IBPP2/443-586/13/ICz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 czerwca 2013 r. (data wpływu 25 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla czynności dostawy gruntu niezabudowanego - jest prawidłowe.

W dniu 25 czerwca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla czynności dostawy gruntu niezabudowanego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej (obrót nieruchomościami) Wnioskodawca zamierza nabyć w drodze przetargu działkę nr 124/20 od Gminy K. (podatnik VAT czynny). W stosunku do tej działki występuje brak Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego, a w roku 2012 została wydana decyzja o Warunkach Zabudowy dla przedmiotowej nieruchomości wskazująca możliwość jej zabudowy. Działka obecnie jest zabudowana drewnianymi kioskami handlowymi, które posadowione są na betonowych fundamentach trwale związanych z gruntem. Kioski zostały posadowione w ramach umów dzierżawy (gmina - osoby prywatne). Zdaniem Wnioskodawcy kioski handlowe użytkowane są od lat 90 tych, występowały też zmiany dzierżawców (i ich podnajemców, gdyż istnieje również podnajem) regularnie i wielokrotnie, z całą pewnością po 1 maja 2004 r. następowała wymiana kilku podmiotów dzierżawiących grunt, (bowiem przedmiotem dzierżawy - zdaniem Wnioskodawcy - był grunt pod kioskami a w przypadku kiosków bez dostępu bezpośrednio z chodników - grunt z terenem na dojście). Budowle nie były przedmiotem umów. W ocenie Wnioskodawcy raczej nie doszło do dzierżawy 100% powierzchni działki. Ponadto na działce znajdują się asfaltowe i betonowe ciągi pieszo-jezdne oraz chodniki betonowe, również trwale związane z gruntem, które należy traktować jako budowle. Gmina K. nie ponosiła jakichkolwiek nakładów na przedmiotowa działkę a nakłady dzierżawców były marginalne w relacji do wartości działki (nie więcej niż 1 do 3% wartości nieruchomości). Można założyć, że wszelkie nakłady na gruncie ponosili dzierżawcy za wyjątkiem najdłuższego chodnika betonowego zrealizowanego przez Gminą w latach 90-tych (początek) czyli przed wejściem ustawy o podatku od towarów i usług. Chodnik z kolei nie był przedmiotem dzierżawy a stanowił jedynie element infrastruktury towarzyszącej. Przed sprzedażą dzierżawcy gminni usuną swoje kioski, jednak nie zostaną usunięte opisane powyżej budowle świadczące o wcześniejszej zabudowie tj. betonowe fundamenty, utwardzenie asfaltowe i betonowe działki oraz chodniki. Gmina zamierza zbyć działkę naliczając VAT w wysokości 23%. Zdaniem Wnioskodawcy z uwagi na fakt, że prowadzi działalność wyłącznie opodatkowaną będzie mu przysługiwało prawo do całkowitego odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturze wystawionej przez Gminę. Po zakupie działki gminnej jako właściciel planuje usunąć całość budowli (chodniki, betonowe fundamenty, asfaltowe i betonowe utwardzenie działki) i sprzedać działkę swojemu kontrahentowi jako niezabudowaną. Przed zakupem przez kontrahenta zostanie wydana kolejna decyzja o warunkach zabudowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Gdyby Gmina sprzedając działkę zastosowała stawkę zwolnioną (jeśli będzie to wynikało z innej interpretacji) czy Wnioskodawcy przysługuje prawo sprzedaży ze stawką 23%, ponieważ grunt nie jest zabudowany.

2. Czy w sytuacji gdyby odpowiedź na powyższe pytanie obligowała Wnioskodawcę do stawki zwolnionej może on zastosować regulację z art. 43 ust. 10 (Wnioskodawca i jego klient są podatnikami VAT czynnymi i obie strony złożą stosowne oświadczenia o wyborze opodatkowania naczelnikowi organu podatkowego).

