IBPP2/443-787/08/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko M. Spółka z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 8 sierpnia 2008 r. (data wpływu 28 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy do przeliczania na fakturach kwot wyrażonych w walutach obcych należy stosować kurs waluty obcej na dzień powstania obowiązku podatkowego w imporcie usług - jest prawidłowe.

W dniu 28 sierpnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy do przeliczania na fakturach kwot wyrażonych w walutach obcych należy stosować kurs waluty obcej na dzień powstania obowiązku podatkowego w imporcie usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe):

Wnioskodawca jest świadczeniobiorcą usług nabywanych od kontrahentów zagranicznych, z tytułu których jest on podatnikiem VAT (import usług). W związku z tym otrzymuje faktury dokumentujące świadczenie tych usług, na których kwoty wyrażone są w walutach obcych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, iż dokonuje przeliczenia kwot wykazanych w walutach obcych na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski bieżącego kursu średniego waluty obcej na dzień powstania obowiązku podatkowego w imporcie usług zgodnie z przepisami:

* art. 2 pkt 9, art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm. "ustawa o VAT"),

* § 37 ust. 3 i § 37 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, import usług to świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca usług świadczonych przez podatników posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium kraju.

W przypadku importu usług zgodnie z brzmieniem § 37 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług do przeliczania kwot wykazywanych przez kontrahentów zagranicznych w walutach obcych stosuje się odpowiednio zasady określone w ust. 1-3 wymienionego paragrafu. W myśl tego przepisu kwoty wyrażone w walucie obcej wykazywane na fakturze przelicza się na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski bieżącego kursu średniego waluty na dzień wystawienia faktury, jeżeli faktura jest wystawiona w terminie, w którym podatnik zobowiązany jest do jej wystawienia, z zastrzeżaniem ust. 2 i 3. Według ust. 2 w przypadku, gdy na dzień wystawienia faktury bieżący kurs średni waluty obcej nie został wyliczony i ogłoszony, do przeliczenia stosuje się kurs wymiany ostatnio wyliczony i ogłoszony. Zgodnie z treścią ust. 3, w przypadku nie wystawienia faktury w terminie, w którym podatnik obowiązany jest do jej wystawienia, kwoty wyrażone w walucie obcej przelicza się na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez narodowy bank polski bieżącego kursu średniego waluty obcej na dzień powstania obowiązku podatkowego.

Ust. 4 par. 37, jak już zostało wyżej zaznaczone, stanowi o "odpowiednim" stosowaniu § 37 ust. 1-3 do importu usług. W doktrynie prawa podkreśla się, że "odpowiednie" stosowanie przepisu do danego stanu faktycznego oznacza stosowanie go tylko o tyle, o ile możliwe jest pogodzenie tego przepisu z tym stanem faktycznym. Podkreślić przy tym należy, że nie jest możliwe zastosowanie przepisu nakazującego ocenę terminowości wystawienia faktury przez kontrahenta spółki do importu usług. Kontrahent taki ma bowiem siedzibę poza granicami kraju i nie ma on obowiązku stosować polskich przepisów określających termin wystawienia faktury. Takie podejście jest konsekwencją faktu, że polskie przepisy podatkowe obowiązują jedynie na terytorium polski i nie wiążąco do zasady podmiotów posiadających siedzibę poza granicami kraju.

Skoro nie jest możliwa ocena tego, czy "faktura jest wystawiona w terminie", co jest przesłanką zastosowania § 37 ust. 1, to konieczne jest zastosowanie ust. 3 - tj. stanowiącego, że kwoty wyrażone w walucie obcej przelicza się według określonego tam kursu na dzień powstania obowiązku podatkowego.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, niezasadne byłoby dokonywanie oceny terminowości wystawienia faktury przez kontrahenta zagranicznego w przypadku importu usług, bowiem ani polskie organy nie są uprawnione, ani polscy podatnicy - zobowiązani dokonywać oceny, czy dana faktura wystawiona przez kontrahenta zagranicznego została wystawiona w terminie, w którym był on zobowiązany do jej wystawienia na gruncie przepisów wewnętrznych państwa jego siedziby, jak również podmiot zagraniczny nie jest zobowiązany do stosowania polskich przepisów w tym zakresie. Zatem ze względu na specyfikę przedmiotowych transakcji czyli importu usług niemożliwe z punktu widzenia polskiej spółki jest zweryfikowanie czy dana faktura wystawiona przez kontrahenta zagranicznego została wystawiona w terminie. Zgodnie z § 37 ust. 4 rozporządzenia wyżej wymienione przepisy stosuje się odpowiednio do przeliczania kwot wykazywanych na fakturze wystawionej przez podatnika podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, jeżeli dokumentują one czynności, które u podatnika stanowi: wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, dostawę towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca lub import usług.

Wnioskodawca podkreślił, iż w § 37 ust. 4 rozporządzenia wyraźnie wskazano, że przeliczane są kwoty wykazane na fakturze wystawionej przez podatnika podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze. Zatem w przypadku importu usług przy przeliczaniu kwot wykazanych na fakturze w walucie obcej nie można brać pod uwagę faktury wewnętrznej.

Dokonując interpretacji powyższych przepisów rozporządzenia Wnioskodawca wskazał, iż skorzystać można z przepisu art. 91 (2) Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

W myśl tego przepisu w przypadku gdy informacje dla określenia podstawy opodatkowania transakcji innej niż przywóz są wyrażone w walucie innej niż waluta państwa członkowskiego, w którym następuje określenie tej wartości, jako kurs wymiany stosuje się ostatni zanotowany kurs sprzedaży, w chwili gdy podatek staje się wymagalny, na najbardziej reprezentatywnym rynku lub rynkach walutowych właściwego państwa członkowskiego lub też kurs ustalony przez odniesienie do takiego rynku lub rynków, zgodnie z notowaniami tego państwa członkowskiego. Jednakże w odniesieniu do niektórych spośród tych transakcji lub też niektórych kategorii podatników państwa członkowskie mogą nadal stosować kursy wymiany ustalane zgodnie z przepisami prawa wspólnotowego obowiązującymi w zakresie wyceny wartości do celów celnych.

Zatem zgodnie z ww. przepisem, gdy dane potrzebne do ustalenia podstawy opodatkowania (z tytułu czynności innej niż import towarów) wyrażane są w walucie innej, niż waluta państwa członkowskiego, w którym ustalana jest podstawa opodatkowania, stosuje się kurs sprzedaży obowiązujący w chwili powstania obowiązku podatkowego na najbardziej reprezentatywnym rynku lub rynkach walut zainteresowanych państw członkowskich lub kurs wymiany określony przez odniesienie do tego rynku lub rynków, zgodnie z procedurami określonymi przez to państwo członkowskie.

Wnioskodawcy stwierdził, iż w polskich przepisach brak jest odpowiedniego postanowienia. Jego zdaniem należy zwrócić uwagę na ogólną zasadę wynikającą z prawa europejskiego, iż w przypadku gdy przepisy dyrektywy są bezwarunkowe i jasne, a państwo członkowskie nie dokonało ich właściwej implementacji, podmiot wywodzący prawa z danego przepisu może powołać się na ów przepis bezpośrednio. Zatem w opinii Wnioskodawcy, w przypadku importu usług, do przeliczania kwot wykazanych w walutach obcych na złote można zastosować wyliczony i ogłoszony przez Narodowy Bank Polski bieżący kurs średni waluty obcej na dzień powstania obowiązku podatkowego w imporcie usług.

W ocenie Wnioskodawcy, w świetle przedstawionej powyżej argumentacji oraz na gruncie obowiązujących przepisów, stanowisko zaprezentowane przez Spółkę jest prawidłowe.

Stanowisko Spółki, zdaniem Wnioskodawcy, znajduje potwierdzenie w obecnej praktyce polskich organów podatkowych oraz w wiążących interpretacjach wydanych przez organy podatkowe w indywidualnych sprawach podatników. W interpretacji Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2006 r. znak: 1472/RPP1/443-203/2006 organ podatkowy stwierdził, że "odpowiednie stosowanie przepisów ust. 1-3 § 37 rozporządzenia w przypadku importu usług może być niemożliwe w przypadku oceny terminowości wystawienia faktury przez zagranicznego kontrahenta. Faktury te wystawiane są według różnych zasad obowiązujących w kraju wystawcy faktury (z reguły nieznanych nabywcy).

Niedopuszczalne byłby sytuacje, w których ocena terminowości dokonywana byłaby bądź to przez pryzmat wewnętrznych przepisów państw obcych, bądź polskich przepisów, ponieważ polskie organy podatkowe nie są uprawnione, a polscy podatnicy zobowiązani dokonywać oceny, czy dana faktura wystawiona przez kontrahenta zagranicznego została wystawiona w terminie, w którym był on zobowiązany do jej wystawienia na gruncie przepisów wewnętrznych państwa jego siedziby, jak również podmiot zagraniczny nie jest zobowiązany do stosowania polskich przepisów w tym zakresie (...). Prawidłowe będzie dokonanie przeliczenia kwot wykazanych w walutach obcych na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski bieżącego kursu średniego waluty obcej na dzień powstania obowiązku podatkowego w imporcie usług."

