IBPP2/443-944/13/IK - Podatek od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 października 2013 r. (data wpływu 9 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

W dniu 9 października 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka prowadzi działalność opodatkowaną VAT.

Podstawową działalnością Spółki jest profesjonalny wynajem samochodów (w tym wynajem krótkoterminowy (Rent a Car), wynajem średnioterminowy (Medium Term Rental) oraz wynajem długoterminowy (Long Term Rental)), jak również zarządzanie flotami pojazdów (tzw. Car Fleet Management).

Prowadzenie przez Spółkę działalności gospodarczej w zakresie wynajmu pojazdów związane jest ze znacznym ryzykiem nieumyślnego spowodowania kolizji drogowych/wyrządzenia szkód komunikacyjnych zarówno przez klientów Spółki komandytowej wynajmujących samochody znajdujące się w ofercie wynajmu (dalej: "Pojazdy"), jak również przez osoby trzecie.

Zgodnie z regulaminem określającym zasady wynajmu, Pojazdy posiadają pełny zakres ubezpieczenia OC i AC zwalniające co do zasady (z zastrzeżeniem kary umownej oraz opłaty ponoszonej przez najemcę w związku ze zdarzeniem) najemcę (osobę kierującą Pojazdem) od odpowiedzialności w przypadku kolizji i kradzieży.

Zwolnienie najemcy od odpowiedzialności nie dotyczy przypadków:

* umyślnego uszkodzenia Pojazdu,

* uszkodzenia podczas prowadzenia w stanie po spożyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwym, po użyciu narkotyków lub środków psychotropowych oraz/lub bez ważnego prawa jazdy,

* uszkodzenia Pojazdu w razie przekroczenia dopuszczalnej prędkości o co najmniej 30 km/godz. albo też w razie dopuszczenia się innego rażącego naruszenia przepisów ruchu drogowego (ubezpieczyciel zastrzega wówczas udział własny ubezpieczonego - franszyzę lub dochodzi do całkowitego wyłączenia ubezpieczyciela za szkodę),

* przypadku, kiedy kierowca zbiegł z miejsca wypadku,

* szkody powstałej, gdy osobą kierującą była osoba nieupoważniona przez Spółkę komandytową do prowadzenia Pojazdu,

* szkody całkowitej, rozliczanej w ciężar polisy... oraz kradzieży samochodu (z zastrzeżeniem wyjątków opisanych poniżej; wówczas najemca zostanie obciążony opłatą administracyjną zgodnie z cennikiem),

* wszystkich szkód częściowych objętych polisą... (najemca zostanie obciążony opłatą administracyjną zgodnie z cennikiem),

* kradzieży samochodu w przypadku, gdy najemca nie jest w stanie dostarczyć kluczyków lub/i dowodu rejestracyjnego skradzionego Pojazdu (całkowity koszt ponosi najemca),

* kradzieży Pojazdu, w którym nie zostały uruchomione wszystkie zamontowane w nim urządzenia antykradzieżowe (całkowity koszt ponosi najemca),

* kradzieży Pojazdu, jego wyposażenia oraz uszkodzenia Pojazdu lub jego wyposażenia wskutek próby kradzieży, jeżeli do zdarzenia doszło poza obszarem Unii Europejskiej,

* włamania, w wyniku którego skradziono radio wraz z panelem (całkowity koszt ponosi najemca),

* innych szczególnych przypadków wynikających z ogólnych warunków umów ubezpieczeniowych lub polis.

W ww. przypadkach szkody pokrywane są całkowicie lub częściowo przez najemcę.

Spółka zawiera z towarzystwem ubezpieczeniowym (dalej: "TU") umowy ubezpieczenia, na podstawie których ubezpiecza wszystkie swoje Pojazdy zarówno obowiązkowym ubezpieczeniem komunikacyjnym od odpowiedzialności cywilnej (OC, ZK), ubezpieczeniem... rozszerzonym o ryzyko kradzieży Pojazdu (AC/Kr) oraz ubezpieczeniem Moto-Assistance (WMA).

W ramach zawartych z TU umów ubezpieczeniowych, w odniesieniu do rozliczenia składek na ubezpieczenie AC/Kr funkcjonuje tzw. "Klauzula podziału zysku i strat" (dalej: "Klauzula"). Zgodnie z Klauzulą, w przypadku wysokiej szkodowości, tj. dużej ilości szkód komunikacyjnych zgłaszanych do TU (przekraczających wskaźnik szkodowości ustalony w umowie) Spółka jest zobowiązana do dopłaty składki uzupełniającej AC/Kr W przypadku niskiej szkodowości (poniżej wskaźnika szkodowości określonego w umowie), Spółka otrzymuje od TU zwrot części składki ubezpieczeniowej AC/Kr (tzw. "rozliczenie składki").

W przyszłości, Spółka rozważa również zastosowanie analogicznych zasad (Klauzuli) w odniesieniu do szkód rozliczanych z ubezpieczenia OC. W takim przypadku, w zależności od ilości odszkodowań wypłaconych w związku ze szkodami wyrządzonymi osobom trzecim przez kierujących pojazdami Spółki, w tym najemców (tekst jedn.: w zależności od wskaźnika szkodowości) Spółka byłaby zobowiązania do dopłaty składki uzupełniającej lub otrzymywałaby częściowy zwrot (tzw. "rozliczenie") składki.

W przypadku wprowadzenia Klauzuli do umowy o ubezpieczenie OC, dla uniknięcia ryzyka konieczności poniesienia dodatkowego kosztu w postaci dopłaty do składki ubezpieczenia, Spółka zamierza podjąć działania w celu zmniejszenia współczynnika szkodowości. Spółka zamierza na podstawie porozumień z osobami trzecimi będącymi poszkodowanymi w kolizjach spowodowanych przez użytkowników Pojazdów pokrywać z własnych środków koszty drobnych napraw samochodów należących do poszkodowanych. TU nie uczestniczyłoby w takim wypadku w likwidacji szkody. Zgodnie z porozumieniem, poszkodowani nie ubiegaliby się w tym zakresie o odszkodowanie z OC wykupionego przez Spółkę ani nie dochodziliby od Spółki dodatkowego odszkodowania w ewentualnym postępowaniu sądowym.

Rozważany sposób postępowania pozwoli Spółce uniknąć kosztów związanych z:

* dopłatą do składki ubezpieczenia OC,

* podwyższeniem składki OC w kolejnych okresach,

* ewentualnymi postępowaniami sądowymi.

Przeprowadzona przez Spółkę analiza wskazuje, że bardziej korzystne ekonomicznie będzie pokrycie we własnym zakresie kosztów drobnych napraw na rzecz poszkodowanych osób trzecich niż skorzystanie z ubezpieczenia i poniesienie ciężaru dodatkowej składki ubezpieczeniowej i podwyższonej składki w kolejnych okresach. Ponadto, w przypadku niskiej szkodowości, Spółka mogłaby uzyskać dodatkowy przychód w postaci zwrotu części składki ubezpieczenia OC w ramach rozliczenia przewidzianego w Klauzuli.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle tak przedstawionego zdarzenia przyszłego, Spółka - zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy VAT - będzie mieć prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących koszty naprawy pojazdów należących do osób trzecich będących poszkodowanymi w kolizjach spowodowanych przez użytkowników Pojazdów należących do Spółki, pokrywane z własnych środków Spółki (a nie z ubezpieczenia OC).

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy, Spółka będzie mieć prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących koszty naprawy pojazdów należących do osób trzecich będących poszkodowanymi w kolizjach spowodowanych przez użytkowników Pojazdów należących do Spółki, pokrywane z własnych środków Spółki (a nie z ubezpieczenia OC).

UZASADNIENIE stanowiska Spółki

Podstawowe zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy VAT, co do zasady przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a Ustawy VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego przysługuje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub - jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w tym terminie - w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

W świetle przytoczonych uregulowań, w sytuacji, gdy podatnik VAT nabywa towary lub usługi na potrzeby wykonywania czynności opodatkowanych, tj. gdy występuje związek pomiędzy poniesionymi wydatkami a podlegającą opodatkowaniu działalnością gospodarczą, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Opisane zasady konstytuują podstawowy element konstrukcyjny podatku VAT, jakim jest prawo do odliczenia podatku naliczonego od towarów i usług nabytych na potrzeby działalności opodatkowanej i są wyrazem fundamentalnej dla systemu podatku VAT zasady neutralności. Istotę systemu odliczeń oddaje stwierdzenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zawarte w wyroku z dnia 14 lutego 1985 r. w sprawie Rompelman vs. Minister van Financien " ma na celu zwolnienie podatnika w całości od obciążeń podatkiem VAT naliczonym lub zapłaconym w toku jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia zatem to, by całość działalności gospodarczej, niezależnie od jej celu lub rezultatów, pod warunkiem, iż działalność taka sama w sobie podlega VAT, była opodatkowana w całkowicie neutralny sposób".

Należy przy tym zauważyć, iż zasada neutralności ma zastosowanie zarówno w odniesieniu do kosztów pozostających w bezpośrednim związku z czynnościami opodatkowanymi jak również do kosztów pośrednich działalności gospodarczej.

Podejście to jest potwierdzone w doktrynie prawa podatkowego. Podkreśla się, że "Ustawodawca nie precyzuje, w jaki sposób i w jakim zakresie towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby umożliwiało to podatnikowi dokonanie odliczenia podatku naliczonego. W związku z tym należy podkreślić, że związek ten może być pośredni, co więcej, dany zakup może wiązać się z wykonaniem czynności niepodlegającej opodatkowaniu, która jest jednak niezbędna lub tylko potrzebna do prowadzenia działalności opodatkowanej" (T. Michalik, VAT. Komentarz. Wyd. 9, Warszawa 2013).

Powyższy pogląd jest również utrwalony w orzecznictwie organów podatkowych i sądów administracyjnych. Przykładem może być interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 lutego 2009 r. (znak: IPPP3/443-169/08-2/KT), w której organ ten stwierdził, iż: "(...) z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością Podatnika może mieć charakter bezpośredni lub pośredni." Dalej, zdaniem organu podatkowego: "O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością Podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez Podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie Przedsiębiorstwa, jako całości, przyczynia się do generowania przez dany podmiot obrotów." Podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 15 marca 2012 r. (sygn. IPTPP2/443-858/11-5/JN).

Również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku dnia 25 czerwca 2007 r. (sygn. I FSK 967/06) orzekł, iż: "Dokonując zatem wykładni wskazanych wyżej przepisów należy nadać im taki sens, który pozwoli na zachowanie podstawowej i najistotniejszej cechy tego podatku jaką jest jego neutralność dla podatnika. Wobec tego przyjąć należy, że każdy związek - zarówno bezpośredni, jak i pośredni - ze sprzedażą opodatkowaną, wykonywaną obecnie, uprzednio lub w przyszłości, winien być uwzględniony przy ocenie istnienia uprawnienia podatnika do obniżenia podatku należnego o naliczony przy nabyciu towarów i usług, tylko wówczas bowiem będzie możliwa jego realizacja."

O prawie do odliczenia VAT wypowiadał się kilkakrotnie również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE"). Przykładowo w orzeczeniu z dnia 22 lutego 2001 r. w sprawie C-408/98 Abbey National plc v. Commissioners of Customs Excise TSUE stwierdził, że brak bezpośredniego związku z konkretną czynnością podlegającą opodatkowaniu nie wyklucza prawa odliczenia VAT w przypadku tzw. kosztów ogólnych działania podatnika.

TSUE wskazał w przywołanym wyroku, że zasada neutralności musi obowiązywać także w stosunku do kosztów towarów i usług stanowiących element kosztów ogólnych związanych z częścią działalności gospodarczej podatnika, która jest wyraźnie wyodrębniona, a w ramach której wszystkie transakcje podlegają VAT, ponieważ te towary i usługi mają w ten sposób bezpośredni związek z tą częścią jego działalności gospodarczej.

TSUE wypowiedział się podobnie w wyroku z dnia 26 maja 2005 r. w sprawie C-465/03 (dotyczącej Kretztechnik AG), gdzie stwierdził, iż w celu dopuszczalności odliczenia VAT, zakup towaru bądź usługi powinien pozostawać w związku z czynnościami dającymi podatnikowi prawo do odliczenia. TSUE uznał, że emisja akcji, w związku z którą doszło do sporu, co prawda stanowi transakcję pozostającą poza zakresem regulacji Dyrektywy VAT, jednakże czynność ta została przez Kretztechnik zrealizowana w celu podwyższenia jej kapitału zakładowego, co miało korzystny wpływ na ogólnie rozumianą działalność gospodarczą. W konsekwencji, TSUE uznał, że przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu usług związanych z emisją akcji. TSUE stwierdził, iż w przedmiotowym przypadku Kretztechnik miała prawo do odliczenia podatku naliczonego, ponieważ prowadziła działalność opodatkowaną.

