IBPP2/443-962/11/RSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 sierpnia 2011 r. (data wpływu 24 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia:

* czy w momencie zakupu samochodu ciężarowego faktycznie Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu jego zakupu,

* czy sprzedaż przedmiotowego samochodu ciężarowego podlegała opodatkowaniu,

* czy Wnioskodawca był zobowiązany rozliczyć podatek należny określony w fakturze w ewidencji sprzedaży oraz w deklaracji VAT-7

- jest prawidłowe.

W dniu 24 sierpnia 2011 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia:

* czy w momencie zakupu samochodu ciężarowego faktycznie Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu jego zakupu,

* czy sprzedaż przedmiotowego samochodu ciężarowego podlegała opodatkowaniu,

* czy Wnioskodawca był zobowiązany rozliczyć podatek należny określony w fakturze w ewidencji sprzedaży oraz w deklaracji VAT-7.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność opodatkowaną. W dniu 23 stycznia 2008 r. Wnioskodawca zakupił auto marki Citroen Jumper z homologacją na auta ciężarowe. Jego dopuszczalna masa całkowita wynosiła 2800 kg, a dopuszczalna ładowność 880 kg.

Dowodem zakupu była faktura VAT. Od początku działalności, tj. od dnia 11 stycznia 2008 r. Wnioskodawca prowadzi księgę przychodów i rozchodów i jest czynnym płatnikiem podatku VAT. Auto zostało zakupione za pieniądze pochodzące z dotacji z Urzędu Pracy w B. Po wielu wizytach w Urzędzie Skarbowym (zwanym dalej: US) Wnioskodawca dostał informację, że nie może odliczyć sobie kwoty podatku naliczonego, wynikającej z tej faktury zakupu, gdyż Wnioskodawca zakupił auto za pieniądze pochodzące z dotacji. US powołał się na odpowiednią ustawę. Wnioskodawca tak też uczynił i nie odliczył podatku naliczonego.

Pojazd wprowadzony był do ewidencji środków trwałych i Wnioskodawca użytkował go wyłącznie do potrzeb działalności przez ponad 3 lata, do dnia 3 kwietnia 2011 r., kiedy to został sprzedany. Po wcześniejszym zasięgnięciu informacji, co do wystawienia faktury sprzedaży, w ww. US Wnioskodawca dowiedział się, że faktura, którą wystawi, gdy sprzeda auto, będzie zwolniona z podatku VAT. Wnioskodawca miał wystawić fakturę, na której widnieje kwota netto, wartość podatku VAT 23%, kwota brutto, a na deklaracji VAT-7 Wnioskodawca miał opisać tę fakturę, jako zwolnioną na podstawie odpowiedniej ustawy. Tak też się stało. Była to ta sama ustawa, do której US odwoływał się w 2008 r. przy zakupie pojazdu. Wnioskodawca sprzedał auto wystawiając fakturę VAT. Kwota brutto wynosiła 11.500,50 zł, w tym 23% VAT, czyli 2.150,50 zł, kwota netto 9.350 zł. Brak adnotacji o zwolnieniu na fakturze. Gdy Wnioskodawca dowiadywał się w US, jak wciągnąć fakturę w księgi Firmy, US zmienił stanowisko i stwierdził, że podatek naliczony z tej faktury powinien być zapłacony. Jednak faktura została wprowadzona w kwocie 9.350 zł w ewidencję sprzedaży, jako opodatkowana. A na deklaracji VAT-7 wpisana w poz. 1 w kwocie 9.350 zł, jako zwolniona wraz z adnotacją o złożonym wniosku o interpretację przepisów w tej sprawie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Stanowisko Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego w zakresie ustalenia:

Ad. 1.

Artykuł 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, stanowi, iż w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego, na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 cyt. ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy o VAT wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki:

* odliczenia tego dokonuje czynny zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług,

* towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ustawodawca umożliwił podatnikom skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten stanowi listę sytuacji, których wystąpienie pozbawia podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia VAT od źródła finansowania zakupu. Oznacza to, że w przypadku przedmiotowego samochodu zastosowanie znajdzie ogólna zasada odliczania VAT, określona w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jeżeli wydatek związany jest z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy o VAT.

Zgodnie z tym przepisem (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r.), w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W myśl art. 86 ust. 4 ustawy, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 5 ustawy o VAT, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. art. 86 ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Natomiast, na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku od towarów i usług, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku dotyczące samochodów zawarte były w art. 25 ust. 1 pkt 2, który posiadał treść: "Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika".

