IBPP2/443-326/14/WN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 marca 2014 r. (data wpływu 1 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z 27 czerwca 2014 r. (data wpływu 1 lipca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku korygowania uprzednio odliczonego podatku VAT w trybie art. 89b ustawy o VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 kwietnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku korygowania uprzednio odliczonego podatku VAT w trybie art. 89b ustawy o VAT.

Wniosek ten został uzupełniony pismem z 27 czerwca 2014 r. (data wpływu 1 lipca 2014 r.), w związku z wezwaniem tut. organu z 18 czerwca 2014 r. znak: IBPP2/443-326/14/WN.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Na podstawie umowy o roboty budowlane (zwanej dalej: "Umową") zawartej pomiędzy Wnioskodawcą (zwanym dalej również "Podatnikiem") a jego kontrahentem będącym spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Polski (zwaną dalej "Kontrahentem") Kontrahent obciążył Podatnika należnościami za wykonanie robót budowlanych, dokumentując je fakturami wystawionymi w dniu 6 września 2011 r. oraz w dniu 3 października 2011 r.

Wobec zwłoki Kontrahenta w wykonaniu robót, Podatnik w dniu 3 października 2011 r. obciążył Kontrahenta karami umownymi naliczonymi na podstawie zawartej Umowy, dokumentując je notą obciążeniową. Przysługujące Wnioskodawcy wobec Kontrahenta wierzytelności z tytułu naliczonych kar umownych zostały przez Podatnika potrącone z należności Kontrahenta za roboty budowlane.

Potrąceniem została objęta całość wierzytelności Kontrahenta wynikająca z wymienionych faktur za roboty budowlane. Potrącenie zostało dokonane najpóźniej w dniu 10 października 2011 r.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 18 czerwca 2014 r. Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy o następujące informacje:

Przysługujące Wnioskodawcy prawo do naliczenia kontrahentowi kar umownych przewidują następujące postanowienia umowy o roboty budowlane zawartej z kontrahentem:

"Kary umowne będą naliczane w stosunku do ceny, o której mowa w § 3 ust. 2 w następujący sposób:

1. Wykonawca płaci Zamawiającemu kary umowne:

Wnioskodawca wyjaśnia, że w myśl umowy zawierającej powyżej przytoczone postanowienia, jest on "Zamawiającym", zaś kontrahent "Wykonawcą".

Kontrahent zawiadomił Wnioskodawcę o zamiarze skorygowania podatku należnego oraz dokonaniu korekty w deklaracji VAT za miesiąc marzec 2013 r.

Pomiędzy wnioskodawcą a kontrahentem nie istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4 ustawy o VAT.

Wnioskodawca złożył kontrahentowi na piśmie oświadczenie o potrąceniu z należności naliczonych przez Wnioskodawcę kar umownych. Zgodnie z art. 499 kodeksu cywilnego potrącenia dokonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie, zgodnie z art. 61 § 1 świadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią.

Pismo Wnioskodawcy z oświadczeniem o potrąceniu zostało doręczone kontrahentowi, a kontrahent pismo odebrał (przyjął). Oświadczenie to zostało zatem skutecznie złożone kontrahentowi w rozumieniu art. 499 i art. 61 § 1 k.c.

Wierzyciel zakwestionował zasadność dokonanego przez Wnioskodawcę potrącenia i skierował sprawę na drogę postępowania sądowego, które na dzień udzielenia niniejszej odpowiedzi jest w toku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Podatnik jest zobowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego, jeśli jego Kontrahent dokonał korekty podatku należnego, w sytuacji, gdy należności Kontrahenta za wykonanie robót budowlanych udokumentowane wystawionymi przez niego fakturami zostały w całości uregulowane przez Podatnika wskutek potrącenia wierzytelności wzajemnych przysługujących mu wobec Kontrahenta, a potrącenie nastąpiło przed upływem 180 dni liczonych od dnia, w którym upłynął termin płatności określony w każdej z tych faktur.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Na podstawie umowy o roboty budowlane (zwanej dalej: "Umową") zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentem będącym spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Polski ("Kontrahent") Kontrahent obciążył Podatnika należnościami za wykonanie robót budowlanych wystawiając faktury w dniu 6 września 2011 r. oraz w dniu 3 października 2011 r. Wobec zwłoki Kontrahenta w wykonaniu robót. Podatnik w dniu 3 października 2011 r. obciążył Kontrahenta karami umownymi naliczonymi na podstawie zawartej Umowy, dokumentując je notą obciążeniową. Przysługujące Podatnikowi wobec Kontrahenta wierzytelności z tytułu naliczonych kar umownych zostały przez Podatnika potrącone z należności Kontrahenta za roboty budowlane. Potrąceniem została objęta całość wierzytelności Kontrahenta wynikająca z wymienionych faktur za roboty budowlane. Potrącenie zostało dokonane najpóźniej w dniu 10 października 2011 r.

W tym stanie faktycznym Podatnik nie jest zobowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego, jeśli jego kontrahent dokonał korekty podatku należnego, ponieważ należności Kontrahenta za wykonanie robót budowlanych udokumentowane wystawionymi przez niego fakturami zostały w całości uregulowane wskutek potrącenia przez Podatnika wzajemnych wierzytelności przysługujących mu wobec Kontrahenta, a potrącenie nastąpiło przed upływem 180 dni liczonych od dnia, w którym upłynął termin płatności określony w każdej z przedmiotowych faktur.

Zgodnie z art. 89a. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2005 r. Nr 14, poz. 113 z późn. zm. - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 grudnia 2008 r. do dnia 1 stycznia 2013 r.), zwanej dalej "ustawą o VAT", podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona. Z kolei zgodnie z art. 89a ust. 1a ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 grudnia 2008 r. do dnia 1 stycznia 2013 r.) nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Na podstawie art. 89b ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 grudnia 2008 r. do dnia 1 stycznia 2013 r.) w przypadku otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6, i nieuregulowania należności w terminie 14 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia, podatnik (dłużnik) jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu lub w przypadku jego braku, do odpowiedniego powiększenia kwoty podatku należnego, o kwotę podatku wynikającą z nieuregulowanych faktur, poprzez korektę deklaracji za okres, w którym dokonał odliczenia.

Obowiązek odpowiedniego zmniejszenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu aktualizuje się w przypadku zaistnienia łącznie dwóch wymienionych tam przesłanek, a mianowicie: 1) podatnik (dłużnik) otrzymał zawiadomienie, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6 oraz 2) podatnik nie uregulował należności w terminie 14 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia.

Kwestią kluczową dla zastosowania art. 89a i art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług jest znaczenie użytego przez ustawodawcę określenia "nieuregulowanie wierzytelności (należności)".

Przez uregulowanie należności należy rozumieć stan, w którym dług został uregulowany w jakikolwiek dopuszczalny przez prawo sposób, który ma skutek zaspokojenia wierzyciela (zapłaty). Nie ulega zatem wątpliwości, że efektywne uregulowanie należności przez dłużnika może zostać dokonane nie tylko gotówką, ale też np. w formie potrącenia (kompensaty) wzajemnych wierzytelności. Efektem potrącenia jest taki stan, jaki by nastąpił, gdyby obaj dłużnicy spełnili swe świadczenie (funkcja zapłaty), (por. G. Sikorski, Komentarz do art. 498 k.c. A. Stępień-Sporek, K. Jędrej, G. Karaszewski, J. Knabe, B. Ruszkiewicz, P. Nazaruk, G. Sikorski, J. Ciszewski, Kodeks cywilny. Komentarz, LexisNexis, LexPolonica). Uregulowaniem należności byłoby także np. przymusowe ściągnięcie jej na drodze egzekucji.

Stanowisko takie zostało również wyrażone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2005 r. (sygn. akt I FSK 171/05), w którym stwierdzono, że pojęcie "uregulowania należności" jest pojęciem szerszym od pojęcia "zapłaty należności": "Skoro zatem ustawodawca użył pojęcia "uregulowane" a nie "zapłacone", to uznać należy, że dopuścił różne sposoby uregulowania należności wobec sprzedawcy towaru (...). Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego nie budzi wątpliwości zakres pojęciowy zwrotu "uregulowanie należności" i że jego istotą jest zaspokojenie wierzyciela, tj. że uregulowanie następuje z tą chwilą, z którą wierzyciel subiektywnie może stwierdzić, iż został zaspokojony".

Skoro Podatnikowi i Kontrahentowi przysługiwały względem siebie wzajemnie wierzytelności pieniężne, to Podatnik mógł uregulować swój dług wobec Kontrahenta (należność za usługi budowlane) korzystając z przysługującego mu prawa potrącenia. Zgodnie z art. 498 § 1 Kodeksu cywilnego, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Z kolei § 2 powołanego artykułu przewiduje, że wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Zgodnie z art. 499 zd. 1 Kodeksu cywilnego potrącenia dokonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie, zgodnie z art. 499 zd. 2 oświadczenie o potrąceniu ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe. Jak wskazano wyżej, potrącenie dokonanie przez Podatnika odniosło skutek najpóźniej na dzień 10 października 2011 r. Skoro potrąceniem została objęta cała należność wynikająca z faktur Kontrahenta, to z chwilą dokonania potrącenia należność ta została w całości uregulowana.

Korekta podatku naliczonego jest przede wszystkim związana z istnieniem długu, który nie został uregulowany - dopiero bowiem w takim przypadku dopuszczalne jest dokonanie korekty podatku należnego przez wierzyciela. Skoro Podatnik swoje wierzytelności potrącił z wierzytelności Kontrahenta, to tym samym z chwilą dokonania potrącenia należność Podatnika wobec Kontrahenta została uregulowana.

Skoro uregulowanie przez Podatnika należności wobec Kontrahenta nastąpiło przed upływem 180 dni liczonych od dnia, w którym upłynął termin płatności za faktury, to nie zaistniała ani przesłanka nieuregulowania należności, ani tym bardziej przesłanka nieściągalności wierzytelności, warunkujące po stronie Kontrahenta prawo korekty podatku należnego, o czym mowa w art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług, a po stronie Podatnika obowiązek korekty podatku naliczonego, o czym mowa w art. 89b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (w stanie prawnym obowiązującym w 2011 r.).

Wobec tego, skoro należność z wynikająca z faktur Kontrahenta została przez Podatnika uregulowana w całości w drodze potrącenia przed upływem 180 dni od daty płatności każdej z tych faktur, to zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 grudnia 2008 r. do dnia 1 stycznia 2013 r.) Podatnik nie jest obowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego wynikającego z tych faktur.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku, ze względu na wskazany przedmiot wniosku - zaistniały stan faktyczny, niniejsza interpretacja wydana została w oparciu o stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, tj. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r.

Możliwość rozliczenia podatku należnego w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności uregulowana została przez ustawodawcę w Dziale IX Rozdziale 1a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy, podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze (art. 89a ust. 1a ustawy).

W myśl art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

Fakt skorzystania przez podatnika-wierzyciela z regulacji prawnej przewidzianej ww. art. 89a ustawy o VAT w odniesieniu do wierzytelności której nieściągalność została uprawdopodobniona skutkuje u jego dłużnika określonymi obowiązkami, co zostało uregulowane w art. 89b tej ustawy.

Zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy, w przypadku otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6, i nieuregulowania należności w terminie 14 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia, podatnik (dłużnik) jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu lub w przypadku jego braku, do odpowiedniego powiększenia kwoty podatku należnego, o kwotę podatku wynikającą z nieuregulowanych faktur, poprzez korektę deklaracji za okres, w którym dokonał odliczenia.

Na mocy art. 89b ust. 2 ustawy, w przypadku częściowego uregulowania należności przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 1, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności.

W przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części (art. 89b ust. 4 ustawy).

Regulacje dotyczące potrącania wzajemnych wierzytelności zawierają przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Zgodnie z art. 498 § 1 i 2 tej ustawy gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Powyższe oznacza, iż potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie (kompensata wierzytelności), następuje wówczas, gdy jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem drugiej strony. Potrącenie stanowi zatem formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą.

W myśl art. 499 Kodeksu cywilnego potrącenia dokonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Oświadczenie ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe.

Do oświadczenia o potrąceniu mają zastosowanie ogólne zasady co do sposobu i chwili złożenia oświadczenia woli wskazane w art. 60 i 61 Kodeksu cywilnego. Na mocy art. 60 Kodeksu cywilnego z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Stosownie do art. 61 § 1 ww. Kodeksu oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej. Oświadczenie woli wyrażone w postaci elektronicznej jest złożone innej osobie z chwilą, gdy wprowadzono je do środka komunikacji elektronicznej w taki sposób, żeby osoba ta mogła zapoznać się z jego treścią (art.61 § 2 ww. Kodeksu).

W świetle powyższego potrącenie następuje przez złożenie drugiej stronie oświadczenia woli. Oświadczenie o potrąceniu staje się skuteczne dopiero z chwilą, gdy doszło do wierzyciela wzajemnego w taki sposób, że mógł on zapoznać się z jego treścią. Przy czym, przepis nie wskazuje, że oświadczenie o potrąceniu musi być dokonane w szczególnej formie. Forma tego oświadczenia jest zatem dowolna.

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że na podstawie umowy o roboty budowlane zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentem, kontrahent obciążył Podatnika należnościami za wykonanie robót budowlanych, dokumentując je fakturami wystawionymi w dniu 6 września 2011 r. oraz w dniu 3 października 2011 r.

Wobec zwłoki Kontrahenta w wykonaniu robót, Podatnik w dniu 3 października 2011 r. obciążył Kontrahenta karami umownymi naliczonymi na podstawie zawartej Umowy, dokumentując je notą obciążeniową. Przysługujące Wnioskodawcy wobec Kontrahenta wierzytelności z tytułu naliczonych kar umownych zostały przez Podatnika potrącone z należności Kontrahenta za roboty budowlane.

Potrąceniem została objęta całość wierzytelności Kontrahenta wynikająca z wymienionych faktur za roboty budowlane. Potrącenie zostało dokonane najpóźniej w dniu 10 października 2011 r.

Przysługujące Wnioskodawcy prawo do naliczenia kontrahentowi kar umownych przewidują następujące postanowienia umowy o roboty budowlane zawartej z kontrahentem:

"Kary umowne będą naliczane w stosunku do ceny, o której mowa w § 3 ust. 2 w następujący sposób:

1. Wykonawca płaci Zamawiającemu kary umowne:

Wnioskodawca wyjaśnia, że w myśl umowy zwierającej powyżej przytoczone postanowienia, jest on "Zamawiającym", zaś kontrahent "Wykonawcą".

Kontrahent zawiadomił Wnioskodawcę o zamiarze skorygowania podatku należnego oraz dokonaniu korekty w deklaracji VAT za miesiąc marzec 2013 r.

Pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem nie istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4 ustawy o VAT.

Wnioskodawca złożył kontrahentowi na piśmie oświadczenie o potrąceniu z należności naliczonych przez Wnioskodawcę kar umownych. Zgodnie z art. 499 kodeksu cywilnego potrącenia dokonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie, zgodnie z art. 61 § 1 świadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią.

Pismo Wnioskodawcy z oświadczeniem o potrąceniu zostało doręczone kontrahentowi, a kontrahent pismo odebrał (przyjął). Oświadczenie to zostało zatem skutecznie złożone kontrahentowi w rozumieniu art. 499 i art. 61 § 1 k.c.

Wierzyciel zakwestionował zasadność dokonanego przez Wnioskodawcę potrącenia i skierował sprawę na drogę postępowania sądowego, które na dzień udzielenia niniejszej odpowiedzi jest w toku.

Z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku wynika, że mamy do czynienia z sytuacją, w której Wierzyciel zakwestionował zasadność dokonanego przez Wnioskodawcę potrącenia i skierował sprawę na drogę postępowania sądowego, które na dzień udzielenia odpowiedzi była w toku.

Jak wynika z powołanych powyżej regulacji zawartych w ustawie - Kodeks cywilny, potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie (kompensata wierzytelności), następuje wówczas, gdy jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem drugiej strony. Potrącenie zatem stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą.

Zakres pojęciowy zwrotu użytego w art. 89b ustawy, tj. "uregulowania należności" nie budzi wątpliwości. Jego istotą jest zaspokojenie wierzyciela, zatem należy przyjąć, że "uregulowanie" następuje z chwilą, z którą wierzyciel zostaje zaspokojony.

Pomimo, że pojęcie "uregulowania" należności jest pojęciem szerokim (szerszym od pojęcia "zapłaty należności"), oraz że poprzez użycie tego pojęcia dopuszcza się różne sposoby uregulowania należności dokonywane pomiędzy kontrahentami, to w przedmiotowej sprawie należy uznać, że do momentu rozstrzygnięcia przez sąd sporu pomiędzy stronami, potrącenia dokonanego przez Wnioskodawcę nie można uznać za skuteczne uregulowanie należności. Istotnym w przedmiotowej sprawie jest fakt, że uregulowanie należności następuje z chwilą gdy wierzyciel zostaje zaspokojony. Jak wskazuje Wnioskodawca - kontrahent nie zaakceptował tej formy uregulowania należności dokonanej przez dłużnika, kierując sprawę na drogę postępowania sądowego, tym samym nie można uznać, że jego roszczenia wobec Wnioskodawcy zostały zaspokojone.

W przedmiotowym przypadku potrącenie z należności naliczonych przez Wnioskodawcę kar umownych jakie Wnioskodawca przedstawił celem potrącenia własnego zobowiązania wobec Kontrahenta nie można uznać za kwotę uregulowaną w rozumieniu art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ sporna wierzytelność nie została skutecznie uregulowana - gdyż nie została zaakceptowana przez Wierzyciela, który skierował sprawę na drogę postępowania sądowego (do chwili złożenia wniosku postępowanie sądowe w toku).

Wobec powyższego, potrącenie z należności naliczonych przez Wnioskodawcę kar umownych jakie Wnioskodawca przedstawił celem potrącenia własnego zobowiązania wobec Kontrahenta, który nie zaakceptował potrącenia, nie stanowi uregulowania należności w rozumieniu przepisów prawa podatkowego.

Reasumując, Wnioskodawca w sytuacji gdy otrzymał zawiadomienie od wierzyciela o skorygowaniu podatku należnego wynikającego z nieuregulowanych skutecznie należności udokumentowanych fakturami VAT wystawionymi przez Kontrahenta, jest zobowiązany do skorygowania podatku naliczonego na podstawie przepisów art. 89b ustawy o VAT. Do czasu bowiem rozstrzygnięcia przez sąd toczącego się pomiędzy stronami sporu, nie można uznać, że potrącenie jakie zostało dokonane przez Wnioskodawcę jest skuteczne i stanowi uregulowanie należności.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.