IBPP2/443-643/12/ICz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2012 r. (data wpływu 25 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy Wnioskodawca może dokonać zwiększenia podatku naliczonego w trybie art. 89b ust. 4 ustawy skoro uregulował swoje wierzytelności poprzez skuteczne złożenie świadczenia do depozytu sądowego - jest prawidłowe.

W dniu 25 czerwca 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy Wnioskodawca może dokonać zwiększenia podatku naliczonego w trybie art. 89b ust. 4 ustawy skoro uregulował swoje wierzytelności poprzez skuteczne złożenie świadczenia do depozytu sądowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca zawarł w dniu 10 listopada 2003 r. umowę najmu pomieszczeń biurowych i magazynowych położonych w W. (dalej "umowa najmu"). Umowa najmu była następnie zmieniana na podstawie aneksów, z których ostatni pochodzi z dnia 20 października 2009 r. Umowa najmu została zawarta pierwotnie ze spółką pod firmą E. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej "E.").

Wnioskodawca, na podstawie § 3 ust. 1 umowy najmu, zobowiązany był do uiszczania miesięcznego czynszu, którego wartość została ostatecznie wyrażona, w aneksie z dnia 20 października 2010 r. do umowy najmu, jako równowartość w złotych polskich kwoty 8.245,21 Euro. Wnioskodawca, na podstawie § 3 ust. 3 umowy najmu, zobowiązany był także do uiszczania opłat eksploatacyjnych z tytułu korzystania z energii elektrycznej, dostawy wody i odprowadzania ścieków, wywozu śmieci, klimatyzacji oraz opłat abonamentowych za telefony.

Należności czynszowe i z tytułu opłat eksploatacyjnych były regulowane przez Wnioskodawcę na bieżąco, zgodnie z umową najmu.

W okresie trwania umowy najmu, Wnioskodawca, pismem z dnia 19 lutego 2007 r., został zawiadomiony przez E. o przelewie "wierzytelności z tytułu Umowy najmu z dnia 10 listopada 2003 r." na rzecz D. Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. (dalej "D. Bank"). Następnie w dniu 20 grudnia 2010 r. Wnioskodawca otrzymał zawiadomienie, że E. "dokonała ze skutkiem na dzień 1 stycznia 2011 r. cesji praw i obowiązków wynikających z zawartej z Państwem umowy najmu z dnia 10 listopada 2003 r. na spółkę M. N. Sp. z o.o. (...), wobec tego od dnia 1 stycznia 2011 r. spółka M. N. Sp. z o.o. wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki wynajmującego wynikające z umowy". "Wstąpienie" w prawa i obowiązki wynajmującego nastąpiło na podstawie Umowy przelewu praw i obowiązków z umowy dzierżawy z dnia 16 listopada 2010 r., zawartą pomiędzy E. a spółką pod firmą M. N. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej "M. N."). M. N. dodatkowo poinformowała Wnioskodawcę, pismem z dnia 12 stycznia 2011 r. o "wstąpieniu" w prawa i obowiązki wynikające z umowy najmu.

Pismem z dnia 7 lutego 2011 r. D. Bank, powołując się na przelew wierzytelności z umowy najmu, dokonany przez E. na rzecz D. Bank, wezwał Wnioskodawcę do uiszczania czynszu najmu na wskazany rachunek bankowy. W odpowiedzi na pismo D. Bank, M. N. w dniu 15 lutego 2011 r. wskazała, że "jedynym podmiotem na rzecz którego Spółka P. sp. z o.o. zobowiązana jest regulować zobowiązania z umowy najmu (...) jest spółka M. N. sp. z o.o". Później nastąpiła dalsza wymiana korespondencji pomiędzy D. Bank a M. N., w której spółki podtrzymały swoje stanowisko w tej sprawie.

W nawiązaniu do ww. korespondencji, E., pismem z dnia 2 marca 2011 r., wskazała na "nieważność dokonanej dnia 16 listopada 2010 r. cesji prawi obowiązków z umowy najmu (...) na M. N. w zakresie dotyczącym przelewu wierzytelności co do zapłaty czynszu najmu.", i powołując się na przelew tych wierzytelności na rzecz D. Bank, wezwała wnioskodawcę do zapłaty czynszu na rachunek bankowy wskazany przez D. Bank. Jednocześnie E. wystawiła fakturę nr 01/03/2011 z dnia 2 marca 2011 r. obejmującą czynsz najmu za marzec 2011 r. Jednocześnie Wnioskodawca został poinformowany przez E., że pan R. Si., który w imieniu spółki E. dokonywał cesji praw i obowiązków z umowy najmu na rzecz M. N., nie był w dniu podpisania umowy z M. N. umocowany do reprezentowania E., ponieważ jego mandat Prezesa Zarządu spółki E. wygasł po upływie 3 letniej kadencji, która rozpoczęła się w 2006 r. Spółka E. nie była więc należycie reprezentowana przy podpisywaniu Umowy przelewu praw i obowiązków z umowy dzierżawy z dnia 16 listopada 2010 r., w związku z tym nie doszło do wstąpienia M. N. w prawa i obowiązki wynajmującego z umowy najmu.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Wnioskodawcy powstał spór co do osoby wierzyciela uprawnionego do przyjęcia świadczenia z tytułu umowy najmu, który Wnioskodawca nie był w stanie samodzielnie rozstrzygnąć. W związku z tym Wnioskodawca, na podstawie art. 467 pkt 3 Kodeksu cywilnego, złożył wnioski do właściwego sądu o zezwolenie na złożenie świadczenia z tytułu czynszu najmu i opłat eksploatacyjnych do depozytu sądowego. Wnioskodawca, na podstawie prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego dnia 27 lipca 2011 r., w sprawie o sygn. akt (...)), uzyskał zezwolenie na złożenie do depozytu sądowego opłat z tytułu czynszu najmu, i na jego podstawie wpłacił do depozytu sądowego kwotę 121.132,38 zł tytułem czynszu najmu za miesiące marzec, kwiecień i maj 2011 r. Wpłata ww. kwoty nastąpiła w dwóch częściach: kwota 34.440,00 zł w dniu 31 marca 2011 r. oraz kwota 86.692,38 zł w dniu 17 stycznia 2012 r. Natomiast na podstawie prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 15 grudnia 2011 r. w sprawie o sygn. (...), uzyskał zezwolenie na złożenie do depozytu sądowego opłat eksploatacyjnych z tytułu umowy najmu, i na jego podstawie wpłacił o depozytu sądowego kwotę 110.486,94 zł tytułem opłat eksploatacyjnych. Wpłata ww. opłat nastąpiła w dniu 19 kwietnia 2011 r. w kwocie 56.164,31 zł oraz w dniu 18 kwietnia 2012 r. w kwocie 54.322,63 zł.

M.-N., jako jeden z podmiotów, co do których powstał spór co do osoby wierzyciela uprawnionego do przyjęcia świadczenia z tytułu umowy najmu, zawiadomiła Wnioskodawcę, pismem z dnia 22 grudnia 2011 r., że na podstawie art. 89a ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w deklaracji VAT-7 za m-c listopad 2011 r. dokonała korekty podatku należnego na kwotę 30.853,34 zł. Kwota korekty VAT dotyczyła faktur, wystawionych przez M. N. na podstawie umowy najmu, które obejmowały czynsz najmu w kwocie 75.133,47 zł. (netto); 17.280,70 zł. (VAT) za miesiące III, IV 2011 r. oraz opłaty eksploatacyjne w kwocie 59.046,03 zł. (netto); 13.573,14 zł. (VAT) z okresu I, II, III, IV 2011 r.

Na podstawie powyższego zawiadomienia, w związku z tym, że postanowienia Sądu zezwalające na złożenie ww. należności do depozytu sądowego, na dzień dokonania korekty przez M. N., nie było prawomocne, Wnioskodawca wykonał obowiązek wynikający z art. 89b ust. 1 u.p.tu. i dokonał stosownej korekty ze swej strony. Sporządzono korektę VAT-7 dnia 25 stycznia 2012 r. za III 2011 r. na kwotę podatku VAT naliczonego 14 895,00 zł oraz korektę VAT-7 dnia 25 stycznia 2012 r. za IV 2011 r. na kwotę podatku VAT naliczonego 15.960,00 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca może dokonać zwiększenia podatku naliczonego w trybie art. 89b ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) skoro uregulował swoje wierzytelności poprzez skuteczne złożenie świadczenia do depozytu sądowego (z uwagi na istnienie sporu co do osoby uprawnionej do przyjęcia/odbioru wierzytelności) na podstawie prawomocnego postanowienia sądu.