Podstawowym aktem, w prawie unijnym, określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), a wcześniej Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - 77/388/EWG (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.)

Zgodnie z art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy formułuje zasadę "stand-still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie Szóstej Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand-still" nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście utrata mocy ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.) z regulacją Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, w niektórych przypadkach, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., rozszerzyły zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa. W art. 86 ust. 3 ustawy o VAT pojawiło się bowiem pojęcie pojazd samochodowy, którym może być m.in. samochód osobowy, samochód ciężarowy jak i motocykl.

W przedmiotowej sprawie wskazano, iż Wnioskodawca do prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT nabył w dniu 23 stycznia 2008 r. samochód marki Citroen Jumper z homologacją ciężarową. Jego dopuszczalna masa całkowita wynosiła 2800 kg, a dopuszczalna ładowność 880 kg. Dowodem zakupu była faktura VAT. Od początku działalności, tj. od dnia 11 stycznia 2008 r. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Samochód zostało zakupiony za pieniądze pochodzące z dotacji z Urzędu Pracy.

Wnioskodawca wniósł o rozstrzygnięcie, czy w momencie zakupu samochodu ciężarowego przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu jego zakupu.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż w świetle obowiązujących przepisów o podatku od towarów i usług w kwestii podatku naliczonego (art. 86 ust. 3 ustawy o VAT) Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Jednakże, w świetle przepisów ww. ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązujących do dnia 30 kwietnia 2004 r., w odniesieniu do przedstawionej we wniosku sytuacji, Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego od nabytego samochodu ciężarowego, gdyż ograniczenia wynikające z ww. przepisów art. 25 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, nie mają tu zastosowania. A jedynym ograniczeniem był warunek, aby to nabycie związane było z opodatkowaną działalnością Wnioskodawcy.

A zatem przepisy ustawy o VAT, obowiązujące w dniu 23 stycznia 2008 r. (tj. w dniu zakupu przedmiotowego samochodu), w odniesieniu do sytuacji opisanej we wniosku, rozszerzyły, w ocenie tut. organu, ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, w porównaniu do przepisów ustawy obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r.

Tak więc, mając na uwadze przepisy prawa wspólnotowego i krajowego oraz powołany wyżej wyrok ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07, przy ocenie prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabycia przedmiotowego samochodu, Wnioskodawca winien kierować się przepisami podatku od towarów i usług obowiązującymi przed dniem 1 maja 2004 r.

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa wspólnotowego i krajowego oraz biorąc pod uwagę opis przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego, należy stwierdzić, że skoro - jak wskazał Wnioskodawca - przedmiotowy samochód był samochodem ciężarowym z homologacją ciężarową oraz dopuszczalną ładownością powyżej 500 kg, a także był wykorzystywany przez Wnioskodawcę wyłącznie do prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT, to Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego z faktury VAT dokumentującej zakup przedmiotowego samochodu i bez znaczenia jest kwestia, że zakup przedmiotowego samochodu został sfinansowany z dotacji z Urzędu Pracy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, iż w momencie zakupu samochodu ciężarowego przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu jego zakupu, należało uznać za prawidłowe.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii;

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Należy zaznaczyć, iż zarówno w ustawie o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego;

Przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel (art. 43 ust. 2 ustawy).

Ponadto, wskazać należy, iż zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 5, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 5 kwietnia 2011 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649 z późn. zm.), zwalnia się od podatku dostawę samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, przez podatników, którym przy nabyciu tych samochodów i pojazdów przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w wysokości 50% lub 60% kwoty podatku:

Z treści wniosku wynika, iż przedmiotowy samochód wprowadzony był przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych i był wykorzystywany przez niego wyłącznie do potrzeb działalności opodatkowanej przez ponad 3 lata, tj. do dnia 3 kwietnia 2011 r., kiedy to został sprzedany.

Wnioskodawca sprzedał ww. samochód wystawiając fakturę VAT. Kwota brutto wynosiła 11.500,50 zł, w tym 23% VAT, czyli 2.150,50 zł, kwota netto 9.350 zł. Brak adnotacji o zwolnieniu na fakturze.

