IBPP2/443-427/11/UH

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2011 r. (data wpływu 28 marca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia:

W dniu 28 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia:

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca (Gmina) wystawia faktury z tytułu najmu nieruchomości będących jej własnością. Ponadto najemcy są zobowiązani do ponoszenia wszelkich kosztów związanych z ich funkcjonowaniem na nieruchomości będącej przedmiotem najmu. W umowach najczęstszy zapis jest, że najemcy zobowiązani są płacić wszelkie świadczenia związane z bieżącym korzystaniem z przedmiotu najmu wg zasad jak niżej:

za zużycie energii elektrycznej i wody wg wskazań z subliczników w terminie wskazanym w fakturze. Faktury za wodę i energię przychodzą na Gminę. Na podstawie otrzymanych faktur Gmina... wystawia refaktury, którymi obciąża najemców za zużycie przez nich mediów.

W pierwszym przypadku gdy najemca użytkuje całą nieruchomość refaktura wystawiona przez Gminę odzwierciedla takie same pozycje jak faktura pierwotna otrzymana od dostawcy wody czy energii czyli zużycie, cenę, stawkę podatku VAT (dla wody i ścieków do 31 grudnia 2010 r. 7%, dla energii do końca grudnia 2010 r. 22%), wartość netto, brutto, zmieniają się tylko daty wystawienia czasem sprzedaży gdyż faktury główne przychodzą z miesięcznym opóźnieniem.

W drugim przypadku gdy najemca korzysta tylko z części nieruchomości w której mieści się siedziba urzędu koszty mediów rozliczane są na podstawie zamontowanych u najemcy subliczników wody i ścieków oraz energii elektrycznej.

Ceny wody i ścieków, energii oraz przypisane do nich odpowiednie stawki podatku VAT w refakturach są takie same jak na fakturach pierwotnych otrzymanych od dostawców ww. mediów, zmienia się tylko ilość m ^#179; wody i ścieków oraz kilowatów energii elektrycznej, która odpowiada faktycznemu zużyciu przez najemcę (wg wskazań z subliczników).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Stanowiska Wnioskodawcy:

stanowisko wnioskodawcy dotyczące pytania 1

Wnioskodawca uważa, że taki sposób rozliczania kosztów mediów jest prawidłowy pomimo, że ustawa o VAT nic nie mówi na temat refakturowania to jego dopuszczalność zgodna jest z art. 28 dyrektywy 2006/"12/WE Unii Europejskiej z 28 listopada 2006 r.

Zgodnie z którym w przypadku kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot, który "refakturuje" daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest na początku jako usługobiorca a później jako usługodawca tej usługi. Przerzucenie kosztów na inny podmiot musi zatem być potraktowane jako świadczenie usługi w tym samym zakresie czego konsekwencją jako podmiotu biorącego udział w odsprzedaży usługi jest wystawienie przez niego refaktury dokumentującej wyświadczenie usługi.

stanowisko wnioskodawcy dotyczące pytania 2

W świetle przedstawionego stanu faktycznego na dzień 31 stycznia 2011 r. Wnioskodawca uważa, że zgodnie z zawartymi umowami na dzień 31 stycznia 2011 r. należy dodatkowe koszty zużycia mediów dokumentować odrębnymi fakturami ze stawkami właściwymi jak opisanymi w stanie faktycznym wyżej. W przypadku gdyby stanowisko Wnioskodawcy okazało się odmienne od opisanego wyżej i należałoby wliczać te koszty mediów do podstawy opodatkowania najmu ze stawką właściwą dla usługi najmu i tak na przykład rozliczając najemcę ze zużycia wody i ścieków stosując te same ceny co na fakturze pierwotnej otrzymanej od Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji wyliczając zużycie u najemcy na kwotę netto 100,00 zł plus VAT (pierwotny dostawca mediów stosuje obecnie stawkę VAT na poziomie 8%) to 100 zł netto należałoby dodać do podstawy opodatkowania najmu ze stawką VAT właściwą dla najmu obecnie 23% to faktyczna kwota obciążająca najemcę doliczona do czynszu opiewać będzie na kwotę 123 zł brutto.

stanowisko wnioskodawcy dotyczące pytania 3

Odnosząc się do treści artykułu 659 paragraf 1 kodeksu cywilnego z dnia 23 kwietnia 1964 r. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z przywołanej definicji wynika, że świadczeniem wzajemnym najemcy jest zapłata czynszu w określonej wysokości. Odnosząc to do stanu faktycznego należy podnieść, iż zgodnie z zawartymi umowami najemcy zobowiązani są do zapłaty czynszu na rzecz Gminy oraz do pokrywania kosztów innych usług w tym usług związanych z dostarczaniem wody i odprowadzania ścieków oraz energii elektrycznej, jednakże te inne usługi nie mieszczą się w przedmiocie umowy najmu, dlatego powinny być opodatkowane zgodnie ze stawką VAT właściwą przedmiotowo dla nich a nie przy zastosowaniu stawki VAT 23% obowiązującej dla umowy najmu. Pomimo, że ustawa VAT nie wspomina o refakturowaniu usług, to na dopuszczalność takiego działania wskazuje w swoim piśmie Minister Finansów z 18 września 1993 r. (nr MWM-270I/93/B), które zachowuje aktualność do dziś.

W piśmie tym wskazał, że: "W przypadku refakturowania usług stosowana jest taka sama stawka, jaka obowiązuje dla danej usługi pod warunkiem niezmienionego jej charakteru i braku doliczenia jakiejkolwiek kwoty przez refakturującego."

Oznacza to,że wystawiona refaktura nie może zawierać innych stawek VAT niż faktura pierwotna a także i kwot podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się w kwestii ustalenia:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stosownie do postanowień art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 30 ust. 3. ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do przepisu art. 41 ust. 2 wskazanej ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 i 2 ww. ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

* stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,

* stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy wynosi 8%.

Przepisy w zakresie podatku od towarów i usług podlegają harmonizacji z przepisami prawa Unii Europejskiej dotyczącymi podatków obrotowych. Podstawowym aktem w zakresie tego podatku jest dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. nr 347/1, z późn. zm.). Przepisy tej dyrektywy nie posługują się pojęciem "refakturowania". Zgodnie z przepisem art. 73 ww. Dyrektywy podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia. Podstawę tę stanowi zatem kwota obejmująca wszelkie należności, jakie w związku z danym świadczeniem są należne od nabywcy, a nie osobno poszczególne elementy składające się w efekcie na tę kwotę. W przypadku świadczenia czynności złożonych, do celów poboru podatku VAT należy każdorazowo badać konkretny stan faktyczny, w którym dokonywane jest takie świadczenie, w celu ustalenia, czy w danym stanie faktycznym mamy do czynienia z jednym świadczeniem złożonym z różnych czynności, czy też z dwoma lub więcej odrębnymi świadczeniami. Istotne jest zatem ustalenie, czy w konkretnym stanie faktycznym czynności wykonywane w ramach określonego świadczenia są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno nierozerwalne świadczenie, którego rozdzielenie miałoby charakter "sztuczny" i mogłoby mieć jedynie na celu uzyskanie nieuprawnionej korzyści podatkowej.

W świetle przepisów o podatku VAT "sztuczne" dzielenie świadczeń nie jest z pewnością dopuszczalne w celu optymalizacji opodatkowania. Na takie rozumienie przepisów ww. dyrektywy wskazuje orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, w którym Trybunał wyraźnie wskazuje, iż w każdym przypadku określenie charakteru świadczenia powinno odbywać się w oparciu o konkretny stan faktyczny (m.in. orzeczenie z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie Faaborg-Gelting Linien C-231/94 oraz z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie Aktiebolaget NN C-111/05.).

Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi.

Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

Zgodnie z zapisem art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę.

W umowach cywilnoprawnych strony określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku, gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy np. media, ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (zużyta energia, woda, odprowadzenie ścieków itp.). Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych).

Najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z dostawcą ww. towarów bądź świadczącym usługi. W przypadku braku takich umów najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu - najmu nieruchomości. Usługa pomocnicza taka jak zapewnienie dostępu do wody, energii, wywóz nieczystości nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi zasadniczej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej. Podział na usługi zasadnicze i pomocnicze ma znaczenie z punktu widzenia zastosowania właściwej stawki VAT. Usługa zasadnicza i pomocnicza opodatkowana jest taką samą stawką podatku.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem nieruchomości, a koszty dodatkowe - w tym opłaty z tytułu mediów - stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia.

Tym samym ponoszone przez wynajmującego wydatki (gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów) stanowią wraz z czynszem obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z tytułu świadczenia usług najmu na rzecz najemców. Należy przy tym wskazać, że usługi te opodatkowane będą według zasad właściwych dla świadczonych usług najmu lokali.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca wystawia faktury z tytułu najmu nieruchomości będących jego własnością. Najemcy są zobowiązani do ponoszenia wszelkich kosztów związanych z ich funkcjonowaniem na nieruchomości będącej przedmiotem najmu. Z zawartych umów wynika, iż najemcy zobowiązani są płacić wszelkie świadczenia związane z bieżącym korzystaniem z przedmiotu najmu wg nw. zasad:

* za zużycie energii elektrycznej i wody wg wskazań z subliczników w terminie wskazanym w fakturze. Faktury za wodę i energię przychodzą na Gminę. Na podstawie otrzymanych faktur Gmina wystawia refaktury, którymi obciąża najemców za zużycie przez nich mediów.

W pierwszym przypadku gdy najemca użytkuje całą nieruchomość refaktura wystawiona przez Gminę odzwierciedla takie same pozycje jak faktura pierwotna otrzymana od dostawcy wody czy energii czyli zużycie, cenę, stawkę podatku VAT (dla wody i ścieków do 31 grudnia 2010 r. 7%, dla energii do końca grudnia 2010 r. 22%), wartość netto, brutto, zmieniają się tylko daty wystawienia czasem sprzedaży gdyż faktury główne przychodzą z miesięcznym opóźnieniem.

W drugim przypadku gdy najemca korzysta tylko z części nieruchomości w której mieści się siedziba urzędu koszty mediów rozliczane są na podstawie zamontowanych u najemcy subliczników wody i ścieków oraz energii elektrycznej.

Ceny wody i ścieków, energii oraz przypisane do nich odpowiednie stawki podatku VAT w refakturach są takie same jak na fakturach pierwotnych otrzymanych od dostawców ww. mediów, zmienia się tylko ilość m ² wody i ścieków oraz kilowatów energii elektrycznej, która odpowiada faktycznemu zużyciu przez najemcę (wg wskazań z subliczników).

W świetle powyższego wydatki za dostawę mediów do całej nieruchomości wymienionej w pierwszym przypadku a także do części nieruchomości, w której mieści się siedziba urzędu obowiązani są pokryć korzystający z tych lokali (najemcy tych lokali).

Wydatki z tytułu utrzymania poszczególnych lokali wymienionych w ww. dwóch przypadkach, jak również opłaty za dostarczone media w sytuacji gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów stanowią obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia przez Wnioskodawcę usług najmu na rzecz lokatorów.

Zatem ww. wydatki są świadczeniem należnym Wynajmującego z tytułu umowy najmu lokali, a nie z tytułu odsprzedaży przez Wnioskodawcę mediów czy przeniesienia na najemców kosztów związanych z mediami.

Tym samym wydatki za media stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia przez Wnioskodawcę usług najmu będą opodatkowane stawką właściwą dla świadczonych usług najmu, tj: w przypadku najmu lokali użytkowych, do dnia 31 grudnia 2010 r. zastosowanie miała stawka 22% natomiast od dnia 1 stycznia 2011 r. stawka podatku wynosi 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy co do możliwości rozliczania kosztów mediów poprzez refakturowanie uznano za nieprawidłowe. W konsekwencji za nieprawidłowe należało uznać również stanowisko Wnioskodawcy, iż koszty mediów powinny być opodatkowane stawką VAT właściwą przedmiotowo dla nich a nie przy zastosowaniu stawki VAT 23% obowiązującej dla umowy najmu.

Natomiast stanowisko Wnioskodawcy co do włączania kosztów mediów do podstawy opodatkowania najmu i zastosowania w takim przypadku stawki 23% należało uznać za prawidłowe.

W związku z powyższym tut. organ w niniejszej interpretacji nie odniósł się do części stanowiska nr 2 Wnioskodawcy z której wynika, iż w ocenie Wnioskodawcy dodatkowe koszty zużycia mediów należy dokumentować odrębnymi fakturami ze stawkami właściwymi.

Reasumując: mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz ww. przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż w sprawie będącej przedmiotem wniosku, świadczenie z tytułu dostawy mediów (energii, wody i odprowadzania ścieków) nie stanowi odrębnej usługi, ale jest elementem całości, stanowiącej jedno świadczenie główne - usługę najmu, do której zastosować należy jednolitą stawkę podatku, właściwą dla usługi zasadniczej (tj. usługi najmu) natomiast wydatki związane z utrzymaniem ww. wynajmowanych przez Wnioskodawcę lokali oraz opłaty za ww. media stanowią obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia przez Wnioskodawcę usług najmu nieruchomości będących jego własnością.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.