IBPP2/443-98/09/UH

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2009 r. (data wpływu 6 lutego 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 marca 2009 r. (data wpływu 31 marca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży udziału w nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 6 lutego 2009 r. wpłynął ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży udziału w nieruchomości.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 marca 2009 r. (data wpływu 31 marca 2009 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 18 marca 2009 r., znak: IBPP2/443-98/09/UH, IBPBII/1/436-38/09/MZ.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką 1/2 udziału w nieruchomości położonej w X, oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr Y, o powierzchni 0,946 ha. Na nieruchomość składa się budynek mieszkalno-użytkowy (kamienica), grunt trwale związany z budynkiem oraz plac. Dla całej nieruchomości Sąd Rejonowy w X Wydział IX Ksiąg wieczystych prowadzi Kw nr Z.

Budynek został wybudowany w latach 20-tych XX wieku. Udział w nieruchomości Wnioskodawczyni nabyła w drodze darowizny od Q (dziadków Wnioskodawczyni) w dniu 29 grudnia 2000 r. przed notariuszem N w jej Kancelarii Notarialnej Rep. A nr. Swój udział w nieruchomości Wnioskodawczyni użytkowała w ten sposób, iż wynajmowała wraz z pozostałymi współwłaścicielami lokale podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą. Z tego tytułu stała się podatnikiem VAT.

W 2004 r. była przeprowadzona modernizacja budynku poprzez wymianę elewacji, okien i drobnych napraw o wartości 143.731,64 zł, z czego na udział Wnioskodawczyni przypada połowa. Tym samym modernizacja nie przekracza 30% wartości budynku. Wnioskodawczyni zamierza sprzedać swój udział w nieruchomości T w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej między dniem 10 a 17 lutego 2009 r.

Ponieważ Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość w drodze darowizny, to jej zdaniem, oczywistym jest, iż nie był to zakup w celu dalszej odsprzedaży. Wnioskodawczyni osiągała dochód z wynajmu swojego udziału w nieruchomości, czyli budynek był używany dłużej niż 5 lat dla działalności opodatkowanej. Wnioskodawczyni jest obecnie mężatką ale udział w tej nieruchomości nabyła przed zawarciem małżeństwa, więc należy on do jej majątku odrębnego.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 30 marca 2009 r. Wnioskodawczyni poinformowała, iż w okresie pomiędzy wydaniem interpretacji, a otrzymanym wezwaniem transakcja, która jest przedmiotem wniosku o interpretację, została zrealizowana w dniu 13 lutego 2009 r. oraz wyjaśniła, iż:

w klasie B, co oznacza grunt położony w granicach miasta o charakterze gruntu zabudowanego i zurbanizowanego na terenach mieszkaniowych. Wnioskodawczyni nadmieniła, iż cała opisana nieruchomość tj. plac, kamienica i grunt pod kamienicą stanowią jedną nieruchomość zgodnie z art. 46 kodeksu cywilnego oraz zgodnie z księgą wieczystą prowadzoną dla tej nieruchomości, (w załączeniu odpis kw.). Wnioskodawczyni wyjaśniła, iż plac spełnia głównie rolę użyteczną względem kamienicy poprzez stworzenie dostępu i dojazdu do kamienicy, w szczególności istnieje możliwość zaparkowania samochodów dostawczych lub użytkowników kamienicy. W ten sposób jest wykorzystywany plac. Najemcy też wykorzystują plac w celu zapewnienia dostaw towarów, na placu zbudowany jest podjazd dla niepełnosprawnych w celu umożliwienia im przyjaznego dostępu do budynku.

Dodatkowo Wnioskodawczyni wyjaśniła, iż najem lokali trwał dłużej niż 2 lata.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawczyni, transakcję należy potraktować jako dostawę towaru, która podlega ustawie o VAT, z uwagi na to, iż dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawczyni z uwagi na wykorzystywanie nieruchomości dla celów wynajmu, stała się podmiotem, który w związku z wykonaniem tej transakcji podlega ustawie o VAT.

Sprzedaż udziału Wnioskodawczyni korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a w zw. z pkt 10 ustawy o VAT, ponieważ nieruchomość nabyła w drodze darowizny, dlatego nie przysługiwało jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Takie prawo nie przysługiwało również innym osobom, które przed Wnioskodawczynią były właścicielami tej nieruchomości, ponieważ jest to nieruchomość wybudowana przed wejściem w życie ustawy o VAT. Dodatkowo zrealizowana jest druga przesłanka, a to taka, iż Wnioskodawczyni nie poniosła wydatków na ulepszenie tej nieruchomości w przysługującej jej części, w stosunku do których miałaby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Wnioskodawczyni uważa, iż będzie to stawka zwolniona, ale z uwagi na sprzedaż podmiotowi, który prowadzi działalność gospodarczą powinna ona wystawić fakturę dokumentującą tą transakcję i wpisać, iż jest to transakcja zwolniona (zw).

Zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków trwale z gruntem związanych, wartości gruntu nie wyodrębnia się z podstawy opodatkowania, pomimo iż budynek nie zajmuje całej powierzchni gruntu.

Podatnik może wystawić fakturę, na której ujmie dostawę w jednej pozycji budynku, gruntu i placu stosując stawkę zwolnioną ("Dostawa udziału w nieruchomości wraz z gruntem").

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności te podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa, o czym stanowi art. 5 ust. 2 ww. ustawy.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy towarami są rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko rozumianego przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które taksatywnie są wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

i usługami.

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży. Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat) ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie (więcej niż jeden).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką #189; udziału w nieruchomości, na którą składa się budynek mieszkalno-użytkowy (kamienica), grunt trwale związany z budynkiem i plac. Plac spełnia głównie rolę użyteczną względem kamienicy poprzez stworzenie dostępu i dojazdu do kamienicy, w szczególności istnieje możliwość zaparkowania samochodów dostawczych lub użytkowników kamienicy. Najemcy wykorzystują plac w celu zapewnienia dostaw towarów, na placu zbudowany jest podjazd dla niepełnosprawnych w celu umożliwienia im przyjaznego dostępu do budynku. Plac nie jest odrębny od kamienicy, jest to jedna nieruchomość, a jedynym zabudowaniem placu jest kamienica. Kamienica jest trwale związana z gruntem (grunt położony w obszarze miejskim, jest to grunt w klasie B i stanowi część składową nieruchomości.

Lokale w kamienicy były przedmiotem umów najmu, a plac był przedmiotem wspólnego użytkowania najemców poprzez umożliwienie korzystania z lokali (plac pełni rolę dojścia do kamienicy).

Udziały w tej nieruchomości stanowią majątek odrębny Wnioskodawczyni (nie należą do wspólnego majątku małżeńskiego). Udziały w nieruchomości Wnioskodawczyni nabyła w drodze darowizny od swoich dziadków i nie przysługiwało jej prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z ich otrzymaniem.

Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku VAT. Osiągnęła dochód z wynajmu swojego udziału w nieruchomości podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą. Działalność w tym zakresie prowadziła przez okres dłuższy niż 5 lat.

Wnioskodawczyni zamierza sprzedać swój udział w nieruchomości między 10 a 17 lutego 2009 r.

Wnioskodawczyni wskazała, iż ww. nieruchomość przeznaczona do sprzedaży stanowi odrębny majątek prywatny. Wnioskodawczyni we wniosku oświadczyła, iż nieruchomość będąca przedmiotem sprzedaży wykorzystywana była dla celów zarobkowych, tj. najem.

A zatem, mając na uwadze powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem jako usługa wymieniona w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy, definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji najem nieruchomości na cele użytkowe (wyłączony ze zwolnienia w załączniku nr 4 do ustawy), świadczony przez podatnika podatku od towarów i usług stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu stawką podstawową 22%, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy.

W świetle powyższego planowaną sprzedaż udziałów w nieruchomości należy traktować jako dostawę towarów, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów o usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni stwierdzające, iż transakcję sprzedaży udziału w przedmiotowej nieruchomości należy potraktować jako dostawę towaru, która podlega ustawie o podatku VAT uznaje się za prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii wysokości opodatkowania ww. transakcji sprzedaży udziału w przedmiotowej nieruchomości należy stwierdzić iż:

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 - 12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w rozpatrywanym przypadku należałoby rozważyć kwestię możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego wynikającego z powiązania art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a, art. 2 pkt 14 oraz art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r.

Artykuł 43 ust. 1 pkt 2 wyżej cytowanej ustawy o VAT, zwalnia od podatku dostawę towarów używanych, z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Ponadto, zgodnie z art. 2 pkt 14 ww. ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a cyt. ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budynków lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Zgodnie z art. 43 ust. 7a, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, wówczas należy poddać badaniu zaistnienie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Wnioskodawczyni jest podatnikiem VAT prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie wynajmu wraz z pozostałymi współwłaścicielami lokale podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą.

Obecnie Wnioskodawczyni zamierza sprzedać przedmiotowe udziały w nieruchomości.

Ponadto Wnioskodawczyni podała, że:

* nie przysługiwało jej odliczenie podatku VAT,

* w trakcie użytkowania lokali nie poniosła nakładów na ich ulepszenie w przysługującej jej części, w stosunku do których miałaby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

W 2004 r. przeprowadzono modernizację budynku poprzez wymianę elewacji, okien i drobnych napraw o wartości 143.731,64 zł, z czego na udział Wnioskodawczyni przypada połowa, zatem jak oświadczyła, modernizacja nie przekroczyła 30% wartości budynku.

W świetle przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego oraz powołanych wyżej regulacji, stwierdzić należy, że zbycie przez Wnioskodawczynię udziałów w nieruchomości korzystać będzie ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, przy założeniu, że pierwsze zasiedlenie ww. nieruchomości nastąpiło po ich wybudowaniu (lata 20-te XX wieku) i Wnioskodawczyni w trakcie użytkowania nie poniosła nakładów na ich ulepszenie stanowiących co najmniej 30% wartości początkowej.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni, iż sprzedaż udziału w nieruchomości korzysta ze zwolnienia należy uznać za prawidłowe, jednak trzeba podkreślić, iż zwolnienie to wynika z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, a nie, jak wskazała Wnioskodawczyni, z art. 43 ust. 1 pkt 10a w związku z pkt 10 ustawy o VAT.

Odnosząc się do kwestii podstawy opodatkowania ww. transakcji stwierdza się, iż:

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Ponadto w myśl art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką #189; udziału w nieruchomości, na którą składa się budynek mieszkalno-użytkowy (kamienica), grunt trwale związany z budynkiem i plac.

W świetle przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego oraz powołanych wyżej regulacji, stwierdzić należy, iż w przypadku dostawy budynków trwale z gruntem związanych z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni, iż w przypadku sprzedaży ww. nieruchomości (kamienica, grunt i plac), z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu, mimo iż kamienica nie zajmuje całej powierzchni gruntu, placu, należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii dokumentowania przedmiotowej dostawy należy stwierdzić, iż:

Zgodnie art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przy czym, zgodnie z ust. 2 ww. artykułu, powołany wyżej art. 106 ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż obowiązek wystawiania faktury w myśl ww. art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, mają wszyscy podatnicy, o których mowa w art. 15 tej ustawy. Obowiązek wystawienia faktur istnieje również w przypadku dostaw towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (Polska) lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

W art. 106 ust. 8 pkt 1 ww. ustawy o VAT, zawarto delegację, iż Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane które powinny zawierać oraz sposób ich przechowywania.

W oparciu m.in. o powołaną wyżej delegację zostało wydane rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337). Rozdział 3 ww. rozporządzenia zawiera szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać oraz sposób i okres ich przechowywania.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nastąpi na rzecz osoby w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej.

Zatem Wnioskodawczyni, będąc podatnikiem podatku VAT, winna udokumentować przedmiotową transakcję poprzez wystawienie zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, faktury VAT.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni, iż winna ona wystawić fakturę, na której może wykazać dostawę budynku, gruntu i placu w jednej pozycji, z zastosowaniem stawki zwolnionej z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, należy uznać za prawidłowe.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni całościowo uznaje się za prawidłowe.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawczyni dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.