IBPP2/443-431/10/ICz - Prawo do odliczenia w pełnej wysokości kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu samochodu osobowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2010 r. (data wpływu 13 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia w pełnej wysokości kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu samochodu osobowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia w pełnej wysokości kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka cywilna jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Przedmiotem działalności spółki jest dostawa wyrobów farmaceutycznych (apteka) oraz usługi informatyczne. Spółka dokonuje wyłącznie sprzedaży opodatkowanej. W dniu 17 marca 2010 r. spółka nabyła nowy samochód marki SKODA OCTAVIA II COMBI AMBIENTE 1.9 TDI, którego zakup związany jest wyłącznie z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dowodem zakupu jest faktura VAT, z której wynika cena brutto 73.500 zł, w tym wartość podatku VAT 13.254,10 zł, zaś z dołączonego do faktury wyciągu ze świadectwa homologacji wynika m.in.: pkt 4 - kategoria pojazdu: M1; pkt 37 - rodzaj nadwozia: AF wielozadaniowy; pkt 50 - uwagi: rodzaj - osobowy, podrodzaj - wielozadaniowy, dopuszczalna ładowność - 615 kg. Spółka nie posiada dodatkowego badania technicznego, o którym mowa w art. 86 ust. 5 ustawy o VAT. Przedmiotowy samochód nie posiada żadnej trwałej przegrody oddzielającej część do przewozu ładunków.

Wskazany w fakturze zakupu podatek VAT w pełnej kwocie spółka odliczyła w rejestrze VAT zakupu, jako podatek naliczony związany wyłącznie ze sprzedażą opodatkowaną, z tytułu nabycia środków trwałych. W deklaracji VAT-7 za miesiąc marzec spółka wykazała w poz. 47 pełną kwotę podatku VAT, widniejącego na fakturze zakupu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy spółka postąpiła prawidłowo odliczając pełną wartość podatku VAT naliczonego w kwocie 13.254,10 zł z faktury zakupu samochodu nie uwzględniając przepisu, o którym mowa w art. 86 ust. 3 ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, spółka postąpiła prawidłowo. Podstawą odliczenia jest art. 176 akapit drugi Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Zdaniem spółki, art. 86 ust. 3 ustawy o VAT nie ma zastosowania z uwagi na niezgodość z 112 Dyrektywą, a wobec tego, w tym zakresie należy stosować bezpośrednio art. 176 tejże Dyrektywy, zgodnie z którym podatnik ma prawo odliczyć podatek VAT naliczony od każdego zakupu ściśle związanego z działalnością gospodarczą, z wyjątkiem wydatków na artykuły luksusowe, rozrywkę oraz wydatki reprezentacyjne. Stanowisko Wnioskodawcy jest w pełni zgodne ze stanowiskiem prezentowanym przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) w wyroku w sprawie Magoora z dnia 22 grudnia 2008 r. sygn. C-414/07 oraz ze stanowiskiem WSA w Krakowie prezentowanym w wyroku z dnia 3 kwietnia 2009 r. sygn. I SA/Kr 147/09, w którym Sąd w pkt 32 uzasadnienia stwierdza, iż: "W konsekwencji przekroczenia z dniem 1 maja 2004 r. przez państwo polskie granic dopuszczalnych ograniczeń wyznaczonych przez art. 17 ust. 6 akapit drugi Szóstej Dyrektywy, od tego dnia nie mają zastosowania wszelkie określone w prawie krajowym ograniczenia w odliczaniu podatku naliczonego zawartym w zakupach dotyczących wydatków na nabycie paliwa do samochodów wykorzystywanych w działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. W szczególności nie ma w całości zastosowania obowiązujący obecnie (tj. w brzmieniu od 22 sierpnia 2005 r.) art. 88 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 86 ust. 3 ustawy o VAT".

Wnioskodawca nie zgadza się ze stanowiskiem prezentowanym w wyrokach sądów administracyjnych zapadłych w podobnych sprawach jak np. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 4 kwietnia 2007 r., sygn. I SA/Wr 1852/06 oraz wyrok WSA w Gliwicach z dnia 27 kwietnia 2009 r., sygn. 146/09, zgodnie z którym "badanie zgodności z prawem wspólnotowym przepisów krajowych należy dokonywać w świetle okoliczności faktycznych konkretnej sprawy, a nie "in abstracto". Według tego stanowiska, w nowym stanie prawnym obowiązującym po dniu 1 maja 2004 r. nie nastąpiło rozszerzenie ograniczeń prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodu osobowego, do takiego rozszerzenia mogło dojść jedynie w przypadku innych pojazdów samochodowych. Zgodnie z powyższym założeniem, w przedmiotowej sprawie należy w sposób jednoznaczny stwierdzić, czy samochód wyprodukowany w 2010 r., uznany zgodnie z przepisami obowiązującymi na dzień dzisiejszy, jako osobowy wielozadaniowy, byłby uznany (wg przepisów obowiązujących przed dniem 1 maja 2004 r.) również za samochód osobowy. W takim bowiem przypadku nie przysługiwałoby spółce prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zdaniem spółki dokonanie jednoznacznej oceny w sposób nie budzący wątpliwości nie jest możliwe z uwagi na brak, w poprzednio obowiązującej ustawie o VAT, definicji ustawowej pojęcia "samochodu osobowego" oraz "innego pojazdu samochodowego".

Dlatego też, mając na względzie powyższe, należy uznać, w oparciu o art. 17 ust. 2 Szóstej Dyrektywy oraz art. 176 112 Dyrektywy, iż spółka ma pełne prawo do odliczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwaną dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ= 357kg + n x 68kg

gdzie

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowiło 50 % kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Od nowelizacji obowiązującej od dnia 22 sierpnia 2005 r., stosownie do nowego brzmienia przepisu art. 86 ust. 3, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60 % kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Jednocześnie, stosownie do zapisów art. 86 ust. 4 ustawy, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 5 ustawy o VAT spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. art. 86 ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) ograniczenie prawa do odliczenia dotyczące samochodów osobowych zawarte były w art. 25 ust. 1 pkt 2, który posiadał treść: "Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika".

W związku z powyższym stwierdzić należy, że przepisy ustawy o VAT obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. przewidywały i nadal przewidują dla podatników korzystniejsze rozwiązanie w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w przypadku nabycia samochodów osobowych, bowiem w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r. możliwe było odliczenie podatku naliczonego w wysokości 50 % kwoty podatku określonej na fakturze, kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł. Natomiast od dnia 22 sierpnia 2005 r. kwota odliczenia jeszcze uległa zwiększeniu, mianowicie kwotę podatku naliczonego stanowi 60 % kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Tymczasem na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, podatnikom w ogóle nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem samochodu osobowego.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - 77/388/EWG (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę "stand still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Europejski Trybunał Sprawiedliwości dokonując wykładni art. 17 ust. 6 akapit drugi Szóstej Dyrektywy Rady, stwierdził, że przepis ten stoi na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli te ostatnie przepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń. Powyższy przepis w każdym razie stoi na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie zmieniło później swoje ustawodawstwo, obowiązujące od wyżej wskazanego dnia, w sposób, który rozszerza zakres zastosowania tych ograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem.

W świetle powyższego oraz wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07, zważyć należy, iż prawo do odliczenia podatku od towarów i usług z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu pojazdów samochodowych przysługuje, co do zasady, w przypadku gdy:

Jeżeli zatem, wskutek ograniczeń po dniu 30 kwietnia 2004 r. prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa wykorzystywanego do napędu pojazdów samochodowych, nie przysługiwałoby podatnikowi prawo do odliczenia (które przysługiwałoby mu zgodnie z obowiązującymi przepisami o podatku od towarów i usług w dniu 30 kwietnia 2004 r. lub w dniu 1 maja 2004 r.), podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku bez uwzględnienia tych ograniczeń.

Koniecznym jest wskazanie, iż powołany wyrok ETS dotyczy wyłącznie odliczenia podatku naliczonego od zakupionego paliwa, a nie wypowiada się na temat pełnego odliczenia takiego podatku od zakupu samochodów spełniających warunki wynikające z art. 86 ust. 3 ustawy o VAT lub użytkowania takich samochodów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Zważywszy jednak na fakt, iż przepis art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT regulujący prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupionego paliwa zawiera odwołanie do art. 86 ust. 3 ww. ustawy - czyli do przepisów określających katalog pojazdów, przy zakupie których podatnikowi przysługiwało ograniczone prawo do odliczenia, zatem prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupionego paliwa jest nierozerwalnie związane z uregulowaniami art. 86 ust. 3 oraz art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, a wręcz kształtowane zależnie od postanowień przyjętych w tych przepisach. Wobec tego przyjąć należy, iż skoro Trybunał uznał za naruszenie klauzuli stałości zmianę przepisów regulujących prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupionego paliwa to tym samym zmiana przepisów kształtujących zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu pojazdów samochodowych (dokonana na podstawie tej samej ustawy zmieniającej, w tym samym trybie i czasie) również odbyła się z naruszeniem klauzuli stałości.

Zatem przedstawione wyżej wyjaśnienia dotyczące prawa do odliczenia podatku od towarów i usług z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu pojazdów samochodowych odpowiednio dotyczą również możliwości odliczania, zgodnie z art. 86 ww. ustawy o VAT podatku naliczonego z tytułu nabycia lub importu pojazdów samochodowych. Oznacza to, że prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku przysługuje w odniesieniu do pojazdów samochodowych, w stosunku do których przepisy obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. umożliwiały prawo do takiego odliczenia lub w przypadku jeżeli nieumożliwiały, ale prawo takie przysługiwałoby według zasad obowiązujących w dniu 30 kwietnia 2004 r., tj. w przypadku pojazdów samochodowych, o których mowa, co do zasady, w pkt 2 wyjaśnień dokonanych wyżej w niniejszej interpretacji indywidualnej.

Wobec powyższego należy jeszcze raz podkreślić, że w odniesieniu do nabycia samochodów osobowych, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r.), podatnikom nie przysługiwało w ogóle prawo do odliczenia podatku naliczonego. Wprowadzenie zatem od dnia 1 maja 2004 r. możliwości odliczenia podatku naliczonego od nabycia samochodu osobowego w wysokości 50 %, nie więcej niż 5.000 zł (zwiększonej później do 60 %, nie więcej niż 6.000 zł) stanowiło zmniejszenie, a nie zwiększenie ograniczeń w zakresie możliwości odliczenia podatku naliczonego.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Przedmiotem działalności spółki jest dostawa wyrobów farmaceutycznych (apteka) oraz usługi informatyczne. Spółka dokonuje wyłącznie sprzedaży opodatkowanej. W dniu 17 marca 2010 r. spółka nabyła nowy samochód marki SKODA OCTAVIA II COMBI AMBIENTE 1.9 TDI, którego zakup związany jest wyłącznie z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dowodem zakupu jest faktura VAT, z której wynika cena brutto 73.500 zł, w tym wartość podatku VAT 13.254,10 zł, zaś z dołączonego do faktury wyciągu ze świadectwa homologacji wynika m.in.: pkt 4 - kategoria pojazdu: M1; pkt 37 - rodzaj nadwozia: AF wielozadaniowy; pkt 50 - uwagi: rodzaj - osobowy, podrodzaj - wielozadaniowy, dopuszczalna ładowność - 615 kg. Spółka nie posiada dodatkowego badania technicznego, o którym mowa w art. 86 ust. 5 ustawy o VAT. Przedmiotowy samochód nie posiada żadnej trwałej przegrody oddzielającej część do przewozu ładunków.

Wskazany w fakturze zakupu podatek VAT w pełnej kwocie spółka odliczyła w rejestrze VAT zakupu, jako podatek naliczony związany wyłącznie ze sprzedażą opodatkowaną, z tytułu nabycia środków trwałych. W deklaracji VAT-7 za miesiąc marzec spółka wykazała w poz. 47 pełną kwotę podatku VAT, widniejącego na fakturze zakupu.

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa wspólnotowego i krajowego oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy stwierdzić, iż Wnioskodawca, realizując prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu przedmiotowego samochodu, winien kierować się regulacją prawną zawartą w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT. Wprowadzone bowiem w dniu 1 maja 2004 r. tj. w dniu wejścia Polski do Unii Europejskiej, przepisy ustawy o VAT, w tym również wskazany przepis art. 86 ust. 3, w odniesieniu do sytuacji jak przedstawiona w przedmiotowej sprawie, nie tylko że nie rozszerzyły wcześniej obowiązujących (tzn. obowiązujących do dnia 30 kwietnia 2004 r.) wyłączeń w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, a wręcz te wyłączenia ograniczyły, w rezultacie czego nie nastąpiło naruszenie klauzuli stałości ("stand still"), do której odwołał się ETS we wspomnianym wyżej wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia całej, wykazanej na fakturze VAT dokumentującej nabycie opisanego we wniosku samochodu osobowego, kwoty podatku naliczonego, lecz stosownie do art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, jedynie 60 % tej kwoty, nie więcej jednak niż 6.000 zł, oczywiście pod warunkiem, iż samochód ten faktycznie będzie wykorzystywany wyłącznie do opodatkowanej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym ma on prawo do odliczenia całości podatku VAT zawartego w fakturze dokumentującej zakup przedmiotowego samochodu osobowego, należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo stwierdzić należy, że powołane we wniosku orzeczenia sądów administracyjnych, w tym również orzeczenie WSA w Krakowie sygn. akt I SA/Kr 147/09, nie mają mocy powszechnie obowiązującej. Sąd wyrokiem lub postanowieniem rozstrzyga wyłącznie konkretną sprawę co do stwierdzenia naruszenia prawa i skutków prawnych tego naruszenia i jedynie w tej sprawie ma moc wiążącą. Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, o czym stanowi art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Zatem powołane wyroki nie posiadają waloru wykładni powszechnej, co w praktyce oznacza, że nie stanowią one podstawy dla analogicznego rozstrzygnięcia przez organy podatkowe.

Dodatkowo należy zauważyć, że podjęte w przywołanych we wniosku wyrokach rozstrzygnięcia, nie tworzą jednolitej linii orzeczniczej, jako że są one wobec siebie rozbieżne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.