IBPP2/443-268/09/LŻ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2009 r. (data wpływu 10 kwietnia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 kwietnia 2009 r. (data wpływu 5 maja 2009 r), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług zakresie opodatkowania i ustalenia czy przedmiotowa sprzedaż powinna być traktowana jako sprzedaż środka trwałego czy jako sprzedaż wierzytelności (prawa do zwrotu poniesionych nakładów) - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i ustalenia czy przedmiotowa sprzedaż powinna być traktowana jako sprzedaż środka trwałego czy jako sprzedaż wierzytelności (prawa do zwrotu poniesionych nakładów).

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 kwietnia 2009 r. (data wpływu 5 maja 2009 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 27 kwietnia 2009 r. znak: IBPP2/443-268/09/LŻ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca dzierżawi grunt od wielu lat na jeziorem od R. na podstawie umowy o dzierżawę. W latach 1980-1982 został przez Spółkę (przed komercjalizacją P. Oddział) zbudowany ośrodek rekreacyjno - wypoczynkowy (8 domków campingowych typu "szałas" oraz budynek i budowle wod.-can., linie kablowe itp.). W ewidencji księgowej Spółki ośrodek jest ujęty jako środek trwały. Ośrodek ten od momentu budowy nie był modernizowany, a drobne naprawy były niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów. Począwszy od dnia 30 marca 2006 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. ośrodek był dzierżawiony osobie trzeciej. Grunt na którym jest wybudowany ośrodek w dalszym ciągu jest dzierżawiony. W roku bieżącym Wnioskodawca planuje sprzedaż tego ośrodka. W maju 2008 r. Wnioskodawca dokonał wyceny przez rzeczoznawcę majątkowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisem istotnym z punktu omawianej sprawy jest art. 47 § 2 k.c. stosownie do którego, częścią składową rzeczy (nieruchomości) jest wszystko co nie może być od niej odłączone bez konsekwencji w postaci uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo przedmiotu odłączonego. W myśl art. 48 k.c. budynki i inne urządzenia związane trwale z gruntem, co do zasady, stają się automatycznie częściami składowymi gruntu, na którym zostały posadowione. Art. 191 k.c. wprost rozstrzyga, iż własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową. A zatem budynki i budowlane posadowione na gruncie dzierżawionym są nierozerwalnie sprzężone z bytem prawnym tego gruntu. Spółka ma zatem prawo do zwrotu poniesionych nakładów. Wobec powyższego Wnioskodawca uważa, że Spółka powinna sprzedać "prawo do zwrotu poniesionych nakładów" czyli sprzedaje swoją wierzytelność. Ponieważ wierzytelności nie można uznać za dostawę towaru, nie jest to także świadczenie usługi, zatem uznać należy, że czynność ta nie podlega opodatkowaniu VAT. Ponieważ zbycie wierzytelności własnej pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, tym samym czynności tej nie należy dokumentować fakturą VAT. Sprzedaż powinna być potwierdzona aktem notarialnym i wystawiona nota księgowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W tym miejscu zauważyć należy także, iż stosownie do art. 47 § 1-3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych. Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (art. 48 k.c.). Zgodnie z zasadą prawa "superficies solo cedit" (to co jest na powierzchni przypada gruntowi) odnoszącą się do związania własności budynku wzniesionego na gruncie z własnością tego gruntu, częścią składową gruntu są wszystkie rzeczy trwale złączone z tą nieruchomością. A zatem w sytuacji, gdy dzierżawca wybudował budynek na gruncie, którego był jedynie posiadaczem - budynek wybudowany przez posiadacza staje się własnością właściciela gruntu.

Wierzytelność jest prawem jednego podmiotu (wierzyciela) do żądania od drugiego podmiotu (dłużnika) pewnego zachowania się, zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie).

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów iusług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy o VAT podstawowa stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie natomiast do uregulowań zawartych w art. 106 ust. 1 ustawy podatnicy o VAT, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10, art. 120 ust. 16.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca dzierżawi grunt od wielu lat. W latach 1980-1982 został przez Spółkę (przed komercjalizacją P. Oddział) zbudowany ośrodek rekreacyjno - wypoczynkowy (8 domków campingowych typu "szałas" oraz budynek i budowle wod.-can., linie kablowe itp.). W ewidencji księgowej Spółki ośrodek jest ujęty jako środek trwały. Ośrodek ten od momentu budowy nie był modernizowany, a drobne naprawy były niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów. Począwszy od dnia 30 marca 2006 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. ośrodek był dzierżawiony osobie trzeciej. Grunt na którym jest wybudowany ośrodek w dalszym ciągu jest dzierżawiony. W roku bieżącym Wnioskodawca planuje sprzedaż tego ośrodka.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i zdarzenie przyszłe należy zauważyć, że z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady poniesione na budowę budynku na cudzym gruncie stanowią z definicji część składową gruntu, a tym samym własność jego właściciela. W konsekwencji podmiot, który wybudował taki obiekt budowlany posadowiony na cudzym gruncie, ponosząc nakłady inwestycyjne, nie może go sprzedać, ponieważ nie ma do niego tytułu prawnego. Niemniej jednak podmiot ten dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem "przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel" (art. 7 ust. 1 tej ustawy), a więc nie uzależnia dostawy towarów od tytułu własności dostarczanych towarów. Należy zatem stwierdzić, iż zbycie nakładów poniesionych na wybudowanie obiektu budowlanego na cudzym gruncie nie może zostać uznane za odpłatną dostawę towarów, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą (art. 2 pkt 6 ustawy), która mogłaby stanowić towar.

Zatem zbycie nakładów poniesionych na wybudowanie budynków i obiektów budowlanych posadowionych na cudzym gruncie należy zaliczyć do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ww. ustawy, gdyż dochodzi w tym przypadku do przeniesienia prawa majątkowego.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, ust. 4 i ust. 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Odnosząc zatem analizę powołanych przepisów prawa do przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, w ocenie tut. organu na gruncie przepisów o podatku VAT, sprzedaż przedmiotowego ośrodka powinna być traktowana jako zwrot poniesionych nakładów inwestycyjnych. Ty samym czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - jako odpłatne świadczenie usług w rozumieniu tej ustawy - przy zastosowaniu 22% stawki, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z uwagi na brak przepisów umożliwiających zastosowanie stawek preferencyjnych lub zwolnienia od podatku. Ponadto zwrot nakładów - jako czynność rodząca obowiązek podatkowy podatku od towarów i usług - powinien być dokumentowany fakturą VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż przedmiotowa czynność pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów usług oraz że przedmiotowej czynności nie należy dokumentować fakturą VAT należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.