IBPP2/443-950/10/RSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2010 r. (data wpływu 15 listopada 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 lutego 2011 r. (data wpływu 11 lutego 2011 r.), pismem z dnia 7 lutego 2011 r. (data wpływu 18 lutego 2011 r.) oraz pismem z dnia 23 lutego 2011 r. (data wpływu 23 lutego 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT zapłaconego od zakupu samochodu w pełnej wysokości - jest prawidłowe.

W dniu 15 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT zapłaconego od zakupu samochodu w pełnej wysokości.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 7 lutego 2011 r. (data wpływu 11 lutego 2011 r.), pismem z dnia 7 lutego 2011 r. (data wpływu 18 lutego 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 20 stycznia 2011 r., znak: IBPP2/443-950/10/JJ, IBPBI/1/415-1155/10/SK oraz pismem z dnia 23 lutego 2011 r. (data wpływu 23 lutego 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu hurtowego, w całości opodatkowaną podatkiem VAT. Dnia 26 lipca 2010 r. Wnioskodawca zakupił samochód marki BMW wyprodukowany w Niemczech, od niemieckiego kontrahenta, na podstawie faktury nr X. Dnia 27 lipca 2010 r. w okręgowej stacji kontroli pojazdów w Z. Wnioskodawca przeprowadził badanie techniczne pojazdu. Uzyskał zaświadczenie, z którego wynika, że jest to samochód ciężarowy, o dopuszczalnej ładowności 815 kg, a łączna ilość miejsc do siedzenia wynosi 2/2. Dnia 30 lipca 2010 r. Wnioskodawca dokonał zmian w pojeździe, polegających na montażu dodatkowych miejsc siedzących. Po tej zmianie Wnioskodawca przeprowadził kolejne badanie techniczne, które wykazało, że w dalszym ciągu jest to samochód ciężarowy, o dopuszczalnej masie całkowitej 815 kg, o łącznej ilości miejsc do siedzenia 4/4. Samochód posiada w dowodzie rejestracyjnym wpis - ciężarowy. Na zaświadczeniu nie ma dodatkowych informacji, że pojazd spełnia warunki, o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 1-4 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r., aktualnie obowiązującej. W Polsce Wnioskodawca rozliczył zakup jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i na podstawie zaświadczenia VAT-25 Wnioskodawca uiścił podatek VAT.

Samochód, który Wnioskodawca zakupił to tzw. samochód z kratką posiadający homologację ciężarową. Wnioskodawca zakupił jednak samochód na terenie Niemiec, został on wyprodukowany w Niemczech i Wnioskodawca nie posiada kopii świadectwa homologacji. Samochód ten stanowi majątek trwały firmy i został wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Samochód będzie wykorzystywany wyłącznie do działalności opodatkowanej podatkiem VAT.

W piśmie z dnia 23 lutego 2011 r. Wnioskodawca w uzupełnieniu do przedstawionego stanu faktycznego wyjaśnia że:

Zakupiony przez niego na terenie Niemiec samochód spełniał warunki samochodu ciężarowego, co potwierdzał wpis w niemieckim dowodzie rejestracyjnym.

Po przekroczeniu granicy polskiej, w Z. zostało przeprowadzone badanie techniczne samochodu. W momencie przeprowadzenia badania wiadomym było, że model samochodu, który Wnioskodawca nabył, posiada polską homologację ciężarową.

Następnie Wnioskodawca dokonał w pojeździe zmian polegających na dołożeniu dwóch miejsc siedzących, po których przeprowadził kolejne badanie techniczne. Samochód został zarejestrowany na 4 osoby. Samochód ten w dalszym ciągu był samochodem ciężarowym, tzw. z kratką i posiadał homologację ciężarową w Polsce.

Niezależnie od przeprowadzonych zmian ten model samochodu posiada świadectwo homologacji ciężarowej w Polsce i w salonach BMW, w naszym kraju był sprzedawany jako samochód ciężarowy, z możliwością pełnego odliczenia VAT do końca 2010 r..

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie (oznaczone we wniosku jako nr 1):

Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia zapłaconego podatku VAT od zakupu samochodu w pełnej wysokości.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Wnioskodawca ma prawo do odliczenia zapłaconego podatku VAT w pełnej wysokości na podstawie art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług, tj. na podstawie przepisów obowiązujących do dnia 30 kwietnia 2004 r., a także na podstawie art. 86 ust. 3 ustawy, obowiązującej w okresie od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r. Przepisy te zostały przywrócone po wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008 r. - sygn. C-414/07.

