IBPP2/443-745/11/ICz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2011 r. (data wpływu 24 czerwca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 września 2011 r. (data wpływu 29 września 2011 r.), oraz pismem z dnia 3 października 2011 r. (data wpływu 3 października 2011 r.)o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie terminu rozliczenia faktur korygujących zmniejszających podstawę opodatkowania - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 czerwca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie terminu rozliczenia faktur korygujących zmniejszających podstawę opodatkowania.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 września 2011 r. (data wpływu 29 września 2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 20 września 2011 r. znak: IBPP2/443-745/11/ICz oraz pismem z dnia 3 października 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jako podmiot gospodarczy wynajmuje odpłatnie lokale użytkowe podmiotom gospodarczym. Z tytułu najmu lokali Wnioskodawca obciąża najemców - czynszem i kosztami eksploatacyjnymi. Z dniem 1 stycznia 2008 r. Wnioskodawca w związku ze zwiększeniem kosztów eksploatacyjnych podniósł stawkę tej opłaty. Jeden z najemców nie zaakceptował podwyżki mimo to płacił do Wnioskodawcy należności z zastrzeżeniem na dokumentach przelewowych "płatność pod rygorem zwrotu". W miesiącu maju 2008 r. a następnie w lutym 2009 r. najemca zwrócił się do Wnioskodawcy o zwrot nadpłaty. Wnioskodawca odmówił uznając, że podwyżka kosztów eksploatacyjnych jest uzasadniona. Najemca wniósł pozew do Sądu. Sąd w I i II instancji uznał rację najemcy i nakazał wynajmującemu (Wnioskodawcy) zwrot nadpłaty za przedmiotowy okres. Ostateczne rozstrzygnięcie sądu to marzec 2011 r. Wnioskodawca wobec powyższego zwrócił nadpłatę jednocześnie wysłał do najemcy faktury korygujące łącznie 24 faktury w kwietniu 2011 r. dotyczące całego roku 2008 w przedmiocie zmiany wielkości opłaty eksploatacyjnej w wynajmowanych lokalach. Faktury korygujące zostały podpisane przez najemcę i zwrócone do wynajmującego w czerwcu 2011 r.

W piśmie uzupełniającym z dnia 29 sierpnia 2011 r. wyjaśnił, że faktury pierwotne były wystawione prawidłowo i nie istniały przyczyny dające podstawę sporządzenia w przyszłości korekt faktur pierwotnych oraz nie można było je przewidzieć. Ponadto odpowiedział na pytania zadane w wezwaniu co następuje:

Ad. 1 W fakturach korygujących, o których mowa w wniosku obejmuje jeden czynnik jakim są media (obejmujące opłatę za: energie elektryczną, centralne ogrzewanie, podatek od nieruchomości, wywóz śmieci, zużycie wody, wynagrodzenia pracowników obsługi: gospodarza i sprzątaczki) za wynajmowane lokale.

Ad. 2 W fakturach pierwotnych składniki wynajmu były określone odrębnie jako czynsz i media za lokale.

Ad. 3 W wyrokach Sądowych I i II instancji przedstawiono uzasadnienie braku podstaw do wzrostu kosztów eksploatacyjnych. Uzasadnienia sprowadzają się do jednego ogólnego stwierdzenia, że między stronami były dwie umowy najmu lokali użytkowych jedną podpisano w dniu 1 sierpnia 2006 r. gdzie ustalono stawkę kosztów eksploatacyjnych na poziomie 9,50 zł netto za 1 m² powierzchni użytkowej, drugą umowę najmu lokalu podpisano 1 maja 2007 r. gdzie ustalano stawkę kosztów eksploatacyjnych na poziomie 7,50 zł netto za m² powierzchni. W obydwu umowach istniał zapis, że cytat z umów "wzrost stawki kosztów eksploatacyjnych nie stanowi zmiany stawki czynszu najmu i może być dokonywana przez wynajmującego (Wnioskodawcę), poprzez jednostronne oświadczenie, złożone najemcy przez wynajmującego w przypadku wystąpienia wzrostu cen rynkowych poszczególnych składników tych kosztów tj: energii elektrycznej, centralnego ogrzewania, podatku od nieruchomości, wywozu śmieci, zużycia wody, obsługi pracownika gospodarczego i sprzątaczki". Sądy I i II instancji uznały, że zapisy w umowach dotyczące zmian opłat kosztów eksploatacyjnych przez jednostronne oświadczenie woli wynajmującego jest niezgodne z zapisami k.c. Ponadto z uwagi, że stawki były różne (w przypadku drugiej umowy o 2 zł netto za 1 m² powierzchni użytkowej niższa od zwartej w umowie pierwszej mimo, że była zawarta 9 miesięcy później). Sądy wywiodły wniosek, że koszty eksploatacyjne na etapie podpisywania umów nie wynikały z rzeczywistych kosztów ponoszonych przez wynajmującego (Wnioskodawcę) lecz były negocjowane między stronami - różne stawki. Dlatego też zamiana wysokości opłat eksploatacyjnych nie mogła być dokonywana poprzez jednostronne oświadczenie woli wynajmującego (Wnioskodawcę) lecz powinna nastąpić na podstawie aneksu do umów i dopiero po zaakceptowaniu warunków i podpisaniu przez obie zainteresowane strony mógł nastąpić wzrost stawki kosztów eksploatacyjnych.

Jednocześnie Sądy wywiodły wniosek, że wynajmujący (Wnioskodawca) w postępowaniach sądowych nie udowodniły zasadności wzrostu składników kosztów eksploatacyjnych mimo, że na etapie składania oświadczeń najemcy załączał faktury, deklaracje z danymi dotyczącymi wzrostu składników kosztów eksploatacyjnych tak samo na etapie postępowań sądowych jako dowody materialne. Wyroki Sądowe zobowiązały wynajmującego (Wnioskodawcę) do zwrotu najemcy różnicy w opłatach za media wraz z ustawowymi odsetkami. Wnioskodawca zwrócił najemcy różnicę w opłatach za media a następnie wystawiły faktury korygujące, które zostały wysłane za potwierdzeniem odbioru najemcy. Spór miedzy stronami trwał od 1 stycznia 2008 r. do 30 czerwca 2011 r. Okres, którego dotyczy wniosek obejmuje 2008 r. i wystawione faktury korygujące.

Ad. 4 Faktury korygujące obejmują mniejszą wartości netto usługi, tym samym zmniejszeniu ulega podstawa opodatkowania podatkiem VAT.

Ad. 5 W formularzu ORD -IN w poz. 51 określono ilość faktur korygujących tj. 12 miesięcy pomnożone przez dwie umowy, którymi był związanych wnioskodawca, -łącznie obejmuje 24 szt.

Ad. 6 Wystawiający faktury korygujące wysłał pocztą za potwierdzeniem odbioru do najemcy wszystkie faktury za przedmiotowy okres. Do wystawiającego (Wnioskodawcy) poczta zwróciła zwrotki dostarczenia przesyłki z podpisem najemcy i datą odbioru. Ponadto najemca zwrócił wynajmującemu (Wnioskodawcy) faktury korygujące za 2008 r. z podpisem najemcy i datą odbioru.

Ad. 7 Interpretacja ma dotyczyć art. 89a ust. 2 pkt 6 i ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z poźn. zm).

W piśmie uzupełniającym z dnia 3 października 2011 r. doprecyzowano stan faktyczny i wyjaśniono, iż:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie uzupełniającym z dnia 28 września 2011 r.):

W jakim okresie rozliczeniowym należy dokonać korekty podatku należnego.

Czy z datą otrzymania potwierdzenia odbioru faktur korygujących przez najemcę czy też w innym.

Zdaniem Wnioskodawcy, korekty należy dokonać w miesiącu w którym odbiorca faktury ją podpisał zwrócił wystawiającemu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy wyjaśnić, iż umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę. Podstawową usługą świadczoną na rzecz najemcy jest natomiast usługa najmu.

W sytuacji, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów, wydatki za media stanowiące element świadczenia należnego z tytułu umowy najmu lokalu stanowią wraz z czynszem obrót, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku VAT, z tytułu świadczenia usług najmu.

Zgodnie z wolą ustawodawcy kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Zgodnie z treścią art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W związku z powyższymi regulacjami, podatnicy podatku od towarów i usług, z tytułu dostawy towarów bądź świadczenia usług, zobowiązani są do naliczenia podatku należnego w określonej stawką podatku wysokości i wystawienia faktury VAT dokumentującej dokonane czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zwane dalej rozporządzeniem, obowiązujące od dnia 1 kwietnia 2011 r., które określa szczegółowe zasady wystawiania faktur VAT, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania.

Ze względu na zdarzające się w praktyce pomyłki przy dokumentowaniu przez podatników obrotu gospodarczego, ustawodawca przewidział w § 13 i § 14 rozporządzenia, procedury korygowania błędów w fakturach VAT określając przypadki, w których dopuszczalne jest wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej.

W myśl zapisu § 13 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą. W tym miejscu podkreślić należy, że prawo do wystawiania faktury korygującej przysługuje wyłącznie sprzedawcy.

Na mocy § 13 ust. 2 rozporządzenia, w przypadku gdy podatnik udziela rabatu w odniesieniu do jednej lub więcej dostaw towarów lub usług, faktura korygująca powinna zawierać co najmniej:

Stosownie do § 13 ust. 5 rozporządzenia, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:

Przepisy § 5 ust. 6 i 7 i § 7 stosuje się odpowiednio do faktury korygującej, o której mowa w ust. 2 (§ 13 ust. 6 rozporządzenia).

Stosownie do § 13 ust. 8 rozporządzenia, faktury korygujące powinny zawierać wyraz "KOREKTA" albo wyrazy "FAKTURA KORYGUJĄCA".

Natomiast, w świetle § 14 ust. 1 rozporządzenia, fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Na mocy art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b (art. 29 ust. 4 ustawy).

Stosownie do art. 29 ust. 4a ustawy o VAT, w przypadku gdy podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, obniżenia podstawy opodatkowania podatnik dokonuje pod warunkiem posiadania, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługi korekty faktury po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Na mocy art. 29 ust. 4b ustawy o VAT, warunku posiadania przez podatnika potwierdzenia odbioru korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi nie stosuje się w:

Z ww. przepisu wynika, iż w przypadku wystawienia faktur korygujących z tytułu sprzedaży mediów, wystawca faktury nie ma obowiązku posiadania potwierdzenia odbioru korekty faktury.

Przepis ust. 4a stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia korekty faktury do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna (art. 29 ust. 4c ustawy).

Z brzmienia przedstawionych regulacji prawnych wynika, że kwoty, o które zmniejsza się podstawę opodatkowania oraz podatku należnego muszą zostać udokumentowane fakturą korygującą. Potwierdzenie odbioru faktury korygującej przez nabywcę spowoduje akceptację zmiany wartości zawartych na fakturze i przyzna prawo do takiego obniżenia.

Zatem, w przypadku wystawienia przez sprzedawcę faktury korygującej zmniejszającej podatek należny, jest on obowiązany do posiadania potwierdzenia jej odbioru. Potwierdzenia takiego dokonuje nabywca towarów i usług jako adresat faktury korygującej. Faktura korygująca musi dotrzeć do nabywcy, a ten musi potwierdzić ten fakt i zawiadomić o tym sprzedawcę.

Podkreślenia wymaga fakt, iż potwierdzenie odbioru faktury korygującej pełni istotną rolę w systemie podatku od towarów i usług opartym na metodzie fakturowej, gdyż zapobiega nieuzasadnionym obniżkom podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego u dostawcy.

Ponadto, faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. Uregulowania zawarte w art. 29 ust. 4a i ust. 4c ustawy mają na celu uniknięcie sytuacji, w której zmniejszenie podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego u sprzedawcy, nie znajduje odzwierciedlenia w zmniejszeniu kwoty podatku naliczonego u nabywcy towarów i usług. Podatek należny u sprzedawcy jest bowiem podatkiem naliczonym po stronie nabywcy towarów i usług.

Z powyższego wynika, że skoro będący podstawą opodatkowania obrót i kwota podatku należnego ulegają zmniejszeniu, co skutkuje wystawieniem faktury korygującej, to czynność taka dokonywana przez sprzedawcę towarów i usług powoduje konieczność zmniejszenia kwoty podatku naliczonego u nabywcy.

