IBPP2/4512-133/15/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 lutego 2015 r. (data wpływu 11 lutego 2015 r.), uzupełnionym pismem z 28 kwietnia 2015 r. (data wpływu 5 maja 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów i pożyczek - jest prawidłowe.

W dniu 11 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów i pożyczek.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 28 kwietnia 2015 r. (data wpływu 5 maja 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 20 kwietnia 2015 r. znak: IBPP2/4512-133/15/KO.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Spółka z o.o. (dalej: "Wnioskodawca", "Spółka") jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności świadczy usługi pośrednictwa finansowego mieszczące się w grupowaniu PKD: 66.19.Z. - Pozostała działalność wspomagająca usługi finansowe z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych, PKD 64.99.Z pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana.

Wnioskodawca związany jest umową o współpracy z Agentem (F spółka z o.o.). Agent ma zawarte umowy na pośrednictwo finansowe bezpośrednio z bankami i innymi instytucjami finansowymi, w zakresie sprzedaży produktów bankowych, tj.m.in. kredyty i pożyczki hipoteczne, gotówkowe, itp. ("Produkty"). Na podstawie zawartej umowy o współpracy Spółka zobowiązana jest do świadczenia na rzecz Agenta czynności pośrednictwa kredytowego mających na celu stałe pozyskiwanie na rzecz Agenta, działającego jako pośrednika banków, osób zainteresowanych Produktami bankowymi.

Na szczegółowy zakres obowiązków składają się następujące czynności:

Z tytułu zawartej umowy Spółka otrzymuje wynagrodzenie prowizyjne wyliczane dla poszczególnych produktów banków zgodnie z zasadami określonymi w załączniku do Umowy. Załącznik do umowy w zakresie zasad wynagradzania odsyła do trójstronnego porozumienia zawartego pomiędzy: Agentem, Wnioskodawcą (którego reprezentował przy zawarciu umowy trójstronnej Agent, na podstawie stosownego umocowania) oraz Bankiem. Na tej podstawie ustalone jest, że Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie prowizyjne - wynagrodzenie za efekt podejmowanych działań w postaci sprzedanych przez banki Produktów na rzecz pozyskanych przez Wnioskodawcę klientów. Wynagrodzenie jest ustalane prowizyjnie w wysokości zależnej od ilości i wartości Produktów (np. wartość uruchomionych przez bank w danym okresie rozliczeniowym kredytów, ubezpieczeń itp.) sprzedanych na rzecz klientów, których dane przekazane zostały przez Wnioskodawcę. Wynagrodzenie prowizyjne na podstawie porozumienia trójstronnego wypłacane jest przez Bank na rzecz Agenta. Następnie Agent wypłaca wynagrodzenie na rzecz Wnioskodawcy.

Wynagrodzenie prowizyjne za czynności pośrednictwa finansowego na rzecz banku i na rzecz klienta ma charakter dwuskładnikowy, jeżeli chodzi o źródło jego finansowania. Każdorazowo wynagrodzenie w całości wypłacane jest przez bank do Agenta, a ten następnie przekazuje to wynagrodzenie do Wnioskodawcy. Jednakże, jeżeli mowa o finansowaniu tego wynagrodzenia, to jedna część prowizji jest finansowana bezpośrednio przez bank, druga część prowizji finansowana jest przez klienta, który wyraża pisemnie zgodę na obciążenie kwotą prowizji należną dla pośrednika kredytowego samego siebie. Obciążenie następuje przy uruchomieniu kredytu. Klient w umowie zawartej z bankiem wyraża zgodę, aby część kwoty prowizji od udzielonego kredytu była przelana na wskazany przez klienta rachunek bankowy, który należeć będzie do pośrednika. W ten sposób bank przelewa część przyznanego wynagrodzenia prowizyjnego na rzecz Agenta, a ten na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca zobowiązany będzie do zwrotu wynagrodzenia, w przypadku, gdy klient odstąpi od kredytu lub innego produktu bankowego. Zwrot wynagrodzenia nastąpi również w przypadku braku spłaty pierwszej raty kredytu/pożyczki w terminie do dnia wymagalności drugiej raty kredytu/pożyczki.

