IBPP2/443-263/13/RSz

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 28 czerwca 2013 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPP2/443-263/13/RSz

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2013 r. (data wpływu 22 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 czerwca 2013 r. (data wpływu 20 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nabycia przez Wnioskodawcę wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nabycia przez Wnioskodawcę wierzytelności.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 czerwca 2013 r. (data wpływu 20 czerwca 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 11 czerwca 2013 r. znak: IBPP2/443-263/13/RSz.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - osoba fizyczna - zamierza, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, dokonywać zakupu wierzytelności od innych podmiotów gospodarczych, w tym od Banku (pierwotnego wierzyciela) lub od kolejnych wierzycieli na podstawie umowy cesji wierzytelności.

Wnioskodawca jako cesjonariusz (nabywca wierzytelności) nie będzie zobowiązywał się do windykacji tej wierzytelności wobec cedenta (zbywcy) i nie wystawi cedentowi żadnej faktury z tytułu prowizji, za wykonanie takiej usługi.

Wnioskodawca, jako kupujący wierzytelność nie zobowiąże się do jej ściągnięcia wobec zbywcy, ani też nie wykona na jego rzecz usługi faktoringu, która oprócz aspektu finansowego obejmuje analizę wypłacalności odbiorcy i administrowanie wierzytelnościami.

Pomiędzy sprzedającym dług a Kupującym (Wnioskodawcą) nie będzie stałych i ciągłych powiązań prawnych. Dług nie będzie egzekwowany w zamian za wynagrodzenie i ewentualnie ściągany będzie dla siebie.

Wierzytelność zostanie nabyta na własne ryzyko Wnioskodawcy, w celu windykacji w imieniu Wnioskodawcy, na jego ryzyko i na jego rzecz lub w celu dalszej z odsprzedaży.

Zapisy umowy nie będą przewidywały możliwości pierwotnego przeniesienia wierzytelności z powrotem na dotychczasowego wierzyciela pierwotnego.

Wnioskodawca nabędzie wierzytelność poniżej jej wartości nominalnej, w związku z ryzykiem jakie wiąże się z zakupem wierzytelności i z trudnościami jej ściągnięcia od dłużnika.

Nabyta wierzytelność wejdzie w skład przedsiębiorstwa jako jej aktywa.

W sprawie opisanej powyżej nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani postępowanie przed sądem administracyjnym.

Ponadto do pytań zawartych w wezwaniu z dnia 11 czerwca 2013 r. Wnioskodawca odniósł się w ww. piśmie z dnia 18 czerwca 2013 r. w następujący sposób:

1. W zakresie pytania "Czy w każdym przypadku, wymienionym we wniosku, różnica między wartością nominalną wierzytelności, którą Wnioskodawca planuje nabyć, ceną jej sprzedaży będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili jej sprzedaży, Wnioskodawca wyjaśnił "tak, cena sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili jej sprzedaży, wartość ta jest uzależniona od wątpliwych perspektyw na spłatę wierzytelności i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużnika."

2. W nawiązaniu do pytania "Czy cena nabycia wierzytelności jest skalkulowana w taki sposób, że zawiera wynagrodzenie", Wnioskodawca wyjaśnił "jako nabywca wierzytelności płaci cenę za rynkową wartość wierzytelności i nie otrzymuje z tytułu tej umowy żadnego wynagrodzenia."

3. W nawiązaniu do pytania "Czy poza ceną nabycia wierzytelności, umowa cesji będzie nakładać na Wnioskodawcę jakiekolwiek inne dodatkowe świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności," Wnioskodawca wyjaśnił "umowa cesji nie będzie nakładać na Wnioskodawcę żadnych dodatkowych świadczeń na rzecz zbywcy".

4. W nawiązaniu do pytania "Czy w jakichkolwiek umowach zostały zawarte postanowienia pozwalające na zmianę umówionej ceny wierzytelności w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabywanych wierzytelności" Wnioskodawca wyjaśnił "cena zbywanej wierzytelności nie ulegnie zmianie, bowiem nabywca (wnioskodawca) z chwilą zapłaty ceny staje się nowym wierzycielem. Zapisy umowy nie będą przewidywały pierwotnego przeniesienia wierzytelności z powrotem na dotychczasowego wierzyciela. Wnioskodawca bierze na siebie ryzyko niewypłacalności dłużnika, co znajduje odzwierciedlenie w cenie wierzytelności."

