IBPP2/443-593/10/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2010 r. (data wpływu 20 lipca 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 października 2010 r. (data wpływu 22 października 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy działek gruntowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy działek gruntowych.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 15 października 2010 r. (data wpływu 22 października 2010 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 8 października 2010 r. znak: IBPP2/443-593/10/ASz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej, na którą składają się działki gruntowe oznaczone następującymi numerami ewidencyjnymi: (...).

W chwili obecnej, dla opisanego wyżej obszaru nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego.

Prace nad opracowywaniem planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowego terenu znajdują się na etapie wprowadzania zmian do projektu planu miejscowego wynikających z rozpatrzenia uwag dotyczących projektu. Zgodnie z art. 4 ust. 2, w zw. z art. 62 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w chwili obecnej nie można też uzyskać decyzji o warunkach zabudowy. Cytowany przepis stanowi, iż w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określanie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym, jeżeli wniosek o ustalenie warunków zabudowy dotyczy obszaru, w odniesieniu do którego istnieje obowiązek sporządzenia planu miejscowego, postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia warunków zabudowy zawiesza się do czasu uchwalenia planu. Jak podkreśla się w piśmiennictwie, w takim przypadku zawieszenie postępowania jest obligatoryjne.

Niezależnie od powyższego, dla przedmiotowego terenu, nie ma możliwości uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, z uwagi na treść art. 61.1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia warunków wymienionych w ustawie, w tym: co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu, teren ma dostęp do drogi publicznej, istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego. Ww. działki nie spełniają powyższych przesłanek. W szczególności brak jest dostępu do drogi publicznej czy zasilania w energię. Niemożliwym jest także ustalenie wymagań dotyczących nowej zabudowy, które określane są zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury, z dnia 26 sierpnia 2003 r., w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, (Dz. U. z dnia 19 września 2003 r.) Należy zatem stwierdzić, iż w chwili obecnej nie można uzyskać decyzji o warunkach zabudowy dla wyżej opisanej nieruchomości.

Zgodnie z ewidencją gruntów i budynków, działki te, stanowią użytki gruntowe zaliczane do grupy użytków rolnych. W tej grupie znajdują się zarówno użytki orne, pastwiska, sady.

Działki te zostały wniesione jako aport do spółek z ograniczoną odpowiedzialnością.

W piśmie z dnia 15 października 2010 r. Wnioskodawca wskazał, że do działek, o których mowa we wniosku odnosi się pkt 2.2.2. załącznika nr 1 do Uchwały Rady Miasta K, Nr (...), z dnia 29 marca 2010 r., podjętej w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta K, zatytułowany jako "...". Zgodnie z ww. punktem, podstawowym kierunkiem zagospodarowania tych obszarów (w tym również obszarów...) jest tworzenie warunków dla rozwoju komercyjnych form gospodarki (usług i produkcji). Ponadto, w terenach położonych: w północno-wschodniej części obrębu S pomiędzy ulicą B, a torami kolejowymi (...), dopuszcza się realizację obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m². Powyższe zapisy odnoszą się do terenu, na którym znajdują się działki objęte wnioskiem.

Wnioskodawca stwierdził, iż w chwili obecnej nie można przewidzieć jaką działalność na terenie objętym wnioskiem będzie prowadził nabywca. Jak wskazano w uzasadnieniu wniosku o wydanie interpretacji, a także wg stanu na dzień złożenia niniejszego pisma, są to wyłącznie grunty zaliczane do grupy użytków rolnych i tylko pod taką działalność mogą być wykorzystane. Ponadto, ze względu na brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz brak możliwości uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, w chwili obecnej nie ma też możliwości zabudowania przedmiotowego terenu.

Niemniej Wnioskodawca nie wyklucza, iż nabywca, o ile w przyszłości dla terenu objętego wnioskiem uchwalony zostanie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, będzie na przedmiotowym terenie wykonywał działalność zgodną ze wskazaną w studium tj. aktywność gospodarczą w zakresie usług i produkcji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwolnione jest z podatku VAT wniesienie aportem do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, celem pokrycia udziałów w spółce, gruntów niezabudowanych innych niż tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę, w sytuacji kiedy zapisy w ewidencji gruntów i budynków określają te tereny jako użytki gruntowe zaliczane do grupy użytków rolnych, w tym użytki orne, pastwiska, sady i jednocześnie dla tego terenu brak jest ustalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wskazuje przeznaczenie tych terenów jako obszar rozwoju aktywności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa ww. gruntów jest zwolniona z podatku VAT, z uwagi na fakt, iż są to tereny dla, których brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a zgodnie z ewidencją gruntów są to wyłącznie grunty sklasyfikowane jako użytki rolne.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy iż, w ustawie o VAT nie zdefiniowano takich pojęć, jak "teren budowlany" czy "teren przeznaczony pod zabudowę". Z uwagi na brak definicji legalnej pojęcia "teren" na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług niezbędnym jest zastosowanie reguł wykładni systemowej zewnętrznej i sięgnięcie do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), która posługuje się pojęciem "teren". Jak wynika z art. 1 cytowanej ustawy, określa ona zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy. Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu oraz określenie sposobów jego zagospodarowania i warunków zabudowy następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Zatem grunty, które mają według miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego status przeznaczonych pod zabudowę (i to wszelkiego rodzaju), są terenami budowlanymi.

Powyżej przedstawione stanowisko potwierdza także liczne orzecznictwo. W szczególności pogląd taki wyrażony został w orzeczeniu NSA z dnia 23 marca 2010 r. sygn. akt I FSK 274/09, gdzie stwierdzono, iż o "terenach" traktuje ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, stąd też odwołanie się do jej regulacji jest w pełni uzasadnione.

Z uwagi na fakt iż wyżej wskazane orzeczenie NSA, w pełni potwierdza i uzasadnia stanowisko przedstawione w niniejszym wniosku, w dalszej treści uzasadnienia Wnioskodawca opierać będzie się na treści tegoż orzeczenia. Zgodnie z poglądem wyrażonym przez NSA, odwołać należy się do art. 4 ust. 1 ww. ustawy, który określa podstawowe treści planu. W myśl wymienionego przepisu miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ustala przeznaczenie terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określa sposoby zagospodarowania i warunki zabudowy terenu. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2 ww. ustawy).

Na podstawie powyższych regulacji prawnych, jak podkreślił NSA, jednoznacznie należy przyjąć, iż studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest jedynie aktem wewnętrznie obowiązującym organy gminy i nie jest aktem prawa miejscowego o mocy powszechnie obowiązującej. Tym samym, w przypadku, gdy dla danego terenu nie jest uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, nie można na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy określać czy przedmiotowy teren jest terenem budowlanym lub przeznaczonym pod zabudowę. W takiej sytuacji należy więc posłużyć się zapisami w ewidencji gruntów i budynków. Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 140, poz. 2027 z późn. zm.), dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę planowania (art. 21.1., stanowi: "Podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków").

Z kolei, w myśl art. 20 ust. 1 cytowanej ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące: m.in. gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty;

Aktem wykonawczym do ww. ustawy jest rozporządzenie ministra rozwoju regionalnego i budownictwa z 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454), które posługuje się pojęciem grunty zabudowane i zurbanizowane.

Rozporządzenie to, wprowadza rozróżnienie na grunty zabudowane i zurbanizowane i wyodrębnia je od użytków innego rodzaju. Zgodnie z § 67 cytowanego rozporządzenia, użytki gruntowe wykazywane w ewidencji dzielą się na następujące grupy: użytki rolne, grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione, grunty zabudowane i zurbanizowane, użytki ekologiczne, nieużytki, grunty pod wodami, tereny różne oznaczone symbolem. W dalszej treści rozporządzenia, tj. w § 68 ust. 3, ustawodawca dokonał podziału gruntów zabudowanych i zurbanizowanych na: tereny mieszkaniowe, tereny przemysłowe, inne tereny zabudowane, zurbanizowane tereny niezabudowane, tereny rekreacyjno-wypoczynkowe, użytki kopalne, tereny komunikacyjne.

W tym samym paragrafie, w ust. 1, ustawodawca przyjął, iż użytki rolne dzielą się na: grunty orne, sady, łąki trwałe, pastwiska trwałe, grunty rolne zabudowane, grunty pod stawami oraz rowy.

Jak wynika z przełożonych do wniosku wypisów z rejestru gruntów poszczególne działki, będące własnością Wnioskodawcy, stanowią wyłącznie użytki gruntowe (tj. działki nr (...) opisane są jako pastwiska trwałe, działki nr (...) opisane są jako sady, (...) jako pastwiska trwałe i sady, działki nr (...) - jako pastwiska trwałe i grunty orne, działka (...) jako łąki trwałe, pastwiska trwałe i grunty orne, działki nr (...), jako grunty orne).

Skoro zatem brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a jednocześnie niemożliwym jest uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy (z uwagi na treść art. 62 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym jeżeli wniosek o ustalenie warunków zabudowy dotyczy obszaru, w odniesieniu do którego istnieje obowiązek sporządzenia planu miejscowego, postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia warunków zabudowy zawiesza się do czasu uchwalenia planu) jedyną podstawą dla określenia przeznaczenia przedmiotowego terenu są dane z ewidencji gruntów. Jak wynika z przedstawionych dokumentów działki te nie stanowią terenów zabudowanych ani zurbanizowanych.

W tym miejscu dodatkowo wskazać można na wydane w podobnych sprawach interpretacje organów podatkowych, jak choćby interpretacja Izby Skarbowej w Rzeszowie, która uznała, że "o przeznaczeniu gruntów niezabudowanych rozstrzyga plan zagospodarowania przestrzennego danego obszaru, a jeżeli takowego planu nie ma, należy oprzeć się o zapisy zawarte w ewidencji gruntów" (interpretacja z 10 stycznia 2005 r., IS.II/2-443/746/04). Pogląd taki wyraził także WSA w Olsztynie w wyroku z 11 grudnia 2008 r. (I SA/Ol 486/08) i w WSA w Szczecinie w wyroku z 27 maja 2009 r. (I SA/Sz 89/09).

Zagadnienie to jednoznacznie rozstrzygnął NSA, w wyżej cytowanym orzeczeniu, w którym w pierwszej kolejności podkreślił, iż postanowienia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego są kierowane do organów gminy i wiążą je przy sporządzaniu planów miejscowych, nie są natomiast adresowane ani też bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu administracji publicznej. Kategoryczne stwierdzenie zawarte w ust. 5 art. 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, iż studium nie jest aktem prawa miejscowego, oznacza utrzymanie prawnego charakteru studium, które jest aktem kierownictwa wewnętrznego. Postanowienia studium nie mogą zatem wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji, a więc podmiotów spoza systemu podmiotów administracji publicznej co oznacza, że nie można na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy określać czy przedmiotowy teren jest terenem budowlanym lub przeznaczonym pod zabudowę.

Tym samym, należy przyjąć, iż dopiero uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stanowi podstawę do określenia terenu jako przeznaczonego pod zabudowę.

Konkludując NSA, w pkt 5.4 uzasadnienia, stwierdził iż w aspekcie przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.tu. zwolnienia od opodatkowania tym podatkiem dostawy terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, ocena, czy dostawa określonego terenu korzysta ze zwolnienia od tego podatku, powinna być dokonywana na podstawie zapisów w ewidencji gruntów i budynków, w przypadku gdy nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się - zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT - rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przez dostawę towarów na terytorium kraju zasadniczo rozumie się - w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT - przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Wniesienie do spółki wkładu niepieniężnego (aportu), oznaczające przeniesienie na spółkę prawa własności nieruchomości mieści się w pojęciu dostawy.

