IBPP2/443-802/09/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2009 r. (data wpływu do tut. organu 30 września 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 grudnia 2009 r. (data wpływu 9 grudnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku na czynność montażu wyrobów własnych w budownictwie mieszkaniowym - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 września 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku na czynność montażu wyrobów własnych w budownictwie mieszkaniowym.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 7 grudnia 2009 r. (data wpływu 9 grudnia 2009 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 2 grudnia 2009 r. znak: IBPP2/443-802/09/ASz.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest zakładem branży kamieniarskiej. Kupuje bloki i płyty kamienne (granit, marmur, piaskowiec, konglomerat), z których wykonuje parapety, schody, posadzki, blaty, kominki, elewacje. Kupuje również gotowe wyroby od innych producentów (np. posadzki). Swoje wyroby Wnioskodawca montuje na zewnątrz i wewnątrz obiektów budownictwa mieszkaniowego zgodnie z zawartą z klientem umową. Umowa obejmuje wykonanie kompleksowej usługi polegającej na montażu elementów kamiennych posadzki, parapety, schody itd.) przy użyciu zakupionych przez Wnioskodawcę materiałów pomocniczych (kleje, cementy, silikony, kotwy mocujące, impregnaty, fugi, stelaże itd.) i narzędzi Wnioskodawcy. Dzięki temu produkty Wnioskodawcy stają się integralną częścią budynku mieszkalnego.

W uzupełnieniu z dnia 7 grudnia 2009 r. Wnioskodawca dodał, iż:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wykonując kompleksową usługę montażu własnych wyrobów w budownictwie mieszkalnym Wnioskodawca może stosować 7% stawkę podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykonując kompleksową usługę montażu wyprodukowanych wyrobów w budownictwie mieszkalnym (materiał, materiały pomocnicze, montaż) powinno się stosować 7% stawkę VAT. Skoro producent okien montuje je w domu jednorodzinnym i stosuje do całości 7% stawkę VAT, to producent montowanych pod oknem parapetów również powinien stosować analogiczną stawkę VAT.

Stosowanie 22% stawki VAT w budownictwie mieszkalnym sprawi, iż zakład Wnioskodawcy jest mało konkurencyjny w porównaniu do innych firm branży kamieniarskiej, które stosują 7% stawkę VAT do kompleksowych usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Według dyspozycji art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 -12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W myśl art. 41 ust. 12a ustawy, przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych (...).

Przy czym zgodnie z treścią ust. 12b, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym nie zalicza się:

Zgodnie z treścią art. 41 ust. 12c ustawy, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

W myśl § 6 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336), stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% również w odniesieniu do:

Przez obiekty budownictwa mieszkaniowego - zgodnie z art. 2 pkt 12 ustawy - rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Obniżona do 7% stawka podatku przewidziana jest obecnie jedynie dla usług budowlanych oraz dostawy obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, nie dotyczy natomiast materiałów budowlanych, zatem zastosowanie prawidłowej stawki podatku wymaga ustalenia czy podatnik dokonuje dostawy towarów, czy też świadczy usługę.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), zaś przez świadczenie usług, o którym mowa w tym przepisie, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W myśl art. 8 ust. 3 ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Analiza treści wyżej przytoczonych przepisów (art. 7 i art. 8 ustawy) prowadzi do wniosku, że konkretne świadczenia wykonywane przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej mogą być albo dostawą towarów, albo świadczeniem usług. Wyznacznikiem tego, czy dana czynność jest dostawą towarów, czy świadczeniem usług jest jej istota prawna oraz sposób odniesienia do towaru w kontekście regulacji zawartych w klasyfikacji statystycznej.

Klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU). Zgodnie z § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 207, poz. 1293), do celów podatku od towarów i usług - do dnia 31 grudnia 2009 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42, poz. 264, z późn. zm.).

Zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane wg zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach. W przypadku jakichkolwiek trudności w ustaleniu właściwego grupowania, może się zwrócić do Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest zakładem branży kamieniarskiej. Kupuje bloki i płyty kamienne (granit, marmur, piaskowiec, konglomerat), z których wykonuje parapety, schody, posadzki, blaty, kominki, elewacje. Kupuje również gotowe wyroby od innych producentów (np. posadzki). Swoje wyroby Wnioskodawca montuje na zewnątrz i wewnątrz obiektów budownictwa mieszkaniowego zgodnie z zawartą z klientem umową. Umowa obejmuje wykonanie kompleksowej usługi polegającej na montażu elementów kamiennych posadzki, parapety, schody itd.) przy użyciu zakupionych przez Wnioskodawcę materiałów pomocniczych (kleje, cementy, silikony, kotwy mocujące, impregnaty, fugi, stelaże itd.) i narzędzi Wnioskodawcy.

Dzięki temu produkty Wnioskodawcy stają się integralną częścią budynku mieszkalnego. Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż:

Zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU), Dział 26 obejmuje "Wyroby z pozostałych surowców niemetalicznych", grupa 26.6 dotyczy wyrobów z betonu i gipsu, natomiast grupa 26.7 to "Kamień naturalny i wyroby z niego". Dział 26 obejmuje zatem towary w rozumieniu ustawy.

Z powyższego wynika, że jeżeli producent montuje lub instaluje wyrób własny, jego czynność klasyfikowana jest w grupowaniu obejmującym dany wyrób. Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług skutkuje to tym, iż czynność ta stanowi dostawę towarów, a nie usługę.

W konsekwencji prawidłową stawką podatku jest w takim przypadku stawka przypisana do dostawy towaru, tj. 22%.

Zatem, należy stwierdzić, iż montaż parapetów, schodów, posadzek, blatów, kominków, elewacji wyprodukowanych przez Wnioskodawcę i przez niego instalowanych, należy traktować jako dostawę towarów i tym samym opodatkować stawką właściwą dla dostawy danego towaru, czyli stawką 22%.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. organ informuje, że w zakresie stawki podatku mającej zastosowanie dla usługi montażu nabytych od innego producenta wyrobów, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.