5. W odpowiedzi na pytanie "Czy pomiędzy cedentem wierzytelności a Wnioskodawcą istnieje odrębny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności" Wnioskodawca wyjaśnił, "nie istnieje odrębny stosunek prawny."

6. W nawiązaniu do pytania "Czy umowa sprzedaży wierzytelności ustanawia upoważnienie dla Wnioskodawcy do występowania wobec dłużnika, po to aby wyegzekwować wierzytelność na rachunek zbywcy wierzytelności" Wnioskodawca wyjaśnił "jak zostało wskazane we wniosku z umowy nie wynika takie upoważnienie. Wnioskodawca będzie egzekwował od dłużnika wierzytelności w swoim imieniu i na własny rachunek. Relacje ze zbywcą wierzytelności kończą się w momencie zakupu wierzytelności i zapłaty ceny."

7. W odpowiedzi na pytanie "Czy nabyte wierzytelności stanowią w dacie ich nabycia wierzytelności wymagalne", Wnioskodawca wyjaśnił "tak, są to wierzytelności wymagalne."

8. W odpowiedź na pytanie "Czy w związku z upływem terminu wymagalności wierzytelności było prowadzone postępowanie egzekucyjne, upadłościowe, inne (jakie)", Wnioskodawca wyjaśnił "tak, są to wierzytelności, co do których toczy się postępowanie egzekucyjne nie przynoszące rezultatów lub zostało ono umorzone."

9. W nawiązaniu do pytania "Czy zakupione wierzytelności stanowią tzw. "wierzytelności trudne", czyli wierzytelności co do których istnieje poważna wątpliwość, czy zostaną zaspokojone", Wnioskodawca wyjaśnił "tak, zakupione wierzytelności stanowią, zdaniem Wnioskodawcy, wierzytelności trudne, co do których zbywca nie osiągnął efektu w postaci ich wyegzekwowania dlatego zdecydował się na ich sprzedaż. W ocenie zbywcy wierzytelności brak było szans na ich odzyskanie. Prowadzone postępowania egzekucyjne nie przyniosły rezultatów. Są to zazwyczaj wierzytelności dłużników, którzy posiadają również długi wobec innych wierzycieli."

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nabycie wierzytelność na podstawie umowy cesji wierzytelności, której podstawą jest jej sprzedaż przez cedenta za cenę niższą od jej wartości nominalnej podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, a jeżeli tak to wg jakiej stawki, od jakiej podstawy oraz kiedy powstaje obowiązek podatkowy w podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, nabycie wierzytelności na podstawie umowy cesji wierzytelności, której podstawą jest jej sprzedaż przez cedenta za cenę niższą od jej wartości nominalnej nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5. 1. ustawy o VAT:

"Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; (...)"

Artykuł 5 ustawy o VAT, określa przedmiotowy zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że przepisy ustawy znajdują zastosowanie w zasadzie jedynie do określonych tam wyczerpująco czynności i zdarzeń. Czynności wskazane w art. 5 pkt 1 ustawy o VAT zostaną opodatkowane tylko wówczas, gdy będą wykonywane odpłatnie.

Podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio zwianego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę.

Podstawową kwestią podlegającą rozstrzygnięciu, a mającą priorytetowe znaczenie dla przedmiotowej sprawy, jest kwalifikacja czynności nabycia wierzytelności, jako czynności świadczonej nieodpłatnie. Badając konkretną transakcję powinno się poszukać bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący - cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy - cedenta usługę. Stanowisko takie podzielił również Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 19 marca 2012 r., I FPS 5/11. Dla jednoznacznego określenia, czy mamy tutaj do czynienia z odpłatną czy też nieodpłatną usługą jest ustalenie, czy przy okazji zawarcia umowy cesji wierzytelności, wystąpi świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy, za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym przez nabywcę.

Zdaniem NSA, transakcja mająca charakter cesji wierzytelności opiera się na tym, iż dotyczy ona tylko przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, przy czym nabywający wierzytelność dokonuje za nią zapłaty, w której nie mieści się wynagrodzenie. Zatem, nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność, za własne środki finansowe nabywca wejdzie w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Przedmiotem umowy cesji stanie się prawo majątkowe w postaci wierzytelności przysługującej cedentowi. Dalsze losy wierzytelności pozostaną poza transakcją, ponieważ cedent będzie egzekwował długi na "swoją rzecz".