Brak świadectwa homologacji, przy jednoczesnym posiadaniu wiedzy, że dany model pojazdu posiada homologację ciężarową nie powoduje utraty prawa do pełnego odliczenia podatku VAT zapłaconego przy nabyciu. Wnioskodawca posiada inne dokumenty, z których wynika, że samochód spełnia wymogi ww. przepisów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących do dnia 31 grudnia 2010 r., gdyż we wniosku z dnia 10 listopada 2010 r. Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7:

Z treści cytowanego wyżej przepisu art. 86 ust. 1 ww. ustawy o VAT wyraźnie wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest więc związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w myśl którego (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2010 r.), w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Zgodnie z art. 86 ust. 4 ww. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2010 r.), przepis ust. 3 nie dotyczy:

Natomiast art. 86 ust. 5 cyt. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2010 r.) stanowi, iż spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż w stanie prawnym obowiązującym w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r. przepis art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, miał następujące brzmienie: w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru: DŁ = 357 kg + n × 68 kg

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza liczbę miejsc (siedzeń), łącznie z miejscem dla kierowcy

* kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5000 zł.

Jednocześnie w tym okresie przepis art. 86 ust. 5 ustawy o VAT, brzmiał następująco: dopuszczalna ładowność pojazdów oraz ilość miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 3 określana jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji wskazanej powyżej nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje sięy również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku od towarów i usług, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku dotyczące samochodów zawarte były w art. 25 ust. 1 pkt 2, który posiadał treść: "Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika".

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęć: samochodu osobowego czy pojazdu samochodowego. Jednakże w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT (obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r.), ustawodawca m.in. określając pojazdy specjalne odsyła do przepisów prawa o ruchu drogowym. Oznacza to, iż dla potrzeb prawa podatkowego nie mogą być formułowane odrębne definicje, jeśli uprzednio zostały zdefiniowane w innych ustawach właściwych dla tego rodzaju zagadnień.

Zgodnie z art. 2 pkt 40 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.), samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Innym samochodem, wymienionym w art. 2 pkt 42 ww. ustawy, jest samochód ciężarowy, którym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków; określenie to obejmuje również samochód ciężarowo-osobowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków i osób w liczbie od 4 do 9 łącznie z kierowcą.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), a wcześniej Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - 77/388/EWG (Dz. Urz. UE L Nr 145, str. 1, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułował zasadę "stand still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie Szóstej Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W sentencji wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07 Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, iż "Artykuł 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli - co winien ocenić sąd krajowy - te ostatnie przepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń. Powyższy przepis w każdym razie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie zmieniło później swoje ustawodawstwo, obowiązujące od wyżej wskazanego dnia, w sposób, który rozszerza zakres zastosowania tych ograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem".

W tym kontekście utrata mocy ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07.

Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, z regulacją Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa. W art. 86 ust. 3 ustawy o VAT pojawiło się bowiem pojęcie pojazd samochodowy, którym może być m.in. samochód osobowy, samochód ciężarowy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu hurtowego, w całości opodatkowaną podatkiem VAT. Dnia 26 lipca 2010 r. Wnioskodawca zakupił samochód marki BMW wyprodukowany w Niemczech, od niemieckiego kontrahenta, na podstawie faktury nr X. Dnia 27 lipca 2010 r. w okręgowej stacji kontroli pojazdów w Z. Wnioskodawca przeprowadził badanie techniczne pojazdu. Uzyskał zaświadczenie, z którego wynika, że jest to samochód ciężarowy, o dopuszczalnej ładowności 815 kg, a łączna ilość miejsc do siedzenia wynosi 2/2. Dnia 30 lipca 2010 r. Wnioskodawca dokonał zmian w pojeździe, polegających na montażu dodatkowych miejsc siedzących. Po tej zmianie Wnioskodawca przeprowadził kolejne badanie techniczne, które wykazało, że w dalszym ciągu jest to samochód ciężarowy, o dopuszczalnej masie całkowitej 815 kg, o łącznej ilości miejsc do siedzenia 4/4. Samochód posiada w dowodzie rejestracyjnym wpis - ciężarowy. Na zaświadczeniu nie ma dodatkowych informacji, że pojazd spełnia warunki, o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 1-4 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r., aktualnie obowiązującej. W Polsce Wnioskodawca rozliczył zakup jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i na podstawie zaświadczenia VAT-25 Wnioskodawca uiścił podatek VAT.

Samochód, który Wnioskodawca zakupił to tzw. samochód z kratką posiadający homologację ciężarową. Wnioskodawca zakupił jednak samochód na terenie Niemiec, został on wyprodukowany w Niemczech i Wnioskodawca nie posiada kopii świadectwa homologacji. Samochód ten stanowi majątek trwały firmy i został wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Samochód będzie wykorzystywany wyłącznie do działalności opodatkowanej podatkiem VAT.

Ponadto, w piśmie uzupełniającym z dnia 23 lutego 2011 r., Wnioskodawca wskazał, iż zakupiony przez niego na terenie Niemiec samochód spełniał warunki samochodu ciężarowego, co potwierdzał wpis w niemieckim dowodzie rejestracyjnym.

Po przekroczeniu granicy polskiej, w Z. zostało przeprowadzone badanie techniczne samochodu. W momencie przeprowadzenia badania wiadomym było, że model samochodu, który Wnioskodawca nabył, posiada polską homologację ciężarową.

