IBPP2/443-880/09/RSz - Prawo spółki z o.o. do pełnego odliczenia podatku VAT przy zakupie samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 500 kg, wykorzystywanego do opodatkowanej działalności gospodarczej spółki oraz prawo do odliczenia podatku VAT przy zakupie paliwa silnikowego do wskazanego samochodu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2009 r. (data wpływu do tut. organu 28 października 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 stycznia 2010 r. znak: 15/01/2010 (data wpływu 20 stycznia 2010 r.) oraz pismem z dnia 21 stycznia 2010 r. znak: 16/01/2010 (data wpływu 21 stycznia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT od zakupu samochodu ciężarowego z homologacją oraz paliwa do tego samochodu wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 28 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT od zakupu samochodu ciężarowego z homologacją oraz paliwa do tego samochodu wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 20 stycznia 2010 r. znak: 15/01/2010 (data wpływu 20 stycznia 2010 r.) oraz pismem z dnia 21 stycznia 2010 r. znak: 16/01/2010 (data wpływu 21 stycznia 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą. W związku z wykonywaną przez Wnioskodawcę działalnością w dniu 31 lipca 2009 r. nabyto samochód TOYOTA AURIS o maksymalnej masie całkowitej pojazdu wynoszącej 1.777 kg (nieprzekraczającej 3,5 tony) i dopuszczalnej ładowności 501 kg (przekraczającej 500 kg). Z wyciągu ze świadectwa homologacji producenta Sp. z o.o. wynika, iż przedmiotowy samochód (Toyota Auris) wyprodukowany został na bazie pojazdu podstawowego - M1, samochodu osobowego - numer świadectwa homologacji typu: PL..., przy czym wyprodukowany samochód Toyota Auris 5H/S 1.4_D 4D 6M/T TERRA VIN jest samochodem ciężarowym (rodzaj 06), kategoria pojazdu N1, o dopuszczalnej ładowności 501 kg i liczbie siedzeń 4.

Firma nie dokonywała badania specjalistycznego pojazdu w Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów celem uzyskania zaświadczenia o spełnieniu wymogów, o których mowa w art. 87 ust. 4 pkt 1-4 w związku z art. 86 ust. 5 nowej ustawy o VAT), tj.: dla celów pełnego odliczenia podatku VAT od zakupu samochodu i paliwa (art. 86 ust. 5 ustawy o VAT).

Natomiast w piśmie z dnia 20 stycznia 2010 r. Wnioskodawca wskazał, że samochód został zakupiony na rzecz Firmy "R." Spółka z o.o.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Samochód nabyty przez Firmę Wnioskodawcy jest przeznaczony w 100 % do działalności opodatkowanej podatkiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (TSWE) z dnia 22 grudnia 2008 r., sygn. akt C-414/07 oraz interpretacją przepisów szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. - Firma będzie mogła odliczyć 100 % podatku VAT od nabytego samochodu z przedstawioną homologacją, a następnie odliczać 100 % podatku VAT od zakupionego do tego samochodu paliwa, który przeznaczony jest w 100 % do działalności opodatkowanej VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, wyłącza możliwość odliczenia podatku VAT od samochodów, które nie posiadają dodatkowych badań technicznych przeprowadzonych przez Okręgową Stację Kontroli Pojazdów oraz stosownego wpisu w dowodzie rejestracyjnym, potwierdzających, że jest to pojazd samochodowy, o którym mowa w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, a które to samochody do dnia 30 kwietnia 2004 r. uznawane były za samochody ciężarowe - co wynika pośrednio z posiadanej przez podatnika homologacji.

Z wydanego przez ETS wyroku (sygn. C-414/07) wynika, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r., uniemożliwiają odliczenie podatku, ale przepisy o podatku od towarów i usług na dzień 30 kwietnia 2004 r. umożliwiały odliczenie podatku, tj. w przypadku paliwa do używanych przez podatnika pojazdów samochodowych, w odniesieniu do których na podstawie homologacji producenta lub importera dla danego typy pojazdu samochodowego bezspornie wynika, że nie jest to samochód osobowy i dopuszczalna ładowność tego pojazdu wynosi 500 kg.

Natomiast w piśmie z dnia 21 stycznia 2010 r. Wnioskodawca wskazał, że jego zdaniem, Firma ma prawo do odliczenia 100 % podatku od towarów i usług od zakupionego samochodu oraz do odliczenia podatku VAT od paliwa zużywanego w eksploatacji samochodu, przeznaczonego w 100 % do działalności opodatkowanej VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r.), w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, kwotę podatku naliczonego stanowi 60 % kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Jednocześnie, stosownie do zapisów art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 5 ustawy o VAT, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. art. 86 ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Ponadto, stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 3 znowelizowanej ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT.

Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku od towarów i usług, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku dotyczące samochodów zawarte były w art. 25 ust. 1 pkt 2, który posiadał treść: "Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika".

Z kolei art. 25 ust. 1 pkt 3a tej ustawy, ograniczający prawo do odliczenia w związku z nabywaniem paliwa do samochodów, brzmiał następująco: "Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg".

Podstawowym aktem, w prawie unijnym, określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), a wcześniej Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - 77/388/EWG (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy formułuje zasadę "stand still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie Szóstej Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z regulacją Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa. W art. 86 ust. 3 ustawy o VAT pojawiło się bowiem pojęcie pojazd samochodowy, którym może być m.in. samochód osobowy, samochód ciężarowy jak i motocykl.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. W związku z wykonywaną przez Wnioskodawcę działalnością w dniu 31 lipca 2009 r. nabyto samochód TOYOTA AURIS o maksymalnej masie całkowitej pojazdu wynoszącej 1.777 kg (nieprzekraczającej 3,5 tony) i dopuszczalnej ładowności 501 kg (przekraczającej 500 kg).

Z wyciągu ze świadectwa homologacji producenta Sp. z o.o. wynika, iż przedmiotowy samochód (Toyota Auris) wyprodukowany został na bazie pojazdu podstawowego - M1, samochodu osobowego - numer świadectwa homologacji typu: PL*4240*00, przy czym wyprodukowany samochód Toyota Auris 5H/S 1.4_D 4D 6M/T TERRA VIN jest samochodem ciężarowym (rodzaj 06), kategoria pojazdu N1, o dopuszczalnej ładowności 501 kg i liczbie siedzeń 4.

Firma nie dokonywała badania specjalistycznego pojazdu w Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów celem uzyskania zaświadczenia o spełnieniu wymogów, o których mowa w art. 87 ust. 4 pkt 1-4 w związku z art. 86 ust. 5 nowej ustawy o VAT), tj.: dla celów pełnego odliczenia podatku VAT od zakupu samochodu i paliwa (art. 86 ust. 5 ustawy o VAT).

Natomiast w piśmie z dnia 20 stycznia 2010 r. Wnioskodawca wskazał, że samochód został zakupiony na rzecz Firmy "R. Spółka z o.o.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Samochód nabyty przez Firmę Wnioskodawcy jest przeznaczony w 100 % do działalności opodatkowanej podatkiem VAT.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż w świetle aktualnie obowiązującej ustawy o podatku od towarów i usług, w sytuacji przedstawionej we wniosku, Wnioskodawca mógł odliczyć podatek naliczony z faktury dokumentującej jego nabycie w wysokości 60 % kwoty podatku określonej w fakturze, nie więcej jednak niż 6.000 zł. Oczywiście powyższe odliczenie może mieć miejsce, pod warunkiem, iż nabywany samochód będzie służył wyłącznie opodatkowanej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

A ponadto, zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, nie przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa przeznaczonego do napędu tego samochodu.

Tymczasem w świetle przepisów ww. ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązujących do dnia 30 kwietnia 2004 r., w odniesieniu do przedstawionej w przedmiotowym wniosku sytuacji, Wnioskodawcy przysługiwałoby prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego od nabytego samochodu ciężarowego, jak też podatku naliczonego przy nabyciu paliwa do tego samochodu, gdyż ograniczenia wynikające z ww. art. 25 ust. 1 pkt 2 i pkt 3a ustawy, nie mają tu zastosowania. A jedynym ograniczeniem byłby warunek aby te nabycia związane były z opodatkowaną działalnością Wnioskodawcy.

A zatem przepisy obecnie obowiązującej ustawy o VAT, w odniesieniu do sytuacji opisanej we wniosku, rozszerzyły, w ocenie tut. organu, ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, w porównaniu do przepisów ustawy obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r. Tak więc mając na uwadze przepisy prawa wspólnotowego i krajowego oraz powołany wyżej wyrok ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07, przy ocenie prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabycia przedmiotowego samochodu oraz paliwa do tego samochodu, Wnioskodawca winien kierować się przepisami podatku od towarów i usług obowiązującymi przed dniem 1 maja 2004 r.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przywołane wyżej przepisy, należy stwierdzić, iż Wnioskodawcy przysługuje pełne odliczenie podatku VAT przy zakupie przedmiotowego samochodu ciężarowego o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg, jak również przy zakupie paliw silnikowych do tegoż samochodu, o ile przedmiotowy samochód faktycznie jest samochodem ciężarowym, co będzie potwierdzać świadectwo homologacji i będzie on służyć opodatkowanej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.