IBPP2/4512-249/15/AB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 marca 2015 r. (data wpływu 17 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie statusu podatnika podatku VAT z tytułu świadczenia usług najmu hali magazynowej oraz obowiązku wystawienia faktury VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie statusu podatnika podatku VAT z tytułu świadczenia usług najmu hali magazynowej oraz obowiązku wystawienia faktury VAT.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

S (dalej: Wnioskodawca) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT -prowadzi samodzielną działalność gospodarczą pod firmą S Zakład Produkcyjny, w zakresie produkcji sprzętu i wyposażenia do napędu hydraulicznego i pneumatycznego oraz w zakresie obróbki mechanicznej i produkcji wyrobów i elementów metalowych, naprawy i konserwacji metalowych wyrobów, a także sprzedaży hurtowej maszyn, metali i rud metali.

Wnioskodawca wraz z synem nabył w drodze dziedziczenia prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, na której posadowiona jest hala magazynowa (dalej: Hala). Udział we własności nieruchomości, który przysługuje Wnioskodawcy znajduje się w majątku prywatnym Wnioskodawcy (tekst jedn.: nie został przeznaczony na potrzeby prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę).

Hala jest budynkiem użytkowym w rozumieniu polskiej klasyfikacji obiektów budowlanych. Wnioskodawca nie wykorzystuje Hali do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej. Hala nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jako składnik majątku związany z prowadzoną przez Wnioskodawcę samodzielną działalnością gospodarczą. Wnioskodawca wraz z Synem wynajmuje Halę i uzyskuje przychody z tego tytułu. Jedynym najemcą Hali jest spółka, w której Wnioskodawca jest jedynym wspólnikiem. Umowa najmu Hali została zawarta 10 stycznia 2014 r. na czas nieokreślony. Z tytułu przedmiotowej umowy Wnioskodawca pobiera czynsz.

Przychody z tytułu tego najmu opodatkowane są w podatku dochodowym od osób fizycznych w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych w rozumieniu ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 z późn. zm.).

Wnioskodawca nie wynajmuje innych powierzchni/lokali. Wnioskodawca nie uwzględnia kosztów związanych z używaniem i utrzymaniem przedmiotu najmu w kosztach działalności gospodarczej. Z zawartej umowy najmu wynika, że najemca jest zobowiązany do ponoszenia wydatków za media. Wnioskodawca na chwilę obecną nie planuje wynajmowania Hali lub innych nieruchomości innym podmiotom.

Wnioskodawca nie podejmuje także działań charakterystycznych dla podmiotów profesjonalnie zajmujących się wynajmem nieruchomościami, do których można zaliczyć m.in. nabywanie nieruchomości z przeznaczeniem pod wynajem, prowadzenie działalności marketingowej, reklamowej, aktywne poszukiwanie klientów, ponoszenie dodatkowych nakładów na prace budowlane mające na celu na dostosowanie przedmiotu najmu do potrzeb potencjalnych najemców.

Wnioskodawca ponadto nie wykorzystuje Hali na potrzeby prowadzonej samodzielnej działalności gospodarczej, natomiast prowadzona przez niego działalność swoim zakresem nie obejmuje usług najmu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca wynajmując powierzchnię użytkową Hali działa jako podatnik VAT i w związku z tym powinien wystawiać faktury VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Podsumowanie stanowiska Wnioskodawcy:

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wynajmując powierzchnię użytkową Hali nie działa on jako podatnik VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a zatem kwoty uzyskane przez niego z tytułu czynszu najmu Hali nie zwiększają kwot obrotu osiągniętego przez niego w ramach działalności przedsiębiorstwa i nie ma on obowiązku naliczania VAT, wystawiania z tego tytułu faktur i uwzględniania kwot czynszu w deklaracji składanej na potrzeby VAT.

Szczegółowe uzasadnienie:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu VAT podlega m.in.: "odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju".

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT przez odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w powyższym przepisie rozumie się m.in.: "świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów".