Pismem z 28 kwietnia 2015 r. Wnioskodawca uzupełnił zaistniały stan faktyczny następująco:

Ad. 1

Wnioskodawca nie świadczy usług doradztwa. Wnioskodawca jedynie informuje o oferowanych przez banki produktach, o zasadach ich działania, o kosztach i terminach spłat oraz pośredniczy w przekazywaniu danych, dokumentów po to by w efekcie jego działań mogło dojść do zawarcia umowy na kredyt/pożyczkę lub inny produkt bankowy. Wnioskodawca nie przeprowadza analiz sytuacji majątkowej i finansowej Klienta i nie doradza w zakresie wyboru wszelkich dostępnych na rynku produktów. Wnioskodawca zbiera dane, które przekazuje Agentowi, a ten bankowi dla oceny zdolności kredytowej Klienta. Zdaniem Wnioskodawcy powyżej opisane czynności nie są usługami doradztwa.

Ad. 2

Wnioskodawca nie negocjuje umów w imieniu i na rzecz Klienta, lecz wybiera pasujące dla Klienta oferty i opisuje koszty udzielenia kredytu/pożyczki lub innego produktu, opierając się na cennikach banków, których produkty oferuje. Wnioskodawca nie jest uprawniony do obniżania marży czy innych kosztów związanych z danym Produktem.

Ad. 3

Celem Wnioskodawcy jest uczynienie wszystkiego co możliwe, aby strony umowy kredytu lub pożyczki zawarły umowę. Pośrednik nie ma wpływu na treść umowy zawartej ostatecznie pomiędzy Klientem a bankiem. To Klient decyduje, ile potrzebuje środków finansowych, zaś bank decyduje, czy Klient spełnia kryteria zdolności kredytowej i czy należy mu udzielić kredytu/pożyczki w określonej kwocie. Nie należy jednak ukrywać faktu, który nieodłącznie związany jest z wykonywaniem czynności pośrednictwa finansowego, które rozliczane jest prowizyjne. Istotą wynagrodzenia prowizyjnego jest jego uzależnienie od wysokości i ilości sprzedanych przez bank produktów, za pomocą usług świadczonych przez pośrednika. W tym sensie więc Wnioskodawca ma interes faktyczny w zakresie wysokości na jaką opiewa kredyt/pożyczka, bowiem zależy mu, aby zdobywać "dobrych" klientów, zawierających umowy na wysokie kredyty/pożyczki. Nie oznacza to jednak, że Pośrednik ma jakikolwiek wpływ na treść zawieranej umowy.

Ad. 4

Wnioskodawca nie jest stroną umowy kredytowej, ani umowy pożyczki zawartej przez Klienta z bankiem.

Ad. 5.

Zgodnie z opisanym stanem faktycznym Wnioskodawca jest stroną umowy o współpracy zawartej z Agentem, który działa bezpośrednio na rzecz banku. Na podstawie tej umowy Wnioskodawca działa jako sub-agent (dalszy agent) w pośredniczeniu sprzedaży produktów bankowych. Dla pewności rozliczeń finansowych i gwarancji otrzymania wynagrodzenia Wnioskodawca jest stroną porozumienia trójstronnego zawartego pomiędzy nim, bankiem oraz Agentem, określającego wysokość wynagrodzenia prowizyjnego za efekt podejmowanych działań w postaci sprzedanych przez banki produktów na rzecz pozyskanych przez Wnioskodawcę Klientów oraz zasady jego wypłaty. Wynagrodzenie jest ustalane prowizyjnie w wysokości zależnej od ilości i wartości produktów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu wykonywania przez Spółkę opisanych powyżej usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia w podatku od towarów i usług przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku VAT w zakresie wynagrodzenia należnego na podstawie umowy finansowanego częściowo przez bank i częściowo przez klienta.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wykonywane przez Spółkę czynności mieszczą się w zakresie usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych - opisanych w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Podkreślenia wymaga okoliczność, że na całokształt oferowanych i świadczonych usług składają się czynności faktyczne w postaci przekazywania informacji na temat warunków, jakie Klient powinien spełnić, by móc skorzystać z wybranego Produktu bankowego z oferty Banku, wypełniania formularzy (tekst jedn.: zgłoszenie do banku osoby zainteresowanej określonym Produktem, stanowiące podstawę do rozpoczęcia procedury zawarcia umowy pomiędzy bankiem i osobą zainteresowaną), publikowanie informacji dotyczących oferowanych przez banki Produktów, prowadzenia innych działań marketingowych mających na celu pozyskanie klientów dla banków (m.in. telemarketing, oferty mailingowe, itp.). Efektem i skutkiem podejmowanych przez Spółkę czynności jest doprowadzenie do zawarcia przez bank umowy kredytu czy pożyczki, i tylko za ten materialny skutek działań Pośrednik otrzymuje wynagrodzenie.

