013 r. znak: IBPP2/443-1059/12/KO złożył skargę z 2 kwietnia 2013 r. (data wpływu 5 kwietnia 2013 r.), w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości.

Wyrokiem z 13 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 626/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił zaskarżoną interpretację z 15 stycznia 2013 r. znak: IBPP2/443-1059/12/KO i stwierdził, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana do chwili uprawomocnienia się wyroku.

W związku z uchyleniem przez WSA w Krakowie interpretacji indywidualnej z dnia 15 stycznia 2013 r. znak: IBPP2/443-1059/12/KO dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a M tj. stronami konsorcjum, Minister Finansów, złożył skargę kasacyjną od ww. wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 1954/13 oddalił ww. skargę kasacyjną Ministra Finansów.

W uzasadnieniu wyroku WSA stwierdził, że w orzecznictwie wskazuje się, że nie można traktować nieodpłatnego, czasowego udostępniania maszyn i urządzeń kontrahentom, służących im jedynie do wykonania działalności zleconej przez spółkę, jako niezależnego świadczenia usługi, podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tego rodzaju czynności o charakterze technicznym, pomocniczym nie mają samodzielnej racji bytu bez realizacji usług, do których wykonania są niezbędne. Z tego względu nie mogą być traktowane jako odrębne świadczenie usług i stanowić odrębnego przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług. (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2008 r., sygn. akt I FSK 1788/07, Lex Omega nr 477299). Podnosi się również, że przy ustalaniu na gruncie tego podatku, jako przedmiotu opodatkowania - świadczenia usług o złożonym charakterze, jakie stanowią umowy o współpracy (kooperacyjne), należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania na potrzeby podatkowe w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego poszczególnych czynności służących realizacji tego celu (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 października 2008 r., sygn. akt I FSK 291/08 ONSA i WSA 2009/4/81, Lex Omega nr 510246). Naczelny Sąd Administracyjny uznał również, że nie stanowią wzajemnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) wspólne działania marketingowe dwóch podmiotów gospodarczych, których celem jest zachęcenie ich klientów do dokonania zakupów towaru u jednego z nich przy wykorzystaniu produktu drugiego. Celem kooperacji (współpracy, współdziałania) jest uzyskanie przez skoordynowane i wspólne działania partnerów rezultatu o korzystnym dla nich wymiarze ekonomicznym. Działań takich nie można do celów podatku od towarów i usług oceniać jednostkowo, lecz z uwzględnieniem ich charakteru jako działania złożonego i wspólnego, tworzącego w aspekcie gospodarczym jedną całość (tak w powołanym wyżej wyroku z dnia 29 lutego 2012 r.).

Minister Finansów błędnie ograniczył się zatem do jednego tylko aspektu funkcjonowania konsorcjum, którego wspólnikiem była strona skarżąca - do rozliczania kosztów i będącego jego skutkiem przepływu pieniędzy. Opisany we wniosku stan faktyczny nie pozwala przyjąć, że przepływ środków pieniężnych nastąpił w wykonaniu usług, świadczonych przez skarżącą Fundację na rzecz Muzeum. Tymczasem takiej współpracy nie można kwalifikować jako czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na podstawie art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia.

Mając na uwadze ocenę prawną wyrażoną przez Sąd obu instancji oraz stan prawny mający w sprawie zastosowanie, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, niebędące dostawą towarów.

Pojęcie "świadczenia usług" ma bardzo szeroki zakres, bowiem nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także jego zaniechania poprzez zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Usługa w rozumieniu regulacji zawartej w art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług jest transakcją gospodarczą, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Aby uznać jakieś zdarzenie za odpłatne świadczenie usług musi wystąpić stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi udział w tym zdarzeniu, czyli strony muszą zobowiązać się do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonych czynności. Tym samym, aby czynności mające charakter odpłatny podlegały przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, winny być wykonywane w okolicznościach, w związku z którymi, można wyodrębnić dwie strony transakcji: świadczącego i beneficjenta, przy czym świadczący winien występować w charakterze podatnika tego podatku.

Na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Generalnie zatem faktura jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie określonej transakcji sprzedaży dokonanej przez podatnika podatku VAT.

W świetle art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Jednocześnie realizacja tego prawa została obostrzona wieloma ograniczeniami ustawowymi wynikającymi z art. 88 i 90 ustawy o VAT oraz obowiązkami dokonywania korekt podatku naliczonego (art. 91).

W sytuacji gdy podatnik wykonuje czynności uprawniające do odliczenia VAT i nieuprawniające do tego odliczenia, zastosowanie znajduje przepis art. 90 ustawy o VAT, który ma na celu określenie wartości podatku naliczonego, służącego wyłącznie czynnościom opodatkowanym, z pominięciem tej części podatku naliczonego, w jakiej nabyte towary i usługi nie będą wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych.

Stosownie do art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 (art. 90 ust. 2 ustawy o VAT).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że celem działania Wnioskodawcy jest popularyzacja zabytków techniki oraz propagowanie wiedzy z zakresu historii techniki i motoryzacji. Realizując powyższe cele Wnioskodawca zawarł z M umowę o realizację wspólnego przedsięwzięcia. W umowie strony zobowiązały się do osiągnięcia wspólnego celu polegającego na propagowaniu wśród mieszkańców miasta i turystów historii motoryzacji oraz zachęcaniu do pogłębiania wiedzy w tym zakresie i kolekcjonowania pojazdów zabytkowych poprzez wspólne, coroczne organizowanie na terenie muzeum wystawy pojazdów zabytkowych.

W wykonaniu zobowiązań wynikających z ww. umowy Wnioskodawca i m zorganizowali wystawę samochodów zabytkowych pod nazwą "...", która odbyła się w dniach. Strony w umowie dokonały podziału obowiązków związanych z organizacją wystawy, i tak: m promowało wystawę, udostępniło własną infrastrukturę, tj. przestrzeń wystawową oraz udostępniło część swych zbiorów. M poniosło także koszty zorganizowania sprzedaży biletów, koszty mediów, ochrony, sprzątania, wynagrodzenia dla personelu oraz udostępnienia części zbiorów. Powyższe działania stanowiły realizację działalności statutowej m.

Z kolei Wnioskodawca sprowadził na ekspozycję większość pojazdów zabytkowych, zapewnił ich ubezpieczenie, reklamę wystawy, catering, kontakt z mediami oraz poszukiwał sponsorów. Wnioskodawca poniósł zatem większość kosztów gotówkowych związanych z realizacją wspólnego przedsięwzięcia. Koszty te zostały pokryte z części dochodów ze sprzedaży biletów przekazanej Wnioskodawcy przez m po odliczeniu przez m jego kosztów.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 24 lutego 2015 r. sygn. akt I FSK 1954/13 wskazał, że "W okolicznościach faktycznych tej sprawy - odmiennie niż postrzegał to i prezentował w skardze kasacyjnej organ podatkowy - nie ma bowiem mowy o tym, aby Fundacja jako jedna ze stron zawartej umowy (rodzaj konsorcjum) zobowiązywała się do świadczenia określonych czynności dla drugiej strony, tj. na rzecz Muzeum jako adresata tych czynności i jednocześnie uprawnionego ich odbiorcy. W tle opisanego w ww. wniosku stanu faktycznego, zakreślającego wyraźną i nieprzekraczalną granicę do wyrażenia najpierw oceny stanowiska Fundacji przez organ wydający interpretację indywidualną, a następnie sformułowania oceny przez Sąd w ramach kontroli legalności tego aktu, wyraźne było wskazanie obopólnych działań tych podmiotów (Muzeum i Fundacji) zmierzających do osiągnięcia wyznaczonego wspólnie celu. Ten element był decydujący dla sposobu wyrokowania przyjętego przez Sąd pierwszej instancji."

Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 13 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 626/13 wyraził pogląd, że "Minister Finansów błędnie ograniczył się zatem do jednego tylko aspektu funkcjonowania konsorcjum, którego wspólnikiem była strona skarżąca - do rozliczania kosztów i będącego jego skutkiem przepływu pieniędzy. Opisany we wniosku stan faktyczny nie pozwala przyjąć, że przepływ środków pieniężnych nastąpił w wykonaniu usług, świadczonych przez skarżącą Fundację na rzecz Muzeum. Tymczasem takiej współpracy nie można kwalifikować jako czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem zaskarżona interpretacja narusza art. 5 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Przyjmując błędne założenie, że czynności opisane we wniosku podlegają opodatkowaniu tym podatkiem, Minister nieprawidłowo również wskazał na konieczność stosowania art. 106 ust. 1 i art. 90 ust. 2 ustawy."

Mając na uwadze ocenę prawną wyrażoną przez Sąd obu instancji oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że pomiędzy Wnioskodawcą a m nie doszło do świadczenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Zatem wzajemne rozliczenia dokonane pomiędzy Wnioskodawcą i m, a związane z przekazaniem dochodów ze sprzedanych biletów na rzecz Wnioskodawcy nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji, czynność ta nie powinna być udokumentowana fakturą VAT, lecz innym dowodem księgowym. W przedstawionej sytuacji, jak wskazał Sąd, nie będzie miał również zastosowania art. 90 ust. 2 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.