Co do zasady, aby świadczenie usług podlegało opodatkowaniu VAT musi mieć ono odpłatny charakter (z wyjątkiem usług świadczonych nieodpłatnie, a które na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT podlegają opodatkowaniu VAT) i być wykonane przez podatnika w rozumieniu ustawy o VAT.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy o VAT: "podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności".

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT: "obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych".

Pojęcie działalności gospodarczej na gruncie ustawy o VAT opiera się na następujących przesłankach, które muszą być spełnione łącznie:

Nie każde wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych powoduje obowiązek podatkowy w VAT, lecz tylko takie, które jest wykonywane przez producentów, handlowców lub usługodawców.

Przedmiot działalności gospodarczej Wnioskodawcy nie obejmuje świadczenia usług najmu. Wnioskodawca nie zamierza prowadzić i nie prowadzi żadnych działań w celu wynajęcia powierzchni Hali bądź innych powierzchni innym najemcom. Wynajmowanie nieruchomości przez Wnioskodawcę ogranicza się tylko i wyłącznie do najmu Hali spółce.

Wnioskodawca prowadzi samodzielną działalność gospodarczą w zupełnie innym zakresie i jest wspólnikiem w spółce, co stanowi jego główne źródło przychodu. W ramach zarządu majątkiem prywatnym, wynajmuje powierzchnię użytkową Hali, pobierając z tego tytułu czynsz. W ocenie Wnioskodawcy, wykonywanie prawa własności polegające na wynajmowaniu nieruchomości wchodzącej w skład majątku prywatnego nie może być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Z powyższego wynika także, że aby zakwalifikować działalność danego podmiotu jako działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT powinien on podejmować działania i angażować środki podobne do tych wykorzystywanych przez profesjonalnych usługodawców oraz podejmować działania mające zawodowy i zorganizowany charakter. W szczególności podmiot ten powinien zorganizować posiadane przedsiębiorstwo w celu świadczenia usług i w tym celu wykorzystywać jego składniki majątku.

Wnioskodawca wynajmując powierzchnię użytkową Hali, wchodzącą w skład majątku prywatnego nie działa w sposób zorganizowany, zawodowy i profesjonalny.

W szczególności Wnioskodawca nie angażuje środków charakterystycznych dla podmiotów zajmujących się zawodowo i profesjonalnie świadczeniem usług najmu, tj. nie nabywa nieruchomości z przeznaczeniem pod wynajem (prawa do Hali przysługują Wnioskodawcy na skutek dziedziczenia), nie prowadzi działalności marketingowej, reklamowej, nie poszukuje aktywnie klientów, nie ponosi dodatkowych nakładów na nieruchomości w celu ich korzystniejszego wynajmu.

Wnioskodawca jest producentem i usługodawcą w ramach działalności gospodarczej, przy czym ta działalność nie dotyczy Hali. Wnioskodawca nie podjął również żadnych kroków organizacyjnych w zakresie prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa aby rozszerzyć prowadzoną samodzielną działalność gospodarczą o profesjonalny najem nieruchomości (np. działalność reklamowa, marketingowa wskazująca Wnioskodawcę jako podmiot świadczący usługi najmu, nabywanie usług badania rynku itp.). Wnioskodawca wynajmując Halę nie korzysta również z towarów i usług, w stosunku do których odliczył VAT, a które zostały nabyte w celu prowadzenia przez niego samodzielnej działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy powyższe okoliczności przemawiają za tym, że nie można uznać go za "usługodawcę" w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zatem nie można przyjąć, że wynajmując Halę prowadzi on działalność gospodarczą i wykonuje usługi podlegające opodatkowaniu VAT.

