IBPP2/443-30/11/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2011 r. (data wpływu 12 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży udziału w lokalu użytkowym i lokalu mieszkalnym za dostawę towaru - jest prawidłowe.

W dniu 12 stycznia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie uznania sprzedaży udziału w lokalu użytkowym i lokalu mieszkalnym za dostawę towaru.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest użytkownikiem wieczystym działki budowlanej. Na działce tej zgodnie z pozwoleniem na budowę Wnioskodawca wybuduje budynek mieszkalny wielorodzinny klasyfikowany wg PKOB do grupy 112. W budynku nastąpi sukcesywne wydzielenie lokali w myśl przepisów art. 4 w związku z art. 8 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2000 rok Nr 80 poz. 903 z późn. zm.). Jednym z wydzielonych lokali będzie lokal użytkowy - garaż wielostanowiskowy. Tak wydzielonemu lokalowi użytkowemu będzie przysługiwać udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokalu. Nieruchomością wspólną będzie prawo wieczystego użytkowania gruntu oraz części budynku i urządzenia które nie będą służyć wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Wnioskodawca będzie dokonywał sprzedaży udziałów w tym lokalu użytkowym a co za tym idzie w prawie związanym z tym udziałem czyli w prawie w nieruchomości wspólnej. Może zaistnieć też sytuacja, że wydzielony w budynku lokal mieszkalny zostanie nabyty, na przykład, przez dwie osoby fizyczne nie będące w związku małżeńskim. Spółka w tym przypadku będzie dokonywała sprzedaży udziału w tym lokalu mieszkalnym a co za tym idzie w prawie związanym z udziałem w lokalu mieszkalnym czyli w prawie w nieruchomości wspólnej.

Wnioskodawca w dniu 30 listopada 2007 r. zwrócił się z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w sprawie sprzedaży udziału w lokalu użytkowym. W odpowiedzi na wniosek Spółki wydano interpretację indywidualną Nr IBPP2/443-333/07/EJ z dnia 29 lutego 2008 r. Uwzględniając, że w uzasadnieniu interpretacji przywołano postanowienia art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), które to postanowienia w stanie prawnym od dnia 1 stycznia 2011 uległy zmianie (art. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. 226 poz. 1476) jak też, że obecny wniosek dotyczy też sprzedaży udziału w lokalu mieszkalnym wniosek jest zasadny i nie powinny mieć zastosowania postanowienia art. 14b par. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 rok Nr 8 poz. 60 z późn. zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż udziału w lokalu użytkowym czy też lokalu mieszkalnym ma być identyfikowana jako dostawa towaru czy jako świadczenie usługi a co za tym idzie dla określenia daty powstania obowiązku podatkowego będzie miał zastosowanie art. 19 ust. 10, art. 19 ust. 13 pkt 9 czy też art. 19 ust. 1 w związku z art. 19 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym czynność sprzedaży udziału w lokalu użytkowym czy też udziału w lokalu mieszkalnym winna być oceniana jako dostawa o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług a co za tym idzie data powstania obowiązku podatkowego winna zostać rozpoznana na podstawie art. 19 ust. 10 tej ustawy.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy dostawą jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W piśmiennictwie dotyczącym podatku VAT zwraca się uwagę, że "dostawa towarów" oznacza przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel. Przeniesienie to należy rozumieć szeroko analizując przy klasyfikacji danego zdarzenia gospodarczego istotę transakcji a nie jej charakter prawny. Ograniczenie "dostawy towarów" do wyłącznie transakcji, na skutek których dochodzi do przeniesienia praw własności, prowadziłoby do uznania transakcji zbliżonych do dostawy towarów za świadczenie usług. W orzecznictwie ETS (orzeczenie C-320/88 z dnia 8 lutego 1990, C-25/03 z dnia 21 kwietnia 2005) przeważa pogląd, że Trybunał kładzie nacisk na faktyczne dysponowanie rzeczą, a nie na zbycie prawa własności. Trybunał podkreśla, że przez dostawę towaru należy rozumieć każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę przy czym nie musi koniecznie nastąpić przeniesienie własności w formach przewidzianych we właściwym prawie krajowym. Zdaniem Trybunału ważna jest ekonomiczna istota transakcji a nie jej charakter prawny.

Zgodnie z art. 195 k.c. własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Udział we współwłasności, w aspekcie regulacji zawartych w przepisach k.c. wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej (także w stosunku do pozostałych współwłaścicieli) i jest określony odpowiednim ułamkiem. Każdy ze współwłaścicieli stosownie do art. 198 k.c. może swym udziałem swobodnie rozporządzać, bez zgody pozostałych współwłaścicieli, a wyjątki wynikać mogą jedynie z przepisów prawa.

Uwzględniając powyższe sprzedaż udziału w lokalu użytkowym wraz z prawem związanym czyli udziałem w nieruchomości wspólnej jak też sprzedaż udziału w lokalu mieszkalnym wraz z prawem związanym czyli udziałem w nieruchomości wspólnej należy rozpoznać jako dostawę towaru - nieruchomości a co za tym idzie obowiązek podatkowy dla tej czynności powstaje zgodnie z art. 19 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ww. ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem "przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel" (art. 7 ust. 1 ustawy), a towarami w świetle tej ustawy (art. 2 pkt 6 ustawy) - co do zasady - są rzeczy i ich części, co prowadzi do wniosku, że towarami są zarówno rzeczy ruchome jak też nieruchomości. Takie zdefiniowanie terminu "dostawa towarów", odwołując się do ekonomicznego władztwa nad rzeczą sprawia, iż przedmiotem opodatkowania może być nie tylko sprzedaż czy zamiana rzeczy jako fizycznie wyodrębnionych dóbr materialnych, ale także zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, jak również inne transakcje wywierające, z ekonomicznego punktu widzenia, podobne skutki.

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości. Zgodnie bowiem z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ww. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Z kolei, zgodnie z art. 196 Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 k.c.). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów jako, budynków, budowli i ich części jak również gruntów, mieści się współwłasność towaru jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest część budynku lub budowli a także udział w prawie własności nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, według których państwa członkowskie mogą uznać za towary udziały lub inne prawa o charakterze udziałowym, które dają ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności, czy też posiadania nieruchomości - art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1 z późn. zm.).

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest użytkownikiem wieczystym działki budowlanej. Na działce tej zgodnie z pozwoleniem na budowę Wnioskodawca wybuduje budynek mieszkalny wielorodzinny klasyfikowany wg PKOB do grupy 112. W budynku nastąpi sukcesywne wydzielenie lokali w myśl przepisów art. 4 w związku z art. 8 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2000 rok Nr 80, poz. 903 z późn. zm.). Jednym z wydzielonych lokali będzie lokal użytkowy - garaż wielostanowiskowy. Tak wydzielonemu lokalowi użytkowemu będzie przysługiwać udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokalu. Nieruchomością wspólną będzie prawo wieczystego użytkowania gruntu oraz części budynku i urządzenia które nie będą służyć wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Wnioskodawca będzie dokonywał sprzedaży udziałów w tym lokalu użytkowym a co za tym idzie w prawie związanym z tym udziałem czyli w prawie w nieruchomości wspólnej. Może zaistnieć też sytuacja, że wydzielony w budynku lokal mieszkalny zostanie nabyty, na przykład, przez dwie osoby fizyczne nie będące w związku małżeńskim. Spółka w tym przypadku będzie dokonywała sprzedaży udziału w tym lokalu mieszkalnym a co za tym idzie w prawie związanym z udziałem w lokalu mieszkalnym czyli w prawie w nieruchomości wspólnej.

Jak już wskazano, powyżej istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Czynność ta daje otrzymującemu towar prawo dysponowania rzeczą jak właściciel. Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie wspomina stricte o przeniesieniu prawa własności. W kontekście jednak wcześniejszych rozważań, sprzedaż udziału w nieruchomości (lokalu użytkowym lub też lokalu mieszkalnym) należy traktować, jako dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, iż sprzedaż udziału w lokalu użytkowym wraz z prawem związanym czyli udziałem w nieruchomości wspólnej jak też sprzedaż udziału w lokalu mieszkalnym wraz z prawem związanym czyli udziałem w nieruchomości wspólnej należy rozpoznać jako dostawę towaru, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. organ zauważa, ż kwestia momentu powstania obowiązku podatkowego przy sprzedaży udziału w lokalu użytkowym wraz z prawem związanym czyli udziałem w nieruchomości wspólnej jak też sprzedaż udziału w lokalu mieszkalnym wraz z prawem związanym czyli udziałem w nieruchomości wspólnej, jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.