IBPP2/443-586/09/RSz

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 4 listopada 2009 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPP2/443-586/09/RSz

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2009 r. (data wpływu 27 lipca 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 października 2009 r. (data wpływu 29 października 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca miał prawo do odliczenia VAT przy nabyciu samochodu przeznaczonego na wynajem w pełnej wysokości, czy też powinien odliczyć 60% VAT, ale nie więcej niż 6.000 zł - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca miał prawo do odliczenia VAT przy nabyciu samochodu przeznaczonego na wynajem w pełnej wysokości, czy też powinien odliczyć 60% VAT, ale nie więcej niż 6.000 zł.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 października 2009 r. (data wpływu 29 października 2009 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 12 października 2009 r., znak: IBPP2/443-586/09/RSz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zajmuje się między innymi wynajmem maszyn, urządzeń oraz wynajmem samochodów.

W dniu 15 maja 2009 r. zakupił samochód kempingowy Ford Transit Camper o 5- ciu miejscach siedzących. Jest to inny pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Nie znajduje się on jednak w wykazie załącznika Nr 9 ustawy, mimo iż został zarejestrowany przez Wydział Komunikacji jako samochód specjalny kempingowy.

Samochód ten został zakupiony wyłącznie w celu uzyskania przychodów z jego wynajmu.

Samochód został wynajęty na podstawie umowy najmu od dnia 1 czerwca 2009 r. przedsiębiorstwu prowadzącemu działalność gospodarczą na postawie umowy najmu. Za wynajem Wnioskodawca wystawia faktury VAT za miesięczne okresy z zastosowaniem stawki VAT w wysokości 22%.

W momencie zakupu tego samochodu Wnioskodawca odliczył VAT bez zastosowania ograniczenia, tj. w 100%.

Wnioskodawca dodaje, że na chwilę obecną na wynajem posiada tylko ten jeden samochód i nie wie czy w najbliższej przyszłości zakupi kolejne samochody przeznaczone do wynajmu.

Z uzupełnienia do wniosku wynika, iż:

1.

zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej wykazuje między innymi wynajem samochodów,

2.

w dowodzie rejestracyjnym wystawionym dla samochodu Ford Transit Camper jako rodzaj pojazdu widnieje zapis "samochód specjalny kempingowy". Na samochód ten Wnioskodawca nie posiada świadectwa homologacji. Został zakupiony na terenie kraju jako używany od firmy handlowo-usługowej z 22% VAT-em,

3.

nabyty samochód Ford Transit Camper został zakupiony wyłącznie na cele wynajmu przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, a za jego wynajem są wystawiane faktury VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca miał prawo do odliczenia VAT, przy nabyciu samochodu przeznaczonego na wynajem, w pełnej wysokości, czy też powinien odliczyć 60% VAT, ale nie więcej niż 6.000 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy, w znowelizowanym art. 86 ust. 4 ustawy (obowiązującej od 22 sierpnia 2005 r.) postanowiono, że ograniczenie odliczenia 100% VAT naliczonego przy zakupie samochodów nie dotyczy przypadków między innymi, gdy przedmiotem działalności podatnika jest oddanie w odpłatne używanie samochodów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody są przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na powyższe cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

W świetle powyższego Wnioskodawca uważa, że miał prawo do odliczenia VAT naliczonego w pełnej wysokości, ponieważ nabył samochód tylko i wyłącznie przeznaczony do wynajmu na podstawie zawartej umowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego, na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) cyt. ustawy, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Powyższe regulacje wskazują, iż odliczenie podatku naliczonego, to przysługujące zarejestrowanemu czynnemu podatnikowi podatku od towarów i usług, całkowite bądź częściowe prawo do obniżenia kwoty podatku należnego dotyczącego opodatkowanych dostaw towarów i świadczenia usług o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim nabywane towary i usługi są lub będą w przyszłości wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Przywołana zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tj. do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług lub czynności niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zatem z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

W myśl art. 86 ust. 3 ww. ustawy o VAT, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Limit odliczeń nie dotyczy nabycia niektórych pojazdów wymienionych w art. 86 ust. 4 ustawy, mimo nieprzekroczenia przez nich dopuszczalnej masy całkowitej określonej w przepisie art. 86 ust. 3 ustawy.