Powyższa interpretacja definicji "działalności gospodarczej" na gruncie ustawy o VAT znajduje potwierdzenie w orzecznictwie, dla przykładu:

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 kwietnia 2012 r., sygn. I FSK 890/11 potwierdził, że: "istotne dla ustalenia czy jest podatnikiem podatku od towarów i usług jest stwierdzenie czy czynność, która ma być opodatkowana stanowi działalność charakteryzującą się cechami typowymi dla czynności związanej z działalnością profesjonalisty - handlowca, czy też jest czynnością podejmowaną w ramach zwykłego wykonywania prawa własności wobec prywatnego majątku".

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 października 2007 r., sygn. I FPS 3/07 stwierdził, że: "przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód", a ponadto "ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług."

Zgodnie natomiast z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. sprawy połączone C-180/10 i C-181/10: "osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT, należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku VAT".

Na powyższą ocenę nie wpływa to, że zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT: "działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych".

Użyty wyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że to działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody (o której mowa w pierwszym zdaniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT) może obejmować w szczególności wykorzystywanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Jeśli dany podmiot nie jest producentem, handlowcem, usługodawcą, podmiotem pozyskującym zasoby naturalne rolnikiem, osobą wykonującą wolny zawód to nie może być uznany za podatnika VAT, w związku z tym, że wykorzystuje posiadany majątek w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Innymi słowy sam fakt wykorzystywania majątku w sposób ciągły dla celów zarobkowych nie przesądza o tym, że dany podmiot staje się podatnikiem VAT.

W tym miejscu należy zauważyć, że w oparciu o art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), "przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz".

Najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z samej konstrukcji umowy najmu (która z reguły ma charakter ciągły i odpłatny) nie można domniemywać i przesądzać o prowadzeniu działalności gospodarczej w sposób ciągły i dla celów zarobkowych - te cechy umowy najmu nie mogą automatycznie przesądzać, że dany podmiot, który dokonuje najmu staje się podatnikiem VAT, zwłaszcza gdy działalności tej nie można przypisać cech typowych dla działalności gospodarczej na gruncie ustawy o VAT.

Brak zorganizowania działalności w zakresie najmu, uprzedniego zaplanowania poszczególnych kroków wyklucza uznanie zawarcia jednorazowej umowy najmu za działalność gospodarczą, nawet gdy na skutek jej zawarcia wynajmujący otrzymuje czynsz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ustawy o VAT. I tak, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o VAT.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza (zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przedstawiony wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definiuje działalność gospodarczą znacznie szerzej, niż to wynika z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 584 z późn. zm.). Powołana ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje bowiem zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

Dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży. Podatnikiem podatku VAT jest każdy kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania jest świadczenie najemcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia "działalność gospodarcza", w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing, itp.). W tym przypadku ustawa wprowadza wymóg ciągłości wykorzystywania. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu wskazuje, że ma ona charakter długotrwały, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. W konsekwencji najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Wnioskodawca, który jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT wraz z synem nabył w drodze dziedziczenia prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, na której posadowiona jest hala magazynowa. Udział we własności nieruchomości, który przysługuje Wnioskodawcy znajduje się w majątku prywatnym Wnioskodawcy (tekst jedn.: nie został przeznaczony na potrzeby prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę).

Hala jest budynkiem użytkowym w rozumieniu polskiej klasyfikacji obiektów budowlanych. Wnioskodawca nie wykorzystuje Hali do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej. Hala nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jako składnik majątku związany z prowadzoną przez Wnioskodawcę samodzielną działalnością gospodarczą. Wnioskodawca wraz z Synem wynajmuje Halę i uzyskuje przychody z tego tytułu. Jedynym najemcą Hali jest spółka, w której Wnioskodawca jest jedynym wspólnikiem. Umowa najmu Hali została zawarta 10 stycznia 2014 r. na czas nieokreślony. Z tytułu przedmiotowej umowy Wnioskodawca pobiera czynsz.