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy bez względu na stawkę przy zakupie-sprzedając będzie mógł zastosować stawkę 23% dla gruntu niezabudowanego.

Nie ma też jego zdaniem konieczności składania oświadczenia, bowiem stawka właściwa wynosi 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze m.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii - art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, zgodnie z którym przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak zaś stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy, a te z kolei dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome.

Na podstawie art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W świetle powyższego grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy o VAT, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ww. ustawy o VAT.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy - zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe oznacza, iż zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem, ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym itp., nieprzeznaczonych pod zabudowę.

Ponadto, definicję terenów budowlanych ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Zgodnie z tym przepisem, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Z treści cytowanego przepisu wynika, ze w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje), ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel.

Zgodnie art. 4 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

W tym miejscu warto wyjaśnić, iż stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - "teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę".

Tym samym, również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Wobec powyższego nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (obrót nieruchomościami) zamierza nabyć w drodze przetargu działkę nr 124/20 od Gminy K. (podatnik VAT czynny). W stosunku do tej działki występuje brak Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego, a w roku 2012 została wydana decyzja o Warunkach Zabudowy dla przedmiotowej nieruchomości wskazująca możliwość jej zabudowy. Działka obecnie jest zabudowana drewnianymi kioskami handlowymi, które posadowione są na betonowych fundamentach trwale związanych z gruntem. Po zakupie działki gminnej jako właściciel planuje usunąć całość budowli (chodniki, betonowe fundamenty, asfaltowe i betonowe utwardzenie działki) i sprzedać działkę swojemu kontrahentowi jako niezabudowaną. Przed zakupem przez kontrahenta zostanie wydana kolejna decyzja o warunkach zabudowy.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego działka nr 124/20 będzie terenem niezabudowanym, bowiem Wnioskodawca planuje usunąć całość budowli znajdujących się na tej działce (chodniki, betonowe fundamenty, asfaltowe i betonowe utwardzenie działki), ponadto jak wynika z opisu sprawy grunt ten będzie miał charakter terenu budowlanego, bowiem jak wskazał Wnioskodawca, przed dokonaniem czynności sprzedaży przedmiotowego gruntu zostanie wydana decyzja o warunkach zabudowy.

Mając zatem na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, iż planowana transakcja sprzedaży nieruchomości gruntowej niezabudowanej (działka nr 124/20) nie może korzystać za zwolnienia z opodatkowania na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, bowiem będzie posiadała charakter terenu budowlanego. Tym samym do opisanej transakcji należy zastosować podstawową stawkę podatku VAT w wysokości 23% określoną w art. 41 ust. 1 oraz art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, odnośnie pytania oznaczonego nr 1, iż bez względu na stawkę przy zakupie-sprzedając będzie mógł zastosować stawkę 23% dla gruntu niezabudowanego, należało uznać za prawidłowe.

W tym miejscu należy zauważyć, iż bez znaczenia dla opodatkowania transakcji opisanej we wniosku pozostaje kwestia opodatkowania dostawy gruntu przez Gminę na rzecz Wnioskodawcy, bowiem wysokość zastosowania stawki podatku VAT przez Gminę nie ma wpływu na czynność dostawy gruntu przez Wnioskodawcę.

Dodatkowo zauważa się, że przepisy art. 43 ust. 1 pkt 10 oraz art. 43 ust. 10 ustawy o VAT dotyczą możliwości skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania w przypadku dokonywania dostawy budynków, budowli lub ich części. Natomiast w niniejszej sprawie mamy do czynienia z dostawą gruntu niezabudowanego.

Ponadto należy wyjaśnić, iż z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie tut. organ dokonał oceny stanowiska Wnioskodawcy odnośnie pytania nr 1 i przyjął, że planowana transakcja sprzedaży nieruchomości gruntowej niezabudowanej (działka nr 124/20) będzie opodatkowana stawką VAT w wysokości 23%, zatem ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.