W przedmiotowej sytuacji, jedyną występującą zapłatą jest zapłata ceny za wierzytelność, dlatego nie można uznać, że dochodzi do świadczenia usługi o charakterze odpłatnym. Idąc tym tropem można dojść do jednoznacznego wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła zostać zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.

Ponieważ Wnioskodawca w zawieranej umowie cesji wierzytelności nie będzie zobowiązywał się do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie, nie dojdzie do świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe, można jednoznacznie stwierdzić, że w przytoczonych okolicznościach sprawy, w ogóle nie mamy do czynienia ze świadczeniem odpłatnej usługi, jako czynnością opodatkowaną VAT, w myśl przepisów art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. Nie ma zatem konieczności dokonywania analizy dalszych artykułów ustawy o podatku od towarów i usług - w szczególności art. 8 ust. 1 - gdyż nie dojdzie do świadczenia usługi oraz art. 43 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. - gdyż sama kwestia zwolnienia danej usługi od podatku VAT może być rozpatrywana jedynie w odniesieniu do czynności, które podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

Warto zwrócić uwagę także na wyrok TSUE rozstrzygający w sprawie C-93/10 (GFKL Financial Services AG), który został wydany 27 października 2011 r. Pytanie prejudycjalne dotyczyło kwalifikacji na gruncie VAT działalności spółki GFKL, która nabywała od banku wymagalne i zabezpieczone hipoteką wierzytelności za cenę nieznacznie przekraczającą połowę ich wartości nominalnej. W ocenie Trybunału, różnica między wartością nominalną cedowanych wierzytelności a ceną ich sprzedaży nie stanowiła wynagrodzenia za ewentualną usługę świadczoną przez spółkę GFKL, ponieważ cena odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, która była uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników. Trybunał, powołując się na wyrok z 29 października 2009 r. w sprawie C-246/08 (Komisja przeciwko Finlandii) wskazał, że w ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Natomiast, jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, a zatem świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT. W związku z tym Trybunał uznał, że podmiot, który nabywa na własne ryzyko wierzytelności po cenie rynkowej niższej niż wartość nominalna, nie wykonuje działalności gospodarczej ani nie świadczy na rzecz zbywcy wierzytelności usługi opodatkowanej VAT. TSUE odróżnił jednak na gruncie VAT skutki nabywania wierzytelności od usług faktoringu. Nawiązując do orzeczenia z 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01 (MKG-Kraftfahrzeuge-Factoring GmbH), Trybunał podkreślił, że w przypadku usług faktoringu oprócz zbycia wierzytelności dochodzi do innego świadczenia między stronami. Zdaniem Trybunału, prowizja (wynagrodzenie) czy premia należne faktorowi stanowią wynagrodzenie, co w konsekwencji powoduje, że czynności faktora należy uznać za usługi na gruncie podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, zaś w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

Stosownie do brzmienia art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż nie ma podstaw do opodatkowania usług świadczonych wprawdzie nieodpłatnie, lecz do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Wskazać w tym miejscu należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z brzmieniem art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 tej ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

W kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, iż artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc, ustalona przez strony umowy cesji cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

TSUE w wyroku z dnia 27 października 2011 r. już w punkcie wyjścia zastrzegł, że opodatkowaniu w ramach systemu VAT podlegają tylko takie transakcje, które przewidują zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie (pkt 17 wyroku z dnia 27 października 2011 r.).

Natomiast NSA w wyroku z dnia 19 marca 2012 r. sygn. akt I FPS 5/11 rozważał okoliczności, jakie należy wziąć pod uwagę, ustalając, czy po stronie kupującego-cesjonariusza wystąpiło wynagrodzenie bezpośrednio związane z nabyciem wierzytelności, rzeczywiście otrzymane (bądź należne), jako świadczenie wzajemne za wykonaną na rzecz zbywcy-cedenta usługę, stającą się tym samym usługą odpłatną czyli czynnością opodatkowaną.

Wyraził w tym zakresie pogląd, że "Przyjąć zatem należy, że podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Zatem badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący - cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy - cedenta usługę. Plastyczniej rzecz ujmując poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy. Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy - obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności - wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. W omawianej sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Wobec tego należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.".

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca - osoba fizyczna - zamierza, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, dokonywać zakupu wierzytelności od innych podmiotów gospodarczych, w tym od Banku (pierwotnego wierzyciela) lub od kolejnych wierzycieli na podstawie umowy cesji wierzytelności.

Cena sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili jej sprzedaży, wartość ta jest uzależniona od wątpliwych perspektyw na spłatę wierzytelności i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużnika.

Jako nabywca wierzytelności Wnioskodawca płaci cenę za rynkową wartość wierzytelności i nie otrzymuje z tytułu tej umowy żadnego wynagrodzenia.

Umowa cesji nie będzie nakładać na Wnioskodawcę żadnych dodatkowych świadczeń na rzecz zbywcy.

Cena zbywanej wierzytelności nie ulegnie zmianie, bowiem nabywca (Wnioskodawca) z chwilą zapłaty ceny staje się nowym wierzycielem. Zapisy umowy nie będą przewidywały pierwotnego przeniesienia wierzytelności z powrotem na dotychczasowego wierzyciela. Wnioskodawca bierze na siebie ryzyko niewypłacalności dłużnika, co znajduje odzwierciedlenie w cenie wierzytelności.

Pomiędzy cedentem wierzytelności a Wnioskodawcą nie istnieje odrębny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności.

Z umowy nie wynika upoważnienie dla Wnioskodawcy do występowania wobec dłużnika, po to aby wyegzekwować wierzytelność na rachunek zbywcy wierzytelności. Wnioskodawca będzie egzekwował od dłużnika wierzytelności w swoim imieniu i na własny rachunek. Relacje ze zbywcą wierzytelności kończą się w momencie zakupu wierzytelności i zapłaty ceny.

Nabyte wierzytelności stanowią w dacie ich nabycia wierzytelności wymagalne.

Są to wierzytelności, co do których toczy się postępowanie egzekucyjne nie przynoszące rezultatów lub zostało ono umorzone.

Zakupione wierzytelności stanowią, zdaniem Wnioskodawcy, wierzytelności trudne, co do których zbywca nie osiągnął efektu w postaci ich wyegzekwowania, dlatego zdecydował się na ich sprzedaż. W ocenie zbywcy wierzytelności brak było szans na ich odzyskanie. Prowadzone postępowania egzekucyjne nie przyniosły rezultatów. Są to zazwyczaj wierzytelności dłużników, którzy posiadają również długi wobec innych wierzycieli.

Opisana w zdarzeniu przyszłym transakcja dotyczyć będzie jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, skoro Wnioskodawca wyraźnie wskazał, iż nabywając wierzytelność dokona za nią zapłaty, w której nie będzie mieściło się wynagrodzenie. Nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność Wnioskodawca wejdzie w miejsce dotychczasowego wierzyciela, natomiast dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją.

Biorąc pod uwagę powyższe, treść powołanych przepisów oraz powołanego wyżej wyroku TSUE należy stwierdzić, że w tym konkretnym przypadku, skoro - jak wskazał Wnioskodawca - cena, jaką Wnioskodawca zapłaci cedentowi wierzytelności będzie odpowiadała ekonomicznej wartości tej wierzytelności, a w związku z zawarciem umowy cesji nie otrzyma od cedenta jakiegokolwiek wynagrodzenia, to w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Wnioskodawca nie będzie również dokonywał nieodpłatnego świadczenia usług, zrównanego z odpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy, podlegającym opodatkowaniu, bowiem treść wniosku nie wskazuje, by nabywane przez Wnioskodawcę wierzytelności miały służyć do celów innych niż działalność gospodarcza.

Tak więc, stanowisko Wnioskodawcy, iż nabycie wierzytelności na podstawie umowy cesji wierzytelności, której podstawą jest jej sprzedaż przez cedenta za cenę niższą od jej wartości nominalnej nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie należy zauważyć, iż w związku z powyższym rozstrzygnięciem, iż w okolicznościach sprawy nabycie przez Wnioskodawcę ww. wierzytelności nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, kwestie będące przedmiotem drugiej części pytania dotyczące określenia stawki, podstawy oraz momentu powstania obowiązku podatkowego - stają się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Podkreślić należy, iż niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, iż w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl