IBPP2/443-378/08/JCi - Czy sprzedaż wierzytelności obcych należy rozpatrywać w kategorii świadczenia usługi?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2008 r. (data wpływu 16 kwietnia 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 maja 2008 r. (data wpływu 16 czerwca 2008 r.) oraz pismem z dnia 11 lipca 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy sprzedaż wierzytelności obcych należy rozpatrywać w kategorii świadczenia usług i czy mieszczą się one w zakresie pojęciowym pośrednictwa finansowego, które co do zasady korzystają ze zwolnienia od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy sprzedaż wierzytelności obcych należy rozpatrywać w kategorii świadczenia usług i czy mieszczą się one w zakresie pojęciowym pośrednictwa finansowego, które co do zasady korzystają ze zwolnienia od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 maja 2008 r. (data wpływu 16 czerwca 2008 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tutejszego organu z dnia 21 maja 2008 r. znak: IBPP2/443-378/08/JCi oraz pismem w dniu 11 lipca 2008 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca nabył wierzytelność w formie cesji. Spółka weszła w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Istniejącą wierzytelność Spółka częściowo wyegzekwowała. Pozostałą nieściągniętą część wierzytelności postanowiła sprzedać. Wierzytelność Spółka nabyła dnia 5 września 2005 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Spółka w opisanej sytuacji powinna wystawić fakturę ze stawką 22%.

Czy sprzedaż wierzytelności obcych należy rozpatrywać w kategorii świadczenia usługi.

Czy usługi te mieszczą się w zakresie pojęciowym usług pośrednictwa finansowego, a te co do zasady korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w związku z brzmieniem poz. 3 załącznika Nr 4 do tej ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanej sytuacji przedmiotowa usługa jest wyłączona z prawa do zwolnienia, powinna wystawić fakturę VAT ze stawką 22%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, przy czym przez świadczenie usług należy rozumieć, zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Jednocześnie art. 8 ust. 3 ustawy o VAT stanowi, iż usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119 (dla celów podatku od towarów i usług, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2008 r., stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU), wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. (Dz. U. Nr 42 poz. 264 z późn. zm.)).

Wysokość opodatkowania podatkiem od towarów i usług regulują przepisy Działu VIII (art. 41-85) ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie przepis art. 43 ust. 1 pkt 1 stanowi, iż zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku Nr 4 do ustawy. W poz. 3 tego załącznika wymienione zostały usługi mieszczące się w PKWiU w Sekcji J ex (65-67), tj.: Usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem:

Zakup wierzytelności (w tym również nabycie w drodze cesji) w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej ich sprzedaży mieści się w zakresie usług pośrednictwa finansowego. W tak pojmowanej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności (cesji) polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, iż w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca nabył wierzytelność w formie cesji. Spółka weszła w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Istniejącą wierzytelność Spółka częściowo wyegzekwowała. Pozostałą nieściągniętą część wierzytelności postanowiła sprzedać. Wierzytelność Spółka nabyła dnia 5 września 2005 r.

W oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz wskazany wyżej stan prawny należy stwierdzić, iż czynność polegająca na sprzedaży przez Spółkę wierzytelności nabytej uprzednio w drodze cesji, nie będzie podlegać w Spółce opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W takiej sytuacji to nabywca wierzytelności świadczy na rzecz Spółki usługę, polegającą na uwolnieniu jej od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięcia.

Reasumując, zbycie wierzytelności, nabytej uprzednio w drodze cesji lub zakupu, nie będzie powodować u Wnioskodawcy obowiązku podatkowego, bowiem to nabywca tej wierzytelności w istocie będzie świadczyć usługę na rzecz Wnioskodawcy. Jednak pomimo, że sytuacja ta nie spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, należy podkreślić, iż zbycie wierzytelności nie jest zwolnione z opodatkowania podatkiem VAT (jest opodatkowane lecz po stronie nabywcy wierzytelności czyli świadczącego usługę na rzecz zbywcy).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.