IBPP2/4512-205/15/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 lutego 2015 r. (data wpływu 4 marca 2015 r.), uzupełnionym pismem z 20 maja 2015 r. (data wpływu 26 maja 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia stawki VAT dla dań przygotowywanych na miejscu i sprzedawanych na wynos lub z dostawą bezpośrednio do kupującego - jest prawidłowe.

W dniu 4 marca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług zakresie ustalenia stawki VAT dla dań przygotowywanych na miejscu i sprzedawanych na wynos lub z dostawą bezpośrednio do kupującego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 20 maja 2015 r. (data wpływu 26 maja 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 12 maja 2015 r. znak: IBPP2/4512-205/15/KO.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Spółka posiada lokal gastronomiczny, w którym przygotowuje i serwuje swoim klientom dania kuchni włoskiej (pizze, makarony, gnocchi, risotta, sałatki i przekąski) na miejscu, na wynos bądź na telefon z dostawą. Dania te przygotowywane są na miejscu z odrębnych, kupowanych na bieżąco, składników. Ciasto do pizzy "wyrabiane" jest przez pracowników lokalu dzień wcześniej lub przed otwarciem lokalu. Składniki dań takie jak przykładowo: kurczak, boczek, szynka, oliwki, pieczarki, pomidory, sery, sosy, baza do risotta, makarony, przygotowywane są przez pracowników każdorazowo przed rozpoczęciem sprzedaży (tekst jedn.: krojone, gotowane), w odpowiednich proporcjach, tak żeby w momencie realizacji zamówienia pracownik mógł jedynie dodać poszczególne składniki do dania zgodnie z zamówieniem klienta. W przypadku pizzy po uprzednim posypaniu ciasta serem jest ona pieczona w specjalnie przeznaczonym do tego piecu. W ten sposób przygotowane produkty są następnie podawane klientowi.

W ofercie Spółki znajduje się kilkanaście typów każdego z dań. Na życzenie klienta dokonywana jest wymiana jednego lub dwóch składników w ramach stałych pozycji w asortymencie. Poszczególne składniki dań są w odpowiedni sposób przechowywane i wykorzystywane w kolejnych dniach.

Istnieje możliwość spożycia posiłków wewnątrz lokalu z obsługą kelnerską oraz z użyciem odpowiedniej infrastruktury, tj. stołów, krzeseł, naczyń etc. Klienci Spółki mogą także zamawiać zapakowane dania na wynos, telefonicznie bądź w placówce, odebrać je i skonsumować poza placówką - bez obsługi kelnerskiej. Klienci Spółki mogą również zamówić danie telefonicznie bądź internetowo wraz z dostawą do konkretnego miejsca. Dania dostarczane są przez pracowników lokalu za pomocą samochodu bądź skutera. Klient otrzymuje produkt gotowy w przeznaczonym do tego jednorazowym opakowaniu, dodatkowo do dania dodawany jest odrębnie zapakowany w plastikowe pudełko sos lub ser.

Pismem z 20 maja 2015 r. Wnioskodawca uzupełnił zaistniały stan faktyczny następująco:

1. W opinii Wnioskodawcy właściwe PKWiU dla opisanych we wniosku produktów to 10.85.1, tj. sprzedaż gotowych posiłków i dań, z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2%.

2. Sprzedawane dania na wynos lub z dostawą bezpośrednio do kupującego nie zawierają produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Jaką stawkę podatku od towarów i usług dla dań przygotowywanych na miejscu i sprzedawanych na wynos lub z dostawą bezpośrednio do kupującego Spółka powinna stosować.

Stanowisko Wnioskodawcy.

W opinii Spółki właściwe PKWiU dla opisanych powyżej produktów sprzedawanych na wynos i z dostawą do kupującego to 10.85, tj. sprzedaż gotowych posiłków i dań, z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2%, która podlega opodatkowaniu 5% stawką VAT.

