IBPP2/443-762/13/ICz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. organu 20 sierpnia 2013 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 20 sierpnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie świadczenia usług pośrednictwa w wymianie wirtualnej waluty bitcoin:

* w odniesieniu do pytania nr 1 jest nieprawidłowe,

* w odniesieniu do pytania nr 2 jest prawidłowe.

W dniu 20 sierpnia 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie świadczenia usług pośrednictwa w wymianie wirtualnej waluty bitcoin.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zamierza uruchomić serwis internetowy świadczący usługi pośrednictwa w wymianie wirtualnej waluty bitcoin, obejmujące: przyjmowanie zleceń od użytkowników, gromadzenie ich na wspólnym arkuszu zleceń, umożliwienie użytkownikom wglądu do aktualnego stanu arkusza zleceń oraz listy ostatnio zawartych transakcji, automatyczne kojarzenie zleceń pomiędzy użytkownikami. Użytkownikami serwisu mogą być zarówno osoby fizyczne nie prowadzące działalności gospodarczej jak i przedsiębiorcy. Użytkownik chcący skorzystać z usług serwisu musi najpierw zarejestrować się oraz zweryfikować swój adres e-mail. Aby transakcja mogła zostać zawarta, uczestnicy, po zalogowaniu się na portalu transakcyjnym przez internet, rejestrują w systemie numery swoich rachunków bankowych, a następnie dokonują przelewu elektronicznego w walucie bitcoin lub przelewu w PLN na jeden z rachunków bankowych będących własnością firmy zarządzającej serwisem internetowym (usługodawcy). Środki pieniężne wpłacane przez użytkowników na poczet przyszłych transakcji pozostają w wyłącznej dyspozycji użytkownika i nie noszą znamion depozytu nieprawidłowego (brak możliwości rozporządzania zgromadzonymi środkami przez Firmę wykraczającymi poza dyspozycje składane przez użytkowników, zostanie jasno określony w regulaminie świadczenia usług). Następnie użytkownicy składają zlecenia, określając cenę zakupu lub sprzedaży waluty bitcoin lub złotego (PLN). W przypadku, gdy obie strony złożą identyczne zlecenia co do ceny sprzedaży/kupna waluty bitcoin, wówczas dochodzi do zawarcia transakcji. System informatyczny rejestruje wówczas transakcję wymiany oraz dokonuje przeksięgowania indywidualnego stanu posiadania obu użytkowników biorących udział w transakcji. Po transakcji użytkownik serwisu może złożyć zlecenie wypłaty wymienionych środków na własny rachunek bankowy (w przypadku środków pieniężnych) lub wypłaty posiadanych jednostek waluty bitcoin na własny adres rozliczeniowy, pełniący w przypadku bitcoin funkcję analogiczną co numer rachunku bankowego dla środków pieniężnych. Firma prowadząca serwis internetowy nie jest stroną żadnej z tych transakcji wymiany. Wymiana odbywa się wyłącznie pomiędzy zarejestrowanymi użytkownikami serwisu, a serwis świadczy jedynie usługę polegającą na kojarzeniu ofert kupna/sprzedaży. Od obu stron transakcji wymiany Firma pobiera prowizję, która będzie stanowiła przychód dla właściciela serwisu transakcyjnego. Zapłata prowizji w całości będzie odbywała się w formie bezgotówkowej za pośrednictwem przelewów bankowych z rachunków bankowych stron na rachunek bankowy Firmy. Ewidencja zawartych transakcji oraz wysokości prowizji będzie prowadzona przez system informatyczny obsługujący serwis transakcyjny. Każda transakcja wraz z wielkością należnej prowizji będzie dokumentowana przez system informatyczny, z którego w sposób jednoznaczny będzie wynikało z jakiej transakcji wynika konkretna prowizja. System umożliwiać będzie użytkownikom wydrukowanie do każdej transakcji rachunku (lub ewentualnej faktury VAT), w której będzie uwidoczniona wysokość prowizji. System będzie także ewidencjonował na kontach użytkowników zawarte transakcje oraz zapłacone prowizje. Wszystkie prowizje będą uwidocznione w raportach, będących podstawą wyliczenia dochodu Usługodawcy oraz wysokości ewentualnych należności podatkowych. Pismem z dnia 3 czerwca 2013 r. przedstawiona działalność usługowa została sklasyfikowana przez Urząd Statystyczny w Łodzi w grupowaniu PKWiU 66.19.99.0, tj. "pozostałe usługi wspomagające usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych". Waluta bitcoin będąca przedmiotem opisanej wymiany jest odmianą tzw. walut cyfrowych (w rozumieniu technicznym, nie prawno-podatkowym) zabezpieczonych kryptograficznie przed sfałszowaniem. Waluta bitcoin nie posiada scentralizowanego emitenta ani instytucji kontrolującej jej obrót oraz nie posiada żadnej wartości wewnętrznej. Wartość jednostek waluty bitcoin określona jest wyłącznie poprzez wolnorynkowe mechanizmy popytu i podaży w serwisach wymiany takich, jak opisany w niniejszym wniosku. Należy jednakże podkreślić, że waluta bitcoin w odróżnieniu od innych walut wirtualnych, używanych np. w grach internetowych, nie stanowi autonomicznego świadczenia ani sama w sobie nie zaspokaja żadnych potrzeb. Jej jedyną funkcją jest rola środka płatniczego lub medium wymiany wartości pieniężnej, które posiadacz może: a) wymienić na towar lub usługę w sklepie akceptującym płatności bitcoin, b) przesłać elektronicznie innej osobie, korzystając z zalet szybkich i tanich przelewów bitcoin, c) przechować i wymienić w przyszłości na złotówki osiągając zysk (lub stratę) wynikającą z różnic kursowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w ramach planowanej działalności dochód z usług pośrednictwa w wymianie wirtualnej waluty bitcoin podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