Realizacją zasady neutralności opodatkowania VAT jest w opinii Spółki prawo do odliczenia przez nią podatku naliczonego związanego z nabyciem usług napraw powypadkowych samochodów należących do osób trzecich będących poszkodowanymi w wyniku kolizji spowodowanych przez użytkowników Pojazdów należących do Spółki. Wydatki te stanowią zdaniem Spółki koszty ogólne związane z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa, które maja wpływ na osiągane przez Spółkę przychody oraz pozwalają ograniczyć dodatkowe (większe) koszty. Analizowane wydatki, ponoszone dla zachowania ekonomicznej efektywności działalności, przekładają się na generowanie przez Spółkę obrotu opodatkowanego VAT.

Należy podkreślić, iż odstępstwo od zasady, jaką jest prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego, pozostającego w jakimkolwiek związku z działalnością podlegającą opodatkowaniu, może być zastosowane tylko w określonych przypadkach i po spełnieniu określonych warunków. Wszelka interpretacja rozstrzygająca wątpliwości na niekorzyść podatnika, ograniczająca prawo do odliczenia podatku naliczonego, byłaby niezgodna z zasadą neutralności opodatkowania i jako taka powinna być odrzucana.

Reasumując, Spółka jest zdania, że będzie mieć prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących koszty naprawy pojazdów należących do osób trzecich będących poszkodowanymi w kolizjach spowodowanych przez użytkowników Pojazdów należących do Spółki, pokrywane z własnych środków Spółki (a nie z ubezpieczenia OC).

W oparciu o przedstawione powyżej argumenty Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści powołanego wyżej art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zaznaczyć jednak należy, że ustawodawca nie precyzuje w jakim zakresie i w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby pozwoliło to podatnikowi na odliczenie podatku naliczonego. Podkreślenia wymaga, iż związek między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością opodatkowaną może mieć charakter pośredni lub bezpośredni. O związku bezpośrednim można mówić wówczas, gdy nabywane towary i usługi służą np. dalszej odprzedaży, lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem sprzedaży - bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Natomiast pośredni związek występuje, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa podatnika, a tym samym z osiąganymi przez niego przychodami. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego, itp.

Wobec powyższego, przy ocenie, czy nabyty towar lub usługa związane są z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT, należy przede wszystkim zbadać cel wykonania tej czynności lub fakt jej zaistnienia. Cel ten może być zrealizowany przez różne działania, których efektem (nawet potencjalnym) jest "wykreowanie" sprzedaży opodatkowanej, nawet jeśli środkiem do osiągnięcia tego celu jest wykonanie czynności niepodlegającej opodatkowaniu, a ostatecznie dokonane zakupy towarów lub usług mają związek z czynnością (sprzedażą) opodatkowaną. Związek między zakupami a sprzedażą opodatkowaną nie musi mieć charakteru bezpośredniego. Wystarczające jest ustalenie istnienia związku pośredniego, byleby w końcowym rozrachunku można było stwierdzić przełożenie dokonanych zakupów na sprzedaż opodatkowaną, np. w postaci chociażby intensyfikacji działalności opodatkowanej danego podmiotu.

Należy również podkreślić, iż możliwość odliczenia podatku naliczonego nie stanowi żadnego przywileju dla podatnika, lecz jest podstawowym i fundamentalnym uprawnieniem, wynikającym z samej konstrukcji podatku od wartości dodanej. Wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia, że jakakolwiek działalność gospodarcza, bez względu na jej cel oraz rezultat, o ile sama jest opodatkowana VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny. Pozwala to na zachowanie zasady potrącalności, która powinna być na gruncie ustawy o VAT rozumiana możliwie najszerzej. Oznacza to, że zawsze ma ona zastosowanie przy nabyciu towarów i usług dokonanym z zamiarem wykorzystania ich w działalności opodatkowanej.