Zdaniem Spółki dania wydawane klientom na wynos oraz dania dostarczane klientowi do konkretnego miejsca stanowią dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dla której właściwa stawka VAT wynosi 5%, ponieważ spełnione zostają obie wymienione w Ustawie przesłanki - na mocy umowy zawartej pomiędzy Spółką a klientem, Spółka wykonuje świadczenie, którego konsekwencją jest powstanie dania gotowego - towaru. W skutek zawartej z klientem transakcji dochodzi także do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Spółka sprzedając dania na wynos lub z dostawą do klienta wykonuje szereg czynności, których głównym elementem i istotą jest sprzedaż gotowego posiłku. Konkretnie w tym celu (w celu nabycia konkretnego towaru/posiłku), klient składa zamówienie i nie oczekuje żadnych dodatkowych świadczeń. Z punktu widzenia klienta nie mają znaczenia wykonywane przez pracownika lokalu czynności polegające m.in. przygotowaniu składników, pieczeniu lub podgrzaniu produktów, zapakowaniu ich, dowiezieniu pod wskazany adres itp. Powyższym czynnościom, w całym świadczeniu, nie można przypisać charakteru dominującego, przeważającego, pozwalającego na uznanie całości wykonywanych czynności za świadczenie usług. W związku z tym zgodnie z wyrokiem TSUE z 10 marca 2011 r. w połączonych sprawach: C-497/09, C-499/09, C-501/09 i 502/09 mamy do czynienia z kompleksową dostawą towarów.

Swoje stanowisko Spółka oparła również na wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94 Faaborg-Gelting Linien Trybunał wprowadził rozróżnienie na transakcje dotyczące działalności restauracyjnej i transakcje dotyczące żywności na wynos. Zgodnie z tym orzecznictwem, transakcje dotyczące działalności restauracyjnej (świadczenia usług)"charakteryzuje ciąg elementów i czynności, od przygotowania posiłku do jego fizycznego podania", wśród których dostawa artykułów żywnościowych stanowi tylko jeden ze składników, a przeważa zdecydowanie świadczenie usług. Z żywnością na wynos (dostawą towarów) mamy do czynienia, jeżeli poza dostawą artykułów żywnościowych "transakcji nie towarzyszą usługi mające na celu organizację konsumpcji na miejscu w odpowiednim otoczeniu".

Spółka pragnie zaznaczyć, że tożsame stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w swych interpretacjach indywidualnych z dnia 7 listopada 2012 r. IPPP1/443-893/12-2/MP oraz z dnia 28 lutego 2012 r. sygnatura IPPP3/443-1530/11-3/KT oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 10 czerwca 2013 r. sygnatura IPTPP2/443-230/13-4/IR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego w kwestiach objętych pytaniem jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Jak wynika z art. 2 pkt 1 lit. a Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1 z późn. zm.) opodatkowaniu VAT podlegają (...) odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Z treści natomiast art. 14 ust. 1 Dyrektywy wynika, że "dostawa towarów" oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel.

W świetle art. 24 ust. 1 Dyrektywy "świadczenie usług" oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka posiada lokal gastronomiczny, w którym przygotowuje i serwuje swoim klientom dania kuchni włoskiej (pizze, makarony, gnocchi, risotta, sałatki i przekąski) na miejscu, na wynos bądź na telefon z dostawą. Dania te przygotowywane są na miejscu z odrębnych, kupowanych na bieżąco, składników. W ofercie Spółki znajduje się kilkanaście typów każdego z dań.

Istnieje możliwość spożycia posiłków wewnątrz lokalu z obsługą kelnerską oraz z użyciem odpowiedniej infrastruktury, tj. stołów, krzeseł, naczyń etc. Klienci Spółki mogą także zamawiać zapakowane dania na wynos, telefonicznie bądź w placówce, odebrać je i skonsumować poza placówką - bez obsługi kelnerskiej. Klienci Spółki mogą również zamówić danie telefonicznie bądź internetowo wraz z dostawą do konkretnego miejsca. Dania dostarczane są przez pracowników lokalu za pomocą samochodu bądź skutera. Klient otrzymuje produkt gotowy w przeznaczonym do tego jednorazowym opakowaniu, dodatkowo do dania dodawany jest odrębnie zapakowany w plastikowe pudełko sos lub ser.