Powyższe stanowisko Spółki, zdaniem Wnioskodawcy, znajduje również potwierdzenie w innych interpretacjach organów podatkowych. Podlaski Urząd Skarbowy w interpretacji z dnia 12 marca 2007 r. znak: P-I/443/100/AMK/06 potwierdził, iż jeżeli nie jest możliwe zweryfikowanie czy dana faktura wystawiona przez zagranicznego kontrahenta została wystawiona w terminie, to za właściwe należy uznać przeliczenie kwot wyrażonych w walucie obcej na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski bieżącego kursu średniego waluty obcej na dzień powstania obowiązku podatkowego - § 37 ust. 3 ww. rozporządzenia.

Wnioskodawca wskazał również, iż Pierwszy Śląski Urząd Skarbowy w Sosnowcu w postanowieniu z dnia 19 października 2006 r. (PSUS/PP-OIO/443-180/06/G/112677) na pytanie spółki:

Z jakiego dnia należy przyjąć kurs do przeliczania podstawy opodatkowania VAT na fakturze wewnętrznej dokumentującej import usługi polegającej na udzieleniu licencji. Czy powinien to być kurs z dnia wystawienia faktury przez firmę udzielającą licencji, czy też z dnia powstania obowiązku podatkowego, tj. dnia zapłaty nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze, organ podatkowy odpowiedział:

"iż w opisanym przypadku faktura została wystawiona po rozpoczęciu świadczenia, ale przed jego zakończeniem, natomiast zapłaty dokonano przed terminem wykonania usługi, wówczas kwotę wykazaną na fakturze wystawionej przez kontrahenta zagranicznego należy przeliczyć według średniego kursu waluty obcej obowiązującego w dniu dokonania zapłaty.

Mając na uwadze powyższą argumentację, zdaniem Spółki, w przypadku importu usług kwoty wykazane na fakturach w walutach obcych powinno przeliczać się na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski bieżącego kursu średniego waluty obcej na dzień powstania obowiązku podatkowego w imporcie usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników posiadających.

Wskazanego przepisu nie stosuje się w przypadku świadczenia usług i dostawy towarów, od których podatek należny został rozliczony przez usługodawcę lub dokonującego dostawy towarów na terytorium kraju, z wyłączeniem świadczenia usług określonych w art. 27 ust. 3 lub art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7 oraz dostawy gazu w systemie gazowym lub energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, dla których w każdym przypadku podatnikiem jest usługobiorca lub nabywca towarów - art. 17 ust. 2 ustawy o VAT.

W myśl postanowień art. 106 ust. 7 ww. ustawy, w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz importu usług wystawiane są faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane także dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać oraz sposób i okres ich przechowywania zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 z późn. zm.).

Stosownie do § 25 ust. 1 ww. rozporządzenia, przepisy § 9, 13-17, 19, 20 i 23 stosuje się odpowiednio do faktur wewnętrznych, o których mowa w art. 106 ust. 7 ustawy, z tym że w przypadku:

Należy zauważyć, że ww. przepis nakazujący stosowanie do faktur wewnętrznych, o których mowa w art. 106 ust. 7 ustawy, tych samych przepisów - tj. § 9, 13-17, 19, 20 i 23 tego rozporządzenia - które dotyczą faktur VAT dokumentujących dostawę towarów lub świadczenie usług m.in. w zakresie danych, które winny być uwidocznione w takim dokumencie, wymienia jednocześnie - w pkt 1 i 2 tego paragrafu - odstępstwa od tych zasad.

Treść § 25 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, który stanowi, iż faktury takie mogą nie zawierać numeru identyfikacji podatkowej kontrahenta, pośrednio wskazuje na to, że faktury wewnętrzne powinny zawierać pozostałe dane kontrahenta, w szczególności jego imię i nazwisko lub nazwę bądź nazwę skróconą oraz adres (§ 9 ust. 1 pkt 1 cyt. rozporządzenia). Zatem faktury zbiorcze mogą dokumentować ogół transakcji z danego okresu rozliczeniowego zawartych z jednym kontrahentem.

W świetle § 37 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.) kwoty wyrażone w walucie obcej wykazywane na fakturze przelicza się na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski bieżącego kursu średniego waluty obcej na dzień wystawienia faktury, jeżeli faktura jest wystawiana w terminie, w którym podatnik obowiązany jest do jej wystawienia, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

W przypadku gdy na dzień wystawienia faktury bieżący kurs średni waluty obcej nie został wyliczony i ogłoszony, do przeliczenia stosuje się kurs wymiany ostatnio wyliczony i ogłoszony (ust. 2)

Natomiast w przypadku niewystawienia faktury w terminie, w którym podatnik obowiązany jest do jej wystawienia, kwoty wyrażone w walucie obcej przelicza się na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski bieżącego kursu średniego waluty obcej na dzień powstania obowiązku podatkowego. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio (ust. 3).

