IBPP2/443-423/10/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2010 r. (data wpływu 10 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie paliwa do samochodu w sytuacji braku dokumentów homologacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 10 maja 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie paliwa do samochodu w sytuacji braku dokumentów homologacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Do wykonywania działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje samochód Volkswagen Transporter TD. Samochód jest wykorzystywany wyłącznie do opodatkowanej działalności gospodarczej. Przedmiotowy samochód, którego dotyczy wniosek, stanowi środek trwały firmy Wnioskodawcy (został wprowadzony do ewidencji środków trwałych).

W dowodzie rejestracyjnym pojazdu, którego dotyczy wniosek, w rubryce "rodzaj pojazdu i przeznaczenie" znajduje się zapis "samochód ciężarowy". Zgodnie z § 11 ust. 2 pkt 23 załącznika nr 1 Instrukcja w sprawie rejestracji pojazdów do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach (Dz. U.07.137.968) w dowodzie rejestracyjnym "w rubryce "RODZAJ POJAZDU" - wpisuje się rodzaj pojazdu zgodnie z klasyfikacją". Z powyższego wynika, iż zgodnie z klasyfikacją przedmiotowy samochód, którego dotyczy wniosek, to samochód ciężarowy.

Dopuszczalna ładowność pojazdu, którego dotyczy niniejszy wniosek, zgodnie z dowodem rejestracyjnym, wynosi 1030 kg (masa całkowita pojazdu wynosi 2680 kg). W pojeździe zainstalowane jest 6 miejsc siedzących (dwa rzędy siedzeń). Wnioskodawca nie jest w posiadaniu innych dokumentów, z których wynika, iż przedmiotowy samochód jest samochodem ciężarowym i dopuszczalna ładowność tego samochodu wynosi 1030 kg.

Wnioskodawca posiada oryginał faktury potwierdzającej nabycie przedmiotowego samochodu, którego dotyczy wniosek. Jednocześnie Wnioskodawca posiada faktury potwierdzające nabycie paliwa do przedmiotowego samochodu, którego dotyczy wniosek.

Wnioskodawca nie posiada stosownego zaświadczenia potwierdzającego, że pojazd spełnia warunki o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 1-4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm, dalej UVAT), gdyż w opinii Wnioskodawcy pojazd nie spełnia wymogów określonych w art. 86 ust. 4 UVAT.

Samochód ten spełnia kryteria pozwalające by uznać go za ciężarowy zgodnie z najnowszym orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (wyrok z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07 Magoora Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Krakowie) oraz zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych w zakresie praw do odliczenia podatku jak również zgodnie ze stanowiskiem Ministra Finansów wyrażonego w piśmie z dnia 13 lutego 2009 r. (PT3/812/4/15//CZE/09/185).

Jednocześnie Wnioskodawca nie posiada dokumentów homologacyjnych potwierdzających dane techniczne i przeznaczenie pojazdu, nie posiada też wiedzy czy dla danego typu samochodu, o którym mowa we wniosku, zostało wydane świadectwo homologacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy firma Wnioskodawcy, w związku z brakiem posiadania dokumentów homologacyjnych, może odliczyć podatek VAT od zakupu paliwa, jeżeli z dowodu rejestracyjnego wynika, że jest to pojazd ciężarowy.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 86 ust. 1 UVAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego, na podstawie zapisu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) UVAT, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), ograniczenie w prawie do odliczenia dotyczące samochodów osobowych zawarte było w art. 25 ust. 1 pkt 2, który posiadał treść: "Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika.

W myśl art. 25 ust. 1 pkt 3a ww. ustawy obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika m.in. paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ= 357 kg + n x 68 kg gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

N - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Jak stanowił ówcześnie obowiązujący art. 88 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wyżej wskazanego wzoru.

Jednocześnie art. 86 ust. 5 ww. ustawy regulował, iż dopuszczalna ładowność oraz ilość miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 3, określona jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

W kontekście wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS) z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07 wyżej wymieniony stan prawny obowiązujący przed wprowadzeniem nowego brzmienia art. 86 UVAT dnia 21 kwietnia 2005 r. należy uznać za nadal obowiązujący i uprawniający do obniżenia kwoty należnego podatku o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabywania paliwa wykorzystywanego do napędu samochodu.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym ładowność samochodu posiadanego przez Wnioskodawcę wynosi 1030 kg. Dlatego też, na gruncie UVAT w brzemieniu sprzed nowelizacji, podatnik miałby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabywania paliwa wykorzystywanego do napędu samochodu.

Należy stwierdzić, iż z przepisów prawa nie wynika, aby sam fakt braku u podatnika odpisu świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, skutkował uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny określony w art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. - do dnia 30 kwietnia 2004 r. oraz w art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (obowiązującym od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r.), co jednocześnie uniemożliwia odliczenie podatku naliczonego przy zakupie paliwa. Brak homologacji wynikający z obiektywnej niemożliwości jej uzyskania, nie skutkuje bowiem uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny samochód o ładowności do 500 kg. Dlatego też mimo nieposiadania świadectwa homologacji Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenie podatku naliczonego od zakupionego paliwa (tak też stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 8 października 2009 r. sygn. IBPP1/443-727/09/LSz oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 25 marca 2009 r. sygn. ILPP2/443-12/09-2/SJ).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z obecnie (tekst jedn. od dnia 22 sierpnia 2005 r. do nadal) obowiązującym przepisem art. 86 ust. 3 ww. ustawy o VAT w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Zgodnie z art. 86 ust. 4 ww. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r.) przepis ust. 3 nie dotyczy:

Natomiast art. 86 ust. 5 cyt. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r.) stanowi, iż spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Ponadto w myśl art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r.) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru: DŁ = 357 kg + n × 68 kg

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza liczbę miejsc (siedzeń), łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł.

W myśl art. 86 ust. 5 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r., dopuszczalna ładowność pojazdów oraz liczba miejsc (siedzeń) - zgodnie z wolą ustawodawcy - określana była na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji wskazanej powyżej nie miały określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznawane były również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

Stosownie natomiast do przepisu art. 88 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5 ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 25 ust. 1 pkt 3a obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg.

Stosownie do § 10 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.), obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r., podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Podstawowym aktem, w prawie unijnym, określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - 77/388/EWG (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę "stand still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07.

W wyroku tym Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, iż "Artykuł 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli - co winien ocenić sąd krajowy - te ostatnie przepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń. Powyższy przepis w każdym razie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie zmieniło później swoje ustawodawstwo, obowiązujące od wyżej wskazanego dnia, w sposób, który rozszerza zakres zastosowania tych ograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem".

Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliw używanych do napędu samochodów, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, w niektórych przypadkach rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Do wykonywania działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje samochód Volkswagen Transporter TD. Samochód jest wykorzystywany wyłącznie do opodatkowanej działalności gospodarczej. Przedmiotowy samochód, którego dotyczy wniosek, stanowi środek trwały firmy Wnioskodawcy (został wprowadzony do ewidencji środków trwałych).

W dowodzie rejestracyjnym pojazdu, którego dotyczy wniosek, w rubryce "rodzaj pojazdu i przeznaczenie" znajduje się zapis "samochód ciężarowy". Zgodnie z § 11 ust. 2 pkt 23 załącznika nr 1 Instrukcja w sprawie rejestracji pojazdów do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach (Dz. U.07.137.968) w dowodzie rejestracyjnym "w rubryce "RODZAJ POJAZDU" - wpisuje się rodzaj pojazdu zgodnie z klasyfikacją". Z powyższego wynika, iż zgodnie z klasyfikacją przedmiotowy samochód, którego dotyczy wniosek, to samochód ciężarowy. Dopuszczalna ładowność pojazdu, którego dotyczy niniejszy wniosek, zgodnie z dowodem rejestracyjnym, wynosi 1030 kg (masa całkowita pojazdu wynosi 2680 kg). W pojeździe zainstalowane jest 6 miejsc siedzących (dwa rzędy siedzeń). Wnioskodawca nie jest w posiadaniu innych dokumentów, z których wynika, iż przedmiotowy samochód jest samochodem ciężarowym i dopuszczalna ładowność tego samochodu wynosi 1030 kg. Wnioskodawca posiada oryginał faktury potwierdzającej nabycie przedmiotowego samochodu, którego dotyczy wniosek. Jednocześnie Wnioskodawca posiada faktury potwierdzające nabycie paliwa do przedmiotowego samochodu, którego dotyczy wniosek. Wnioskodawca nie posiada stosownego zaświadczenia potwierdzającego, że pojazd spełnia warunki o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 1-4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm, dalej UVAT), gdyż w opinii Wnioskodawcy pojazd nie spełnia wymogów określonych w art. 86 ust. 4 UVAT. Samochód ten spełnia kryteria pozwalające by uznać go za ciężarowy zgodnie z najnowszym orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (wyrok z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07 Magoora Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Krakowie) oraz zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych w zakresie praw do odliczenia podatku jak również zgodnie ze stanowiskiem Ministra Finansów wyrażonego w piśmie z dnia 13 lutego 2009 r. (PT3/812/4/15//CZE/09/185). Jednocześnie Wnioskodawca nie posiada dokumentów homologacyjnych potwierdzających dane techniczne i przeznaczenie pojazdu, nie posiada też wiedzy czy dla danego typu samochodu, o którym mowa we wniosku, zostało wydane świadectwo homologacji.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że jeśli na podstawie obecnie obowiązujących przepisów Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktur dokumentujących zakup paliwa do samochodu ciężarowego wykorzystywanego do czynności opodatkowanych, a na podstawie poprzednio obowiązujących przepisów takie prawo by mu przysługiwało, to Wnioskodawcy przysługuje prawo do takiego odliczenia z uwagi na naruszenie, w odniesieniu do tego konkretnego przypadku, zasady "stand still".

Podkreślić należy, że z przepisów prawa nie wynika, aby sam fakt braku u podatnika odpisu świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, skutkował uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny pojazd, w przypadku których odliczenie z tytułu zakupu paliwa nie przysługuje. Brak homologacji wynikający z obiektywnej niemożliwości jej uzyskania, nie skutkuje uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny samochód, którego parametry nie dają prawa do odliczenia podatku od zakupionego paliwa. Istotne jest bowiem, aby z homologacji wydanej dla danego typu samochodu wynikało, iż pojazd ten nie podlega ograniczeniom, o których mowa w powołanych wyżej przepisach.

W związku z powyższym jeżeli dopuszczalna ładowność nabytego przez Wnioskodawcę samochodu będzie wyższa niż 500 kg lub wyższa niż określona w ww. wzorze tj. ponad 765 kg, Wnioskodawca będzie posiadać dokumenty np. wpis w dowodzie rejestracyjnym samochodu potwierdzające, że jest to samochód ciężarowy oraz została wydana homologacja dla tego typu samochodu stwierdzająca, iż jest to samochód ciężarowy, a zakup paliwa będzie potwierdzony fakturami VAT wystawionymi na Wnioskodawcę, jak również samochód będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę do wykonywania wyłącznie czynności opodatkowanych, wówczas Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup paliwa do tego samochodu.

Istotne jest również aby nie zachodziły przesłanki wykluczające ww. prawo, o których mowa w art. 88 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Dokonując jednocześnie odliczenia należy mieć na uwadze także przepisy art. 90 i 91 ustawy o VAT oraz ograniczenie czasowe wynikające z art. 86 ust. 13 ustawy o VAT, który stanowi, że jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.