2. Czy Wnioskodawca może dokonać zwiększenia podatku naliczonego w trybie art. 89b ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w rozliczeniu za okresy, w których dokonywał wpłat na rachunek depozytowy Sądu.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy, wobec dokonania przez niego wpłat należności z tytułu czynszu najmu i opłat eksploatacyjnych do depozytu sądowego, mając na względzie skutki przewidziane w art. 470 k.c. oraz przesłanki z art. 89a i 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów I usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - dalej u.p.t.u. -Wnioskodawca może dokonać zwiększenia podatku naliczonego w trybie art. 89b ust. 4 u.p.t.u., albowiem jego należność została uregulowana.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawcy, powinien on dokonać zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym dokonał wpłat do depozytu sądowego.

UZASADNIENIE STANOWISKA

Zgodnie z art. 89b u.p.tu. w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1.

Wnioskodawca dokonał uregulowania wszystkich swoich zobowiązań poprzez dokonanie skutecznych wpłat należności z tytułu czynszu najmu oraz opłat eksploatacyjnych do depozytu sądowego, co zgodnie z art. 470 k.c. oznacza tożsame skutki prawne jak spełnienie świadczenia do rąk M.-N., czy też innego podmiotu uprawnionego wierzyciela do odbioru należności czynszowych. Zgodnie z art. 470 k.c. złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego ma takie same skutki jak spełnienie świadczenia, a zatem jest surogatem wykonania zobowiązania. Tym samym dokonanie skutecznej wpłaty ww. kwoty do depozytu sądowego oznacza, że wygasło zobowiązanie Wnioskodawcy wynikające z ww. umowy najmu do uiszczenia należności czynszowych i opłat eksploatacyjnych z identycznym skutkiem prawnym jak przy spełnieniu świadczenia bezpośrednio do rąk uprawnionego wierzyciela.

Skutek ten został wyraźnie potwierdzony przez Sąd Najwyższy w wyroku z 15 kwietnia 2005 r. I CK 735/04, jeżeli dłużnik złożył przedmiot świadczenia do depozytu sądowego (art. 470 k.c), to nie może być uwzględnione powództwo o zasądzenie od tego dłużnika kwoty odpowiadającej sumie pieniężnej złożonej do depozytu".

Zatem w niniejszym stanie faktycznym nie ma żadnych podstaw prawnych do twierdzenia, że Wnioskodawca nie uregulował swoich zobowiązań czy też, że zalega z zapłatą jakichkolwiek należności wynikających z umowy najmu. M.-N., a także inni "potencjalni" uprawnienia wierzyciele, posiadają pełną wiedzę o skutecznym złożeniu należności z tytułu umowy najmu do depozytu sądowego, albowiem uczestniczyli czynnie w postępowaniu depozytowym prowadzonym przed Sądem Rejonowym.

A zatem skoro skorzystanie z ulgi na złe długi przez M.-N. spowodowało konieczność korekty podatku VAT, tak u tej spółki, jak też u Wnioskodawcy, a Wnioskodawca osiągnął skutek wypełnienia zobowiązania wynikającego z umowy najmu (uiszczenia należności czynszowych i opłat eksploatacyjnych) z momentem dokonania poszczególnych wpłat na rachunek depozytowy Sądu, to tym samym Wnioskodawca:

* może dokonać zwiększenia kwoty podatku naliczonego w trybie art. 89 ust. 4 u.p.t.u.

* może dokonać zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okresy, w których ww. należności uregulowano poprzez dokonanie tych wpłat na rachunek depozytowy sądu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy, podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Na podstawie art. 89a ust. 1a ustawy nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

W myśl art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

1. dostawa towarów lub świadczenie usług jest dokonywana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;

2. wierzytelności zostały uprzednio wykazane w deklaracji jako obrót opodatkowany i podatek należny;

3. wierzyciel i dłużnik na dzień dokonania korekty, o której mowa w ust. 1, są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,

4. wierzytelności nie zostały zbyte;

5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;

6. wierzyciel zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1, a dłużnik w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia nie uregulował należności w jakiejkolwiek formie.

Z kolei w myśl art. 89b ust. 1 ustawy, w przypadku otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6, i nieuregulowania należności w terminie 14 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia, podatnik (dłużnik) jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu lub w przypadku jego braku, do odpowiedniego powiększenia kwoty podatku należnego, o kwotę podatku wynikającą z nieuregulowanych faktur, poprzez korektę deklaracji za okres, w którym dokonał odliczenia.