W każdym więc przypadku należy dokonać oceny, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo - prawne jest wykonywanie czynności opodatkowanych.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT i prowadzi działalność opodatkowaną VAT. Podstawową działalnością Wnioskodawcy jest profesjonalny wynajem samochodów jak również zarządzanie flotami pojazdów.

Prowadzenie przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w zakresie wynajmu pojazdów związane jest ze znacznym ryzykiem nieumyślnego spowodowania kolizji drogowych/wyrządzenia szkód komunikacyjnych. Zgodnie z regulaminem określającym zasady wynajmu, pojazdy posiadają pełny zakres ubezpieczenia OC i AC zwalniające co do zasady (z zastrzeżeniem kary umownej oraz opłaty ponoszonej przez najemcę w związku ze zdarzeniem) najemcę (osobę kierującą Pojazdem) od odpowiedzialności w przypadku kolizji i kradzieży.

Wnioskodawca zawiera z towarzystwem ubezpieczeniowym (TU) umowy ubezpieczenia, na podstawie których ubezpiecza wszystkie swoje Pojazdy zarówno obowiązkowym ubezpieczeniem komunikacyjnym od odpowiedzialności cywilnej (OC, ZK), ubezpieczeniem... rozszerzonym o ryzyko kradzieży Pojazdu (AC/Kr) oraz ubezpieczeniem Moto-Assistance (WMA).

W ramach zawartych z TU umów ubezpieczeniowych, w odniesieniu do rozliczenia składek na ubezpieczenie AC/Kr funkcjonuje tzw. "Klauzula podziału zysku i strat". Zgodnie z Klauzulą, w przypadku wysokiej szkodowości, tj. dużej ilości szkód komunikacyjnych zgłaszanych do TU (przekraczających wskaźnik szkodowości ustalony w umowie) Wnioskodawca jest zobowiązany do dopłaty składki uzupełniającej AC/Kr W przypadku niskiej szkodowości (poniżej wskaźnika szkodowości określonego w umowie), Spółka otrzymuje od TU zwrot części składki ubezpieczeniowej AC/Kr (tzw. "rozliczenie składki").

W przyszłości, Wnioskodawca rozważa również zastosowanie analogicznych zasad (Klauzuli) w odniesieniu do szkód rozliczanych z ubezpieczenia OC. W takim przypadku, w zależności od ilości odszkodowań wypłaconych w związku ze szkodami wyrządzonymi osobom trzecim przez kierujących pojazdami Spółki, w tym najemców (tekst jedn.: w zależności od wskaźnika szkodowości) Wnioskodawca byłby zobowiązany do dopłaty składki uzupełniającej lub otrzymywałby częściowy zwrot (tzw. "rozliczenie") składki.

W przypadku wprowadzenia Klauzuli do umowy o ubezpieczenie OC, dla uniknięcia ryzyka konieczności poniesienia dodatkowego kosztu w postaci dopłaty do składki ubezpieczenia, Wnioskodawca zamierza podjąć działania w celu zmniejszenia współczynnika szkodowości. Spółka zamierza na podstawie porozumień z osobami trzecimi będącymi poszkodowanymi w kolizjach spowodowanych przez użytkowników Pojazdów pokrywać z własnych środków koszty drobnych napraw samochodów należących do poszkodowanych. TU nie uczestniczyłoby w takim wypadku w likwidacji szkody. Zgodnie z porozumieniem, poszkodowani nie ubiegaliby się w tym zakresie o odszkodowanie z OC wykupionego przez Spółkę ani nie dochodziliby od Spółki dodatkowego odszkodowania w ewentualnym postępowaniu sądowym.

Rozważany sposób postępowania pozwoli Wnioskodawcy uniknąć kosztów związanych z dopłatą do składki ubezpieczenia OC, podwyższeniem składki OC w kolejnych okresach, ewentualnymi postępowaniami sądowymi.

Przeprowadzona przez Wnioskodawcę analiza wskazuje, że bardziej korzystne ekonomicznie będzie pokrycie we własnym zakresie kosztów drobnych napraw na rzecz poszkodowanych osób trzecich niż skorzystanie z ubezpieczenia i poniesienie ciężaru dodatkowej składki ubezpieczeniowej i podwyższonej składki w kolejnych okresach. Ponadto, w przypadku niskiej szkodowości, Spółka mogłaby uzyskać dodatkowy przychód w postaci zwrotu części składki ubezpieczenia OC w ramach rozliczenia przewidzianego w Klauzuli.

Jak wskazano powyżej przepis art. 86 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT daje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wówczas, gdy odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem związany jest podatek naliczony, są wykorzystywane przez tego podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych.

Warunkiem koniecznym do uzyskania prawa do odliczenia podatku VAT jest związek nabywanych towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi, przy czym związek ten musi mieć charakter niewątpliwy, lecz niekoniecznie bezpośredni.

Podatnik musi jednak wykazać związek poniesionego wydatku z prowadzoną działalnością opodatkowaną.

Należy zauważyć, że w orzeczeniu TSUE z dnia 26 maja 2005 r. w sprawie C-465/03 Kretztechnik AG przeciwko Finanzamt Linz stwierdzono, że warunek dopuszczalności odliczenia podatku VAT, tj. warunek by czynność powodująca naliczenie podatku winna pozostawać w bezpośrednim i ścisłym związku z czynnościami objętymi podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia należy rozumieć zgodnie z założeniami prawa do odliczenia podatku VAT. Prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu towarów i usług zakłada z kolei, iż wydatki poczynione celem ich uzyskania stanowiły element cenotwórczy transakcji obciążonych podatkiem należnym, rodzącym prawo do odliczenia (innymi słowy, wydatki te powinny stanowić część składową kosztów świadczenia, uwzględnioną w cenie). Wskazując na powyższe TSUE stwierdził, że brak bezpośredniego związku pomiędzy zakupami (wydatkami) a transakcją opodatkowaną wyrażającego się w braku konkretnej transakcji opodatkowanej nie musi zawsze prowadzić do utraty prawa do odliczenia VAT. W przypadku, bowiem wydatków zaliczanych do tzw. kosztów ogólnych, wprawdzie nie istnieje bezpośredni związek pomiędzy zakupem tych towarów i usług a sprzedażą opodatkowaną, lecz w sytuacji, gdy stanowią one element cenotwórczy produktów podatnika, pozostając w ten sposób w bezpośrednim związku z jego opodatkowaną działalnością gospodarczą, prawo do odliczenia z tytułu tych zakupów (wydatków) powinno przysługiwać podatnikowi w takim zakresie, w jakim ogólna działalność daje prawo do odliczenia VAT.

Podobnie w wyrokach TSUE z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie C-98/98 Commissioners of Customs and Excise przeciw Midland Bank plc oraz z dnia 22 lutego 2001 r. w sprawie C-408/98 Abbey National plc przeciwko Commissioners of Customs and Excise).

W opisanej przez Wnioskodawcę sytuacji zapewne elementem cenotwórczym będzie uiszczana przez Wnioskodawcę składka na ubezpieczenie OC.

Dodatkowo zauważyć należy, że ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej dla posiadaczy pojazdów mechanicznych jest ubezpieczeniem obowiązkowym, regulowanym ustawą z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 392 z późn. zm.). Ustawodawca wprowadził obowiązek ubezpieczenia właścicieli wszystkich pojazdów, aby osoby poszkodowane w wypadkach komunikacyjnych mogły uzyskać rekompensatę za poniesioną szkodę.

Skoro wydatki związane z nabyciem usług napraw powypadkowych samochodów należących do osób trzecich będących poszkodowanymi w wyniku kolizji spowodowanych przez użytkowników pojazdów należących do Wnioskodawcy wpływają na wysokość obowiązkowego ubezpieczenia samochodów Wnioskodawcy, a wysokość kosztów ubezpieczenia wpływa na osiągane przez Wnioskodawcę przychody to niewątpliwie wydatki te ponoszone są dla zachowania ekonomicznej efektywności działalności i przekładają się na generowanie obrotu.

W związku z powyższym z uwagi na wskazany wyżej pośredni związek wydatków, których dotyczy zapytanie Wnioskodawcy, z jego opodatkowaną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących koszty naprawy pojazdów należących do osób trzecich będących poszkodowanymi w kolizjach spowodowanych przez użytkowników pojazdów należących do Wnioskodawcy, pokrywane z własnych środków Wnioskodawcy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.