Stosownie do art. 86 ust. 4 cyt. ustawy, przepis ust. 3 nie dotyczy:

1.

pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;

2.

pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;

3.

pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;

4.

pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;

5.

pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy;

6.

pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;

7.

przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

a.

odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub

b.

oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Z literalnego brzmienia przepisu art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy o VAT wynika, iż koniecznym warunkiem jego zastosowania jest przeznaczenie samochodu do działalności polegającej m.in. na jego wynajmie przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy. Istotne jest, aby przeznaczenie samochodu do działalności polegającej na jego wynajmie trwało nie krócej niż 6 miesięcy, a nie aby jedna czynność wynajmu trwała minimum pół roku.

Należy zauważyć, że wskazana w art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) cyt. ustawy działalność w zakresie oddania w odpłatne używanie samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, które to samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy, powinna być przez podatnika rzeczywiście prowadzona albo też co najmniej z okoliczności towarzyszących nabyciu samochodów powinno wynikać, że podatnik miał zamiar podjąć tego rodzaju działalność. Nie wystarczy w tym przypadku sama tylko deklaracja podatnika, że prowadzi tego rodzaju działalność (stosowny wpis określający przedmiot działalności w odpowiednich organach ewidencyjnych), jeśli nie towarzyszą temu okoliczności przemawiające za tym, że oddawanie ich do używania na podstawie wskazanych w przepisie umów stanowi rzeczywisty przedmiot działalności podatnika.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zajmuje się między innymi wynajmem maszyn, urządzeń oraz wynajmem samochodów.

W dniu 15 maja 2009 r. zakupił samochód kempingowy Ford Transit Camper o 5- ciu miejscach siedzących. Jest to inny pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Nie znajduje się on jednak w wykazie załącznika Nr 9 ustawy, mimo iż został zarejestrowany przez Wydział Komunikacji jako samochód specjalny kempingowy.

Samochód ten został zakupiony wyłącznie w celu uzyskania przychodów z jego wynajmu.

Samochód został wynajęty na podstawie umowy najmu od dnia 1 czerwca 2009 r. przedsiębiorstwu prowadzącemu działalność gospodarczą na postawie umowy najmu. Za wynajem Wnioskodawca wystawia faktury VAT za miesięczne okresy z zastosowaniem stawki VAT w wysokości 22%.

W momencie zakupu tego samochodu Wnioskodawca odliczył VAT bez zastosowania ograniczenia, tj. w 100%.

Wnioskodawca dodaje, że na chwilę obecną na wynajem posiada tylko ten jeden samochód i nie wie czy w najbliższej przyszłości zakupi kolejne samochody przeznaczone do wynajmu.

Z uzupełnienia do wniosku wynika, iż:

1.

zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej wykazuje między innymi wynajem samochodów,

2.

w dowodzie rejestracyjnym wystawionym dla samochodu Ford Transit Camper jako rodzaj pojazdu widnieje zapis "samochód specjalny kempingowy". Na samochód ten Wnioskodawca nie posiada świadectwa homologacji. Został zakupiony na terenie kraju jako używany od firmy handlowo-usługowej z 22% VAT-em,

3.

nabyty samochód Ford Transit Camper został zakupiony wyłącznie na cele wynajmu przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, a za jego wynajem są wystawiane faktury VAT.

W świetle powołanych przepisów prawa oraz biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego stwierdzić należy, iż jeżeli faktycznie przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności jest oddanie w odpłatne używanie samochodów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, a nabyty samochód jest przeznaczony wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy, to Wnioskodawcy przysługuje, na podstawie art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług (o ile nie zachodzą ograniczenia wynikające z art. 88 tej ustawy, w szczególności art. 88 ust. 3a pkt 2) pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej nabycie przedmiotowego samochodu. Jednakże jeszcze raz podkreślić należy, że warunkiem prawa do odliczenia podatku w pełnej kwocie, jak wyraźnie wynika z tego przepisu, jest to, aby pojazd samochodowy był przeznaczony przez Wnioskodawcę wyłącznie do odpłatnego używania na podstawie umów wymienionych w tym przepisie, przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, iż miał prawo do odliczenia VAT naliczonego w pełnej wysokości, ponieważ nabył samochód tylko i wyłącznie przeznaczony do wynajmu na podstawie zawartej umowy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy zaznaczyć, że w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl