IBPP2/443-982/09/BW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2009 r. (data wpływu 30 listopada 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 lutego 2010 r. (data wpływu 10 lutego 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo odliczając w całości podatek od towarów i usług wynikający z faktur za raty leasingowe za motocykl - jest prawidłowe.

W dniu 30 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo odliczając w całości podatek od towarów i usług wynikający z faktur za raty leasingowe za motocykl. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 lutego 2010 r. (data wpływu 10 lutego 2010 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 26 stycznia 2010 r. znak: IBPP2/443-982/09/BW.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi, jako osoba fizyczna, działalność usługową w zakresie kompleksowej naprawy oraz obsługi pojazdów mechanicznych. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. We wrześniu 2008 r. przejął w ramach leasingu w użytkowanie motocykl, na potrzeby prowadzonej przez niego działalności. W związku z tym, comiesięcznie otrzymuje faktury VAT za raty leasingowe, z których w całości odlicza naliczony podatek VAT.

Natomiast w piśmie z dnia 2 lutego 2010 r. (data wpływu 10 lutego 2010 r.) Wnioskodawca poinformował, że użytkowany przez niego motocykl służy do wykonywania działalności wyłącznie opodatkowanej podatkiem od towarów i usług (VAT).

Ponadto Wnioskodawca wyjaśnił, iż pisząc we wniosku o "przejęciu w ramach leasingu w użytkowanie motocykla" miał na myśli przyjęcie motocykla w użytkowanie, tzn. korzystanie z motocykla na podstawie umowy leasingu operacyjnego, zawartej na okres 24 miesięcy, pomiędzy jego firmą (leasingobiorca), a firmą udzielającą leasingu (leasingodawca).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo odliczając w całości podatek od towarów i usług wynikający z faktur za raty leasingowe za motocykl.

Stanowisko Wnioskodawcy:

W związku z faktem, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia motocykl, odnosząc się do definicji zamieszczonej w ustawie z dnia 20 grudnia 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 925), zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on samochodem osobowym, jak również innym rodzajem samochodu. Poza tym w klasyfikacji PKWiU z 1997 r. motocykle ujęte są w dziale nr 3,5 pod tytułem "Sprzęt transportowy pozostały" pod symbolem 35.41.1. Również według zintegrowanej taryfy użytkowej Wspólnoty Europejskiej zarządzanej i utrzymywanej przez Komisje Europejską DG TAXUD - tzw. TARIC, motocykle są sklasyfikowane w odrębnej pozycji oraz nie są tożsame z samochodami osobowymi, ani innymi samochodami.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 86 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku użytkowania samochodu osobowego oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3.5 tony na podstawie umowy leasingu kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od raty lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą, przy czym suma kwot nie może być wyższa niż 6000 zł w całym okresie użytkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie ze stanem faktycznym przysługuje mu pełne odliczenie podatku naliczonego od rat leasingowych za motocykl, udokumentowanych fakturą VAT.

Wnioskodawca wskazał, iż w ww. sprawie takie samo stanowisko przedstawił Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej sygnatura: ITPP1/443-622/09/IK z dnia 30 września 2009 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Ponadto zgodnie z art. 86 ust. 7 ww. ustawy, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Należy też zauważyć, iż w art. 88 ustawy o VAT ustawodawca wskazał sytuacje, których wystąpienie skutkuje ograniczeniem prawa podatnika do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego.

Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku od towarów i usług, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), przepis ograniczający prawo do odliczenia w związku z nabyciem samochodów brzmiał następująco:

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika (art. 25 ust. 1 pkt 2).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęć: samochodu osobowego czy pojazdu samochodowego. Jednakże w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, ustawodawca m.in. określając pojęcie pojazdu specjalnego odsyła do przepisów prawa o ruchu drogowym. Oznacza to, iż dla potrzeb prawa podatkowego nie mogą być formułowane odrębne definicje, jeśli uprzednio zostały one sformułowane w innych ustawach właściwych dla tego rodzaju zagadnień.

Zgodnie z art. 2 pkt 40 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.), samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Innym samochodem, wymienionym w art. 2 pkt 42 ww. ustawy, jest samochód ciężarowy, którym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków; określenie to obejmuje również samochód ciężarowo-osobowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków i osób w liczbie od 4 do 9 łącznie z kierowcą.

Natomiast motocykl, zgodnie z art. 2 pkt 45 cyt. wyżej ustawy, jest to pojazd samochodowy jednośladowy lub z bocznym wózkiem - wielośladowy.

Występują zatem różne definicje samochodu osobowego, innego samochodu (np. samochodu ciężarowego) i motocykla, które pozwalają stwierdzić, że motocykl nie jest samochodem osobowym ani też innym samochodem.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), a wcześniej Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - 77/388/EWG (Dz. Urz. WE. L Nr 145, str. 1 z późn. zm.)

Zgodnie z art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę "stand still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie Szóstej Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście utrata mocy ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.) z regulacją Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa. W art. 86 ust. 3 i ust. 7 ustawy o VAT pojawiło się bowiem pojęcie pojazd samochodowy, którym może być m.in. samochód osobowy, samochód ciężarowy, jak i motocykl.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność usługową w zakresie kompleksowej naprawy oraz obsługi pojazdów mechanicznych. Jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W prowadzonej działalności, na podstawie umowy leasingu operacyjnego, wykorzystuje motocykl.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż użytkowany przez niego motocykl służy do wykonywania działalności wyłącznie opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, iż Wnioskodawcy przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktur VAT dokumentujących raty leasingowe za motocykl, o ile użytkowany motocykl, będzie wykorzystywany do wykonywania tylko czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług i nie będą zachodziły przesłanki wykluczające to prawo, określone w art. 88 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.