W opinii Wnioskodawcy właściwe PKWiU dla opisanych we wniosku produktów to 10.85.1, tj. sprzedaż gotowych posiłków i dań, z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2%. Sprzedawane dania na wynos lub z dostawą bezpośrednio do kupującego nie zawierają produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2%.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy sprzedaż dań na wynos lub z dostawą bezpośrednio do kupującego należy traktować jako dostawę towarów opodatkowanych stawką podatku w wysokości 5%.

Z analizy opisu sprawy wynika zatem, że rozstrzygając czy w konkretnej sprawie mamy do czynienia z jednym bądź wieloma świadczeniami istotne jest dokonanie tej analizy z punktu widzenia klienta, odbiorcy tych czynności. Poza tym ustalenie czy świadczenie złożone należy zakwalifikować jako dostawę towarów, czy jako świadczenie usług, wymaga wzięcia pod uwagę wszelkich okoliczności, w jakich następuje transakcja, w celu określenia jej elementów charakterystycznych i dominujących.

Zagadnienie odróżnienia dostawy posiłków i napojów od świadczenia usług gastronomicznych i cateringowych uregulowane jest w Rozporządzeniu wykonawczym Rady UE Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 77, s. 1), było ono również przedmiotem orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepisy Rozporządzenia wykonawczego stanowią w Polsce prawo bezpośrednio obowiązujące, które wiąże zarówno jednostki jak i organy państwowe. Zgodnie z preambułą do Rozporządzenia wykonawczego, wprowadzenie definicji usług restauracyjnych oraz cateringowych ma zapewnić jednolite traktowanie tego typu usług na terytorium Unii Europejskiej. Jednym z celów Rozporządzenia wykonawczego jest więc zagwarantowanie, że na obszarze całej Unii Europejskiej usługi restauracyjne i cateringowe definiowane i traktowane będą jednolicie. Stosowanie przepisów Rozporządzenia wykonawczego pozwala w szczególności na wykluczenie z kategorii usług restauracyjnych i gastronomicznych czynności, które w ogóle usług takich nie stanowią. Powyższe rozważania wskazują jednoznacznie na obowiązek stosowania definicji sformułowanej w Rozporządzeniu wykonawczym przy rozstrzyganiu czy na gruncie prawa polskiego dana czynność stanowi usługę gastronomiczną, czy też jest dostawą towarów (posiłków i napojów).

Definicja usług restauracyjnych i cateringowych sformułowana została w art. 6 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego. Zgodnie z tym przepisem usługi restauracyjne i cateringowe oznaczają usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów lub żywności i napojów stanowi jedynie element większej całości, w której muszą przeważać usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy, podczas gdy usługi cateringowe polegają na świadczeniu takich usług poza lokalem usługodawcy.

Ust. 2 art. 6 Rozporządzenia wykonawczego precyzuje natomiast, jakie czynności nie wchodzą w zakres usług restauracyjnych i cateringowych.

Zgodnie z tym przepisem "za usługi cateringowe i restauracyjne w rozumieniu ust. 1 nie uznaje się dostawy gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo dostawy gotowej lub niegotowej żywności i napojów, wraz z ich transportem lub bez niego, ale bez żadnych innych usług wspomagających".

Z przywołanego przepisu art. 6 Rozporządzenia wykonawczego wynika literalnie, że usługa restauracyjna lub cateringowa składać się musi z następujących niezbędnych elementów:

Decydującym warunkiem za uznaniem danej czynności za usługę restauracyjną lub cateringową jest istnienie "usług wspomagających", co do których Rozporządzenie wykonawcze wskazuje, że:

Wskazana definicja sformułowana w Rozporządzeniu wykonawczym stanowi implementację do aktu prawa stanowionego tez postawionych przez TSUE, dlatego też warto w tym zakresie odwołać się do orzecznictwa TSUE, które wskazuje na szereg zewnętrznych cech pozwalających na rozróżnienie usługi restauracyjnej od dostawy towarów.

W orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg (C-231/94), TSUE wskazał, że dostawa gotowych posiłków do bezpośredniego spożycia jest rezultatem szeregu usług, przy czym do dyspozycji klienta pozostaje infrastruktura, w tym jadalnia z pomieszczeniami sąsiadującymi. Transakcje w restauracjach charakteryzuje cały zespół cech i czynności, przy czym dostawa posiłku jest jedynie częścią usługi, choć stanowi w nich dominujący element. W związku z tym, Trybunał również w tym wyroku podkreślił, że w sytuacji, w której mamy do czynienia z transakcją składającą się z wielu elementów, należy w pierwszej kolejności uwzględnić wszelkie okoliczności przeprowadzenia danej transakcji.

Do powyższego wyroku odniósł się również TSUE w orzeczeniu z dnia 10 marca 2011 r. w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09 podtrzymując argumentację przedstawioną w wyroku w sprawie Faaborg-Gelting Linien. W przedmiotowym orzeczeniu Trybunał odnosząc się do kwestii określenia czy sprzedaż w przyczepach i na stoiskach gastronomicznych kiełbasek, frytek i innych gotowych produktów do spożycia na miejscu na ciepło stanowi dostawę towarów wskazał, że "w działalności będącej przedmiotem postępowań w sprawach C-497/09 i C-501/09 nie występują kelnerzy, nie doradza się w rzeczywistości klientom, nie ma serwisu w ścisłym znaczeniu, polegającego na przekazywaniu zamówienia do kuchni, układaniu dań na talerzach i podawaniu ich klientom, brakuje zamkniętych i ogrzewanych lokali przeznaczonych do konsumpcji dostarczonych produktów, brakuje szatni i toalet, brakuje też co do zasady naczyń, mebli i nakryć stołowych."

W pkt 70 ww. orzeczenia Trybunał podkreślił, że "elementy świadczenia usług wskazane przez sąd krajowy polegają bowiem jedynie na istnieniu podstawowych urządzeń, to jest prostych kontuarów do konsumpcji bez miejsc siedzących, pozwalających ograniczonej liczbie klientów na konsumpcję na miejscu, na świeżym powietrzu. Tego rodzaju podstawowe urządzenia wymagają jedynie nieznacznej działalności ludzkiej. Zatem elementy te stanowią jedynie świadczenia dodatkowe w minimalnym zakresie i nie zmieniają dominującego charakteru świadczenia głównego, jakim jest dostawa towarów".

Ponadto Trybunał zauważył, że: "przeważającym elementem tych transakcji w ich całościowym ujęciu jest dostawa gotowych dań lub artykułów żywnościowych (...), a udostępnienie podstawowych urządzeń pozwalających ograniczonej liczbie klientów na konsumpcję na miejscu ma charakter wyłącznie dodatkowy i drugorzędny. (...) konsumpcja na miejscu, która nie stanowi zasadniczej cechy owej transakcji nie może determinować jej charakteru".

Mając na uwadze powyższe w kontekście przedstawionego opisu sprawy stwierdzić należy, że sprzedaż dań na wynos lub z dostawa bezpośrednio do kupującego, na zasadach opisanych we wniosku, stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a nie świadczenie usług. Jak wskazał Wnioskodawca Klienci w okolicznościach wskazanych we wniosku zamawiają zapakowane dania na wynos, telefonicznie bądź w placówce i konsumują je poza placówką - bez obsługi kelnerskiej.

Według art. 5a ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Dla określenia wysokości stawki podatku od towarów i usług do czynności, których przedmiotem są poszczególne towary i usługi, ustawodawca częstokroć odsyła do klasyfikacji statystycznych wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, powołując w przepisach dotyczących obniżonych stawek podatku oraz w załącznikach do ustawy symbole PKWiU.

Od dnia 1 stycznia 2011 r., na potrzeby podatku od towarów i usług, stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.).

Jednocześnie należy wskazać, że to podatnik jest zobowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z prawidłowym zdefiniowaniem i zaklasyfikowaniem wykonywanych czynności.

Stosownie bowiem do pkt 1 Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Wynika to z faktu, że właśnie m.in. producent, bądź usługodawca posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu, czy usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania lub przeznaczenia wyrobu, bądź zakresu świadczonych usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

Zatem z powyższego wynika, że opodatkowaniu obniżona stawką podatku w wysokości 8% podlegają towary i usługi wymienione m.in. w załączniku nr 3 do ustawy.

W załączniku nr 3 "Wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką 8%" umieszczono w poz. 42 - PKWiU ex 10.85.1 Gotowe posiłki i dania, z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2%.

Należy w tym miejscu wskazać, że z treści art. 2 pkt 30 ustawy wynika, że przez zapis PKWiU ex rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Umieszczenie tego dopisku przy konkretnym symbolu statystycznym ma na celu zawężenie stosowania zwolnienia, obniżonej stawki podatku lub wyłączenia tylko do wyrobów należących do wymienionego grupowania statystycznego, spełniających określone warunki sprecyzowane przez ustawodawcę w rubryce - nazwa wyrobu. Wynikająca z konkretnego załącznika stawka VAT, zwolnienie bądź wyłączenie dotyczy wyłącznie danej usługi z danego grupowania - konkretnej usługi wymienionej obok symbolu PKWiU.

Zauważa się też, że w świetle objaśnienia do powołanego wyżej załącznika nr 3 do ustawy, ww. wykaz nie ma zastosowania dla zakresu sprzedaży towarów i usług zwolnionych od podatku lub opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka, której dotyczy.

Ponadto na podstawie art. 41 ust. 2a ustawy o VAT dla towarów wymienionych w załączniku nr 10 do ustawy stawka podatku wynosi 5%.

W załączniku nr 10 do ustawy, który zawiera wykaz towarów opodatkowanych stawką podatku w wysokości 5%, wymieniono w poz. 28 sklasyfikowane pod symbolem PKWiU ex 10.85.1 Gotowe posiłki i dania, z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2%.

Z opisu sprawy wynika, że dania będące przedmiotem wniosku sklasyfikowane zostały przez Wnioskodawcę do grupowania PKWiU 10.85.1 "Gotowe posiłki i dania" według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. Wnioskodawca wskazał także, że dania nie zawierają alkoholu powyżej 1,2%.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że w sytuacji gdy, jak wskazał Wnioskodawca, opisane we wniosku dania na wynos lub z dostawa bezpośrednio do kupujacego mieszczą się w grupowaniu PKWiU 10.85.1 i nie zawierają alkoholu powyżej 1,2%, to ich dostawa podlega opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku w wysokości 5%, zgodnie z art. 41 ust. 2a ustawy w związku z poz. 28 załącznika Nr 10 do ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie stawki podatku VAT dla dań przygotowywanych na miejscu i sprzedawanych na wynos lub z dostawą bezpośrednio do kupującego należało uznać za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja rozstrzyga ściśle w zakresie zakreślonym pytaniem Wnioskodawcy. Stąd też nie jest przedmiotem interpretacji kwestia stawki podatku przy sprzedaży oferowanych przez Wnioskodawcę produktów wraz z ich konsumpcją w lokalu. W tym zakresie Wnioskodawca nie sformułował bowiem pytania ani nie przedstawił własnego stanowiska.

Jednocześnie należy podkreślić, że analiza prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę we wniosku klasyfikacji dań do właściwego grupowania statystycznego, nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa. Minister Finansów nie jest uprawniony do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości przyporządkowania formalnego towarów i usług do grupowania klasyfikacyjnego, w związku z czym niniejszej odpowiedzi udzielono wyłącznie w oparciu o grupowanie wskazane w złożonym wniosku.

Dodatkowo należy wskazać, że ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w części dotyczącej potwierdzenia prawidłowości zaklasyfikowania przez Wnioskodawcę sprzedawanych dań do właściwego grupowania PKWiU jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.