Z uwagi na opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług tut. Organ podatkowy, wbrew stanowisku Wnioskodawcy, stwierdza, że Wnioskodawca świadcząc usługi najmu we własnym imieniu i na własny rachunek występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług i prowadzi działalność gospodarczą określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, ponieważ zgodnie z definicją zawartą w tym przepisie, dokonuje czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Niewątpliwe w niniejszej sprawie jest, że umowa najmu zawarta przez Wnioskodawcę ze spółką została zawarta na czas nieokreślony, a więc ma charakter długotrwały, a uzyskiwane przez Wnioskodawcę korzyści w postaci otrzymywanego czynszu będą stałe i będą osiągane w sposób systematyczny przez okres obowiązywania umowy najmu. Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że w opisanej sytuacji skoro Wnioskodawca dokonując wynajmu hali nie angażuje środków podobnych do wykorzystywanych przez producenta, handlowca, to nie może być uznany za podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Istotnym w okolicznościach sprawy jest, że najem budynku użytkowanej Hali, który będzie miał charakter długotrwały, przynoszący przez okres najmu stałe korzyści majątkowe. Będzie więc wykorzystywany w sposób stały do celów zarobkowych.

Zatem dokonywane przez Wnioskodawcę czynności polegające na wynajmowaniu spółce hali magazynowej noszą znamiona odpłatnego świadczenia usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 i podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, zaś Wnioskodawcę należy uznać za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Stosownie natomiast do treści art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak wynika z art. 106b ust. 2 ustawy o VAT podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

W myśl art. 106b ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118.

Podkreślenia wymaga, że przepis art. 106b posługuje się pojęciem "podatnika", nie zaś pojęciem "podatnika VAT czynnego". Konsekwencją powyższego jest powstanie, co do zasady, obowiązku dla podmiotu niezarejestrowanego jako podatnik VAT czynny (w tym również dla podatników zwolnionych od podatku od towarów i usług) do wystawienia faktury VAT dokumentującej wykonywaną przez niego czynność podlegającą opodatkowaniu, o ile nabywca wystąpi z takim żądaniem.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca zawarł odpłatną umowę najmu hali magazynowej na czas nieokreślony ze spółką, w której jest jedynym wspólnikiem, w wyniku której Wnioskodawca pobiera czynsz.

Jak wyżej stwierdzono Wnioskodawca z tytułu świadczenia usług najmu hali magazynowej jest podatnikiem podatku VAT prowadzącym działalność gospodarczą.

W związku z powyższym Wnioskodawca jest zobowiązany do wystawienia faktury na rzecz najemcy dokumentującej świadczenie usług najmu hali magazynowej na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków zapadłych w sprawach rozstrzyganych przez krajowe sądy administracyjne zaznaczyć trzeba, że nie stanowią one źródła prawa i tut. organ nie jest nimi związany.

Powyższe stanowisko potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 31 marca 2001 r. sygn. akt I SA/Wr 232/11, w którym Sąd orzekł że ". zasada zaufania do organu wyraża się między innymi w jednolitości stosowania prawa podatkowego a tym samym unikaniu rozbieżności stanowisk organów, nie oznacza to jednak, że organ udzielający interpretacji, obowiązany jest ustosunkować się do wskazanych prze Wnioskodawcę orzeczeń a tym bardziej interpretacji wydanych w innych indywidualnych sprawach. Ustawodawca docenił kształtującą rolę orzecznictwa sądów (administracyjnych i SN), Trybunału Konstytucyjnego i Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, nakazując Ministrowi Finansów (w art. 14a i art. 14e OP) ich uwzględnienie dla zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego. (...) Natomiast z żadnego przepisu Ordynacji podatkowej, w tym przepisów regulujących materię wydawania interpretacji, nie wynika obowiązek organu - polemizowania z poglądami orzecznictwa lub doktryny. Nie można zatem czynić organowi w tym zakresie zarzutów zmierzających do podważenia poprawności wydanej interpretacji".

Ponadto podkreślić również trzeba, że wskazane orzeczenia nie dotyczą stanów faktycznych tożsamych do sprawy będącej przedmiotem wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.