W ocenie Wnioskodawcy literalne brzmienie przepisu sytuującego zwolnienie nie ogranicza jego zastosowania do sytuacji świadczenia usług pośrednictwa bezpośrednio na podstawie umów zawartych z bankami lub instytucjami para bankowymi. W przedstawionym stanie faktycznym usługi wykonywane są bezpośrednio na podstawie umowy z Agentem (innym pośrednikiem) i w takiej konfiguracji powstaje identyczny skutek jak, gdyby Wnioskodawca działał na podstawie umowy na pośrednictwo zawartej z bankiem - również dochodzi do pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów.

Podkreślić należy, iż zwolnieniem opisanym w art. 41 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku VAT objęte są usługi udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa niezależnie od tego przez jaki podmiot są wykonywane. Zwolnienie to ma charakter przedmiotowy (por. Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 7 grudnia 2007 r., sygn. I SA/Bk 528/2007), zatem jego stosowanie nie jest uzależnione od charakteru czy rodzaju podmiotu świadczącego takie usługi. Ustawodawca położył szczególny nacisk na charakter przedmiotowy świadczonych usług, nie dokonując zawężenia opisanego zwolnienia do określonej grupy podmiotów, dlatego istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia będzie rodzaj świadczonej usługi oraz cechy które ją odróżniają, które w ocenie Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym należy uznać za spełnione.

Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, iż: "zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem". Konkludując można stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem "pośrednictwa", warto odnieść się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 (Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde), w której TSUE stwierdził, że "w istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. W tym kontekście celem takiej działalności jest uczynić wszystko co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy" (pkt 23 wyroku). "Pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową" (pkt 38 wyroku).

Natomiast w sprawie C-235/00 TSUE wskazał, że znaczenia słowa "negocjacje", w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się "do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem".

Uwzględniając powyższe, wskazać należy, że istotne dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT w przypadku usług pomocniczych do usług finansowych udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych jest to, aby całokształt czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę stanowiących odrębną całość, zmierzał do zawarcia umowy kredytu lub pożyczki i jednocześnie nie ograniczał się do czynności wyłącznie technicznych (takich jak wypełnianie wniosków). W ocenie Wnioskodawcy okoliczności te spełnione są w jego przypadku. Przy czym źródło finansowanie wynagrodzenia prowizyjnego (część prowizji finansuje bank, część klient, który zawarł umowę na Produkt bankowy) pozostaje bez znaczenia dla możliwości stosowania przez Wnioskodawcę zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku VAT dla kwoty otrzymywanej prowizji.

Podkreślić należy, że stanowisko podatnika potwierdza m.in.

* Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji podatkowej z dnia 24 kwietnia 2013 r., o sygn. ITPP2/443-79a/13/EK,

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji podatkowej z dnia 15 listopada 2013 r., sygn. IPPP3/443-758/13-2/KT,

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji podatkowej z dnia 4 kwietnia 2014 r., sygn. IPPP1/443-95/14-2/AP,

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji podatkowej z dnia 17 luty 2014 r., sygn. IPPP1/443-89/14-2/EK.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz art. 8 ww. ustawy. I tak, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Natomiast na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej - na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy - rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Stosownie do art. 43 ust. 13 ustawy o VAT zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

W świetle art. 43 ust. 15 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w cyt. art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1, z późn. zm.). Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady, Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Istotne zatem, dla zastosowania zwolnienia od podatku w przypadku usług pomocniczych do usług finansowych polegających na udzielaniu kredytów lub pożyczek pieniężnych jest to, aby określona usługa, stanowiąca odrębną całość, zmierzała do realizacji zasadniczych funkcji ww. usługi finansowej objętej zwolnieniem. Przy czym, z omawianego zwolnienia nie mogą korzystać usługi stanowiące element usługi pośrednictwa.

Z treści powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, stanowiącego implementację regulacji unijnych w tym zakresie, wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Należy stwierdzić, że wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi - cechy, które ją wyróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, że: "zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem". Można zatem stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem "pośrednictwa", warto odnieść się do wyroku w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w której TSUE stwierdził, że: "(...) pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową".

Z kolei w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd. TSUE wskazał, że znaczenie słowa "negocjacje", w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się "do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowaniu, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków dot. zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem".

Zatem zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

* usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,

* z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,

* celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),

* usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca związany jest umową o współpracy z Agentem. Agent ma zawarte umowy na pośrednictwo finansowe bezpośrednio z bankami i innymi instytucjami finansowymi, w zakresie sprzedaży produktów bankowych, tj.m.in. kredyty i pożyczki hipoteczne, gotówkowe. Na podstawie zawartej umowy o współpracy Spółka zobowiązana jest do świadczenia na rzecz Agenta czynności pośrednictwa kredytowego mających na celu stałe pozyskiwanie na rzecz Agenta, działającego jako pośrednika banków, osób zainteresowanych Produktami bankowymi. Na szczegółowy zakres obowiązków składają się następujące czynności:

Wnioskodawca nie świadczy usług doradztwa. Wnioskodawca jedynie informuje o oferowanych przez banki produktach, o zasadach ich działania, o kosztach i terminach spłat oraz pośredniczy w przekazywaniu danych, dokumentów po to by w efekcie jego działań mogło dojść do zawarcia umowy na kredyt/pożyczkę lub inny produkt bankowy. Wnioskodawca nie przeprowadza analiz sytuacji majątkowej i finansowej Klienta i nie doradza w zakresie wyboru wszelkich dostępnych na rynku produktów. Wnioskodawca zbiera dane, które przekazuje Agentowi, a ten bankowi dla oceny zdolności kredytowej Klienta.

Wnioskodawca nie negocjuje umów w imieniu i na rzecz Klienta, lecz wybiera pasujące dla Klienta oferty i opisuje koszty udzielenia kredytu/pożyczki lub innego produktu, opierając się na cennikach banków, których produkty oferuje. Wnioskodawca nie jest uprawniony do obniżania marży czy innych kosztów związanych z danym Produktem.

Celem Wnioskodawcy jest uczynienie wszystkiego co możliwe, aby strony umowy kredytu lub pożyczki zawarły umowę. Pośrednik nie ma wpływu na treść umowy zawartej ostatecznie pomiędzy Klientem a bankiem. To Klient decyduje, ile potrzebuje środków finansowych, zaś bank decyduje, czy Klient spełnia kryteria zdolności kredytowej i czy należy mu udzielić kredytu/pożyczki w określonej kwocie.

Wnioskodawca nie jest stroną umowy kredytowej, ani umowy pożyczki zawartej przez Klienta z bankiem.

Zgodnie z opisanym stanem faktycznym Wnioskodawca jest stroną umowy o współpracy zawartej z Agentem, który działa bezpośrednio na rzecz banku. Na podstawie tej umowy Wnioskodawca działa jako sub-agent (dalszy agent) w pośredniczeniu sprzedaży produktów bankowych.

Z tytułu zawartej umowy Spółka otrzymuje wynagrodzenie prowizyjne wyliczane dla poszczególnych produktów banków zgodnie z zasadami określonymi w załączniku do Umowy. Wynagrodzenie jest ustalane prowizyjnie w wysokości zależnej od ilości i wartości produktów.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do rozstrzygnięcia kwestii, czy usługa pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów i pożyczek jest zwolniona od podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że czynności, wykonywane przez Wnioskodawcę w przedstawionym we wniosku sposobie funkcjonowania stanowią usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów i pożyczek. Wnioskodawca nie jest żadną ze stron umowy kredytowej i umowy pieniężnej zawartej przez klienta z bankiem. Należy podkreślić, co wynika z powyższej analizy, że zasadniczym celem pośrednictwa jest spowodowanie wszystkiego co możliwe, aby bank i klient zawarli ze sobą umowę - co niewątpliwie ma miejsce w omawianej sprawie. Ponadto, z treści wniosku wynika, że opisane czynności nie obejmują usług doradztwa, wskazanych w art. 43 ust. 15 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że wskazane w stanie sprawy usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów i pożyczek podlegają zwolnieniu od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zmiana któregokolwiek elementu przedstawionego opisu stanu faktycznego lub zmiana stanu prawnego powoduje, że interpretacja indywidualna traci swoją ważność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.