IBPP2/443-566/08/BW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2008 r. (data wpływu 18 czerwca 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwrotu kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na rachunek bankowy - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwrotu kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na rachunek bankowy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prawa handlowego będąca osobą prawną, prowadząca od kilku lat aktywną działalność gospodarczą opodatkowaną podstawową stawką VAT i deklarująca regularnie nadwyżkę podatku należnego nad naliczonym w związku z planowaną reorganizacją rozważa możliwość zaistnienia następującej sytuacji: spółka kontynuuje działalność i w deklaracji za dany miesiąc:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W związku z powyższym, czy w takiej sytuacji podatnik ma prawo do zwrotu kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na rachunek bankowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji Spółce przysługuje bezpośredni zwrot podatku na rachunek bankowy. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności podatkowych, podatnikowi wykonującemu samodzielnie działalność gospodarczą przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z zastrzeżeniem niektórych przypadków określonych w tejże ustawie. Dalej w ustępach: 10, 11, 12, 16 i 18 cyt. artykułu zostały wskazane okresy, w których obniżenie może nastąpić. Jeżeli jednak w tych okresach podatnik nie wykonał czynności opodatkowanych kwotę podatku naliczonego przenosi się do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy - art. 86 ust. 19 cyt. ustawy. Z kolei w art. 87 została uregulowana kwestia wyboru przez podatnika rozliczenia podatku VAT, gdy kwota podatku naliczonego jest wyższa od kwoty podatku należnego wykazanego w deklaracji VAT za dany miesiąc. W tej sytuacji podatnik ma prawo:

* do obniżenia o te różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy,

* zwrotu różnicy na rachunek bankowy, na określonych szczegółowo zasadach.

Podstawą rozstrzygnięcia poza obowiązującą ustawą jest VI Dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. (Dz. U. DE L 7 145.1) w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej, ujednolicona podstawa wymiaru podatkowego (77/388/EEC), zastąpione z dniem 1 stycznia 2007 r. Dyrektywą Rady nr 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. Dyrektywa 2006/112/WE. VI Dyrektywa, a obecnie Dyrektywa 2006/112/WE określa najważniejsze elementy konstrukcyjne podatku VAT. W przypadku sprzeczności prawa krajowego z jej postanowieniami, Dyrektywa ma pierwszeństwo w zakresie zasad rozliczania podatku VAT przed prawem krajowym. Konsekwencją powyższego jest konieczność stosowania dyrektywy 2006/112/WE przy interpretacji krajowych regulacji dotyczących podatku VAT, tj. pro wspólnotowej wykładni przepisów krajowych.Kierując się zasadą supremacji prawa wspólnotowego należy wskazać, że zgodnie z postanowieniami Dyrektywy 2006/112/WE najważniejszą cechą podatku od wartości dodanej jest zasada neutralności podatku dla podatników, której realizacja polega na umożliwieniu podatnikowi prawa do obniżenia podatku należnego o kwoty podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług, związanych z jego działalnością gospodarczą. Neutralność podatku od towarów i usług dla podatnika jest tak znacząca, że przepisy krajowe nie mogą wymagać spełnienia przez niego dodatkowych warunków w celu uzyskania zwrotu podatku. Takie rozumienie zasady neutralności podkreśla orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Z orzecznictwa konsekwentnie wynika, że prawo do odliczenia podatku w zasadzie nie może być ograniczone ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. W wyroku ETS w sprawie 50/87 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej stwierdzono, ze "system odliczeń podatku naliczonego, którego zasady określone są w art. 17-20, ma na celu całkowite uwolnienie podmiotu gospodarczego od obciążeń z tytułu podatku VAT przypadającego do zapłaty lub zapłaconego w toku prowadzonej działalności gospodarczej. Ze względu na wpływ na poziom obciążeń podatkowych, jakiekolwiek ograniczenie prawa do odliczenia przysługującego podatnikowi musi być stosowane w ten sam sposób we wszystkich Państwach Członkowskich oraz musi opierać się na istnieniu przepisu w prawie wspólnotowym, który ograniczenie takie wprost przewiduje. W przypadku braku takiego przepisu, z prawa do odliczeń należy korzystać niezwłocznie w odniesieniu do wszystkich kwot podatku naliczonego od dostaw towarów i usług". Zatem jeśli w prawie wspólnotowym brak regulacji pozwalającej wprost na ograniczenie prawa podatników do odliczenia, to prawo do odliczenia powinno być w pełni respektowane.

Prawo do zwrotu podatku VAT przysługuje także podmiotom, które nie wykonują żadnej sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym, a nawet podmiotom, które w ogóle nie wykonywały czynności podatkowych (orzeczenie ETS sprawa C-110/04 oraz C-268/83 jak również C-400/98). Także zgodnie z wyrokiem WSA w Warszawie III SA/Wa 599/07 z dnia 30 października 2007 r., podatnicy, którzy kończąc działalność gospodarczą wykazali w deklaracji składanej za ostatni okres rozliczeniowy nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym i zażądali zwrotu na rachunek bankowy, a jednocześnie nie wykonali w tym okresie rozliczeniowym czynności opodatkowanych VAT, mają prawo do zwrotu podatku. Podając powyższe Spółka wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Uregulowania art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, wskazują, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.Zgodnie z generalną zasadą zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym otrzymał fakturę, albo za następny okres rozliczeniowy (art. 86 ust. 10 i 11 ustawy). Natomiast w myśl postanowień art. 87 ust. 1 ustawy w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy. Przyjęta w tym przepisie kolejność uprawnień podatnika nie decyduje o pierwszeństwie w ich stosowaniu. Uprawnienia te mają charakter równorzędny i od podatnika zależy, z którego uprawnienia skorzysta.

Szczegółowe regulacje dotyczące terminu zwrotu i warunków niezbędnych do jego otrzymania zawierają regulacje art. 87 ust. 2-10 ustawy o VAT. I tak, w myśl ust. 2 tego artykułu, z zastrzeżeniem ust. 3 i 3a, zwrot różnicy podatku następuje na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju wskazanym w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach, w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika. Jeżeli zasadność zwrotu wymaga dodatkowego sprawdzenia, naczelnik urzędu skarbowego może przedłużyć ten termin do czasu zakończenia postępowania wyjaśniającego. Jeżeli przeprowadzone postępowanie wykaże zasadność zwrotu, o którym mowa w zdaniu poprzednim, urząd skarbowy wypłaca podatnikowi należną kwotę wraz z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie prolongacyjnej stosowanej w przypadku odroczenia płatności podatku lub jego rozłożenia na raty. Natomiast według zapisu ust. 3 tegoż artykułu, różnica podatku podlegająca zwrotowi w kwocie przekraczającej wartość podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów lub usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały one zaliczone do środków trwałych nabywcy, powiększonej o 22% obrotu podatnika opodatkowanego stawkami niższymi niż określona w art. 41 ust. 1 oraz obrotu z tytułu dostaw towarów lub świadczenia usług, o których mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1, podlega zwrotowi w terminie 180 dni od dnia złożenia deklaracji podatkowej. Jedynie w sytuacji, gdy podatnik w okresie rozliczeniowym (wskazanym w art. 86 ust. 10, 11, 12, 18) nie wykonał czynności opodatkowanych, jest zobligowany kwotę podatku naliczonego za ten okres, przenieść do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy, o czym stanowi art. 86 ust. 19 ustawy.

Jak wynika z wyżej powołanych przepisów ustawodawca wyraźnie wyłączył uprawnienie do żądania przez podatnika zwrotu podatku naliczonego na rachunek bankowy przy braku realizacji czynności opodatkowanych. Zwrot bezpośredni podatku na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju wskazanym w zgłoszeniu identyfikacyjnym w terminach określonych w ustawie o podatku od towarów i usług, przysługuje wyłącznie w sytuacji, gdy w danym okresie rozliczeniowym podatnik dokona czynności opodatkowanych i wystąpi nadwyżka podatku naliczonego nad należnym.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca rozważa możliwość zaistnienia następującej sytuacji: Spółka kontynuuje działalność i w deklaracji VAT-7 za dany miesiąc:

Mając na uwadze wyżej powołane przepisy, należy stwierdzić, iż w przedstawionej powyżej sytuacji Spółce w danym okresie (miesiącu) nie przysługuje prawo zwrotu różnicy podatku naliczonego nad należnym na rachunek bankowy.

Odnosząc się do powołanych przez Spółkę we wniosku orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (w sprawach: 50/87, C-110/04, C-268/83, C-400/98) tut. organ pragnie zauważyć, iż orzeczenia te nie zostały wydane w podobnym do przedmiotowej sprawy stanie faktycznym, w szczególności:

* wyrok w prawie C-50/87 dotyczy kwestii prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z budową lub zakupem budynku przeznaczonego na wynajem;

* wyrok 400/98 w sprawie zapadł w kwestii prawa do odliczenia podatku od transakcji przeprowadzonych w celu realizacji zaplanowanej działalności gospodarczej;

* wyrok w sprawie C-268/83 dotyczy natomiast kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych przed faktycznym wykorzystaniem nieruchomości i wydatków poniesionych w trakcie ich użytkowania;

* z kolei wyrok w sprawie C-110/94 dotyczy określenia niezbędnego wymogu powstania prawa do odliczenia podatku naliczonego (zauważa się, iż Wnioskodawca błędnie powołał sygnaturę niniejszego wyroku).

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, iż orzeczenia te nie mają wpływu na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy.Tut. organ pragnie tutaj również wskazać, że organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa (art. 120 Ordynacji podatkowej). Wyroki sądów nie mają natomiast charakteru powszechnie obowiązującego prawa.Zauważa się też, iż zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły. Zatem bez wpływu na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy jest również powołany przez Wnioskodawcę wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 października 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 599/07.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.