Przepisy ust. 1-3 stosuje się odpowiednio do przeliczania kwot wykazywanych na fakturze wystawionej przez podatnika podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, jeżeli dokumentują one czynności, które u podatnika stanowią: wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, dostawę towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, lub import usług (ust. 4).

Należy podkreślić, iż w § 37 ust. 4 ww. rozporządzenia wyraźnie wskazano, że przeliczane są kwoty wykazane na fakturze wystawionej przez podatnika podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze. Ponadto należy stwierdzić, iż nie można oceniać terminowości wystawienia faktury przez kontrahenta zagranicznego w związku z odpowiednim stosowaniem w przypadku importu usług ust. 1-3 § 37 ww. rozporządzenia.

Niedopuszczalne byłyby sytuacje, w których ocena terminowości dokonywana byłaby bądź to przez pryzmat wewnętrznych przepisów państw obcych bądź polskich przepisów, ponieważ polskie organy podatkowe nie są uprawnione, a polscy podatnicy zobowiązani dokonywać oceny, czy dana faktura wystawiona przez kontrahenta zagranicznego została wystawiona w terminie, w którym był on zobowiązany do jej wystawienia na gruncie przepisów wewnętrznych państwa jego siedziby, jak również podmiot zagraniczny nie jest zobowiązany do stosowania polskich przepisów w tym zakresie. Zatem ze względu na specyfikę przedmiotowych transakcji (importu usług) niemożliwe jest zweryfikowanie, czy dana faktura wystawiona przez kontrahenta zagranicznego została wystawiona w terminie.

Dokonując interpretacji powyższych przepisów rozporządzenia skorzystać można z przepisu art. 11 (C) (2) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC) (Dz. U. UE L Nr 145, poz. 1 z późn. zm.). W myśl tego przepisu w przypadku, gdy informacje dla określenia podstawy opodatkowania transakcji innej niż przywóz są wyrażone w walucie innej niż waluta Państwa Członkowskiego, w którym następuje określenie tej wartości, jako kurs wymiany stosuje się ostatni zanotowany kurs sprzedaży, w chwili gdy podatek staje się wymagalny, na najbardziej reprezentatywnym rynku lub rynkach walutowych właściwego Państwa Członkowskiego, lub też kurs ustalony przez odniesienie do takiego rynku lub rynków, zgodnie z notowaniami tego Państwa Członkowskiego. Jednakże w odniesieniu do niektórych spośród tych transakcji lub też niektórych kategorii podatników Państwa Członkowskie mogą nadal stosować kursy wymiany ustalane zgodnie z przepisami prawa wspólnotowego obowiązującymi w zakresie wyceny wartości do celów celnych.

Zatem zgodnie z ww. przepisem, gdy dane potrzebne do ustalenia podstawy opodatkowania (z tytułu czynności innej niż import towarów) wyrażane są w walucie innej, niż waluta państwa członkowskiego, w którym ustalana jest podstawa opodatkowania, stosuje się kurs sprzedaży obowiązujący w chwili powstania obowiązku podatkowego na najbardziej reprezentatywnym rynku lub rynkach walut zainteresowanych państw członkowskich lub kurs wymiany określony przez odniesienie do tego rynku lub rynków, zgodnie z procedurami określonymi przez to państwo członkowskie.

Podobne brzmienie posiadają przepisy art. 91 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatkowego od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z dyspozycją art. 19 ust. 19 ustawy o VAT, do importu usług stosuje się odpowiednio przepisy ust. 1, 4, 5, 11, 13 pkt 1 lit. b) i c, pkt 2, 4 i 7-9 oraz ust. 14-16.

Zasady określania momentu powstania obowiązku podatkowego zostały zawarte w art. 19 ustawy o podatku od towarów i usług. W ust. 1 powołanego artykułu ustawodawca zawarł ogólną zasadę, w myśl której obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, jednakże od tej zasady uczynił wiele wyjątków wymienionych w tym przepisie.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jest świadczeniobiorcą usług nabywanych od kontrahentów zagranicznych, z tytułu których jest on podatnikiem VAT (import usług). W związku z tym otrzymuje faktury dokumentujące świadczenie tych usług, na których kwoty wyrażone są w walutach obcych.

Reasumując, w celu rozliczenia transakcji dotyczących importu usług Wnioskodawca winien sporządzić faktury wewnętrzne z zastosowaniem bieżącego kursu waluty obcej wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na dzień powstania obowiązku podatkowego w imporcie usług. Dopuszcza się możliwość wystawienia za dany okres rozliczeniowy jednej zbiorczej faktury wewnętrznej dokumentującej sumę nabyć od kontrahenta zagranicznego w tym okresie.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.