Dostawa w tym przypadku ma charakter odpłatny, gdyż podatnik wnoszący aport otrzymuje w zamian udziały posiadające wartość ekonomiczną.

Podstawowa stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT - wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT lub obniżenie stawki podatkowej, możliwe jest tylko wówczas, gdy przewiduje to ustawa o VAT lub przepisy wykonawcze do ustawy.

Jeśli chodzi o zwolnienie przedmiotowe dla dostawy gruntu niezabudowanego to ustawodawca przewidział takowe w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT jedynie w przypadku, gdy przedmiotem dostawy są tereny niezabudowane inne niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych - tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawodawca zwalniając z podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przedmiotowy rodzaj gruntu.

Zgodnie z ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) ustalenie przeznaczenia terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

* lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,

* sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejąca na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi natomiast art. 9 ust. 1 ww. ustawy w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (art. 9 ust. 4).

W myśl art. 14 ust. 1 pkt 5 oraz art. 15 ust. 1 ww. ustawy, przed podjęciem uchwały o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wójt, burmistrz albo prezydent miasta wykonuje analizy dotyczące zasadności przystąpienia do sporządzenia planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem.

Natomiast ewidencja gruntów i budynków, stanowi jedynie urzędowy zbiór informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.) informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego. Jednakże tylko w zakresie danych faktycznych w niej zawartych.

Z cyt. wyżej przepisów wynika, iż o przeznaczeniu danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż dla opisanego wyżej obszaru nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie jest możliwe uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy. Do działek, o których mowa we wniosku odnosi się pkt 2.2.2. załącznika nr 1 do Uchwały Rady Miasta Krosna, Nr LVH/1045/10, z dnia 29 marca 2010 r., podjętej w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta K, zatytułowany jako "Obszary rozwoju aktywności gospodarczej (...)." Zgodnie z ww. punktem, podstawowym kierunkiem zagospodarowania tych obszarów (w tym również obszarów...) jest tworzenie warunków dla rozwoju komercyjnych form gospodarki (usług i produkcji). Ponadto, w terenach położonych: w północno-wschodniej części obrębu S pomiędzy ulicą B, a torami kolejowymi (...), dopuszcza się realizację obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m².

W związku z powyższym, podstawą ustalenia, czy dostawa (aport) przedmiotowych działek będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, nie mogą być dane wynikające z ewidencji gruntów. Decydujące znaczenia ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Zatem należy uznać, iż jeżeli dla ustalenia, czy podlegające aportowi działki są terenami niezabudowanymi innymi niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, Wnioskodawca kierował się wyłącznie zapisem w ewidencji gruntów, to nie jest to wystarczające dla uznania, że dostawa tych działek korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług.

Jak wynika z wniosku, ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy wynika, że działki o których mowa we wniosku, są przeznaczone pod budowę obiektów produkcyjnych, handlowych oraz usługowych. W konsekwencji, aport przedmiotowych działek nie będzie korzystał ze zwolnienia z podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo stwierdzić należy, że powołane we wniosku orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego jak i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych w Olsztynie i Szczecinie, nie mają mocy powszechnie obowiązującej. Sąd wyrokiem lub postanowieniem rozstrzyga wyłącznie konkretną sprawę co do stwierdzenia naruszenia prawa i skutków prawnych tego naruszenia i jedynie w tej sprawie ma moc wiążącą. Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, o czym stanowi art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.).

Zatem powołane wyroki nie posiadają waloru wykładni powszechnej, co w praktyce oznacza, że nie stanowią one podstawy dla analogicznego rozstrzygnięcia przez organy podatkowe.

Wnioskodawca powołał się także na interpretację Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 10 stycznia 2005 r. znak: IS.II/2-443/746/04. Tut. organ zauważa, iż interpretacje są wydawane w konkretnej sprawie, osadzone w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawężają.

Należy w tym miejscu też wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.