Następnie Wnioskodawca dokonał w pojeździe zmian polegających na dołożeniu dwóch miejsc siedzących, po których przeprowadził kolejne badanie techniczne. Samochód został zarejestrowany na 4 osoby. Samochód ten w dalszym ciągu był samochodem ciężarowym, tzw. z kratką i posiadał homologację ciężarową w Polsce.

Niezależnie od przeprowadzonych zmian ten model samochodu posiada świadectwo homologacji ciężarowej w Polsce i w salonach BMW, w naszym kraju był sprzedawany jako samochód ciężarowy, z możliwością pełnego odliczenia VAT do końca 2010 r..

Należy w tym miejscu zauważyć, iż w przedmiotowej sprawie w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy ustalając kwotę podatku naliczonego do odliczenia należy kierować się przepisem ww. art. 86 ust. 3 ustawy o VAT.

Trzeba wskazać, iż w świetle, obowiązujących w dniu 26 lipca 2010 r. (tj. w dniu zakupu samochodu), przepisów o podatku od towarów i usług w kwestii podatku naliczonego (art. 86 ust. 3) Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia 60% kwoty podatku naliczonego przy zakupie ww. samochodu, nie więcej jednak niż 6.000 zł, z uwagi na fakt iż dopuszczalna masa całkowita tego pojazdu nie przekracza 3,5 tony i Wnioskodawca nie ma możliwości uzyskania dla tego pojazdu zaświadczenia z okręgowej stacji kontroli pojazdów, że spełnia on warunki, o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 1-4 ustawy o VAT.

Tymczasem w świetle przepisów o podatku od towarów i usług, obowiązujących do dnia 30 kwietnia 2004 r., w odniesieniu do przedstawionej w przedmiotowym wniosku sytuacji, Wnioskodawcy przysługiwałoby prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego zapłaconej przy nabyciu tego samochodu, gdyż ograniczenia wynikające z art. 25 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, nie mają tu zastosowania. A jedynym ograniczeniem byłby warunek, aby to nabycie związane było z opodatkowaną działalnością Wnioskodawcy.

A zatem przepisy obecnie obowiązującej ustawy o VAT, w odniesieniu do sytuacji opisanej we wniosku, rozszerzyły, w ocenie tut. organu, ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, w porównaniu do przepisów ustawy obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r.

Tak więc mając na uwadze przepisy prawa wspólnotowego i krajowego oraz powołany wyżej wyrok ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07, przy ocenie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie przedmiotowego samochodu, Wnioskodawca winien kierować się przepisami dotyczącymi podatku od towarów i usług obowiązującymi przed dniem 1 maja 2004 r.

Podkreślić w tym miejscu należy, że w przedmiotowej sprawie nie mogą znaleźć zastosowania przepisy art. 86 ust. 3 i ust. 5 ww. ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r., gdyż w dacie zakupu przedmiotowego samochodu, tj. w dniu 26 lipca 2010 r., nie miały one mocy obowiązującej. Należy jednocześnie wyjaśnić, iż wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, przepisy te, po wyroku ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. sygn. C-414/07, nie zostały przywrócone. W przywołanym wyroku ETS stwierdził jedynie, że przepisy o podatku od towarów i usług wprowadzone w Polsce od dnia 1 maja 2004 r. (tj. w dniu wejścia Polski do Unii Europejskiej) a regulujące kwestie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, rozszerzyły ograniczenia w tym zakresie w stosunku do regulacji prawnych obowiązujących do dnia 30 kwietnia 2004 r., naruszając tym samym sformułowaną w art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy zasadę "stand still" przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie Szóstej Dyrektywy. W konsekwencji powyższego przy ocenie prawa do odliczenia podatku naliczonego, w sytuacjach rozstrzyganych wyrokiem, koniecznym stało się ustalenie, czy przepisy dotyczące podatku od towarów i usług obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. nie pogorszyły sytuacji podatnika w stosunku do stanu prawnego obowiązującego do dnia 30 kwietnia 2004 r.

Wobec powyższego, tut organ stwierdza, że w sytuacji gdy dla tego typu pojazdu, który nabył Wnioskodawca istnieje świadectwo homologacji, wskazujące, iż jest to samochód ciężarowy oraz o ile parametry techniczne samochodu nabytego przez Wnioskodawcę odpowiadają parametrom pojazdu, dla którego takie świadectwo zostało wydane i przedmiotowy samochód ciężarowy, jest wykorzystywany wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, wówczas, stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego, która odpowiada kwocie podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia tego samochodu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż ma on prawo do odliczenia zapłaconego podatku VAT w pełnej wysokości na podstawie art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług, tj. na podstawie przepisów obowiązujących do dnia 30 kwietnia 2004 r., należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, tj. stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r.

Ponadto należy zauważyć, iż kwestie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych objęte są odrębnym rozstrzygnięciem.

Ponadto należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.