Zgodnie z art. 89b ust. 2 ustawy w przypadku częściowego uregulowania należności przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 1, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności.

W myśl art. 89b ust. 4 ustawy o VAT w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

Z przedstawionego we wniosku stany faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zawarł w dniu 10 listopada 2003 r. umowę najmu pomieszczeń biurowych i magazynowych położonych w Warszawie. Umowa najmu została zawarta pierwotnie ze spółką pod firmą E. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej "E.").

Wnioskodawca, na podstawie § 3 ust. 1 umowy najmu, zobowiązany był do uiszczania miesięcznego czynszu, którego wartość została ostatecznie wyrażona, w aneksie z dnia 20 października 2010 r. do umowy najmu, jako równowartość w złotych polskich kwoty 8.245,21 Euro. Wnioskodawca, na podstawie § 3 ust. 3 umowy najmu, zobowiązany był także do uiszczania opłat eksploatacyjnych z tytułu korzystania z energii elektrycznej, dostawy wody i odprowadzania ścieków, wywozu śmieci, klimatyzacji oraz opłat abonamentowych za telefony.

Należności czynszowe i z tytułu opłat eksploatacyjnych były regulowane przez Wnioskodawcę na bieżąco, zgodnie z umową najmu.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż w trakcie trwania umowy najmu Spółka z o.o. E. dokonała cesji praw i obowiązków wynikających z tej umowy na Spółkę z o.o. M. Z powodu zaistniałych okoliczności powstał spór co do osoby wierzyciela uprawnionego do przyjęcia świadczenia z tytułu umowny najmu, który Wnioskodawca nie był w stanie samodzielnie rozstrzygnąć. W związku z tym Wnioskodawca, na podstawie art. 467 pkt 3 Kodeksu cywilnego, złożył wnioski do właściwego sądu o zezwolenie na złożenie świadczenia z tytułu czynszu najmu i opłat eksploatacyjnych do depozytu sądowego.

Niemnej jednak M.N., jako jeden z podmiotów, co do których powstał spór co do osoby wierzyciela uprawnionego do przyjęcia świadczenia z tytułu umowy najmu, zawiadomiła Wnioskodawcę, pismem z dnia 22 grudnia 2011 r., że na podstawie art. 89a ust. 6 ustawy podatku od towarów i usług, w deklaracji VAT-7 za m-c listopad 2011 r. dokonała korekty podatku należnego na kwotę 30.853,34 zł.

Na podstawie powyższego zawiadomienia, w związku z tym, że postanowienia Sądu zezwalające na złożenie ww. należności do depozytu sądowego, na dzień dokonania korekty przez M. N., nie było prawomocne, Wnioskodawca wykonał obowiązek wynikający z art. 89b ust. 1 u.p.t.u. i dokonał stosownej korekty ze swej strony.

Odnosząc się do powyższego należy stwierdzić, iż na dłużniku, który zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług jest stroną, która dokonuje korekty podatku naliczonego, ciążą obowiązki wynikające z art. 89b tej ustawy.

Jak bowiem wskazano, w przypadku otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6, tj. zawiadomienia dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1 i nieuregulowania należności w terminie 14 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia, dłużnik jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu. Brzmienie art. 89b ustawy wskazuje zatem, że dłużnik w sytuacji otrzymania zawiadomienia jest zawsze zobowiązany do korekty podatku naliczonego i nie ma możliwości kwestionowania takiej korekty, nawet jeśli posiadałby wiedzę o niespełnieniu przez wierzyciela warunków wynikających z przepisu art. 89a ustawy.

Zatem dłużnik - w przypadku otrzymania zawiadomienia - ma obowiązek odpowiedniego pomniejszenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu lub - w przypadku jego braku - do odpowiedniego powiększenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku wynikającą z nieuregulowanych faktur, poprzez korektę deklaracji za okres, w którym dokonał odliczenia.

Mając na uwadze opisane okoliczności sprawy należy zauważyć, iż celem każdego zobowiązania cywilnoprawnego jest dążenie obu jego stron do zaspokojenia interesów wierzyciela. Zaspokojenie to wbrew pozorom może nastąpić na wiele sposobów, a nie tylko poprzez spełnienie świadczenia zgodnie z treścią stosunku prawnego. Jednym z nich jest złożenie przedmiotu zobowiązania do depozytu sądowego, które jako instytucja prawa cywilnego zostało uregulowane w przepisach proceduralnych (art. 692-693²² k.p.c.) oraz w przepisach materialnych (art. 467-470 k.c.).

Zgodnie z art. 467 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), poza wypadkami przewidzianymi w innych przepisach dłużnik może złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego:

1. jeżeli wskutek okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności, nie wie, kto jest wierzycielem, albo nie zna miejsca zamieszkania lub siedziby wierzyciela;

2. jeżeli wierzyciel nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych ani przedstawiciela uprawnionego do przyjęcia świadczenia;

3. jeżeli powstał spór, kto jest wierzycielem;

4. jeżeli z powodu innych okoliczności dotyczących osoby wierzyciela świadczenie nie może być spełnione.

W myśl art. 468 § 1 ww. ustawy - Kodeks cywilny o złożeniu przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego dłużnik powinien niezwłocznie zawiadomić wierzyciela, chyba że zawiadomienie napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody. Zawiadomienie powinno nastąpić na piśmie.

W razie niewykonania powyższego obowiązku dłużnik jest odpowiedzialny za wynikłą stąd szkodę (§ 2 ww. artykułu).

Natomiast w myśl art. 470 ustawy - Kodeks cywilny, ważne złożenie do depozytu sądowego ma takie same skutki jak spełnienie świadczenia i zobowiązuje wierzyciela do zwrotu dłużnikowi kosztów złożenia.

W myśl wyżej cytowanych przepisów złożenie do depozytu sądowego uważa się za ważne jeżeli przedmiot złożony odpowiada treści zobowiązania ("dłużnik świadczy to co miał świadczyć") oraz jeżeli zostanie spełniony przynajmniej jeden z warunków wymienionych w art. 467 k.c. np. jeżeli wskutek okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, nie wie, kto jest wierzycielem.

W związku z powyższym można uznać, iż w sytuacji przedstawionej we wniosku nastąpiło uregulowanie należności, bowiem w przedmiotowej sytuacji dłużnik (tekst jedn.: Wnioskodawca) wpłacił dobrowolnie kwotę należności do depozytu sądowego na podstawie prawomocnych orzeczeń Sądu z dnia 27 lipca 2011 r. sygn. akt (...) oraz z dnia 15 grudnia 2011 r. sygn. akt (...), a ponadto jak wskazał Wnioskodawca, wierzyciel posiadał pełną wiedzę o skutecznym złożeniu należności do depozytu sądowego, albowiem uczestniczył czynnie w postępowaniu depozytowym prowadzonym przed Sądem Rejonowym. Zatem złożenie do depozytu sądowego opłat z tytułu czynszu najmu wywołuje takie same skutki jak spełnienie świadczenia i stanowi uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w wyniku uregulowania należności wynikających z umowy najmu dłużnik, zostaje zwolniony z obowiązku określonego przepisem art. 89b ust. 1 ustawy o VAT.

Wobec tego należy uznać, iż zgodnie z art. 89b ust. 4 ustawy, w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części. Skoro więc nastąpiło uregulowanie należności (w tym przypadku w wyniku zaspokojenia wierzyciela poprzez wpłatę opłat z tytułu umowy najmu do depozytu sądowego na podstawie prawomocnych postanowień Sądu), to wystąpi prawo dokonania ponownie korekty (zwiększenia) podatku naliczonego o kwotę podatku wynikającą z uregulowanych faktur.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż skoro skorzystanie z ulgi na złe długi przez M.-N. spowodowało konieczność korekty podatku VAT, tak u tej spółki, jak też u Wnioskodawcy, a Wnioskodawca osiągnął skutek wypełnienia zobowiązania wynikającego z umowy najmu (uiszczenia należności czynszowych i opłat eksploatacyjnych) z momentem dokonania poszczególnych wpłat na rachunek depozytowy Sądu, to tym samym Wnioskodawca:

* może dokonać zwiększenia kwoty podatku naliczonego w trybie art. 89 ust. 4 u.p.t.u.

* może dokonać zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okresy, w których ww. należności uregulowano poprzez dokonanie tych wpłat na rachunek depozytowy sądu

należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.