IBPP2/443-429/08/JCi

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana "X", przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2008 r. (data wpływu 30 kwietnia 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy przy sprzedaży mieszkań Wnioskodawca będzie podatnikiem VAT i czy ta czynność będzie podlegała ustawie o VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy przy sprzedaży mieszkań Wnioskodawca będzie podatnikiem VAT i czy ta czynność będzie podlegała ustawie o VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą od 20 lutego 2006 r. Jej zakres został określony we wpisie do działalności gospodarczej szeroko. Przeważa jednak 65.22.z. Pozostałe formy udzielenia kredytów, 52.50.z sprzedaż detaliczna artykułów używanych prowadzona w sklepach oraz 52.48.c sprzedaż detaliczna zegarów, zegarków oraz biżuterii. W jej zakres nie wchodzi handel nieruchomościami ani świadczenie usług najmu nieruchomości. Do celów podatku od towarów i usług Wnioskodawca zarejestrował się w lutym 2006 r. Pierwszą deklarację VAT-7 złożył za marzec 2006 r. Wcześniej w grudniu 2005 r. Podatnik jednorazowo zakupił dla celów prywatnych od dewelopera trzy bardzo małe mieszkania 32.8, 35.5 oraz 36.9 m² w stanie surowym. Wpłacił wówczas 100% zaliczki i otrzymał fakturę VAT. Celem zakupu było zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych swojej rodziny. Mieszkania odebrał w połowie 2007 r. w stanie surowym i rozpoczął prace wykończeniowe. Zarówno od faktur dokumentujących zakup nieruchomości, ani od faktur za materiały budowlane nie odliczał podatku naliczonego, uznając, że w tym zakresie nie jest podatnikiem VAT. Jednakże przeliczył się z możliwościami. W grudniu 2007 r. okazało się, że olbrzymi wysiłek finansowy przerósł możliwości Wnioskodawcy, a i rodzina zakwestionowała lokalizację. Wnioskodawca podjął więc decyzję o ich sprzedaży. Pod koniec 2007 r. otrzymał zaliczkę na poczet sprzedaży pierwszego mieszkania. Sprzedaż nastąpiła w marcu 2008 r. Następne mieszkania zostały sprzedane w podobnym czasie.Budynek, w którym są mieszkania posiada według klasyfikacji PKOB symbol 1122 "Budynek mieszkalny wielomieszkaniowy o trzech i więcej mieszkaniach". Mieszkania te nie były w żaden sposób związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mieszkania te w chwili sprzedaży były w stanie "wykończonym" i oddane do użytkowania. Wszystkie mieszkania miały służyć zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy i jego rodziny. Mieszkania te nie były przedmiotem najmu czy dzierżawy. Środki ze sprzedaży tych mieszkań Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na cele bieżące.Wnioskodawca zaznacza, że mieszkania te nie spełniły jego oczekiwań ze względu na fatalne położenie. Po wybudowaniu budynku okazało się, że zlokalizowany jest przy głównej ulicy. Wnioskodawca dowiedział się, że pod oknami przejeżdżać będą tramwaje, autobusy, a w najbliższym czasie ma być wybudowana druga jezdnia. Podczas prowadzonych przez Wnioskodawcę samodzielnie prac wykończeniowych, które trwały wiele miesięcy, stwierdził wraz z żoną, śpiąc w tych mieszkaniach, że są one głośne i nie pozwalają na należyty sen i wypoczynek. Na dowód wykończenia mieszkań posiada wszystkie rachunki, a wykonane zostały: gładzie ścienne, pomalowane na kolor jasny wpadający w żółty, położony został parkiet przez Wnioskodawcę w pokojach, płytki ceramiczne w przedpokojach, balkonach i aneksach oraz w łazienkach. Została założona armatura w łazienkach, a w dwóch mieszkaniach zostały wykonane szafy dwu-i trzydrzwiowe w przedpokojach. Zostały powieszone lampy. Mieszkania są kompletnie wykończone. Wnioskodawca zaznacza, że jego zamiarem przy zakupie mieszkań była zmiana mieszkania, a mieszkania nie były przeznaczone o dalszej odsprzedaży. Dlatego nie odliczał podatku od ich zakupu oraz wszystkich materiałów wykończeniowych. Zmieniła się również sytuacja rodzinna Wnioskodawcy. W grudniu 2006 zmarła mama Wnioskodawcy, która była przewlekle chora i wymagała całodobowej opieki. Był to pierwszy zakup mieszkań przez Wnioskodawcę, i - najprawdopodobniej ze względu na zmianę sytuacji rodzinnej - ostatni.To jest drugi wniosek ORD-IN w tej sprawie. Uzupełnienia do pierwszego omyłkowo Wnioskodawca wysłał na ul. "Y", ale do "Z". Ponieważ termin złożenia wyjaśnień minął, pozostał on bez rozpatrzenia. Wnioskodawca składa powtórny wniosek. Z uprzednio wniesionej opłaty w wysokości 140 zł, Wnioskodawca prosi przypisać 75 zł do tego wniosku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w świetle uregulowań prawa polskiego (ustawa o podatku od towarów i usług) a w aspekcie prawa Unii Europejskiej (Dyrektywa VAT) w zakresie sprzedaży tego prywatnego majątku jest podatnikiem VAT i czy sprzedaż tych mieszkań podlega ustawie o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, mieszkania te stanowią nabyty majątek, a celem nie była odsprzedaż; Wnioskodawca nie jest w zakresie tych czynności podatnikiem VAT; sprzedaż tych mieszkań nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Przy czym, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych lub prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat) ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku trzech mieszkań jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej. W tym miejscu należy podkreślić, iż zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można bowiem pominąć, że pod pojęciem "handel" należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca zakupił jednorazowo od dewelopera trzy mieszkania w stanie surowym o bardzo małym metrażu (32.8, 35,5 oraz 36.9 m ²), w których prowadzone były samodzielnie przez Wnioskodawcę prace wykończeniowe, trwające wiele miesięcy. Ww. mieszkania zostały kompletnie wykończone. Jednak w grudniu 2007 r. okazało się, że olbrzymi wysiłek finansowy przerósł możliwości Wnioskodawcy, a rodzina zakwestionowała lokalizację, zatem podjął decyzję o ich sprzedaży. Pod koniec 2007 r. otrzymał zaliczkę na poczet sprzedaży pierwszego mieszkania, którego sprzedaż nastąpiła w marcu 2008 r. Następne mieszkania zostały zbyte w podobnym okresie.