Należy zauważyć, iż przepisy nie narzucają formy w jakiej potwierdzenie odbioru faktur korygujących ma być dokonane, zatem strony mają swobodę wyboru metody tego potwierdzenia. Wobec tego, potwierdzenie może mieć dowolną formę, która pozwoli na jednoznaczne stwierdzenie, iż sprzedawca to potwierdzenie otrzymał.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jako podmiot gospodarczy wynajmuje odpłatnie lokale użytkowe podmiotom gospodarczym. Z tytułu najmu lokali Wnioskodawca obciąża najemców - czynszem i kosztami eksploatacyjnymi. Z dniem 1 stycznia 2008 r. Wnioskodawca w związku ze zwiększeniem kosztów eksploatacyjnych podniósł stawkę tej opłaty. Jeden z najemców nie zaakceptował podwyżki mimo to płacił do Wnioskodawcy należności z zastrzeżeniem na dokumentach przelewowych "płatność pod rygorem zwrotu". W miesiącu maju 2008 r. a następnie w lutym 2009 r. najemca zwrócił się do Wnioskodawcy o zwrot nadpłaty. Wnioskodawca odmówił uznając, że podwyżka kosztów eksploatacyjnych jest uzasadniona. Najemca wniósł pozew do Sądu. Sąd w I i II instancji uznał rację najemcy i nakazał wynajmującemu (Wnioskodawcy) zwrot nadpłaty za przedmiotowy okres. Ostateczne rozstrzygnięcie sądu to marzec 2011 r. Wnioskodawca wobec powyższego zwrócił nadpłatę jednocześnie wysłał do najemcy faktury korygujące łącznie 24 faktury w kwietniu 2011 r. dotyczące całego roku 2008 w przedmiocie zmiany wielkości opłaty eksploatacyjnej w wynajmowanych lokalach. Faktury korygujące zostały podpisane przez najemcę i zwrócone do wynajmującego w czerwcu 2011 r.

Faktury korygujące obejmują mniejszą wartości netto usługi, tym samym zmniejszeniu ulega podstawa opodatkowania podatkiem VAT. Wnioskodawca jako wystawiający faktury korygujące wysłał pocztą za potwierdzeniem odbioru do najemcy wszystkie faktury za przedmiotowy okres. Do wystawiającego (Wnioskodawcy) poczta zwróciła zwrotki dostarczenia przesyłki z podpisem najemcy i datą odbioru. Ponadto najemca zwrócił wynajmującemu (Wnioskodawcy) faktury korygujące za 2008 r. z podpisem najemcy i datą odbioru.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy, odnośnie faktur korygujących mających stanowić podstawę obniżenia podstawy opodatkowania (tj. faktur korygujących do których odnosi się kwestia będąca przedmiotem zapytania Wnioskodawcy) nie zachodzą przypadki, o których mowa w art. 29 ust. 4b ustawy o podatku od towarów i usług.

W tym stanie rzeczy należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie, warunkiem obniżenia przez Wnioskodawcę podatku należnego na podstawie wystawionej faktury korygującej będzie posiadanie przez niego potwierdzenia odbioru tejże faktury przez nabywcę.

Zwrócić również należy uwagę, że w świetle powołanego wcześniej art. 29 ust. 4a ustawy o VAT, istotne znaczenie dla ustalenia okresu rozliczeniowego w którym wystawca faktury korygującej może uwzględnić daną fakturę korygującą, mają dwie daty, a mianowicie:

* data otrzymania faktury korygującej przez nabywcę oraz

* data otrzymania przez wystawcę faktury korygującej potwierdzenia otrzymania faktury korygującej.

Mając na względzie powyższe oraz powołane przepisy prawa (a w szczególności art. 29 ust. 4a ustawy o VAT) stwierdzić należy, że w sytuacji gdy przed upływem ustawowo określonego terminu do złożenia deklaracji VAT-7 za okres rozliczeniowy, w którym nabywca potwierdzi odbiór faktury korygującej, Wnioskodawca otrzyma to potwierdzenie, będzie uprawniony do obniżenia podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym nabywca otrzymał fakturę korygującą.

Podkreślić należy, że w świetle wskazanego powyżej przepisu zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia problemu przedstawionego we wniosku ma data odbioru faktury korygującej przez nabywcę (tj. kontrahenta Wnioskodawcy), nie zaś data podpisania przez niego faktury korygującej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż korekty należy dokonać w miesiącu w którym odbiorca faktury ją podpisał i zwrócił wystawiającemu, jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy wyjaśnić, iż w niniejszej interpretacji nie dokonano oceny prawidłowości określenia podstawy opodatkowania usług najmu ponieważ nie była ta kwestia przedmiotem zapytania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.