IBPP2/443-288/11/ICz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko, Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2011 r. (data wpływu 23 lutego 2011 r), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu użytkowania na podstawie umowy leasingu pojazdu samochodowego z tzw. kratką - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 lutego 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu użytkowania na podstawie umowy leasingu pojazdu samochodowego z tzw. kratką.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca w 2009 r. rozpoczął używanie - na podstawie zawartej w dniu 31 marca 2009 r. umowy leasingu - samochodu osobowego. Wnioskodawca prowadzi niewielką firmę i dlatego musiał skorzystać z tego rodzaju sposobu finansowania, aby móc wejść w posiadanie samochodu, który jest mu niezbędny do prowadzenia działalności gospodarczej.

Wnioskodawca wystawia kilka faktur rocznie i dlatego nie jest możliwe, ani uzasadnione zlecenie obsługi księgowej zewnętrznej firmie i dlatego księgowość prowadzi sam.

Do końca 2010 r. Wnioskodawca, jako podatnik VAT miał prawo do pełnego odliczenia VAT przy użytkowaniu na podstawie leasingu opisanego powyżej pojazdu samochodowego z tzw. kratką oraz do nabywanego do niego paliwa. Samochód ten jest to "pojazd samochodowy, inny niż osobowy, o dopuszczalnej ładowności powyżej 500kg. W pierwszych dniach lutego (zaraz po powrocie z urlopu) Wnioskodawca dowiedział się z prasy, że prawo zachowania przez podatników dotychczasowej metody odliczania VAT od umowy leasingu, (zgodnie z przepisem, który został uchwalony 16 grudnia 2010 r. i ogłoszony dopiero w dniu 26 grudnia 2010 r.) przysługiwać ma wyłącznie pod warunkiem, że umowa taka zostanie zarejestrowana we właściwym urzędzie skarbowym. Wprawdzie określono termin, w którym ma zostać dokonana taka rejestracja na dzień 31 stycznia 2011 r.

Dalej Wnioskodawca podnosi, że prowadząc zwykły tryb pracy i życia, z uwagi na zbyt późne podanie wiadomości o zmianie przepisów, nie mógł dokonać zarejestrowania umowy w terminie do 31 stycznia 2011 r. dlatego zrobił to kilka dni później, kiedy tylko stało się to możliwe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do rozliczania podatku VAT od rat leasingowych na tych samych zasadach, jak było to w 2010 r. skoro nie zmienił się stan faktyczny i obecnie obowiązujące przepisy pozwalają na kontynuację tych zasad rozliczania VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro w chwili zawierania umowy leasingu przepisy zagwarantowały mu możliwość odliczania VAT od rat leasingowych i skoro wyłącznie dlatego zdecydował się na zawarcie tego rodzaju umowy, bo obliczył, że tylko wtedy będzie go stać na pokrycie kosztów tej umowy-uprawnienie to przysługuje mu nadal. Spełnił też dodatkowy warunek, to znaczy zarejestrował umowę leasingu w urzędzie skarbowym natychmiast wtedy, kiedy dowiedział się o wprowadzeniu takiego nowego, dodatkowego obowiązku. Wnioskodawca podkreśla, że nie rozumie potrzeby nakładania na podatnika takiego nowego zobowiązania. Oczekiwać by raczej należało, że odwrotnie, tj. w przypadku zmiany dotychczasowego sposobu obliczania podatku potrzebne będzie zawiadomienie o tym urzędu skarbowego, nie zaś zawiadamianie przez podatnika o tym, że nic się nie zmienia. Intencja Wnioskodawcy odliczania VAT od poszczególnych rat leasingu była od początku znana urzędowi skarbowemu i wynikała ze składanych przez niego deklaracji VAT. Dlatego, zdaniem wnioskodawcy, po spełnieniu przez niego dodatkowego obowiązku zawiadomienia Urzędu przysługuje mu prawo do dalszego odliczania VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwanej ustawą o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Do dnia 31 grudnia 2010 r., zasady odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów regulowały przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy, które na podstawie art. 1 pkt 11 lit. b ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), zostały uchylone.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. zasady odliczenia podatku związanego z nabyciem oraz użytkowaniem samochodów osobowych i pojazdów samochodowych regulują odpowiednio zapisy art. 3-6 ustawy nowelizującej.

Zgodnie z art. 3 ust. 6 ww. ustawy, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

W myśl postanowień ust. 1 ww. artykułu, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2. Z kolei ust. 2 tegoż artykułu stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

W myśl art. 3 ust. 3 ww. ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 2 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r., przepisu art. 3 ust. 6 oraz art. 5 nie stosuje się do pojazdów samochodowych będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, w stosunku do których przysługiwało podatnikowi, na dzień poprzedzający dzień wejścia w życie niniejszej ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z takiej umowy i do których nie miał zastosowania art. 86 ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1.

W myśl ust. 2 ww. artykułu, przepis ust. 1 ma zastosowanie:

Ustawodawca umożliwił podatnikom użytkującym samochody na podstawie umowy leasingu, które zgodnie z regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług obowiązującymi do dnia 31 grudnia 2010 r. spełniały warunki uprawniające do pełnego odliczenia kwoty podatku naliczonego - na zasadzie kontynuacji praw nabytych - na dokonywanie pełnego odliczenia podatku naliczonego, od płatności wynikających z zawartej umowy, przy spełnieniu warunków, o których mowa w ww. przepisie.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym Wnioskodawca w dniu 31 marca 2009 r. zawarł umowę leasingu pojazdu samochodowego, innego niż osobowy, o dopuszczalnej ładowności powyżej 500kg. Przedmiotowa umowa leasingu została zarejestrowana przez wnioskodawcę kilka dni po 31 stycznia 2011 r., czyli po ustawowym terminie przewidzianym w przepisie art. 6 ust. 2 ww. ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. Należy przy tym wskazać, że warunek wynikający z ww. przepisu jest jednoznaczny i nie budzi wątpliwości interpretacyjnych. Niespełnienie tego warunku powoduje, iż przepis ten nie może mieć zastosowania w odniesieniu do Wnioskodawcy

Mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, iż skoro - jak wynika z treści wniosku - Wnioskodawca nie zarejestrował umowy leasingu do 31 stycznia 2011 r., to w odniesieniu do przedmiotowego samochodu w okresie od 1 stycznia 2011 r., stosownie do uregulowań art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia 60% kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących raty leasingu, nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że podniesiona we wniosku argumentacja, iż Urzędowi Skarbowemu znana była intencja Wnioskodawcy odliczania podatku VAT od poszczególnych rat leasingowych (wynikała ze składanych deklaracji), nie ma wpływu na możliwość pełnego odliczenia podatku naliczonego z rat leasingowych ponieważ ustawodawca jasno sprecyzował warunek pełnego odliczenia podatku naliczonego tj. rejestracja umowy leasingu w nieprzywracalnym terminie do 31 stycznia 2011 r.

Zatem stanowisko wnioskodawcy, iż ma prawo do dalszego odliczania podatku VAT w sytuacji gdy nie dopełnił warunku zarejestrowania umowy w Urzędzie Skarbowym w terminie do 31 stycznia 2011 r., należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.