IBPP2/443-313/09/UH

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 15 lipca 2009 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPP2/443-313/09/UH

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2009 r. (data wpływu 28 kwietnia 2009 r.) uzupełnionym pismem dnia 18 maja 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia wysokości podatku naliczonego (100% lub 60%) wykazanego na fakturze dokumentującej koszty używania samochodu osobowego wykorzystywanego do celów służbowych na podstawie umowy użytkowania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 18 maja 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia wysokości podatku naliczonego (100% lub 60%) wykazanego na fakturze dokumentującej koszty używania samochodu osobowego wykorzystywanego do celów służbowych na podstawie umowy użytkowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Została zawarta umowa Użytkowania na samochód osobowy - MERCEDES-BENZ rok produkcji 1997 między. "C" - jako właściciel ww. samochodu, a "C" - X jako użytkownik ww. samochodu, który Wnioskodawca wykorzystuje do celów służbowych.

Z tytułu kosztów używania tego samochodu właściciel wystawia co miesiąc fakturę VAT w kwocie 1 500,00 zł netto + 22% VAT - 330,00 zł = 1 830,00 zł brutto.

Odliczano VAT - naliczony w kwocie 330,00 zł, tak jak na fakturze VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy odliczony VAT w kwocie 330,00 zł jest poprawny, czy powinno się odliczać 198,00 zł.

Przedstawiając swoje stanowisko Wnioskodawca stwierdził, iż nie jest ani najemcą ani dzierżawcą tylko użytkownikiem. W treści faktury VAT - jako koszt użytkowania samochodu zgodnie z umową. Dlatego odliczono 100% VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 3 ww. ustawy o VAT, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Stosownie do art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, przepis ust. 3 nie dotyczy:

* pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;

* pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;

* pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;

* pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;

* pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy;

* pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;

* przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

* odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub

* oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

W myśl art. 86 ust. 7 ww. ustawy o VAT, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w art. 86 ust. 3 cyt. ustawy na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa powyżej, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

W przytoczonym stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, iż została zawarta umowa użytkowania samochodu osobowego pomiędzy firmą. "C" będącą właścicielem ww. samochodu a firmą "C," - X - (Wnioskodawca) będącym użytkownikiem tego samochodu.

Ww. samochód wykorzystywany jest przez Wnioskodawcę do celów służbowych.

Właściciel samochodu wystawia fakturę VAT tytułem kosztów używania tego samochodu.

Z powyższego wynika zatem, iż firma. "C" udostępnia odpłatnie Wnioskodawcy, na podstawie umowy użytkowania samochód osobowy. Ww. usługa dokumentowana jest przez Właściciela tego samochodu fakturami wystawionymi na Wnioskodawcę.

Przywołany przepis art. 86 ust. 7 ustawy o VAT, w odniesieniu do przypadków w nim określonych, modyfikuje definicję podatku naliczonego, zawartą w art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, wskazując, że kwotę podatku naliczonego stanowi nie cały wykazany na fakturze podatek od należnego czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, lecz tylko 60% tego podatku i tylko w ramach limitu wynoszącego 6.000 zł na jeden użytkowany samochód. Ograniczenie dotyczy każdej należności, która wynika z zawartej umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, i obejmuje wszystkie opłaty składające się na wynagrodzenie wydzierżawiającego z tytułu oddania dzierżawcy do użytkowania samochodu osobowego lub innego pojazdu, o którym mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT.

Należy też zauważyć, iż jak wynika również z treści przepisu art. 86 ust. 7, odnosi się on do usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w art. 86 ust. 3 cyt. ustawy na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze. Podkreślić należy, iż sposób przedstawienia w tym przepisie przykładowych umów (a zwłaszcza stwierdzenie - "innej umowy o podobnym charakterze") wskazuje, iż mamy tu do czynienia z katalogiem otwartym, który nie ogranicza się wyłącznie do umów wymienionych w tym przepisie. Stąd też użytkowanie samochodu na podstawie umowy, którą strony nazwały inaczej aniżeli umowa najmu, dzierżawy, czy też leasingu, nie oznacza, że nie będzie miał do niej zastosowania ww. art. 86 ust. 7 ustawy o VAT. Istotnym jest bowiem, aby umowa taka, w swoim charakterze była podobna do umów, o których mowa powyżej.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że umowa użytkowania, o której mowa we wniosku jest, w ocenie tut. organu właśnie umową o charakterze podobnym do umów wskazanych w tym przepisie. Stąd też bez wątpienia będzie miał w tej sprawie zastosowanie art. 86 ust. 7 ustawy o VAT.

Odnosząc się natomiast do stanowiska Wnioskodawcy, iż nie jest on ani najemcą ani dzierżawcą tylko użytkownikiem ww. samochodu, należy posłużyć się definicją pojęcia "użytkować".

Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN pod pojęciem "użytkować" należy rozumieć m.in.:

1.

"korzystać z czegoś, np. budynku, lokalu",

2.

"korzystać z czegoś w sposób racjonalny, przynoszący jak największy pożytek",

3.

"używać cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści, ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia".

Natomiast zgodnie z art. 252 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) użytkowanie to prawo rzeczowe ograniczone, na które składają się dwa uprawnienia:

1.

prawa do używania rzeczy cudzej,

2.

prawo do pobierania jej pożytków.

Zatem, w świetle powyższego, Wnioskodawca jest użytkującym ww. samochód osobowy bowiem: używa cudzej własności i czerpie z niej korzyści oraz ma obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia.

Tak więc dla podjętego rozstrzygnięcia bez znaczenia pozostaje okoliczność, iż Wnioskodawca nie jest najemcą ani dzierżawcą. Istotne jest przede wszystkim to, że Wnioskodawca jest użytkownikiem samochodu osobowego, bowiem do tego pojęcia ww. przepis art. 86 ust. 7 ustawy o VAT się odwołuje.

Konkludując należy stwierdzić w sytuacji przedstawionej we wniosku Wnioskodawcy zgodnie z art. 86 ust. 7 ustawy o VAT, będzie przysługiwać prawo do odliczenia jedynie 60% kwoty podatku naliczonego z faktur dokumentujących koszty użytkowania ww. samochodu osobowego, jednakże suma kwot w całym okresie użytkowania tego samochodu nie może przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Stąd też w przykładzie wskazanym przez Wnioskodawcę prawidłowa kwota podatku naliczonego podlegająca odliczeniu wynosi 330.00 zł x 60%= 198,00 zł.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl