IBPP2/443-417/14/RSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 11 grudnia 2013 r., sygn. akt I SA/Kr 1616/13 (data wpływu do tut. organu prawomocnego wyroku 14 kwietnia 2014 r.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 czerwca 2011 r. (data wpływu 16 czerwca 2011 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania zwiększenia podatku VAT należnego w związku ze zbyciem wierzytelności odpisanej uprzednio jako nieściągalna - jest prawidłowe.

W dniu 16 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania zwiększenia podatku VAT należnego w związku ze zbyciem wierzytelności odpisanej uprzednio jako nieściągalna.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

W deklaracji VAT-7 za sierpień 2010 r. Wnioskodawca (dalej również: Spółka) skorzystał z ulgi na złe długi. Zasadność tej korekty VAT należnego została potwierdzona przez kontrolę Urzędu Skarbowego, która odbyła się w październiku 2010 r. Kwota ulgi wynosiła 312 tys. zł, a cała wierzytelność 1.730 tys. zł.

W związku z pogarszającą się sytuacją finansową Spółki i brakiem możliwości odzyskania wierzytelności, Wnioskodawca postanowił ją zbyć.

Ostatecznie wierzytelność została zbyta poprzez zamianę na prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz dopłatą w lutym 2011 r. Cena za jaką zbyto wierzytelność wynosiła 700 tys. zł. Umowa zamiany miała charakter ostateczny.

Tuż przed zbyciem wierzytelności, znając już wyrok WSA III SA/Wa 444/10, Wnioskodawca zasięgnął dodatkowo informacji w KIP na temat konieczności zwrotu części VAT-u w sytuacji zbycia wierzytelności po skorzystaniu z ulgi na złe długi.

Wnioskodawca uzyskał zdecydowaną odpowiedź, że podatku nie trzeba zwracać, a pogląd w tej sprawie jest ugruntowany.

W tej sytuacji Wnioskodawca nie skorygował VAT należnego w proporcji do uzyskanej kwoty w deklaracji za luty 2011 r.

Ze względu na pojawiające się w prasie wątpliwości dotyczące tej kwestii, Wnioskodawca zasięgnął jeszcze kilkakrotnie porady w KIP, ale odpowiedź zawsze brzmiała, że VAT należy zwrócić.

Wnioskodawca wskazał, iż w sprawie tej nie toczy się postępowanie kontrolne ani podatkowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zbycie wierzytelności po skorzystaniu z ulgi na złe długi rodzi obowiązek korygowania VAT należnego, o którym mowa w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdanie Wnioskodawcy w sprawie jest dokładnie takie, jakie jest zaprezentowane w uzasadnieniu wyroku III SA/Wa 444/10 z dnia 3 listopada 2010 r. Sprawa, w jakiej wydano wyrok dotyczy zaskarżenia interpretacji Ministra Finansów, gdzie zadano to samo pytanie. Rozstrzygając sprawę, Sąd analizował treść art. 89a, 89b u.p.t.u. sprzed zmiany i po zmianie przepisów, która nastąpiła na mocy ustawy z dnia 27 listopada 2008 r.

Z kolei art. 14a o.p. nakazuje Ministrowi Finansów, aby zapewnił jednolitość stosowania prawa poprzez dokonywanie interpretacji z uwzględnieniem orzecznictwa sądowego.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego "uregulować wierzytelność" znaczy tyle, co uiścić, zapłacić należność, dług. W sytuacji zbycia wierzytelności nie mamy do czynienia z zapłaceniem długu, tylko ze zmianą wierzyciela. Dotychczasowy wierzyciel przestaje nim być, a w jego miejsce za odpłatnością wchodzi inny podmiot. "Pomiędzy tymi podmiotami powstaje nowe zobowiązanie, w wyniku którego nabywca wierzytelności zobowiązany jest dokonać świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności. Podstawą prawną tego świadczenia nie jest jednak nieściągalna faktura wystawiona przez wierzyciela jego pierwotnemu kontrahentowi, ale nowa stosunek zobowiązaniowy. Oznacza to, że wpłaty otrzymane z tytułu cesji wierzytelności nie stanowią płatności z tytułu faktury czy też szerzej, z tytułu stosunku zobowiązaniowego łączącego wierzyciela z jego dłużnikiem, ale realizowane są w wykonaniu nowego zobowiązania pomiędzy innymi stronami i z innego tytułu prawnego.

Oznacza to, że wykładnia art. 89a ust. 4 u.p.t.u., w brzmieniu obowiązującym po dniu 1 grudnia 2008 r., dokonana przez Ministra Finansów w zaskarżonej interpretacji zgodnie z którą jednym ze sposobów uregulowania wierzytelności jest jej zbycie, jest nieprawidłowa. Skoro zbycie wierzytelności już po skorygowaniu podatku należnego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług, o którym mowa w art. 89a ust. 1 u.p.t.u. nie może być utożsamione z uregulowaniem wierzytelności, to brak jest podstaw do stwierdzenia, że w razie zaistnienia takiej sytuacji (czyli w razie zbycia wierzytelności już po dokonaniu korekty, o której mowa w art. 89a ust. 1, podatnik zobowiązany jest zwiększyć podatek należny.

Nie jest więc możliwe stwierdzenie, że zmiana przepisów, która nastąpiła z dniem 1 grudnia 2008 r., spowodowała dezaktualizację poglądu wyrażonego w postanowieniu z <...> listopada 2007 r., zgodnie z którym zbycie wierzytelności już po dokonaniu korekty podatku naliczonego, o której mowa w art. 89a ust. 1 nie skutkuje koniecznością zastosowania art. 89a ust. 4 u.p.t.u."

Ten cytat z uzasadnienia wyżej wymienionego wyroku całkowicie wyraża stanowisko Wnioskodawcy w sprawie.

Dodatkowo Wnioskodawca pragnie zauważyć, że mechanizm korzystania z ulgi na złe długi polega na tym, że wierzyciel koryguje VAT należny, a dłużnik obniża VAT naliczony. Po uregulowaniu należności wierzyciel ma obowiązek dokonania korekty odwrotnej, a dłużnik ma prawo do ponownego podwyższenia VAT naliczonego.

O ile organy podatkowe wyciągają wniosek, że zbycie wierzytelności jest uregulowaniem długu w jakiejkolwiek formie i zbywający wierzytelność ma obowiązek zwrócić VAT należny, to u dłużnika, jak stanowi art. 89b ust. 4 u.p.t.u., tylko uregulowanie należności (a nie uregulowanie w jakiejkolwiek formie) daje podstawę do podwyższenia VAT naliczonego. Skoro dłużnik już nigdy nie ureguluje tych należności, nie będzie miał prawa do podwyższenia VAT naliczonego, a to oznacza, że budżet skorzystałby dwa razy. Nie było by to sprawiedliwe, zwłaszcza, że Spółka jeszcze długo będzie odczuwać skutki niewypłacalności jego dłużnika.

W dniu 16 września 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP2/443-724/11/RSz uznając, że stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Ponadto w dniu 14 października 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wydał postanowienie znak: IBPP2/443-724/11/RSz, doręczone w dniu 17 października 2011 r., w którym sprostowano z urzędu oczywistą omyłkę pisarską w wydanej interpretacji indywidualnej z dnia 16 września 2011 r.

Sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej zawarte w powołanym postanowieniu nie prowadziło do nowej oceny przedstawionego stanu faktycznego ani nie spowodowało zmiany merytorycznej rozstrzygnięcia i nie pozostało w sprzeczności z treścią przedmiotowej interpretacji.

Pismem z 28 września 2011 r. (data wpływu 4 października 2011 r.) złożonym na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), Wnioskodawca - działający przez pełnomocnika - wezwał tut. organ do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z 16 września 2011 r. znak: IBPP2/443-724/11/RSz.

W odpowiedzi na ww. wezwanie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach pismem z 13 października 2011 r. znak: IBPP2/443W-40/11/RSz stwierdził brak podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z 16 września 2011 r. znak: IBPP2/443-724/11/RSz, złożył, kierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, skargę z 14 listopada 2011 r. (data wpływu 17 listopada 2011 r.), w której wniósł o:

* zmianę lub uchylenie wyżej wymienionej interpretacji,

* zasądzenie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania związanych z wniesieniem skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjne w Krakowie wyrokiem z dnia 15 lutego 2012 r., sygn. akt I SA/Kr 2114/11 oddalił skargę. W uzasadnieniu wyroku Sąd powołując się na treść - stanowiącego oś problemu w niniejszej sprawie - art. 89a ustawy o VAT wskazał, że dotyczy on sytuacji, gdy po skorzystaniu z ulgi za złe długi, tj. po spełnieniu warunków określonych w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, (co w niniejszej sprawie nastąpiło i nie było kwestionowane) zaistniała sytuacja, w której należność została uregulowana. Wojewódzki Sąd Administracyjny zwrócił uwagę, że ustawodawca w przywołanym przepisie nie wymaga konkretnej formy, w jakiej uregulowanie należności powinno nastąpić, wskazując, że może to być jakakolwiek forma. Brak jest także wskazania podmiotu, który może tego"uregulowania" dokonać (zatem może to być także osoba trzecia).

Na skutek skargi kasacyjnej Strony Skarżącej Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 20 września 2013 r., sygn. akt I FSK 1288/12, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie.

W uzasadnieniu wyroku NSA stwierdził, że w ramach stanu faktycznego przedstawionego we wniosku nie budzi wątpliwości fakt, że użyty w art. 89a ust. 4 (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 r.) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwrot "należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie" - nie obejmował jej zbycia.

Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 1616/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną oraz zasądził od Ministra Finansów na rzecz strony skarżącej koszty postępowania.

W uzasadnieniu ww. wyroku Sąd stwierdził, że dokonując kontroli zaskarżonej interpretacji pod względem jej zgodności z prawem w świetle art. 1 § 1 i § 2 ustawy p.p.s.a., że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 89a ust. 4 u.p.t.u., (w brzmieniu do 31 grudnia 2012 r.) w przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 w art. 89a u.p.t.u. (korekta dokonana w skutek skorzystania z tzw. ulgi za złe długi), należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. Art. 89a ust. 4 u.p.t.u. dotyczy zatem sytuacji gdy po skorzystaniu z ulgi za złe długi (tekst jedn.: po spełnieniu warunków określonych w art. 89a ust. 1 u.p.t.u., co w sprawie nastąpiło i nie było kwestionowane) zaistniała taka sytuacja, że należność została jednak uregulowana.

Dla rozwiązania istoty problemu, zdaniem WSA, należy wyjaśnić czy w pojęciu "należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie" mieściło się również jej zbycie.

Odnosząc się do tej kwestii Sąd zauważył, że na gruncie prawa podatkowego przyjmuje się przede wszystkim dyrektywę prymatu wykładni językowej. Stoi za tym ochrona podatnika, tak aby mógł on układać swoje sprawy w zaufaniu do tego, że nałożone na niego przez ustawodawcę ciężary i świadczenia publiczne nie zostaną ukształtowane na jego niekorzyść w oparciu o funkcjonalne czy celowościowe dyrektywy interpretacji prawa. W świetle zasady zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, będącej implikacją klauzuli demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP), oraz zasady, zgodnie z którą obowiązek ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych jest ograniczony nakazem absolutnej wyłączności ustawy (art. 84 i art. 217 Konstytucji RP), nie jest dopuszczalne wymaganie od podatnika ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, które nie wynikają wprost z wypowiedzi ustawodawcy, lecz zostały ukształtowane przez organy stosujące prawo na skutek metod wykładni pozajęzykowej. Nie jest zatem dopuszczalne, aby przepisy określające ciężary lub świadczenia publiczne były w praktyce organów podatkowych czy sądów interpretowane w sposób rozszerzający przy wykorzystaniu pozajęzykowych metod wykładni prawa.

Na gruncie tej wykładni pojęcia "zbycie wierzytelności" i "uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie" prowadzą do odmiennych rezultatów. Zgodnie z Uniwersalnym Słownikiem Języka Polskiego PWN (https://ssl.pwn.pl)"uregulować" znaczy - "zapłacić, uiścić coś".Natomiast "zbyć" - "sprzedać (sprzedawać), odstąpić (odstępować), coś za pieniądze, pozbyć się (pozbywać się czegoś) przez sprzedaż".

W sytuacji, w której wierzyciel po dokonaniu korekty dokona zbycia wierzytelności, dochodzi do zapłaty wynagrodzenia za sprzedaż prawa majątkowego, jakim jest wierzytelność, a nie do uregulowania należności z tytułu pierwotnego zobowiązania. Uregulowanie należności to zapłata długu. O ile więc zbywca (wierzyciel) dokonuje zbycia wierzytelności w celu odzyskania długu, o tyle nie można uznać, że nabywca tej wierzytelności dokonuje spłaty długu z pierwotnego stosunku prawnego. Zapłata z jego strony to wynagrodzenie za zakup wierzytelności, a nie uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie (por. Krystian Czarny, Glosa do wyroku WSA z dnia 29 czerwca 2012 r., III SA/Wa 2690/11, opubl. Lex nr 156774). Co więcej wspomniana wierzytelność może nadal istnieć tyle tylko, że pomiędzy odmiennymi podmiotami.

Istotnymi dla rozstrzygnięcia spornego zagadnienia są również pozostałe przepisy art. 89a w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 r.

W art. 89a ust. 1 i ust. 2 u.p.t.u. określone zostały przesłanki, od spełnienia których zależy możliwość skorzystania z ulgi na złe długi w ogóle. Świadczy o tym wprowadzenie do ustępu drugiego, zgodnie z którym instytucję ulgi na złe długi stosuje się, gdy spełnione są określone w tym przepisie warunki, m.in.:

* określony w art. 89a ust. 2 pkt 4 u.p.t.u. - aby wierzytelności nie zostały zbyte oraz

* określony w art. 89a ust. 2 pkt 6 u.p.t.u. - aby wierzyciel zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1, a dłużnik w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia nie uregulował należności w jakiejkolwiek formie.

Z powyższego wynika, że ustawodawca odróżnia "zbycie wierzytelności" od jej uregulowania w jakiejkolwiek formie.

Mimo tego "odróżnienia", zbycie wierzytelności nie zostało wymienione jako przesłanka zwiększenia podatku należnego w spornym art. 89a ust. 4 u.p.t.u. stanowiącym jedynie, że w przypadku gdy po dokonaniu przez wierzyciela korekty podatku należnego, należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik-wierzyciel obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana.

W świetle powyższego Sąd podzielił pogląd wyrażony w literaturze przedmiotu, że warunek z art. 89a ust. 2 pkt 4 u.p.t.u. odczytywać należy w kontekście bycia w posiadaniu tej wierzytelności przez wskazany w ustawie czas (180 dni), a nie jako możliwość uzyskania późniejszej zapłaty za dług. Nieuzasadnione jest zatem twierdzenie, że w wyniku zbycia wierzytelności dochodzi do uregulowania należności w jakiejkolwiek formie (por. Krystian Czarny, Glosa do wyroku WSA z dnia 29 czerwca 2012 r., III SA/Wa 2690/11, opubl. Lex nr 156774).

Za przyjęciem stanowiska, że powyżej użyty w art. 89a ust. 4 u.p.t.u. zwrot nie mieści w sobie zbycia należności (wierzytelności) po skorzystaniu z ulgi (korekcie podatku należnego), przemawia również nowelizacja tego przepisu, która nastąpiła z dniem 1 stycznia 2013 r. przez art. 11 pkt 8 lit. c) ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. 2012 poz. 1342).

Od tej daty przepis ten stanowi, że "w przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części".

Zdaniem Sądu, po nowelizacji tego przepisu sporne w tej sprawie zagadnienie zostało unormowane w sposób jednoznaczny, przez wskazanie, że w przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty podstawy opodatkowania oraz podatku należnego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona - należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta.

Dokonanie tej nowelizacji wskazuje również jednoznacznie, że uzupełnienie powyższej normy art. 89a ust. 4 o zapis dotyczący zbycia należności (obok jej uregulowania) oznacza, że do czasu nowelizacji uregulowanie należności nie obejmowało jej zbycia. Charakterystycznym jest w tym przypadku użycie w art. 89a ust. 4 u.p.t.u. łącznika "lub" (należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie), co wskazuje na uzupełnienie hipotezy tej normy w porównaniu z jej uprzednim brzmieniem - o czynność zbycia należności. Nie można zatem przyjąć, że nowelizacja ta stanowi potwierdzenie stanowiska, że w pojęciu uregulowania należności mieściło się do momentu nowelizacji tego przepisu również jej zbycie. Gdyby taki cel przyświecał tej nowelizacji, przepisowi temu nadano by brzmienie zgodnie z którym stanowiłby, że ma on zastosowanie gdy "należność została uregulowana, w tym zbyta w jakiejkolwiek formie". Wskazywałoby to, że termin "uregulowana" zdaniem ustawodawcy obejmuje także, a zatem i obejmował poprzednio, również czynność "zbycia" należności. Takiego zabiegu legislacyjnego jednak nie dokonano w ramach ww. nowelizacji, a tym samym nowe brzmienie normy tego przepisu wskazuje dobitnie, że w poprzednim brzmieniu tego przepisu, stanowiącym, że "należność zastała uregulowana w jakiejkolwiek formie" - nie mieściła się czynność jej zbycia.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działania lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Mając na uwadze ww. rozstrzygnięcia WSA w Krakowie z 11 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 1616/13 oraz stan prawny mający w sprawie zastosowanie, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego, uznaje się za prawidłowe.

Kwestie dotyczące rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności regulują przepisy art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT".

Zgodnie art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze (art. 89a ust. 1a ww. ustawy).

W myśl art. 89a ust. 2 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

Stosownie do art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, w przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w deklaracji VAT-7 za sierpień 2010 r. Wnioskodawca skorzystał z ulgi na złe długi. Zasadność tej korekty VAT należnego została potwierdzona przez kontrolę Urzędu Skarbowego Kraków Podgórze, która odbyła się w październiku 2010 r. Kwota ulgi wynosiła 312 tys. zł, a cała wierzytelność 1.730 tys. zł.

W związku z pogarszającą się sytuacją finansową Spółki i brakiem możliwości odzyskania wierzytelności, Wnioskodawca postanowił ją zbyć.

Ostatecznie wierzytelność została zbyta poprzez zamianę na prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz dopłatą w lutym 2011 r. Cena za jaką zbyto wierzytelność wynosiła 700 tys. zł. Umowa zamiany miała charakter ostateczny.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwość, czy zbycie wierzytelności po skorzystaniu z ulgi na złe długi rodzi obowiązek korygowania VAT należnego, o którym mowa w art. 89a ust. 4 ustawy o VAT.

Dla rozstrzygnięcia kwestii wobec której Wnioskodawca sformułował swoje wątpliwości wymaga analizy treść wskazanego wcześniej art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, oczywiście w brzmieniu mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie.

Należy jeszcze raz wskazać, że zgodnie z ww. przepisem w przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana., przy czym w przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Z treści tego przepisu niewątpliwie wynika, że ustawodawca zobowiązał wierzyciela, który skorzystał z rozwiązania prawnego przewidzianego w art. 89a ust. 1 ustawy do zwiększenia swojego podatku należnego w rozliczeniu za okres w którym nastąpiło uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie.

Zestawiając, podobnie zresztą jak uczynił to WSA w Krakowie w ww. wyroku z 11 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 1616/13, powyższy przepis z treścią art. 89a ust. 1 i ust. 2 tej ustawy, gdzie określone zostały przesłanki, od spełnienia których zależy możliwość skorzystania z ulgi na złe długi w ogóle i gdzie wskazano, że instytucję "ulgi na złe długi" stosuje się, gdy spełnione są określone w tym przepisie warunki, m.in.:

* określony w art. 89a ust. 2 pkt 4 ustawy - aby wierzytelności nie zostały zbyte oraz

* określony w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy - aby wierzyciel zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1, a dłużnik w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia nie uregulował należności w jakiejkolwiek formie,

można stwierdzić, że przepisy ustawy o VAT odróżniają pojęcie "zbycie wierzytelności" od jej "uregulowania w jakiejkolwiek formie".

Skoro zaś wskazany przepis art. 89a ust. 4 ustawy o VAT nakazuje wierzycielom, którzy skorzystali z "ulgi na złe długi" przewidzianej w art. 89a ust. 1 ustawy do zwiększenia swojego podatku należnego w sytuacji gdy nastąpiło uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie, to należy przyjąć, że w przypadku zbycia wierzytelności, taki obowiązek nie wystąpi.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku zaistniały stan faktyczny oraz wskazane powyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca zbył wierzytelność, w odniesieniu do której skorzystał uprzednio z regulacji prawnej przewidzianej art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, to art. 89a ust. 4 ustawy o VAT nie ma w przedmiotowej sprawie zastosowania. Zatem, Wnioskodawca nie ma obowiązku dokonania zwiększenia podatku VAT należnego w związku ze zbyciem wierzytelności odpisanej uprzednio jako nieściągalna.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.