Wnioskodawca wniósł o rozstrzygnięcie, czy sprzedaż ww. samochodu ciężarowego podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Rozstrzygnięcie kwestii, czy dokonana przez Wnioskodawcę w dniu 3 kwietnia 2011 r. dostawa przedmiotowego samochodu była czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, wymaga uprzedniego wykluczenia możliwości zastosowania do niej zwolnienia od podatku przewidzianego przywołanymi wyżej przepisami art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT lub ewentualnie § 13 ust. 1 pkt 5 cyt. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r.

Nie ulega wątpliwości, iż przedmiotowy samochód był w dniu jego dostawy towarem używanym w rozumieniu ww. art. 43 ust. 2 ustawy o VAT. Był on bowiem ruchomością, której Wnioskodawca, jako dokonujący dostawy, używał przez okres dłuższy niż pół roku po nabyciu prawa do rozporządzanie nim jak właściciel.

Wobec jednak przyjęcia przez tut. organ, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego przy nabyciu przedmiotowego samochodu, co zostało szczegółowo przedstawione w poprzednim punkcie tej interpretacji, nie zostaje tym samym spełniona przesłanka do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, czyli wymóg braku prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu tego towaru (samochodu). Jednocześnie też brak jest możliwości zastosowania zwolnienia od podatku przewidzianego w § 13 ust. 1 pkt 5 ww. rozporządzenia Ministra Finansów dnia 22 grudnia 2010 r., bowiem przepis ten wymaga aby dokonującemu dostawy przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jednakże w wysokości 50% lub 60% kwoty podatku określonej w fakturze nabycia (nie więcej niż 5 000 zł lub 6 000 zł).

Wobec powyższego dokonaną w dniu 3 kwietnia 2011 r. przez Wnioskodawcę dostawę przedmiotowego samochodu należało uznać za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, iż sprzedaż samochodu ciężarowego podlegała opodatkowaniu, należało uznać za prawidłowe.

Należy zauważyć, iż bez wpływu na powyższe pozostaje kwestia, czy Wnioskodawca skorzystał z przysługującego mu prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem tego samochodu.

Ad. 3.

Odnosząc się do kwestii ustalenia, czy Wnioskodawca był zobowiązany rozliczyć podatek należny określony w fakturze, w ewidencji sprzedaży oraz w deklaracji VAT-7 należy stwierdzić, iż:

Stosownie do art. 99 ust. 1 cyt. ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą między innymi w art. 99 ust. 14 ustawy, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 211, poz. 1333 z późn. zm.) określając wzory deklaracji wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia.

W objaśnieniach do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K i VAT-7D), stanowiących załącznik nr 4 do ww. rozporządzenia wskazano m.in., iż w części C:

* w poz. 20 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług, na terytorium kraju, zwolnione od podatku na podstawie art. 43 lub art. 82 ustawy, natomiast

* w wierszu 6 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług, na terytorium kraju, opodatkowane stawką odpowiednio 22% albo 23%.

Zgodnie z art. 106. ust. 1 cyt. ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca wystawił fakturę VAT w następujący sposób: kwota brutto wynosiła 11.500,50 zł, w tym 23% VAT, czyli 2.150,50 zł, kwota netto 9.350 zł.

Zatem, z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca nie wykazał w deklaracji VAT-7 kwot wynikających z wystawionej faktury VAT, w wierszu oznaczonym jako "Dostawa towarów oraz świadczenie usług, na terytorium kraju, opodatkowane stawką odpowiednio 22% albo 23%" (wartość netto 9350 zł), i odpowiednio podatku należnego (2.150,50 zł). Tym samym, Wnioskodawca nie zadeklarował kwoty podatku należnego do rozliczenia zobowiązania podatkowego.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy, należy stwierdzić, iż w sytuacji, gdy Wnioskodawca wystawił fakturę, w której wykazał kwotę podatku należnego, to był on obowiązany do ujęcia jej, jak też rozliczenia podatku należnego określonego na tej fakturze w ewidencji sprzedaży, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, prowadzonej dla celów podatku od towarów i usług oraz w deklaracji VAT-7.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, iż był on zobowiązany do rozliczenia w deklaracji VAT-7 i ewidencji sprzedaży podatku należnego określonego na fakturze, należało uznać za prawidłowe.

Podkreślić należy, że niniejszą interpretacją dokonano jedynie oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie w jakim zostały sformułowane przez Wnioskodawcę pytania.

Interpretacja ta nie zawiera natomiast oceny prawidłowości postępowania Wnioskodawcy, które zostało opisane we wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.