Można niniejszym uznać, że ww. mieszkania nie zostały zakupione celem zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych swoich lub ewentualnie rodziny. Wskazuje na to choćby liczba zakupionych mieszkań i ich mały metraż. Budzi również wątpliwość stwierdzenie Wnioskodawcy, iż o lokalizacji budynku przy głównej ulicy dowiedział się dopiero po jego wybudowaniu. Dla osoby, która chce faktycznie zaspokoić swoje potrzeby mieszkaniowe położenie, lokalizacja przyszłego lokalu mieszkalnego ma priorytetowe znaczenie, decydujące o tym czy dany lokal ta osoba nabędzie czy też go nie nabędzie. W konsekwencji uznać należy, że przedmiotowe mieszkania zostały nabyte nie na cele mieszkaniowe a celem dalszej odsprzedaży. Bowiem dokonując inwestycji środków pieniężnych czyni się to z zamiarem ich odzyskania w przyszłości. Natomiast w tym konkretnym przypadku odzyskanie zainwestowanych środków możliwe jest przede wszystkim przez sprzedaż, ewentualnie dzierżawę nieruchomości lub inwestycje. Z powyższego wynika, iż nabycie przedmiotowych mieszkań nastąpiło celem osiągnięcia w przyszłości korzyści majątkowych, a więc zakupu dokonano dla celów zarobkowych. Oczywistym bowiem jest, że dokonując inwestycji czyni się to z zamiarem osiągnięcia zysków w przyszłości, chociaż zamiar ten nie zawsze będzie zrealizowany. Niemniej jak stwierdzono powyżej o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT przesądza sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, a nie istotny jest rezultat. W świetle cytowanych powyżej przepisów, sam zamiar prowadzenia działalności powiązany z zakupami dokonanymi w tym celu nadaje podmiotowi status podatnika VAT.Wnioskodawca wskazuje ponadto, iż środki uzyskane ze sprzedaży przedmiotowych mieszkań zamierza przeznaczyć na cele bieżące. Zatem należy zauważyć, iż Wnioskodawca, traktując ten zakup jako lokatę kapitału i podejmując czynności zmierzające następnie do sprzedaży, rozporządza swoim majątkiem w celu osiągnięcia zysku. W takiej sytuacji dostawa wskazanych we wniosku mieszkań kwalifikuje te czynności jako działalność gospodarczą podejmowaną w celach zarobkowych. Wnioskodawca twierdzi, iż podjęte przez niego działania nie są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, niemniej to właśnie te działania są działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, bowiem Wnioskodawca dokonał zakupu omawianych mieszkań z zamiarem wykorzystania ich dla celów zarobkowych. Należy również zauważyć, iż w kontekście podstawowej zasady podatku VAT, jaką jest zasada neutralności, bezzasadnym byłoby przyjęcie przez ustawodawcę, iż ta sama czynność w przypadku podmiotu, który zarejestrował się jako podatnik VAT czynny i zgłosił działalność w zakresie handlu nieruchomościami byłaby opodatkowana inaczej (nieopodatkowana), niż w przypadku gdy dokonuje jej podmiot, który takiego zgłoszenia nie dokonał, kiedy zamiar i efekt zarobkowy obydwu transakcji jest identyczny. Różnica wynika tylko z kwestii formalnych dokonanych przez obydwa podmioty. Bezsprzecznie zatem wszystkie przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności w przedmiotowej sprawie wskazują na to, iż nabył on mieszkania z zamiarem wykorzystania ich do celów zarobkowych, co w stanowi w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarczą.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że sprzedaż przedmiotowych mieszkań nosi znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a dokonujący ich dostawy Wnioskodawca, posiadający już status podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, wykonuje czynności, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zatem dostawa mieszkań, o których mowa we wniosku, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na ogólnych zasadach.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego należy uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ informuje ponadto, iż zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.W myśl ust. 10 pkt 1 powołanego artykułu, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny (...). Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego - art. 86 ust. 13 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.