2. Czy w ramach planowanej działalności opisane powyżej transakcje podlegają obowiązkowi ewidencji przy zastosowaniu kasy fiskalnej.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

Dochód z usług pośrednictwa w wymianie waluty bitcoin może zostać zwolniony z podatku VAT na mocy przepisów art. 43 ust. 1 pkt 7 lub art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług. Samodzielna interpretacja przepisów podatkowych jest znacznie utrudniona w tej kwestii ze względu na niejasny status prawno-podatkowy waluty bitcoin w Polsce. Z punktu widzenia przepisów prawa podatkowego bitcoin nie jest pieniądzem, prawnym środkiem płatniczym żadnego kraju ani dewizą. Nie spełnia również definicji pieniądza elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych. Poprzez funkcję, którą spełnia bitcoin we współczesnym świecie (tekst jedn.: medium wymiany wartości pieniężnej), można zastosować analogię do vouchera lub bonu płatniczego. Organy podatkowe w powszechnie wydawanych interpretacjach stoją na stanowisku, że bon (voucher) stanowi jedynie rodzaj środka pieniężnego, upoważniającego do odbioru świadczenia, a więc do zakupu w oznaczonym terminie towarów oraz że zastępuje on środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary. Przykładem takiego stanowiska może być interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 9 września 2011 r. (sygn. IPPP2/443-738/11-4/KG). Biorąc pod uwagę powyższe, zasadne wydaje się zastosowanie zwolnienia z podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalniającej z obowiązku podatkowego VAT "usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług".

Ad. 2

W świetle otrzymanej klasyfikacji PKWiU, klasyfikującej opisane usługi w grupowaniu PKWiU 66.19.99.0 przysługuje zwolnienie z obowiązku ewidencji przy zastosowaniu kasy fiskalnej, na mocy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2012 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących. Rozporządzenie to wskazuje jako czynności zwolnione z obowiązku ewidencjonowania, m.in. świadczenie usług, których przedmiotem są usługi z grupowań PKWiU 64-66 (Usługi finansowe i ubezpieczeniowe).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się:

* w odniesieniu do pytania nr 1 za nieprawidłowe,

* w odniesieniu do pytania nr 2 za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Wskazać należy bowiem, że czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako czynność usługową (usługę) jest przede wszystkim to, iż świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Aby zatem daną czynność uznać za świadczenie usługi, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Co do zasady, stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić także należy, iż zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Analizując kwestię zwolnienia usług finansowych od podatku od towarów i usług pod uwagę należy wziąć normy prawne zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 7 i pkt 40 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy, lub które mają wartość numizmatyczną.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1 z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą.

I tak zgodnie z art. 131 Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego zastosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

W myśl art. 135 ust. 1 lit. a-e Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

W tym miejscu wskazać należy - co wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej - że zakres zwolnień przewidzianych w Dyrektywie VAT nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Czynności zwolnione od VAT zgodnie z Dyrektywą VAT stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a ich ujednolicona interpretacja ma służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem "pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 szóstej dyrektywy powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika (wyrok TSUE z dnia 19 listopada 2009 r. C-461/08 w sprawie Don Bosco Onroerend Goed BV).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza uruchomić serwis internetowy świadczący usługi pośrednictwa w wymianie wirtualnej waluty bitcoin, obejmujące: przyjmowanie zleceń od użytkowników, gromadzenie ich na wspólnym arkuszu zleceń, umożliwienie użytkownikom wglądu do aktualnego stanu arkusza zleceń oraz listy ostatnio zawartych transakcji, automatyczne kojarzenie zleceń pomiędzy użytkownikami. Użytkownikami serwisu mogą być zarówno osoby fizyczne nie prowadzące działalności gospodarczej jak i przedsiębiorcy.

Warunki prowadzenia serwisu internetowego szczegółowo zostały przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca prowadząc serwis internetowy nie jest stroną żadnej z tych transakcji wymiany. Wymiana odbywa się wyłącznie pomiędzy zarejestrowanymi użytkownikami serwisu, a serwis świadczy jedynie usługę polegającą na kojarzeniu ofert kupna/sprzedaży. Od obu stron transakcji wymiany Firma pobiera prowizję, która będzie stanowiła przychód dla właściciela serwisu transakcyjnego. Zapłata prowizji w całości będzie odbywała się w formie bezgotówkowej za pośrednictwem przelewów bankowych z rachunków bankowych stron na rachunek bankowy Firmy. Ewidencja zawartych transakcji oraz wysokości prowizji będzie prowadzona przez system informatyczny obsługujący serwis transakcyjny.

Waluta bitcoin nie posiada scentralizowanego emitenta ani instytucji kontrolującej jej obrót oraz nie posiada żadnej wartości wewnętrznej.

Wartość jednostek waluty bitcoin określona jest wyłącznie poprzez wolnorynkowe mechanizmy popytu i podaży w serwisach wymiany takich, jak opisany we wniosku. Należy jednakże podkreślić, że waluta bitcoin w odróżnieniu od innych walut wirtualnych, używanych np. w grach internetowych, nie stanowi autonomicznego świadczenia ani sama w sobie nie zaspokaja żadnych potrzeb.

Dokonując analizy pojęć użytych do opisania zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy o VAT, należy podkreślić, że winny one być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu podatku VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku VAT.

Z cyt. wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 7 i pkt 40 ustawy o VAT wynika, że zwolnieniu podlegają transakcje, których przedmiotem są waluty, banknoty, monety oraz usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych. W zakresie zwolnienia znajduje się również pośrednictwo w takich transakcjach. Zwolnienie dla transakcji dotyczących walut oraz wszelkich innych, których przedmiotem są banknoty lub monety wpisuje się w generalną koncepcję zwolnienia dla usług o charakterze finansowym.

Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji waluty, banknotów i monet jako środków płatniczych należało odnieść się do następujących przepisów: W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 908 z późn. zm.) wskazano, iż znakami pieniężnymi Rzeczypospolitej Polskiej są banknoty i monety opiewające na złote i grosze (art. 31 tej ustawy).

Natomiast znaki pieniężne emitowane przez NBP są prawnymi środkami płatniczymi na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 32 tej ustawy).

W ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. Nr 199, poz. 1175 z późn. zm.) w art. 1 pkt 1-3 określono zasady świadczenia usług płatniczych oraz wydawania i wykupu pieniądza elektronicznego, w tym warunki świadczenia usług płatniczych, w szczególności dotyczące przejrzystości postanowień umownych i wymogów w zakresie informowania o usługach płatniczych, określono prawa i obowiązki stron wynikające z umów o świadczenie usług płatniczych, a także zakres odpowiedzialności dostawców z tytułu wykonywania usług płatniczych warunki wydawania i wykupu pieniądza elektronicznego oraz zasady prowadzenia działalności przez instytucje płatnicze i biura usług płatniczych, instytucje pieniądza elektronicznego i oddziały zagranicznych instytucji pieniądza elektronicznego, w tym za pośrednictwem agentów, oraz zasady sprawowania nadzoru nad tymi podmiotami.

W myśl art. 5 ust. 1 ww. ustawy przepisy tej ustawy stosuje się do usług płatniczych świadczonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w obrocie z innymi państwami członkowskimi.

W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1376 z późn. zm.) w art. 2 wskazano, iż Bank jest osobą prawną utworzoną zgodnie z przepisami ustaw, działającą na podstawie zezwoleń uprawniających do wykonywania czynności bankowych obciążających ryzykiem środki powierzone pod jakimkolwiek tytułem zwrotnym.

Czynnościami bankowymi, w myśl art. 5 tej ustawy, są:

6a. (uchylony)

7. wykonywanie innych czynności przewidzianych wyłącznie dla banku w odrębnych ustawach.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż Bitcoin pełni funkcje elektronicznej waluty a system płatności umożliwia wysyłanie i odbieranie jednostek tejże waluty. Zarówno sama jednostka waluty jak i cały system występują pod jedną nazw: Bitcoin.

Niemniej jednak Bitcoin jako system wirtualnej waluty nie posiada uregulowania w przepisach prawa. Waluta ta nie ma żadnego centralnego organu ani jakiejkolwiek instytucji sprawującej nad nią nadzór, na co również zwrócił uwagę Wnioskodawca.

Na gruncie polskiego prawa BTC (bitcoin) nie można traktować na równi z prawnym środkiem płatniczym, bowiem nie funkcjonuje on jako instrument rynku pieniężnego w rozumieniu odrębnych przepisów.

W świetle obowiązujących przepisów prawa Bitcoin nie jest walutą uznawaną jako prawny środek płatniczy. Nie jest również stosowana w rozliczeniach międzynarodowych w sensie prawnym, ponieważ nie posługują się tym żadne instytucje publiczne.

Nie funkcjonuje jako instrument rynku pieniężnego.

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, iż świadczenie usług w zakresie pośrednictwa w wymianie wirtualnej waluty bitcoin stanowi czynność mieszczącą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Natomiast analizowanych usług pośrednictwa w wymianie wirtualnej waluty bitcoin nie można zaliczyć do usług finansowych, o których mowa w przepisach art. 43 ust. 1 pkt 7 i pkt 40 ustawy o VAT. Opisane usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów nie spełniają żadnej z przesłanek opisanych w ww. przepisach dotyczących zwolnień od podatku VAT dla usług finansowych.

Analizując zatem kwestię zwolnienia przedmiotowego od podatku od towarów i usług zakreśloną przepisem art. 43 ust. 1 pkt 7 i pkt 40 ustawy o podatku do towarów i usług w zakresie obrotu instrumentami finansowymi, należy stwierdzić, iż czynności świadczone przez Wnioskodawcę w zakresie pośrednictwa w wymianie wirtualnej waluty bitcoin nie stanowią usług wymienionych w wyżej cytowanych przepisach ustawy o VAT.

Mając na uwadze wskazane wyżej przepisy prawa jak również przedstawione wyżej okoliczności sprawy, należy stwierdzić, iż ww. usługi nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do kwestii objętej pytaniem nr 2 tj. obowiązku ewidencjonowania przy pomocy kasy rejestrującej obrotu z tytułu świadczenia usług pośrednictwa w wymianie wirtualnej waluty bitcoin należy mieć na uwadze niżej cytowane przepisy:

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 cyt. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Na podstawie art. 111 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, kwestie dotyczące między innymi zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ustawodawca reguluje w drodze wydawanych rozporządzeń w tym zakresie.

Od 1 stycznia 2013 r. kwestie dotyczące między innymi zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji zostały uregulowane w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2012 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2012 r. poz. 1382).

Na mocy art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r., wykorzystywana jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.).

Z treści § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia z dnia 29 listopada 2012 r. wynika, iż zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2014 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

W poz. 23 tego załącznika wymieniono usługi finansowe i ubezpieczeniowe (PKWiU 64-66).

W tym miejscu trzeba podkreślić, iż powyższe zwolnienie obejmuje wszystkie usługi finansowe i ubezpieczeniowe, sklasyfikowane według PKWiU w grupowaniach 64-66 i nie zostało ograniczone do czynności wykonywanych wyłącznie przez takie instytucje finansowe jak banki.

Regulacje zawarte w powołanym przepisie przewidują zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na rodzaj prowadzonej działalności - czyli zwolnienie o charakterze przedmiotowym.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca uzyskał z Urzędu Statystycznego informację, iż przedstawioną we wniosku działalność polegającą na świadczeniu usług pośrednictwa w wymianie wirtualnej waluty bitcoin należy sklasyfikować do grupowaniu PKWiU 66.19.99.0, tj. "pozostałe usługi wspomagające usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych".

Każda transakcja wraz z wielkością należnej prowizji będzie dokumentowana przez system informatyczny, z którego w sposób jednoznaczny będzie wynikało z jakiej transakcji wynika konkretna prowizja. System umożliwiać będzie użytkownikom wydrukowanie do każdej transakcji rachunku (lub ewentualnej faktury VAT), w której będzie uwidoczniona wysokość prowizji. System będzie także ewidencjonował na kontach użytkowników zawarte transakcje oraz zapłacone prowizje. Wszystkie prowizje będą uwidocznione w raportach, będących podstawą wyliczenia dochodu Usługodawcy oraz wysokości ewentualnych należności podatkowych.

W świetle powyższego, mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że stosownie do zapisu § 2 ust. 1 w powiązaniu z poz. 23 załącznika do powołanego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2012 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, w zakresie opisanych czynności, Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej do dnia 31 grudnia 2014 r.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii poprawności wskazanego przez Wnioskodawcę zaklasyfikowania wymienionych we wniosku usług według PKWiU. Tut. organ nie jest bowiem właściwy do weryfikacji poprawności dokonanej klasyfikacji usług według PKWiU, gdyż zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11) zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje swoje towary i usługi według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.