IBPP2/443-557/09/UH

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2009 r. (data wpływu do tut. organu 15 lipca 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 września 2009 r. (data wpływu 18 września 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie paliwa oraz koszty naprawy samochodu osobowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 lipca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie paliwa oraz koszty naprawy samochodu osobowym.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 16 września 2009 r. (data wpływu dnia 18 września 2009 r.). będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 9 września 2009 r., znak: IBPP2/443-557/09/RSz.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą od 1996 r. opodatkowaną w formie ryczałtu. Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem samochodu Renault Clio.

Od 21 lipca 2004 r. w samochodzie zamontowany jest hak. Od 21 lipca 2004 r. mąż Wnioskodawczyni jest właścicielem przyczepy o dopuszczalnej ładowności 400 kg. Przyczepą lub samochodem w zależności od ilości zamówienia Wnioskodawczyni wozi do kontrahentów wyroby z jej firmy. Samochód nie ma zamontowanej kratki.

Wnioskodawczyni dołączyła do wniosku kserokopię karty pojazdu, wyciąg ze świadectwa homologacji, dowód rejestracyjny przyczepy oraz ubezpieczenie przyczepy.

Samochód, którym Wnioskodawczyni dowozi produkowane podkładki dystansowe pod druty zbrojeniowe jest samochodem osobowym o dopuszczalnej ładowności 540 kg, a Wnioskodawczyni jednorazowo przewozi od 10 - 130 kg, tj. od 2000-26000 sztuk, które mieszczą się w bagażniku po złożeniu tylnych siedzeń. Jeżeli zachodzi potrzeba przewiezienia większej ilości wyrobów, to mąż jest właścicielem przyczepy, która Wnioskodawczyni dopina do samochodu ponieważ w tym celu zamontowano hak holowniczy. Samochodem tym Wnioskodawczyni jeździ także w celu pozyskania nowych odbiorców podkładek, zakupu tworzywa i pozostałych materiałów potrzebnych do produkcji takich jak adhezyjne oleje, materiały do naprawy form, zakupu opakowań.

W chwili obecnej Wnioskodawczyni nie zamierza zmieniać samochodu, ponieważ ten, który użytkuje zaspakaja do tej pory potrzeby jej działalności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni ma prawo odliczać podatek od paliwa oraz koszty naprawy samochodu i w jakiej części.

Zdaniem Wnioskodawczyni, może ona odliczać VAT od zakupionego paliwa oraz naprawy samochodu zgodnie z ilością przejechanych kilometrów wykorzystanych do dowiezienia kontrahentom wyrobów, które produkuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej, przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ= 357kg + n x 68kg gdzie

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

N - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Od nowelizacji przepisów ustawy o VAT obowiązującej od dnia 22 sierpnia 2005 r., stosownie do nowego brzmienia przepisu art. 86 ust. 3, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Jednocześnie, stosownie do zapisów art. 86 ust. 4 cyt. ustawy, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 5 ustawy o VAT, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. art. 86 ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W myśl art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Z kolei na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku od towarów i usług, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) przepis ograniczający prawo do odliczenia w związku z nabywaniem paliwa do samochodów osobowych, tj. art. 25 ust. 1 pkt 3a brzmiał następująco:

"Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg".

Podstawowym aktem prawa wspólnotowego określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1 z późn. zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - Dz. Urz. UE L Nr 145 str. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (odpowiednio art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia do Wspólnoty. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę "stand still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych uregulowań pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliw używanych do napędu samochodów osobowych, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, nie rozszerzają zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem samochodu osobowego Renault Clio o dopuszczalnej ładowności 540 kg. Przedmiotowy samochód nie ma zamontowanej kratki.

Samochód ten służy do przewożenia podkładek dystansowych pod druty zbrojeniowe, pozyskiwaniu nowych rynków zbytu tj. odbiorców podkładek a także umożliwia zakup tworzywa i pozostałych materiałów potrzebnych do produkcji środków adhezyjnych, olei, materiałów do naprawy form a także zakup opakowań.

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa wspólnotowego i krajowego oraz biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, tut. organ stwierdza, że Wnioskodawczyni nie będzie przysługiwać prawo do odliczania podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup paliwa do ww. samochodu. Podkreślić bowiem należy, że przepisy dotyczące podatku od towarów i usług, zarówno te obowiązujące przed dniem 1 maja 2004 r., jak też te obowiązujące od tej daty, nie przewidywały i obecnie nie przewidują możliwości odliczania podatku naliczonego przy nabywaniu paliwa wykorzystywanego do napędu samochodów osobowych.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup paliwa do ww. samochodu osobowego należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do kwestii dotyczącej prawa do odliczenia podatku naliczonego dotyczącego kosztów naprawy przedmiotowego samochodu należy stwierdzić, iż:

W świetle powołanego wyżej przepisu art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Przez czynności opodatkowane należy rozumieć czynności, które faktycznie zostały objęte opodatkowaniem, Jeżeli zatem towary i usługi, przy nabyciu których naliczono podatek, będą wykorzystywane w całości do prowadzenia działalności opodatkowanej, wówczas podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości. W przypadku natomiast, gdy towary i usługi tylko częściowo służą wykonywaniu czynności opodatkowanych, prawo do odliczenia przysługuje tylko w tej części.

Jeżeli zatem Wnioskodawczyni będzie wykorzystywać ww. samochód osobowy do wykonywania czynności opodatkowanych, to będzie jej przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki związane z naprawą ww. samochodu w takiej części, w jakiej będą służyły tej sprzedaży opodatkowanej.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących poniesienie kosztów naprawy ww. samochodu osobowego należało uznać za prawidłowe.

Oceniając jednakże stanowisko Wnioskodawczyni całościowo, należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawczyni dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.