IBPP2/443-255/11/WN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 17 listopada 2010 r. Sygn. akt I SA/Kr 1378/10, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2010 r. (data wpływu 18 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów w ramach akcji promocyjnych, nagród w konkursach i loteriach - jest prawidłowe.

W dniu 18 lutego 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów w ramach akcji promocyjnych, nagród w konkursach i loteriach.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również Spółka) prowadzi działalność w Polsce polegającą na zarządzaniu siecią stacji paliw, w tym również na sprzedaży paliwa na karty R., sprzedaży gazu płynnego w butlach i zbiornikach oraz autogazu jak również sprzedaży olejów smarowych. Klientami Spółki są zarówno osoby fizyczne jak i firmy. W ramach swojej działalności Spółka podejmuje szereg działań o charakterze promocyjno-reklamowym, które mają na celu uatrakcyjnienie sprzedawanych towarów, zapoznanie z ofertą Spółki - są więc ściśle związane z przedsiębiorstwem. Przyjmują one postać różnego rodzaju konkursów, promocji, loterii, itp. W ramach tych czynności Spółka chce nieodpłatnie przekazywać towary jako nagrody (np.: ekspresy do kawy, laptopy, aparaty fotograficzne, samochody) lub gadżety reklamowe opatrzone logo Spółki (np.: smycze, długopisy, polary, koszulki, parasole, pamięć USB itp.). Powyższe towary będą przekazywane zgodnie z regulaminami konkursów, loterii czy promocji. Celem akcji marketingowych jest maksymalizacja sprzedaży i zachęcanie do zakupu towarów i usług oferowanych przez Spółkę.

Spółka podkreśla, że przekazywane towary w ramach akcji promocyjnych nie będą stanowiły materiałów drukowanych informacyjnych i reklamowych, prezentów o małej wartości czy próbek towarów w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Spółka odliczy podatek VAT naliczony związany z nabyciem wspomnianych towarów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy czynność nieodpłatnego przekazania towarów w ramach akcji promocyjnych, nagród w konkursach i loteriach będzie podlegać opodatkowaniu VAT w świetle przepisów ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne przekazanie towarów w ramach akcji promujących sprzedaż produktów Spółki nie stanowi odpłatnej dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

W opinii Spółki wynika to wprost z ustawy o VAT. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega:

* odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju

* eksport towarów

* import towarów

* wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Ponadto zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy o VAT przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Biorąc pod uwagę wykładnię gramatyczną art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, należy uznać, że w przypadku gdy: towary są przekazywane nieodpłatnie, podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu przekazywanych towarów, przekazywanego towaru nie można uznać za drukowany materiał reklamowy i informacyjny, prezent o małej wartości lub próbkę

- to przekazanie może być opodatkowane podatkiem VAT wyłącznie na cele niezwiązane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym wszelkie nieodpłatne wydania pozostają w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością i mają na celu zwiększenie sprzedaży, promowanie pozytywnego wizerunku Spółki i zwiększeniu atrakcyjności oferowanych produktów. Skoro więc nieodpłatne przekazania związane są z działalnością Spółki, nie można uznać iż stanowią one odpłatną dostawę towarów.

Wobec tego, nieodpłatne przekazania towarów opisane w przedmiotowym wniosku nie będą podlegały opodatkowaniu VAT. Stanowisko powyższe znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych:

* interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 15 stycznia 2008 r. (sygn. IPPP1-443-596/07-2/MP), w której Organ podkreślił że: "nieodpłatne przekazania towarów uznaje się za odpłatną dostawę towarów, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące warunki wynikające z ww. przepisu: nieodpłatne przekazanie towarów nie jest związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa oraz podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi towarami. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 7 ust. 2 cytowanej ustawy jest podstawą do traktowania nieodpłatnego przekazania towarów jako niepodlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług"

* interpretacja indywidualna Naczelnika Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Bydgoszczy z dnia 21 sierpnia 2006 r. (sygn. ZDE/443-152-86/06) w którym stwierdzono, iż: "nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług czynności nieodpłatnego przekazania towarów, jeśli są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, niezależnie od tego czy podatnik odliczył przy ich nabyciu podatek naliczony, czy też nie.

Z konstrukcji art. 7 ust. 2 ustawy o VAT wynika, że opodatkowane jest tylko takie nieodpłatne przekazanie, które następuje na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem..."

Spółka wskazała również, że powyższe podejście znalazło swoje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Podkreślono, iż orzecznictwo sądów administracyjnych ma wpływ na zachowanie jednolitości stosowania prawa przez Ministra Finansów i powinno być uwzględniane przy wydawaniu interpretacji indywidualnych - wyrok Sądu Administracyjnego w Warszawie z 20 stycznia 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 1916/08) wskazuje że "choć orzecznictwo sądowe, w tym sądów administracyjnych, nie ma w polskim systemie prawnym charakteru precedensowego, to w zakresie interpretacji podatkowych (ogólnych i indywidualnych) orzecznictwo to zyskuje szczególnie na znaczeniu. Zgodnie bowiem z art. 14a Ordynacji Podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Orzecznictwo to ma więc normatywne przełożenie na tworzenie warunków jednolitego stosowania prawa podatkowego na płaszczyźnie ogólnej. Jeszcze większa jest jego rola w zakresie eliminowania wadliwych interpretacji, o czym stanowi art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Wolą ustawodawcy minister właściwy do spraw finansów publicznych, może z urzędu zmienić wydaną interpretacje indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Tym samym orzecznictwo sądów stało się przesłanką do formułowania oceny poprawności funkcjonujących w obrocie prawnym interpretacji, także interpretacji indywidualnych.

W szczególności Spółka zwraca uwagę na wyrok NSA z 23 marca 2009 r. (sygn. akt I FPS 6/08) wydany w składzie 7 sędziów, w którym sąd potwierdził, że: "z literalnego brzmienia części wstępnej art. 7 ust. 2 tej ustawy wynika wprost, iż odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika."

Biorąc pod uwagę opisane powyżej argumenty, Spółka stoi na stanowisku, iż nieodpłatne wydania towarów w ramach planowanych akcji marketingowych nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT.

W interpretacji indywidualnej z dnia 10 maja 2010 r. znak IBPP2/443-150/10/WN uznano stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji Spółka, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 listopada 2010 r. przedmiotowej skargi, wyrokiem z dnia 17 listopada 2010 r. Sygn. akt I SA/Kr 1378/10 uchylił ww. interpretację indywidualną znak IBPP2/443-150/10/WN.

W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, iż w zaskarżonej interpretacji indywidualnej Minister Finansów dokonał błędnej wykładni przepisów art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u. (w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r.).

W treści art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u uregulowana została kwestia nieodpłatnego przekazania towarów. I tak, zgodnie z art. 7 ust. 2, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

Stosownie zaś do art. 7 ust. 3, przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Sąd zaznaczył, że przepis art. 7 ust. 3 u.p.t.u. został zmieniony ustawą z 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 90, poz. 756) z dniem 1 czerwca 2005 r. Przed nowelizacją stanowił on, że przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli ich przekazanie (wręczenie) wiązało się bezpośrednio z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem.

Powyższa zmiana w istotny sposób wpłynęła na wykładnię normy ust. 2 art. 7 u.p.t.u., której odczytywanie w brzmieniu obowiązującym do 31 maja 2005 r. następowało przez pryzmat art. 7 ust. 3 z uwzględnieniem prowspólnotowej wykładni tego unormowania. Wykładnia przepisu art. 7 ust. 3 obowiązującego przed nowelizacją była przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego w uchwale z 28 maja 2007 r., sygn. akt: I FPS 5/06. NSA w uchwale tej uznał, że w świetle art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u., w brzmieniu obowiązującym w okresie od 1 maja 2004 r. do 31 maja 2005 r., przez dostawę towarów należało rozumieć również przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele wiążące się z tym przedsiębiorstwem, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów. W uzasadnieniu uchwały wywiedziono, iż bezpośrednie powiązanie określonej czynności (przekazania wymienionych towarów) z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, czyli celami działalności gospodarczej podatnika prowadziło do przyjęcia takiej wykładni wymienionych przepisów art. 7 ust. 2 i 3, która z jednej strony pozostawała w zgodzie z prawem wspólnotowym (art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy, obecnie art. 16 Dyrektywy Rady 2006/112/WE), a z drugiej - nie pozostawała w sprzeczności z gramatycznym brzmieniem tych przepisów, a więc nie prowadziła do rezultatów sprzecznych z efektami wykładni językowej, czyli do niedopuszczalnej wykładni contra legem. Jednak taka wykładnia była możliwa tylko przy brzmieniu ust. 3 odwołującego się w końcowym fragmencie - podobnie jak art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy (obecnie art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE) - do bezpośredniego związku tych czynności z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, który to fragment uzasadniał przyjęcie poglądu, że spójna wykładnia tych przepisów wskazuje, że zakres przedmiotowy, do którego odnosiły się te przepisy, obejmował przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane i niezwiązane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem.

W stanie prawnym obowiązującym od 1 czerwca 2005 r., a więc na skutek nowelizacji u.p.t.u., w świetle art. 7 ust. 2 i 3 nastąpiło zawężenie zakresu przedmiotowego opodatkowania w porównaniu do unormowań wspólnotowych, których celem było objęcie opodatkowaniem również nieodpłatnych przekazań towarów, które związane były z prowadzonym przedsiębiorstwem. Tezę tę zaprezentował Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 23 marca 2009 r., sygn. akt: I FPS 6/08 (w składzie siedmioosobowym). Sąd rozpoznający niniejszą skargę stanowisko to w pełni podziela.

Z literalnego brzmienia części wstępnej art. 7 ust. 2 u.p.t.u. zdaniem Sądu wynika, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, co oznacza, że przepis ten wyłącza spod opodatkowania takie nieodpłatne przekazanie towarów, które zostało dokonane na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Po nowelizacji art. 7 ust. 3 u.p.t.u. zakres przedmiotowy opodatkowania wskazany w ust. 2 tego artykułu określony jest jedynie w jego części wstępnej, a nie także w ust. 3. Przepis ust. 3 tego artykułu określa obecnie tylko rodzaje towarów, których przekazanie wskazane w ust. 2, czyli na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania (wyłączenie przedmiotowe); jest on przepisem szczególnym (zawierającym wyjątki) w stosunku do ust. 2. Obecnie brak jest bezpośredniego związku tego wyłączenia z prowadzeniem przez podatnika przedsiębiorstwa (wyłączenie przedmiotowo-celowe), jak to było przed nowelizacją.

Wykładni tej, wbrew zarzutom organu, nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że towary wymienione w art. 7 ust. 3 u.p.t.u., a zwłaszcza próbki oraz drukowane materiały reklamowe i informacyjne, ze swej istoty są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa podatnika. Podatnik może bowiem przekazać materiały reklamowe, czy próbki na cele niezwiązane z oprowadzeniem przedsiębiorstwa. Nie można więc z tego powodu podważać racjonalności ustawodawcy. Wprost przeciwnie (jak zauważył NSA), za nieracjonalne należałoby przyjąć, że gdyby zamiarem ustawodawcy było objęcie opodatkowaniem czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 u.p.t.u. także w sytuacji, gdy przekazanie przez podatnika towarów następuje na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, to ustawodawca, zamiast dokonać odpowiedniej zmiany w tym właśnie przepisie (usuwając wszelkie występujące przed nowelizacją wątpliwości), eliminowałby ten fragment ust. 3 tego artykułu, który stanowił jedyny "punkt zaczepienia" dla dokonania wykładni określającej zakres przedmiotowy opodatkowania określony w art. 7 ust. 2 z uwzględnieniem czynności przekazania towarów w związku z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem.

Jak wskazał NSA, przedstawiona wykładnia gramatyczna art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u., wobec nie pozostających między sobą w sprzeczności przepisów ust. 2 i 3, jest na tyle jasna, że sięganie po inne metody wykładni należy uznać za niedopuszczalne.

W ocenie Sądu, uwzględniając natomiast rozważania ETS-u zawarte w wyroku z 27 kwietnia 1999 r. w sprawie Kuwait Petroleum Ltd., C-48/97 celem nakreślonym przez art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy (obecnie art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE) było objęcie opodatkowaniem również tych nieodpłatnych przekazań towarów, które związane były z prowadzonym przedsiębiorstwem. Przepisy ustawy krajowej są więc bardziej liberalne, ponieważ nie traktują nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem jako opodatkowanej dostawy. Oznacza to, iż wspomnianą nowelizacją dokonano wadliwej implementacji przepisów wspólnotowych na skutek odstąpienia od brzmienia zdania drugiego art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy (obecnie art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE). Wobec wadliwej transpozycji wskazanych przepisów do polskiej ustawy o podatku od towarów i usług brak jest podstaw do dokonywania wykładni przepisów art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u. w sposób, który odpowiadałby treści przepisów wspólnotowych. Transpozycja Dyrektywy do prawa krajowego powinna być dokonana w sposób zgodny z przepisami Konstytucji, w wypadku obowiązków podatkowych w szczególności z art. 217. Nie może bowiem być stosowana taka wykładnia prawa krajowego, która będzie prowadziła do nakładania na podatnika obowiązków nie wyrażonych wprost w prawie krajowym. Nie można dokonywać prowspólnotowej wykładni krajowych przepisów podatkowych, która, prowadząc do wykładni contra legem tych przepisów poprzez rozszerzenie wynikającego z nich zakresu przedmiotowego opodatkowania (obowiązku podatkowego), godziłaby jednocześnie w wyrażoną w art. 217 Konstytucji zasadę wyłączności ustawowej w sprawach podatkowych, wymagającą jasnego i zrozumiałego dla adresatów określenia tego zakresu w przepisie podatkowym rangi ustawowej. Przedmiotu opodatkowania (czynności rodzących powstanie obowiązku podatkowego) nie można bowiem domniemywać i określać w oparciu o stosowanie wykładni celowościowej lub prowspólnotowej, prowadzącej do rozszerzenia obowiązku podatkowego na czynności, które w świetle treści interpretowanych przepisów nie są objęte takim obowiązkiem. W stanie prawnym obowiązującym od 1 czerwca 2005 r. wykładnia przepisów art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u., pozwalająca w zgodzie z art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy (art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE) na opodatkowanie przekazywanych towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, musi zostać uznana za niedopuszczalną wykładnię contra legem, naruszającą przy tym art. 217 i art. 2 Konstytucji. Sąd administracyjny, jako sąd europejski zobowiązany do dokonywania wykładni prowspólnotowej przepisów prawa podatkowego, winien jej dokonywać tak dalece, jak to jest możliwe, aby osiągnąć wymagany dyrektywą stan rzeczy (prawny, gospodarczy, społeczny), jednak rezultaty tej wykładni - przez rozszerzenie zakresu obowiązku podatkowego poza granice zakreślone przepisami krajowych ustaw podatkowych - nie mogą naruszać zasad wynikających z obowiązujących przepisów Konstytucji, godząc w prawa podatników.

Reasumując, Sąd stwierdził, że w myśl art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u., w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r., nie stanowi dostawy towarów przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do przedsiębiorstwa jako nagród rzeczowych w organizowanej loterii, na cele wiążące się z tym przedsiębiorstwem, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów. Dokonana przez organ interpretacja, że co do zasady każde nieodpłatne przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów, jest w analizowanym stanie prawnym nieprawidłowa.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działania lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

W świetle stanu prawnego obowiązującego w dniu 10 maja 2010 r. biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 17 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 1378/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega między innymi odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług.

Przepis art. 7 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Ustawodawca dla celów podatku od towarów i usług zrównał z odpłatną dostawą towarów niektóre nieodpłatne czynności.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

Jak stanowi art. 7 ust. 3 cyt. ustawy o VAT, przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Wykładnia literalna przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT pozwala uznać, że istnieje wyjątek od zasady opodatkowania dostawy towarów, polegający właśnie na tym, że przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika na cele związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem nie stanowi podlegającej opodatkowaniu dostawy.

Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Przepis ust. 3 tego artykułu określa tylko rodzaje towarów których przekazanie wskazane w ust. 2 - czyli na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem - zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania - jest to przepis szczególny zawierający wyjątki w stosunku do ust. 2.

Należy zatem uznać, że przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem, w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług, nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z tym nabyciem.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność w Polsce polegającą na zarządzaniu siecią stacji paliw, w tym również na sprzedaży paliwa na karty R., sprzedaży gazu płynnego w butlach i zbiornikach oraz autogazu jak również sprzedaży olejów smarowych. Klientami Spółki są zarówno osoby fizyczne jak i firmy. W ramach swojej działalności Spółka podejmuje szereg działań o charakterze promocyjno-reklamowym, które mają na celu uatrakcyjnienie sprzedawanych towarów, zapoznanie z ofertą Spółki - są więc ściśle związane z przedsiębiorstwem. Przyjmują one postać różnego rodzaju konkursów, promocji, loterii, itp. W ramach tych czynności Spółka chce nieodpłatnie przekazywać towary jako nagrody (np.: ekspresy do kawy, laptopy, aparaty fotograficzne, samochody) lub gadżety reklamowe opatrzone logo Spółki (np.: smycze, długopisy, polary, koszulki, parasole, pamięć USB itp.). Powyższe towary będą przekazywane zgodnie z regulaminami konkursów, loterii czy promocji. Celem akcji marketingowych jest maksymalizacja sprzedaży i zachęcanie do zakupu towarów i usług oferowanych przez Spółkę.

Spółka podkreśla, że przekazywane towary w ramach akcji promocyjnych nie będą stanowiły materiałów drukowanych informacyjnych i reklamowych, prezentów o małej wartości czy próbek towarów w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Spółka odliczy podatek VAT naliczony związany z nabyciem wspomnianych towarów.

W świetle powyższego należy uznać, iż w sytuacji gdy ma miejsce przekazywanie przez Wnioskodawcę towarów w ramach działań o charakterze promocyjno-reklamowym, które mają na celu uatrakcyjnienie sprzedawanych towarów, przyjmujących postać różnego rodzaju konkursów, promocji, loterii, itp., a celem tych akcji jest maksymalizacja sprzedaży i zachęcanie do zakupu towarów i usług oferowanych przez Spółkę, można mówić o przekazaniu towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem.

Mając na uwadze treść przytoczonych wyżej przepisów oraz opisane we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że przekazanie przez Wnioskodawcę bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z jego przedsiębiorstwem (na potrzeby reprezentacji lub promocji), w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług, nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów a w konsekwencji czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie czynność nieodpłatnego przekazania towarów należących do Wnioskodawcy będzie związana z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem.

W konsekwencji powyższego ww. czynność nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług gdyż nie wyczerpuje znamion dostawy towarów (nie mieści się w zakresie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT).

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonej przez WSA w Krakowie interpretacji, tj. w dniu 10 maja 2010 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.