IBPP2/443-510/14/BW

Na podstawie 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 maja 2014 r. (data wpływu 29 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku od towarów i usług od wydatków związanych z samochodami służbowymi, w sytuacji, gdy te samochody są parkowane poza siedzibą firmy (w miejscu zamieszkania pracownika) - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku od towarów i usług od wydatków związanych z samochodami służbowymi, w sytuacji, gdy te samochody są parkowane poza siedzibą firmy (w miejscu zamieszkania pracownika).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka) jest podmiotem wchodzącym w skład międzynarodowej grupy kapitałowej działającej w sektorze stalowym. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja i sprzedaż oraz dystrybucja wyrobów stalowych. W swojej bieżącej działalności Wnioskodawca wykorzystuje pojazdy samochodowe - samochody osobowe, które użytkuje na podstawie zawartych umów leasingu. Samochody osobowe wykorzystywane są przez pracowników Spółki do realizowania zadań wyjazdowych - między innymi takich jak: spotkania z istniejącymi oraz potencjalnymi kontrahentami (zawieranie oraz negocjowanie umów, rozpatrywanie reklamacji), załatwianie spraw urzędowych, udział w targach i konferencjach, dokonywanie zakupów materiałów, zapewnienie wsparcia technicznego Spółce.

Część samochodów osobowych została przydzielona konkretnym pracownikom Spółki, którzy wykorzystują je w codziennej pracy wykonując powierzone im obowiązki służbowe. Są to pracownicy, od których wymagana jest podwyższona dyspozycyjność i mobilność. Zakres ich obowiązków i charakter pracy wymaga bezzwłocznego przemieszczania się w celu wykonywania zadań służbowych w różnych miejscach (w siedzibie Spółki i poza nią) a także pozostawania w stałej dyspozycji Spółki (tekst jedn.: bycia stale gotowym do niezwłocznego stawienia się w celu realizacji zadań służbowych we wskazanym miejscu, w tym także poza stałymi godzinami pracy i poza stałym miejscem wykonywania zadań służbowych).

Obecnie Spółka planuje odpowiednio sformalizować zasady używania samochodów osobowych w celu spełniania wymagań Art. 86a ust. 4 pkt 1 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej Ustawa o VAT), które w połączeniu z innymi wymogami nakładanymi przez Art. 86a Ustawy o VAT, dadzą Spółce możliwość odliczania pełnej kwoty podatku VAT od wydatków związanych z tymi pojazdami określonymi w Art. 86a ust. 2 Ustawy o VAT. W sformalizowanych zasadach Spółka zamierza zawrzeć obowiązek parkowania samochodu, powierzonego konkretnemu pracownikowi, po godzinach pracy w miejscu zamieszkania pracownika. Wynika to z potrzeby zagwarantowania należytej pieczy nad samochodem oraz gwarantuje stałą gotowość jego użytkowania, zapewniając pełną mobilność pracowników, która jest wymagana ze względu na charakter pracy na danym stanowisku. W ramach realizacji obowiązków służbowych pracownicy będą więc wykorzystywać samochody firmowe do przejazdów na trasie pomiędzy miejscem parkowania (znajdujące się w miejscu zamieszkania pracownika) a aktualnym miejscem wykonywania pracy (siedziba firma lub poza nią). Wykorzystywanie samochodów osobowych dla celów prywatnych pracowników jest całkowicie zakazane.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy fakt wykorzystywania osobowych samochodów służbowych do przejazdu na trasie pomiędzy miejscem parkowania (znajdującym się w miejscu zamieszkania pracownika) a aktualnym miejscem wykonywania pracy (siedziba firmy lub poza nią), który ma na celu realizację obowiązku narzuconego pracownikowi przez pracodawcę jakim jest zagwarantowanie należytej pieczy nad pojazdem wraz z gwarancją stałej gotowości jego użycia, zapewniającą pełną mobilność pracowników, stanowi okoliczność w świetle której nie można obiektywnie uznać wykorzystywania pojazdu wyłącznie do celów działalności gospodarczej, a tym samym pomimo spełnienia wszelkich formalnych warunków określonych w Art. 86a ust. 4 pkt 1 Ustawy o VAT, Wnioskodawca nie posiada prawa do pełnego odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z tymi pojazdami.

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy fakt wykorzystywania osobowych samochodów służbowych do przejazdu na trasie pomiędzy miejscem parkowania (znajdującym się w miejscu zamieszkania pracownika) a aktualnym miejscem wykonywania pracy (siedziba firmy lub poza nią), który ma na celu realizację obowiązku narzuconego pracownikowi przez pracodawcę jakim jest zagwarantowanie należytej pieczy nad pojazdem wraz z gwarancją stałej gotowości jego użycia, zapewniającą pełną mobilność pracowników, nie stanowi okoliczności w świetle której nie można obiektywnie uznać wykorzystywania pojazdu wyłącznie do celów działalności gospodarczej, a tym samym spełniając wszelkie formalne warunki określone w Art. 86a ust. 4 pkt 1 Ustawy o VAT, Spółka posiada prawo do pełnego odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z tymi pojazdami.

Wprowadzając całkowity zakaz używania samochodów osobowych dla celów prywatnych w umowach zawartych pomiędzy pracodawcą a pracownikiem, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika ewidencją przebiegu pojazdu, Wnioskodawca realizuje w pełni postanowienia Art. 86a ust. 3 pkt 1 podpunkt a w powiązaniu z Art. 86a ust. 4 pkt 1. Fakt wykorzystywania osobowych samochodów służbowych do przejazdu na trasie pomiędzy miejscem parkowania (znajdującym się w miejscu zamieszkania pracownika) a aktualnym miejscem wykonywania pracy (siedziba firmy lub poza nią) nie powinien dyskwalifikować uznania wykorzystywania tych pojazdów wyłącznie dla celów działalności gospodarczej. Nie ma on bowiem na celu zaspakajania prywatnych potrzeb pracowników lecz stanowi realizację obowiązku służbowego narzuconego przez pracodawcę. Dzięki temu, że samochody parkowane są w miejscu zamieszkania pracownika, pracownicy ci mogą przemieszczać się bez zbędnej zwłoki do miejsca wykonywania pracy, w tym również na wezwanie, bez względu na porę i dzień tygodnia, gdy zachodzi taka potrzeba. Zapewnienie pełnej mobilności dla wybranych pracowników zabezpiecza więc interesy Wnioskodawcy, w szczególności gdy konieczna jest szybka reakcja w sytuacjach kryzysowych. Dodatkowo Wnioskodawca realizuje cel należytej pieczy nad powierzonym mieniem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast, w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Jak wynika z ww. przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ponadto w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego.

Od dnia 1 kwietnia 2014 r. mocą ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 312), zwanej dalej "ustawą nowelizującą", wprowadzono nowe zasady odliczania podatku od wydatków dotyczących samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

I tak, zgodnie z brzmieniem art. 86a ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

W myśl art. 86a ust. 2 ww. ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

Stosownie natomiast do art. 86a ust. 3 ww. ustawy przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

Przez pojazdy samochodowe, stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy, rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Ww. przepisy wprowadzają ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków, m.in. zakupu paliw do napędu, czy też innych wydatków eksploatacyjnych dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku "mieszanego", tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

W myśl art. 86a ust. 6 ustawy o VAT ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności. Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy o VAT).

Jednocześnie należy zauważyć, że stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

Przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem wchodzącym w skład międzynarodowej grupy kapitałowej działającej w sektorze stalowym. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja i sprzedaż oraz dystrybucja wyrobów stalowych. W swojej bieżącej działalności Wnioskodawca wykorzystuje pojazdy samochodowe - samochody osobowe, które użytkuje na podstawie zawartych umów leasingu. Samochody osobowe wykorzystywane są przez pracowników Spółki do realizowania zadań wyjazdowych - między innymi takich jak: spotkania z istniejącymi oraz potencjalnymi kontrahentami (zawieranie oraz negocjowanie umów, rozpatrywanie reklamacji), załatwianie spraw urzędowych, udział w targach i konferencjach, dokonywanie zakupów materiałów, zapewnienie wsparcia technicznego Wnioskodawcy.

Część samochodów osobowych została przydzielona konkretnym pracownikom Wnioskodawcy, którzy wykorzystują je w codziennej pracy wykonując powierzone im obowiązki służbowe. Są to pracownicy, od których wymagana jest podwyższona dyspozycyjność i mobilność. Zakres ich obowiązków i charakter pracy wymaga bezzwłocznego przemieszczania się w celu wykonywania zadań służbowych w różnych miejscach (w siedzibie Spółki i poza nią) a także pozostawania w stałej dyspozycji Wnioskodawcy (tekst jedn.: bycia stale gotowym do niezwłocznego stawienia się w celu realizacji zadań służbowych we wskazanym miejscu, w tym także poza stałymi godzinami pracy i poza stałym miejscem wykonywania zadań służbowych).

Kluczową rolę w rozwiązaniu problemu Wnioskodawcy zawartym w sformułowanym pytaniu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem (w tym leasingiem operacyjnym) pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją (napraw, paliwa itp.) w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Dla celów pełnego odliczania VAT - fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Z treści przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że pracownicy będą parkować samochód służbowy w miejscu swojego zamieszkania.

Zatem w analizowanym przypadku, ponieważ samochód służbowy będzie parkowany w miejscu zamieszkania pracowników, nie można obiektywnie stwierdzić, że samochód będzie wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, gdyż już fakt dojazdu pracowników z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i odwrotnie oznaczać będzie wykorzystanie przedmiotowego samochodu do celów prywatnych.

Zauważa się też, że przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że praca pracowników (użytkowników samochodów służbowych) charakteryzuje się tym. że nie jest możliwe dokładne określenie z góry w jakim czasie (każdego dnia) samochód będzie wykorzystywany do realizacji obowiązków na rzecz Wnioskodawcy. Zatem istnieje realna możliwość wykorzystania samochodów do celów prywatnych pracowników.

Z uwagi na powyższe nie można stwierdzić, że samochody te będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej.Jak wynika z przedstawionych okoliczności samochody te będą wykorzystywane do celów prywatnych pracowników Wnioskodawcy - będzie to np. dojazd z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca pracy i z miejsca pracy do miejsca zamieszkania.

W tym miejscu wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Bez znaczenia jest, że Wnioskodawca spełni wymogi określone przepisem art. 86a ust. 4 pkt 1, tj. będzie prowadził dla tych samochodów ewidencję przebiegu pojazdu, ponieważ już z samej procedury sposobu użytkowania tych pojazdów będzie wynikać użytek mieszany.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie fakt dojazdów pracowników Wnioskodawcy samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca pracy oznacza wykorzystywanie go do celów prywatnych, co powoduje, że taki samochód nie będzie wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. W konsekwencji powyższego Wnioskodawcy na podstawie art. 86a ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z tymi pojazdami oczywiście oprócz wydatków dotyczących zakupu paliwa, bowiem od zakupu paliwa do przedmiotowych samochodów służbowych Wnioskodawcy od dnia 1 kwietnia 2014 r. do 30 czerwca 2015 r., zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy nowelizującej, nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. organ pragnie zauważyć, że niniejsza interpretacja rozstrzyga ściśle w zakresie przedstawionego we wniosku pytania w kontekście przedstawionego stanowiska.

W szczególności nie rozstrzyga od jakich dokładnie wydatków Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia w ograniczonej wysokości lecz tylko ogólnie - od wydatków.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.