IBPP2/443-33/09/RSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. E., przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2008 r. (data wpływu 13 stycznia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 marca 2009 r. (data wpływu 19 marca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

W dniu 13 stycznia 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia:

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 19 marca 2009 r. (data wpływu 19 marca 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT zarejestrowanym również dla potrzeb obrotu UE i posiada numer NIP EU. Wnioskodawca zamierza wprowadzić zmianę w przedmiocie działalności Spółki i zarejestrować tę zmianę w KRS poprzez ujawnienie działalności w zakresie: - pożyczki pieniężne poza systemem bankowym PKD 64.92.2.

Następnie Wnioskodawca zamierza udzielać pożyczek dla kontrahentów - podmiotów zagranicznych spełniających kryteria określone w przepisie art. 27 ust. 3 ustawy VAT.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 19 marca 2009 r. Wnioskodawca stwierdził, iż usługi należy zaklasyfikować jako usługi udzielania pożyczek świadczone poza systemem bankowym - PKWiU 65.22.10.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 27 ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28 ustawy.

Powyższa zasada ma zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy nie znajdą zastosowania liczne regulacje szczególne.

I tak, zgodnie z regulacją szczególną zawartą w art. 27 ust. 3 i ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT, w przypadku usług finansowych świadczonych na rzecz:

W przypadkach określonych w art. 27 ust. 3 oraz art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7 ustawy o VAT podatnikiem jest usługobiorca.

Zatem, w przypadku usług finansowych, wymienionych w przepisie art. 27 ust. 4 pkt 4 ustawy, zobowiązanym do rozliczenia podatku z tytułu tych usług jest zawsze usługobiorca.

W sytuacji gdy nabywcą usługi będzie podatnik mający siedzibę na terytorium państwa trzeciego albo państwa Wspólnoty, ale innym niż kraj świadczącego usługę (poza Polską) czynność taka nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce. Zatem w przypadku, gdy Spółka udziela pożyczki podmiotowi mającemu siedzibę na terytorium Wspólnoty lub państwa trzeciego czynność taka nie podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca winien wystawić fakturę odsetkową i na fakturze powinien wykazać krajowy numer identyfikacyjny usługobiorcy (jeżeli jest krajem wspólnotowym innym aniżeli Polska) oraz umieścić adnotację, że podatek od tej transakcji rozlicza nabywca.

Warunkiem stosowania powyższych zasad jest zaklasyfikowanie działalności Wnioskodawcy w zakresie udzielania pożyczek jako działalność finansowa w zakresie: Usługi udzielania pożyczek świadczone poza systemem bankowym, które są usługami pośrednictwa finansowego wymienionymi w załączniku nr 4 do ustawy.

Ad. 2.

Udzielanie przez Wnioskodawcę pożyczek w ramach działalności gospodarczej ujawnionej w KRS jako udzielanie pożyczek pieniężnych poza systemem bankowym jest usługą finansową, o której mowa w art. 27 ust. 4 pkt 4 ustawy VAT.

Ad. 3.

W związku z faktem, że w Spółce pojawi się sprzedaż nieopodatkowana w zakresie czynności wyżej wskazanej pojawia się pytanie, czy Wnioskodawca jest zobowiązany do zaniechania odliczania podatku VAT naliczonego od zakupów związanych z tą nieopodatkowaną czynnością pożyczki dla kontrahenta zagranicznego, albo jeżeli nie można połączyć podatku VAT naliczonego z tą czynnością to czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do dokonania rozliczenia podatku naliczonego strukturą sprzedaży na zasadach określonych w art. 90 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy nie zaistnieje konieczność rozliczania podatku VAT naliczonego według struktury sprzedaży (art. 90 ust. 2 ustawy o VAT) w związku z dokonywaniem czynności w postaci udzielania pożyczek dla kontrahenta zagranicznego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Ad. 1.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do przepisu art. 2 pkt 22 ww. ustawy o podatku od towarów i usług pod pojęciem sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przez terytorium państwa członkowskiego - rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Wspólnoty (art. 2 pkt 4 ww. ustawy).

Przez terytorium państwa trzeciego - rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Wspólnoty (art. 2 pkt 5 ww. ustawy).

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

* przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

* zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

* świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W myśl przepisu art. 8 ust. 3 ww. ustawy o VAT, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

W art. 8 ust. 4 tej ustawy wskazano, iż przy określaniu miejsca świadczenia usług, o którym mowa w art. 27 i 28, usługi są identyfikowane za pomocą klasyfikacji statystycznych, jeżeli dla tych usług przepisy ustawy oraz przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W przypadku świadczenia usług podstawowe znaczenie dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług ma określenie miejsca świadczenia danej usługi. Kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana wart. 27 i 28 ustawy o podatku od towarów i usług.

Podstawowa zasada dotycząca miejsca świadczenia usług została wyrażona w art. 27 ust. 1 ustawy, który stanowi, iż w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28.

Od powyższej zasady wprowadzono szereg wyjątków, określających inne niż wynikające z zasady ogólnej, miejsce świadczenia usług, z uwagi na charakter tych usług.

W myśl art. 27 ust. 3 pkt 1 i 2 oraz ust. 4 pkt 4 ww. ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku gdy usługi bankowe, finansowe i ubezpieczeniowe łącznie z reasekuracją, z wyjątkiem wynajmu sejfów przez banki, są świadczone na rzecz:

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT zarejestrowanym jako podatnik podatku od wartości dodanej i posiada numer VAT poprzedzony prefiksem EU (NIP EU). Wnioskodawca zamierza wprowadzić zmianę w przedmiocie działalności Spółki i zarejestrować tę zmianę w KRS poprzez ujawnienie działalności w zakresie: - pożyczki pieniężne poza systemem bankowym. Następnie Wnioskodawca zamierza udzielać pożyczek dla kontrahentów - podmiotów zagranicznych spełniających kryteria określone w przepisie art. 27 ust. 3 ustawy VAT. W opinii Spółki przedstawiane w opisie zdarzenia przyszłego usługi należy zaklasyfikować jako usługi udzielania pożyczek świadczone poza systemem bankowym - PKWiU 65.22.10.

Mając zatem na uwadze powyższe zdarzenie przyszłe oraz przywołany wcześniej stan prawny, a w szczególności przepisy art. 27 ust. 3 i ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT, należy stwierdzić, iż o ile faktycznie czynność udzielania przez Wnioskodawcę pożyczek dla kontrahentów - podmiotów zagranicznych spełniających kryteria określone w przepisie art. 27 ust. 3 ustawy o VAT i jest klasyfikowana jako usługa udzielania pożyczek poza systemem bankowym, wówczas miejscem świadczenia tych usług będzie, stosownie do ww. art. 27 ust. 3 ustawy o VAT, miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

W tej sytuacji czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce. Jednakże o sposobie rozliczania podatku od wartości dodanej i jego wysokości, oraz o podmiocie zobowiązanym do jego rozliczenia przesądzają w takim przypadku przepisy kraju, którego terytorium stanowi miejsce świadczenia tych usług.

Zdarzenia, które nie podlegają opodatkowaniu w Polsce, dokumentowane są fakturą spełniającą wymogi określone rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337).

Zgodnie z § 25 ust. 1 cyt. rozporządzenia, przepisy § 5, 7-21 i 24 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Faktury, o których mowa w ust. 1, zgodnie z ust. 2 ww. paragrafu, powinny zawierać dane określone w § 5, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

Faktury, o których mowa w ust. 1, w myśl ust. 3 tegoż paragrafu, mogą nie zawierać danych określonych w § 5 ust. 1 pkt 2, dotyczących nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 4.

W przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 27 ust. 3 pkt 2 oraz art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7 ustawy, faktura dokumentująca wykonanie tych czynności powinna zawierać numer, pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, oraz informację, że zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi, lub odesłanie do odpowiedniego przepisu dyrektywy, na podstawie którego zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi (§ 25 ust. 4 ww. rozporządzenia).

Zatem Wnioskodawca winien udokumentować świadczenie ww. usług zgodnie z przepisem § 25 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy, iż w przypadku, gdy Spółka udziela pożyczki podmiotowi mającemu siedzibę na terytorium Wspólnoty lub państwa trzeciego czynność taka nie podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług a podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku z tytułu tych usług jest zawsze usługobiorca, należało uznać za nieprawidłowe.

Ad. 2.

Podatnikami według art. 15 ust. 1 ustawy o VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Istota umowy pożyczki została określona w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej ilości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielania czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług.

Ponadto czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych świadczone poza systemem bankowym zaliczane są do grupy usług pośrednictwa finansowego, sklasyfikowanego w sekcji J. dział 65 PKWiU, a tego rodzaju działalność mieści się w definicji działalności gospodarczej zamieszczonej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, wobec powyższego udzielenie pożyczek podlega regulacjom zawartym w ustawie o podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, iż udzielanie przez Wnioskodawcę pożyczek w ramach działalności gospodarczej ujawnionej w KRS jako udzielanie pożyczek pieniężnych poza systemem bankowym jest usługą finansową, o której mowa w art. 27 ust. 4 pkt 4 ustawy VAT, należy uznać za prawidłowe.

Ad. 3.

Stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Szczegółowe informacje dotyczące ww. deklaracji podatkowych i ich prawidłowego wypełniania, Minister Finansów, zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 99 ust. 14 ustawy o VAT, określił w rozporządzeniu z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 211, poz. 1333) określającym wzory deklaracji oraz objaśnienia co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania. W objaśnieniach do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K i VAT-7D), stanowiących załącznik nr 4 do ww. rozporządzenia wskazano, iż w poz. 21 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 cyt. ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 powołanej ustawy, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Powołany artykuł wiąże prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi poza terytorium kraju z kwestią przysługiwania prawa do odliczenia podatku naliczonego w sytuacji świadczenia tych usług w kraju. Na mocy komentowanej regulacji podatnikowi będzie przysługiwać prawo do odliczenia, o ile udowodni, że w sytuacji świadczenia analogicznej czynności w kraju, miałby prawo do odliczenia. W celu określenia prawa do odliczenia podatku w związku z wykonywaniem czynności poza krajem, należy stworzyć pewien hipotetyczny model. W ramach tego modelu czynność wykonaną za granicą należy "umieścić w kraju", następnie ocenić, czy w tym przypadku podatnikowi przysługiwałoby prawo do odliczenia podatku.

W przedmiotowej sprawie udzielanie przez Wnioskodawcę pożyczek dla kontrahentów - podmiotów zagranicznych spełniających kryteria określone w przepisie art. 27 ust. 3 ustawy VAT należy, jego zdaniem, zaklasyfikować jako usługi udzielania pożyczek świadczone poza systemem bankowym - PKWiU 65.22.10.

Artykuł 43 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT stanowi, iż zwalnia się od podatku towary i usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy.

W pozycji 3 załącznika nr 4 ujęto usługi pośrednictwa finansowego (sekcja J ex 65-67) z wyłączeniem:

Ustawodawca w objaśnieniach do ww. załącznika wskazał, iż - ex - dotyczy tylko danej usługi z danego grupowania.

Z powyższego wynika, iż w sytuacji gdyby przedmiotowe usługi świadczone byłyby w kraju i tu podlegałyby opodatkowaniu, to korzystałyby ze zwolnienia na podstawie ww. przepisu art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do tej ustawy. Zatem z uwagi na przywołany wyżej przepis art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług służących świadczeniu tych usług nie podlegałby odliczeniu. Skoro tak, to regulacja prawna wynikająca z art. 86 ust. 8 ust. 1 ustawy o VAT nie ma w przedmiotowej sprawie zastosowania, a w konsekwencji Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z przedmiotowymi usługami. Wnioskodawca w związku z tym nie ma obowiązku wykazywania w deklaracji VAT-7 obrotu z tego tytułu.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących prawidłowego ustalenia proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 90 ust. 1 ww. ustawy w stosunku do towarów i usług, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jak stanowi art. 90 ust. 2 cyt. ustawy, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W myśl ust. 3 cytowanego artykułu, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej (art. 90 ust. 4 cyt. ustawy o VAT).

Do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika - używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności (art. 90 ust. 5 cyt. ustawy).

Do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy w poz. 3, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie (art. 90 ust. 6 cyt. ustawy).

W świetle powołanych przepisów, ustalając tę proporcję, należy mieć na względzie fakt, iż zgodnie z brzmieniem ustępu 5-6 cytowanego artykułu, do obrotu wskazanego powyżej nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu:

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zamierza wprowadzić zmianę w przedmiocie działalności Spółki i zarejestrować tę zmianę w KRS poprzez ujawnienie działalności w zakresie udzielania pożyczek pieniężnych poza systemem bankowym dla podmiotów zagranicznych.

Z uwagi na powyższe uzasadnionym jest twierdzenie, że skoro obrót z tytułu działalności w zakresie udzielania pożyczek pieniężnych poza systemem bankowym dla podmiotów zagranicznych spełniających kryteria określone w przepisie art. 27 ust. 3 ustawy o VAT nie mieści się w zakresie wyłączeń wskazanych w ww. przepisach art. 90 ust. 5 i 6 ustawy o VAT, zatem winien być on uwzględniany przy ustalaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.

Za nieprawidłowe należało uznać stanowisko Wnioskodawcy w kwestii, iż nie zaistnieje konieczność rozliczania podatku VAT naliczonego według struktury sprzedaży (art. 90 ust. 2 ustawy o VAT) w związku z dokonywaniem czynności w postaci udzielania pożyczek dla kontrahenta zagranicznego.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii poprawności dokonanego przez Wnioskodawcę zaklasyfikowania wskazanej we wniosku usługi według PKWiU. Należy bowiem zauważyć, że tut. organ nie jest właściwy do weryfikacji oprawności dokonanej klasyfikacji usługi według PKWiU, gdyż zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11) zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje swoje towary i usługi według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zainteresowany podmiot może zwrócić się o udzielenie informacji w tym zakresie do Urzędu Statystycznego w Łodzi. Tak więc to Zainteresowanego obciąża obowiązek i ryzyko prawidłowego sklasyfikowania ww. usługi według PKWiU, a w razie wątpliwości Podatnik może w tym zakresie zwrócić się do Urzędu Statystycznego w Łodzi.

W konsekwencji stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę odnośnie wszystkich zadanych pytań całościowo należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.